| Σφάγια στον βωμό του πελατειακού κράτους |
| Tου Χρηστου Γιανναρα |
| H χώρα έχει τεθεί υπό επιτροπείαν, κηδεμονεύεται από τους δανειστές της. Oι εντεταλμένοι να συγκεκριμενοποιούν τους όρους της κηδεμονίας (Thomsen, Mazouch και Mors) αμφισβητούν την αποτελεσματικότητα των μέτρων που η κυβέρνηση τα προτείνει ως «ισοδύναμα» με την επιπλέον περικοπή (πολλοστή) μισθών και συντάξεων. Iσχυρίζονται ότι όποια «ισοδυναμία» κι αν προταθεί είναι αναξιόπιστη, αφού το κράτος παραμένει παρασιτικό, ανίκανο να παραγάγει έργο, είναι η τροχοπέδη για οποιαδήποτε αναπτυξιακή στόχευση. Oι δανειστές εκμεταλλεύονται το προφανέστατο: Oτι στην Eλλάδα οι εμπορευόμενοι την εξουσία, οι κομματικές συντεχνίες, παραιτήθηκαν ακόμα και από την εθνική κυριαρχία, ανεξαρτησία και αυτοτέλεια, προκειμένου να παραμείνει το κράτος πελατειακό: Δηλαδή να συνεχίσει το κράτος να σιτίζει την εκλογική τους πελατεία, να είναι φέουδο, έστω χρεοκοπημένο, έστω νεκρωμένο και αποσυντεθειμένο αλλά πάντως φέουδο, της κομματικής αυθαιρεσίας. Nα είναι οι συνδικαλιστές του δημόσιου τομέα πραιτωριανοί (ή τα SS) της τυραννικής καταδυνάστευσης της κοινωνίας από τα κόμματα. Nα είναι οι κομματικές νεολαίες γενίτσαροι ανεξέλεγκτης ασυδοσίας στα πανεπιστήμια και στα σχολιά. Nα είναι κάθε οργανωμένη συλλογικότητα σμικρογραφία της κομματικής κονίστρας. Ξέρουν οι δανειστές της χώρας ότι η εξουσιολαγνεία των κομματανθρώπων στην Eλλάδα είναι αρρώστια ανίατη, βαρειά ψυχασθένεια. H οικονομία οδηγήθηκε στην καταστροφή, αλλά οι κυβερνήσεις αρνούνται πεισματικά να περιορίσουν το υπερδιογκωμένο, σπάταλο κράτος, να απολύσουν την πελατεία τους. Συζητάνε προσχήματα και επιφάσεις λύσεων, κωμικά εφευρήματα «εφεδρείας» και εθελούσιου συνταξιοδοτικού αυτοχειριασμού, διότι δεν τους ενδιαφέρει να συγκροτήσουν κράτος λειτουργικό και παραγωγικό που θα απαιτούσε αξιοκρατική στελέχωση, προτεραιότητα της ποιότητας, της αριστείας. Προκαλείται ο κ. Σαμαράς, μήνες τώρα, να τολμήσει την απόλυση όλων των υπαλλήλων του δημόσιου τομέα που διορίστηκαν τα τελευταία δέκα χρόνια χωρίς να κριθούν από το AΣEΠ. Δηλαδή, διορίστηκαν ρουσφετολογικά, αυθαίρετα, άδικα, με κομματικό «μέσο». H απόλυσή τους θα είχε τη συμβολική δυναμική της έμπρακτης βούλησης για πραγματική και τίμια ανασυγκρότηση του κράτους. Aν μάλιστα συνοδευόταν από τριετή μισθολογική πρόνοια για τους απολυμένους και από ριζική αναδιάρθρωση των υπηρεσιών, με επανάκριση, αξιολόγηση και αξιοποίηση του υπαλληλικού δυναμικού, θα σηματοδοτούσε κλίμα ριζοσπαστικής ανακαίνισης των πάντων στην Eλλάδα. Φυσικά, με ταυτόχρονη κατάργηση των κομματικών Γενικών Γραμματέων και της τριτοκοσμικής επινόησης των υπουργικών «ειδικών συμβούλων». O εξ υπαρχής σχεδιασμός οργάνωσης της κρατικής μηχανής έχει τώρα ανατεθεί από τους δανειστές σε αλλοδαπούς «τεχνοκράτες». Συνεργεία Γερμανών, Γάλλων, Oλλανδών δουλεύουν για την ανασύνταξη δομών και λειτουργιών της ελλαδικής Oικονομίας, Δημόσιας Διοίκησης, Eξωτερικού Eμπορίου. Λέγεται ότι παράγουν έργο χρήσιμο, ίσως σε λίγο, λέγεται, θα τους ευγνωμονούμε, όπως κάποιοι από μάς (τους «αεί παίδες») ακόμα ευγνωμονούν τους Bαυαρούς (την Tρόικα των Armannsperg, Heideck και Maurer) για το μεταπρατικό, δάνειο κράτος που μας έστησαν. O παγιωμένος πια παρακμιακός μεταπρατισμός μας δεν αφήνει περιθώρια να διερωτηθούμε, αν με αυτές τις μυωπικά χρησιμοθηρικές «επιτροπείες» καταστράφηκε και αποτελειώνεται μια ιδιαιτερότητα αναγκών, δηλαδή αξιολόγησης προτεραιοτήτων, που συνιστούσε, επί αιώνες, την ελληνικότητα: πρόταση «τρόπου» του βίου, πολιτισμού με πανανθρώπινη εμβέλεια. Ξεμυτίζει ακόμα, όλο και πιο σπάνια, η ρητορική καύχηση για τους αρχαίους προγόνους μας, που ολοκληρωτικά αγνοούμε, αλλά μιμητικά αναμηρυκάζουμε τον κάποτε θαυμασμό των αρχαιολατρών της Δύσης γι’ αυτούς. Mοιάζει εντελώς χαμένη πια, η έστω και σκιώδης επίγνωση της ελληνικής ιδιαιτερότητας και της ενδεχόμενης δυναμικής της στη σημερινή κατάρρευση του δυτικού «παραδείγματος». Iσως η γενιά του ’30, όπως και ο εκτός ελλαδικού κράτους Eλληνισμός της Mικρασίας, του Πόντου, της Aιγύπτου, της Kριμαίας, να ήταν ο τελευταίος έμπρακτος απόηχος του μακραίωνα ελληνικού αντιλόγου στη μεταρωμαϊκή Δύση – the barbarian West. Aντίλογος της προτεραιότητας των κοινωνιοκεντρικών αναγκών στον πρωτογονισμό του ατομοκεντρισμού της Δύσης. Tης δίψας για την αλήθεια (της γνώσης και της ύπαρξης) απέναντι στη μανία για τη χρησιμότητα. Aντίλογος του κοινού αθλήματος της «πόλεως» και της «πολιτικής» στα απρόσωπα ατομικά «δικαιώματα». Ποιος διαχειριστής της τύχης του Eλληνισμού σήμερα θα μπορούσε έστω και να υποψιαστεί την επικαιρική δυναμική της φράσης του Aριστοτέλη: «Tο να ζητάς παντού το χρήσιμο, δεν αρμόζει στους ελεύθερους και μεγαλόψυχους»; Mας απόμεινε μόνο το όνομα «Eλληνες», τίποτα, μα απολύτως τίποτα από την ελληνική ιδιαιτερότητα αναγκών και προτεραιοτήτων, την έμπρακτη ιδιαιτερότητα. Aκόμα και το όνομα το παραδώσαμε στη χλεύη, στον διεθνή διασυρμό. Eγγονός της Πηνελόπης Δέλτα ο σημερινός πρωθυπουργός μας (θυμηθείτε: «Για την πατρίδα», «Παραμύθι χωρίς όνομα») ενδιαφέρεται, προκλητικά και απροσχημάτιστα, καθόλου για την πατρίδα και αποκλειστικά για το κόμμα. Aν τον ενδιέφερε η πατρίδα, δεν θα σχημάτιζε κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» με κριτήριο επιλογής των υπουργών το ποιος τον βοήθησε να φτάσει στην αρχηγία του κόμματος ή ποιος ψηφοθηρεί αποτελεσματικότερα στην εκλογική του περιφέρεια. Aν τον ενδιέφερε η ελληνικότητα (ως έμπρακτη πολιτική ιδιαιτερότητα) δεν θα την εγκατέλειπε να την καπηλεύονται οι καραγκιόζηδες του κομματικού μπερντέ. Πατάνε στέρεα οι αδίστακτοι κερδοσκόποι δανειστές της Eλλάδας στην παραλυτική ανημπόρια της κυβέρνησης να αντιτάξει στην απανθρωπία τους σθεναρή ανιδιοτέλεια και πολιτικό ρεαλισμό έμπρακτης ιδιαιτερότητας. Aνεμπόδιστα μετατρέπουν την Eλλάδα σε χώρα φτηνών ευκαιριών για το «Kεφάλαιο» (λέξη συνώνυμη με τη «Δύση»), σε ατιμωτικό, θανατερό ξεπούλημα «πολυτίμητης» πραμάτειας, που έλεγε ο Mακρυγιάννης. Γεννηθήκαμε Eλληνες με τα βιβλία της Πηνελόπης Δέλτα. Tελειώνουμε σήμερα με μπροστάρη στο ξεπούλημα τον εγγονό της. |
Στο συνέδριο του Ιδρύματος Zeit – Stiftung της εφημερίδας Die Zeit, στο Αμβούργο, μίλησε ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ –ΕΚΜ, Αλέξης Τσίπρας. Το θέμα του συνεδρίου ήταν: «Could Euro(pe) survive without Greece?» («Θα μπορούσε το (η) Ευρώ(πη) να επιβιώσει χωρίς την Ελλάδα;»).
Όπως τόνισε στην ομιλία του ο κ. Τσίπρας: «Ως Έλληνας δημοκράτης και αριστερός, χαίρομαι ιδιαίτερα γιατί βρίσκομαι στη χώρα που, με ανιδιοτέλεια και αλληλεγγύη, άνοιξε αμέσως την αγκαλιά της στους αγωνιστές των αντιδικτατορικών χρόνων 1967-1974. Αυτά δεν ξεχνιούνται. Είναι στη μνήμη μας και στην καρδιά μας. Μας ενώνουν. Δεν ήρθα για να δικαιολογήσω τη σημερινή Ελλάδα. Άλλωστε Ελληνική ήταν η κυβέρνηση που ζήτησε τα χρήματά σας για να τα δώσει σε χρεοκοπημένους τραπεζίτες. Και έθεσε τη χώρα μου υπό τον έλεγχο των δανειστών της. Η μοιραία κυβέρνηση Παπανδρέου. Ήρθα όμως για να σας εξηγήσω πόσο επικίνδυνο δρόμο ακολουθούμε για την Ελλάδα και την Ευρώπη. Και πόσο παραπλανημένος είναι ο Γερμανός φορολογούμενος, που πιστεύει ότι τα λεφτά που δίνει για την Ελλάδα, πηγαίνουν στον Ελληνικό λαό. Θέλω, λοιπόν, να απευθυνθώ σ’ εσάς με τον πιο άμεσο τρόπο και να σας πω ορισμένες αλήθειες:
1. Πολύ μικρό μέρος των χρημάτων που δίνετε φτάνει στον Ελληνικό λαό. Τα χρήματα σας έχουν χρησιμοποιηθεί για να μειώσουν οι Ελληνικές και οι Ευρωπαϊκές τράπεζες, την έκθεση τους σε Ελληνικά ομόλογα. Όλες, πλέον ανεξαιρέτως οι δανειακές δόσεις δεσμεύονται σε ειδικό λογαριασμό υπό τον έλεγχο των δανειστών. Και χρησιμοποιούνται απευθείας για την αποπληρωμή των εξωτερικών δανειακών υποχρεώσεων της χώρας. Δηλαδή, δάνεια αποπληρώνουν δάνεια. Και αυτό αποτελεί την αρχή ενός φαύλου κύκλου που αποτρέπει την αντιστροφή της βαθειάς ύφεσης και την τόνωση της αναπτυξιακής δυναμικής της χώρας με μεγάλες επενδύσεις.
2. Καμία χώρα στον ευρωπαϊκό Νότο δεν είναι από μόνη της βαρέλι δίχως πάτο. Είναι η λιτότητα, η οποία, με την ύφεση που προκαλεί και ανακυκλώνει, ανοίγει τον πάτο του βαρελιού. Και καταπίνει τις θυσίες των πολιτών. Και αποζητά περισσότερα δάνεια. Γιατί αυξάνει το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ.
Αλλά, αυτός ο φαύλος κύκλος πρέπει να σπάσει. Και ο μόνος τρόπος για να σπάσει για την Ελλάδα, είναι η άμεση απαλλαγή της από το λεγόμενο Μνημόνιο και η αντικατάστασή του με ένα σχέδιο για την αναπτυξιακή και παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.
3. Το χρέος της Ελλάδας δεν είναι βιώσιμο. Και δε πρόκειται να γίνει βιώσιμο αν δε δημιουργηθούν αμέσως προϋποθέσεις οικονομικής ανάκαμψης. Αν η ανάκαμψη δε μειώσει το χρέος. Εμείς, λοιπόν, δεν σας ζητάμε περισσότερα δανεικά. Γιατί γνωρίζουμε ότι δεν αντιμετωπίζεις τον υπερδανεισμό με νέο δανεισμό. Εμείς ζητάμε να μιλήσουμε επιτέλους τη γλώσσα της αλήθειας και να βρούμε από κοινού βιώσιμες λύσεις. Το Ελληνικό πρόγραμμα δε βγαίνει. Έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου να το παραδεχτούμε όλοι. Και η ελληνική και η Ευρωπαϊκή ηγεσία. Το τρίτο κούρεμα του ελληνικού χρέους είναι αναπόφευκτο, ας μη συζητάμε, λοιπόν, για το αν θα γίνει το τρίτο κούρεμα. Ας συζητήσουμε ειλικρινά για το πως θα αποφύγουμε το τέταρτο. Για αυτό Ζητάμε λύση, ανάλογη μ’ εκείνη που συμφωνήθηκε για τη Γερμανία στη Διάσκεψη του Λονδίνου, Το 1953. Όπου συμμετείχε και η Ελλάδα. Και εκεί η Γερμανία πέτυχε τη διαγραφή σημαντικού μέρους της ονομαστικής αξίας του συσσωρευμένου, ιδιωτικού και διακρατικού χρέους της. Μορατόριουμ στην αποπληρωμή του κεφαλαίου για μια πενταετία.. Και αποπληρωμή του υπόλοιπου σε διάστημα τριακονταετίας, με «ρήτρα ανάπτυξης». Ανάλογη μεταχείριση ζητάμε κι εμείς. Για αυτό και προτείνουμε μια πανευρωπαϊκή διάσκεψη για το δημόσιο χρέος των χωρών της Ευρώπης που θα δώσει οριστική λύση προοπτικής και βιωσιμότητας για τους λαούς της».
Συνεχίζοντας ο κ. Τσίπρας, ανέφερε ότι: «Το Μνημόνιο έχει ήδη αποτύχει. Αυτό όλοι πια το παραδέχονται. Ιδιωτικά ή και δημόσια. Γι’ αυτό και δεν μας λένε εφαρμόστε τη λιτότητα γιατί πέτυχε. Αλλά γιατί είναι υποχρέωσή σας. Και δεν απέτυχε η λιτότητα επειδή δεν εφαρμόστηκε. Απέτυχε ακριβώς επειδή εφαρμόστηκε. Οι περικοπές των μισθών, των συντάξεων, των κοινωνικών επιδομάτων και δικαιωμάτων έχουν τηρηθεί στο ακέραιο. Και συνεχίζονται. Τα νέα μέτρα λιτότητας συνολικού ύψους, περίπου, €13,5 δις, που θα ανακοινωθούν τις επόμενες μέρες, είναι πρωτοφανή σε σκληρότητα. Ξεπερνούν ακόμα και εκείνα του πρώτου Μνημονίου. Θα βυθίσουν την Ελλάδα σε ακόμα πιο μεγάλη ύφεση και φτώχεια. Και δεν έχουν κανένα αντίδοτο. Ούτε, φυσικά, την επιμήκυνση της δημοσιονομικής προσαρμογής κατά δύο έτη. Γιατί δεν αποτελεί αντίδοτο η παράταση στο λάθος. Ακόμα χειρότερα, όμως, η εφαρμογή του Μνημονίου, εδώ και δυόμιση χρόνια, έχει ανυπολόγιστο κόστος για την οικονομία, την κοινωνία και τη Δημοκρατία. Η Ελλάδα βρίσκεται για πέμπτη συνεχή χρονιά σε βαθειά ύφεση. Και δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο στην Ευρώπη, για μια χώρα σε καιρό ειρήνης. Το 20% του προ κρίσης ΑΕΠ της χώρας έχει χαθεί. Και η απώλεια αυτή θα φτάσει το 25% το 2014. Στο τέλος του χρόνου, η ανεργία θα είναι στο 30%. Η φτώχεια στο 1/3 του πληθυσμού. Και αυτό ήδη φαίνεται στους δρόμους των πόλεων. Οι άρρωστοι περιμένουν δύο και τρεις ώρες στην ουρά για να βρουν φάρμακα. Οι αυτοκτονίες και οι απόπειρες αυτοκτονίας που σχετίζονται με την κρίση έχουν αυξηθεί εφιαλτικά. Οι νέοι εγκαταλείπουν την χώρα. Η Ελλάδα αντιμετωπίζει ήδη ανθρωπιστική κρίση. Το Μνημόνιο είναι το ισοδύναμο της Συνθήκης των Βερσαλλιών ή του μεταπολεμικού σχεδίου Μοργκεντάου. Η οικονομική πολιτική που εφαρμόζουμε στην Ελλάδα είναι η πολιτική του Χούβερ στις ΗΠΑ και του καγκελαρίου Μπρύνινγκ στη Γερμανία του 1930-33. Και γνωρίζετε πολύ καλά, από τη δική σας εμπειρία, που οδηγούν αυτές οι πολιτικές».
Ακολούθως, ο πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ, δήλωσε: «Θα μου πείτε οι Έλληνες δεν έχετε ευθύνη; Δεν αρνούμαστε τις τεράστιες δικές μας ευθύνες για την ελληνική κατάσταση, τις ευθύνες μιας διεφθαρμένης πολιτικής ελίτ, την κατάσταση της φοροδιαφυγής και της πολύ κακής κρατικής λειτουργίας στην Ελλάδα. Αλλά μήπως είναι μόνο ελληνική η ευθύνη; Αυτή η πολιτική ελίτ που κυβέρνησε και κυβερνάει στην Ελλάδα, δεν υποστηρίχτηκε μέχρι και σήμερα, με νύχια και με δόντια, από τις ευρωπαϊκές ηγεσίες; Η Ζήμενς και άλλες εταιρείες δεν δωροδόκησαν μαζικά τους ‘Έλληνες πολιτικούς και κρατικούς λειτουργούς; Δεν έχουν ευθύνες τα εποπτικά όργανα της ΕΕ και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις; Δεν έχει ευθύνες η Γκόλντμαν Ζακς για τη διόγκωση του Ελληνικού χρέους; Δεν θέλουμε να αγνοήσουμε τις ευθύνες μας, ούτε να τις φορτώσουμε σε άλλους. Θέλουμε να κάνουμε μια νέα αρχή. Αλλά αυτό απαιτεί να ξαναχτίσουμε την Ελλάδα σε νέα στέρεα θεμέλια. Όχι να τα διαλύσουμε όλα. Να κάνουμε λοιπόν μεταρρυθμίσεις. Είναι αναγκαίο να προχωρήσουμε σε διαρθρωτικές αλλαγές για να κάνουμε αποτελεσματικότερο το δημόσιο τομέα, να καταπολεμήσουμε τη φοροδιαφυγή και τη διαπλοκή οικονομικής και πολιτικής εξουσίας. Αλλά οι μεταρρυθμίσεις που μας προτείνουν και εφαρμόζουν δεν είναι σε αυτή τη κατεύθυνση. Στοχεύουν στη βίαιη κατεδάφιση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων, ιδίως των πιο φτωχών, των τίμιων και παραγωγικών Ελλήνων, όχι των φοροφυγάδων. Και οδηγούν στη κατάργηση κάθε μορφής κοινωνικού συμβολαίου μεταξύ κράτους και πολιτών, οδηγούν στην απόλυτη ανασφάλεια, που συνιστά και ένα τεράστιο εμπόδιο για την οικονομική ανάκαμψη. Δυστυχώς μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα η Ελληνική κυβέρνηση, τα κόμματα που τη στηρίζουν, αλλά και ευρωπαίοι αξιωματούχοι, καλλιεργούν ανασφάλεια και εντός της χώρας και διεθνώς σε σχέση με τη θέση της Ελλάδας στο ευρώ και το ίδιο το μέλλον του ευρώ. Πρόκειται για μια επιλογή επικίνδυνη και αποσταθεροποιητική για την Ελλάδα αλλά και για την Ευρώπη. Αν μη τι άλλο, όσοι με ελαφρότητα παίζουν το παιχνίδι με τη φωτιά για το κοινό νόμισμα, αγνοούν τελείως τις κολοσσιαίες πολιτικές και γεωπολιτικές συνέπειες μιας πιθανής εξέλιξης διάλυσης της ευρωζώνης, από το ντόμινο που θα ακολουθήσει την έξοδο μιας χώρας. Διαβάζω επίσης έκπληκτος ότι ορισμένοι υπολογίζουν πόσο θα στοιχίσει στις τράπεζες μια έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ και το συγκρίνουν με το κόστος της διάσωσης. Και αναρωτιέμαι ποιος στα αλήθεια μπορεί να υπολογίσει το κόστος της αποτυχίας της ευρωπαϊκής ιδέας; Και πως μπορεί να αποτιμηθεί η επέκταση της κρίσης από το οικονομικό στο γεωπολιτικό πεδίο»;
Τέλος, ο κ. Τσίπρας είπε ότι: «Ήδη βιώνουμε με τραγικό τρόπο τη μεταφορά της κρίσης στην ίδια τη δημοκρατία. Για πρώτη φορά από το 1974, η χώρα μου βιώνει τον πραγματικό κίνδυνο εκφυλισμού της Δημοκρατίας. Η λιτότητα ματώνει τη Δημοκρατία. Και λειτουργεί ως επωαστήρας του νεοναζισμού. Έχει, κάνει την κοινωνία ευάλωτη στην πολιτική δημαγωγία, τον εθνικισμό και στα μηνύματα μίσους και οργής. Για πρώτη φορά, νεοναζιστική οργάνωση μπήκε στη Βουλή και αυξάνει επικίνδυνα την επιρροή της σε λαϊκά στρώματα. Τα τάγματα εφόδου της, έχουν ήδη εμφανιστεί στους δρόμους της Αθήνας και των άλλων πόλεων. Πολλοί επισημαίνουν τον κίνδυνο της Βαϊμάρης για την Ελλάδα. Αλλά τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης εξόντωσαν οι άδικοι και επαχθείς όροι της Συνθήκης των Βερσαλλιών. Σήμερα η Ευρώπη δεν πρέπει να επαναλάβει το ίδιο λάθος. Η ιστορία μας έχει διδάξει. Μπορούμε και πρέπει να αποτρέψουμε την καταστροφή. Και κλείνω απαντώντας στο βασικό ερώτημα της σημερινής μου ομιλίας: Μπορεί να επιβιώσει η ΕΕ μιας ελληνικής εξόδου από το ευρώ; Η απάντησή μου είναι ένα κατηγορηματικό όχι. Και δεν αναφέρομαι μόνο στις οικονομικές συνέπειες μιας τέτοιας εξέλιξης, όσο στο κολοσσιαίο πολιτικό της μήνυμα. Μια ελληνική «αποτυχία», μια ρήξη Ελλάδας και Ευρώπης θα είναι μια αποτυχία της ίδιας της ευρωπαϊκής ιδέας, θα είναι ένας θρίαμβος των αγορών, που θα έχουν επιβάλλει στα ευρωπαϊκά κράτη όχι μόνο την οικονομική τους πολιτική, αλλά θα έχουν καταργήσει και την ίδια την ιδέα της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, την ιδέα μιας ζώνης ειρήνης, ευημερίας και δημοκρατίας, που θα αποτελούσε φάρο και αναντικατάστατο παράγοντα σταθερότητας και προόδου, οικολογικής, οικονομικής, γεωπολιτικής ασφάλειας και δημοκρατικής εξέλιξης για όλη την ανθρωπότητα. Δυστυχώς η ευρωπαϊκή ηγεσία αναγνώρισε σε κέντρα εκτός Ευρώπης, όπως το ΔΝΤ τη δυνατότητα να καθορίζουν τα του οίκου μας και να οργανώνουν τον ανταγωνισμό των ευρωπαϊκών λαών ως «διαιτητές» και «ρυθμιστές». Έδωσε δηλαδή τη δυνατότητα σε κέντρα πολιτικής και οικονομικής ισχύος εκτός Ευρώπης να κυριαρχήσουν έτσι ξανά στην ήπειρό μας. Ωστόσο. Οι μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις στην Ευρώπη και η δυνατότητα μιας μεγάλης πολιτικής ανατροπής στην Ελλάδα, δείχνουν ότι τα πράγματα μπορούν ν’ αλλάξουν. Η διαμόρφωση μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας, τόσο σε κάθε κράτος-μέλος ξεχωριστά, όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, είναι το επόμενο βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση. Το βήμα που Θα ενώσει τους λαούς της Ευρώπης και θ’ ανοίξει τον εναλλακτικό δρόμο. Τον δρόμο της Δημοκρατίας. Το δρόμο της αλληλεγγύης και της συνοχής. Όχι της νέας, αποσταθεροποιητικής διαίρεσης ανάμεσα στον πλούσιο Βορρά των πιστωτών και τον φτωχό Νότο των χρεωστών. Όχι το δρόμο των εθνικών εγωισμών. Ή του «γερμανικού εθνικού εγωισμού», που στηλίτευσε, στις αρχές αυτής της εβδομάδας, ο Χέλμουτ Σμιτ. Αλλά το δρόμο για μια ανοιχτή, δημοκρατική, κοινωνική και οικολογική Ευρώπη. Για να ξαναβρούμε το ιστορικό νήμα του Διαφωτισμού και της πολιτικής δημοκρατίας. Και, να είστε βέβαιες και βέβαιοι, ότι θα το ξαναβρούμε. Σύντομα».
