ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣΤο λυρικό καλοκαίρι του Αλέξη Τσίπρα
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Ο κ. Τσίπρας δεν θα μπορούσε να βρει πιο επιτυχημένη έκφραση για να περιγράψει την πολιτική αδυναμία του κόμματός του. «Ψηφίζουμε για να ξαναφέρουμε το καλοκαίρι στην Ελλάδα». Λυρισμός στην εποχή του μπακαλιάρου, κάτι σαν το απόλυτο κενό νοήματος, μιας και η μόνη βεβαιότητα που διαθέτει ο ελληνικός λαός είναι ότι το καλοκαίρι και να φύγει, όπως κάθε χρόνο, θα ξανάρθει, όπως κάθε χρόνο, χωρίς τη βοήθεια της ψήφου μας. Λυρισμός που συνδυάζει τον ήλιο, τη θάλασσα, το κορίτσι και τ’ αγόρι, Δούρου και Σακελλαρίδη, και το κυριότερο εξηγεί, ώς ένα σημείο τουλάχιστον, για ποιον λόγο ύστερα από τέσσερα συναπτά έτη Μνημονίου, ύστερα από τέσσερα συναπτά έτη «γερμανικής κατοχής» το εκλογικό προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να μετατραπεί σε πραγματικό ρεύμα. Ρεύμα ανατροπής που θα επιτρέψει στον χρονίως πάσχοντα από ηρωισμό Μανώλη Γλέζο να κατεβάσει για μία ακόμη φορά τη γερμανική σημαία. Η αντιπολίτευση δεν είναι πολιτική. Είναι ως επί το πλείστον λυρική. Προτείνει αφορισμούς και συνθήματα ενός πρωτογενούς πατριωτισμού, ψάχνει να βρει τη γεύση του κοκτέιλ με συστατικά ολίγη από επανάσταση, μία δόση αντιευρωπαϊσμού με δηλώσεις πίστης στην Ευρώπη για εξισορρόπηση του γλυκόξινου και ένα ύφος ανεμελιάς που, όπως προείπα, συμπυκνώνεται στον λυρισμό του κ. Τσίπρα.
Εντέλει, πρέπει να το πάρουμε απόφαση: τους ενδιαφέρει περισσότερο η σωτηρία της ψυχής τους από τη διακυβέρνηση του τόπου. Ευγενές, δεν έχω αντίρρηση, πλην όμως έχει και η πολιτική τη σοβαρότητά της. Τη δε σοβαρότητά της την αποδεικνύει το γεγονός ότι και χωρίς τη βοήθεια της κάλπης το καλοκαίρι θα έρθει στα σίγουρα, όμως το δημοψήφισμα δεν έγινε. Και όσο κι αν σκέφτεσαι πως η Νέα Δημοκρατία κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να καταποντισθεί, αλλά επειδή η αστική συνείδηση φαίνεται είναι ακόμη ζωντανή, αντέχει, και όσο κι αν σκέφτεσαι ότι το δίλημμα του κ. Βενιζέλου έπιασε τόπο και μάζεψε ό,τι περίσσευε από το «Ποτάμι», παρότι τραβάει όλη την ήττα της κρίσης, όλα δείχνουν πως το τοπίο μοιάζει με την πολεοδομία της Αθήνας, ένα ασπόνδυλο μαλάκιο, χωρίς ραχοκοκαλιά και με διάφορα κεφαλάκια που προβάλλουν κάτω από τα σκεπάσματα.
Ποιος είναι ο ζωτικός χώρος του ΣΥΡΙΖΑ που θα μπορούσε να σχηματίσει κυβέρνηση; Υπολογίζω χωρίς τον λυρισμό του, θα μου πείτε, χωρίς το τραγούδι, το «πότε θα κάνει ξαστεριά» και το «Bella ciao» που κάποια στιγμή, εν μέσω θέρους, θα ζεστάνει τις ψυχές τις ξεπαγιασμένες από τη λιτότητα, τα Μνημόνια και τον αέρα της Βόρειας Ευρώπης και θα ξαναγαπήσει όπως μόνον εμείς, οι μεσογειακοί, ξέρουμε να αγαπάμε. Τον λυρισμό τους τον έχουν επεξεργαστεί επαρκώς. Ισως ήρθε ο καιρός, τώρα που τα κατάφεραν, να ασχοληθούν και με τη ρίμα της πολιτικής. Ισως όταν βαρεθούν να τραγουδάνε εκλογικές νίκες που κάποτε θα μετατραπούν και σε πολιτικές. Δόξα τω Θεώ, στον τόπο μας από καλοκαίρι δεν έχουμε παράπονο.
Εντέλει, πρέπει να το πάρουμε απόφαση: τους ενδιαφέρει περισσότερο η σωτηρία της ψυχής τους από τη διακυβέρνηση του τόπου. Ευγενές, δεν έχω αντίρρηση, πλην όμως έχει και η πολιτική τη σοβαρότητά της. Τη δε σοβαρότητά της την αποδεικνύει το γεγονός ότι και χωρίς τη βοήθεια της κάλπης το καλοκαίρι θα έρθει στα σίγουρα, όμως το δημοψήφισμα δεν έγινε. Και όσο κι αν σκέφτεσαι πως η Νέα Δημοκρατία κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να καταποντισθεί, αλλά επειδή η αστική συνείδηση φαίνεται είναι ακόμη ζωντανή, αντέχει, και όσο κι αν σκέφτεσαι ότι το δίλημμα του κ. Βενιζέλου έπιασε τόπο και μάζεψε ό,τι περίσσευε από το «Ποτάμι», παρότι τραβάει όλη την ήττα της κρίσης, όλα δείχνουν πως το τοπίο μοιάζει με την πολεοδομία της Αθήνας, ένα ασπόνδυλο μαλάκιο, χωρίς ραχοκοκαλιά και με διάφορα κεφαλάκια που προβάλλουν κάτω από τα σκεπάσματα.
Ποιος είναι ο ζωτικός χώρος του ΣΥΡΙΖΑ που θα μπορούσε να σχηματίσει κυβέρνηση; Υπολογίζω χωρίς τον λυρισμό του, θα μου πείτε, χωρίς το τραγούδι, το «πότε θα κάνει ξαστεριά» και το «Bella ciao» που κάποια στιγμή, εν μέσω θέρους, θα ζεστάνει τις ψυχές τις ξεπαγιασμένες από τη λιτότητα, τα Μνημόνια και τον αέρα της Βόρειας Ευρώπης και θα ξαναγαπήσει όπως μόνον εμείς, οι μεσογειακοί, ξέρουμε να αγαπάμε. Τον λυρισμό τους τον έχουν επεξεργαστεί επαρκώς. Ισως ήρθε ο καιρός, τώρα που τα κατάφεραν, να ασχοληθούν και με τη ρίμα της πολιτικής. Ισως όταν βαρεθούν να τραγουδάνε εκλογικές νίκες που κάποτε θα μετατραπούν και σε πολιτικές. Δόξα τω Θεώ, στον τόπο μας από καλοκαίρι δεν έχουμε παράπονο.
No comments:
Post a Comment