Αλαφροσημειόματα. Στα λευκώματα των χρόνων της κατοχής κάποιο ατίθασο παιδί υπέγραφε με το ψευδώνυμο /Αρμάνδος/. Το λεύκωμα ήταν ας το πούμε μικρογραφία επικοινωνίας, να κάτι σαν το face book της εποχής . Εκεί μέσα τα γυμνασιόπαιδα αγόρια-κορίτσια αποτύπωναν
μύχιες σκέψεις , επιθυμίες ,απόψεις και προβληματισμούς, απαντώντας στα ερωτήματα της σελίδας. Επειδή ο κοινωνικός χώρος διακίνησης του λευκώματος ήταν κάπως κλειστός , ύστερα από έρευνα
μπορούσες να καταλάβεις την ταυτότητα του γράφοντος, όταν το χρησιμοποιούμενο ψευδώνυμο σ’ άφινε λίγο φως. Οι συναθροίσεις μας εγένοντο σε σπίτια φίλων, τ’απογιόματα κυρίως, και κατά τις οποίες οι κουβέντες που αφορούσαν τα της ζωής προβλήματα , τροφή,βιβλία,διαβάσματα,κριτικές των καθηγητών μας,σχέσεις και κουτσομπολιά,ακόμη μουσική και χορό, άφιναν παραθυράκια μέσα απο τα οποία υπήρχαν νότες που εγράφοντο και που αφορούσαν τον κατακτητή μας. Με αλλα λόγια κινούσαμε καμουφλαρισμένα μηνύματα αντίστασης .Αισθανόμεθα περήφανοι καίτοι κατακτημένοι. Θυμούμαι πως στο ερώτημα τι είναι έρωτας απαντούσα συνήθως / η αυτοκοροιδία του εαυτού μας/ και στην απάντηση αυτή, η φιλολογική κριτική από αγόρια και κορίτσια του συναφιού ηταν, να το χαρακτηρίσω μάλλον δυσμενής αν όχι εχθρική. Ομως είχα αμφιβολίες για την ορθότητα των αντιρρήσεων τους,
γιατί πίστευα πως εκρύπτοντο συνειδησιακές ελαφρότητες, σκοπιμότητες και θέσφατα .
. Εν τούτοις πρέπει να ομολογήσω πως είχα την προσοχή κάποιας υπαρξης που παράλληλα πίστευα πως κάτι ξεχωριστό ένοιωθε, μα που ποτέ συγκυρίες και περιστάσεις δεν άφισαν να εκδηλωθεί ,όμως εκφράστηκε απροσδόκητα τηλεφωνικά, ύστερα απο κάμποσα χρόνια, όταν οι αγέρηδες μας πέταξαν σε διαφορετικές χώρες, κάτω από διαφορετικές συνθήκες, εδώ στον νέο κόσμο. Ολα συνέβηκαν άπαξ . Η θύμηση μιας πορτοκαλιάς στον κήπο της,ο χορός μας κάτω από τις φυλλωσιές της και η φωνή της μάνας, διέλυσε το παραμυθάκι πριν μορφοποιηθεί.ΑΥΤΑ ΕΛΕΓΕ.....
Πέρασαν πολλά πολλά χρόνια για να μάθω πως εγκατέλειψε την ζωή ,λίγο νωρίς δεν ήταν αγαπητή φίλη?
