| |||||||
| |||||||
Σχόλια
|
Thursday 31 January 2013
Συγκεχυμένες πληροφορίες και μεγάλη ανησυχία είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της ισραηλινής επίθεσης στη Συρία. Το Ισραήλ δεν έχει τοποθετηθεί επίσημα. Την υπόθεση παρακολουθεί με μεγάλο ενδιαφέρον η διεθνής κοινότητα.
Μυστήριο εξακολουθεί να καλύπτει τους βομβαρδισμούς σε περιοχή της Συρίας. Για επίθεση στο ερευνητικό στρατιωτικό κέντρο Τζαμράγια με δύο νεκρούς κάνει λόγο η Δαμασκός δείχνοντας το Ισραήλ, που τηρεί σιγή ιχθύος. Σύγχυση επικράτησε και σχετικά με το εάν έχει βομβαρδιστεί και ένα στρατιωτικό κονβόι στα σύνορα με το Λίβανο. Την είδηση ανέφεραν λιβανέζικα και αμερικανικά ΜΜΕ, σύμφωνα με τα οποία στόχος ήταν το Ισραήλ να σταματήσει την παράδοση όπλων στην ισλαμιστική οργάνωση Χεσμπολάχ στο Λίβανο. Η Συρία πάντως δεν επιβεβαίωσε την είδηση. Η συριακή αντιπολίτευση, από την πλευρά της, υποστηρίζει πως βομβαρδίστηκε αυτοκινητοπομπή που μετέφερε οπλισμό για την Χεζμπολάχ.
Ο ΓΓ του ΝΑΤΟ δήλωσε στις Βρυξέλλες πως δεν γνωρίζει λεπτομέρειες για το περιστατικό. «Δεν έχουμε πληροφορίες για τέτοιες δραστηριότητες στην περιοχή, οι οποίες θα ήταν σημαντικές για τη χρήση του πυραύλων μας Patriot». Οι ΗΠΑ, η Γερμανία και η Ολλανδία έχουν σταθμεύσει σε τουρκικό έδαφος πυραύλους Patriot, για ενδεχόμενη επίθεση της Συρίας στην Τουρκία.
Μεγάλη ανησυχία και στο Ισραήλ
Συγκεχυμένες πληροφορίες αλλά και μεγάλη ανησυχία
Σχετικά με την ισραηλινή επίθεση στη Συρία, ο γερμανός υπουργός Εξωτερικών Γκίντο Βέστερβέλε δεν θέλησε να πάρει θέση λέγοντας χαρακτηριστικά «πως δεν έχουμε ακόμα σίγουρες πληροφορίες». Με σαφήνεια καταδίκασε την επίθεση πάντως ο Ιρανός υπουργός Εξωτερικών Αλί Ακμπαρ Σαλέχ.
'Αμεση ήταν η αντίδραση της Ρωσίας, μιας από της τελευταίους συμμάχους της συριακής κυβέρνησης, η οποία εξέφρασε τη σοβαρή της ανησυχία. Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση της ρωσικής κυβέρνησης «εάν οι μέχρι τώρα πληροφορίες ευσταθούν, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μία σειρά απροκάλυπτων επιθέσεων εναντίον στόχων που βρίσκονται σε ξένα εδάφη κυριάρχων κρατών. Το γεγονός αυτό αποτελεί μία θρασεία προσβολή της Χάρτας του ΟΗΕ και είναι ανεπίτρεπτη».
Πολιτικοί παρατηρητές εκτιμούν πως επρόκειτο για ένα προληπτικό χτύπημα του Ισραήλ υπό το φόβο μήπως η Συρία κάνει χρήση χημικών. Ένα τέτοιο χτύπημα συνάδει όμως με το Διεθνές Δίκαιο; Ο Άλαν Μπέικερ, Διεθνολόγος από το Πανεπιστήμιο της Ιερουαλήμ λέει σχετικά:
«Σε μια τέτοια περίπτωση το Ισραήλ θα είχε το δικαίωμα να αμυνθεί, θα έπρεπε όμως να υπάρξει προηγούμενη επίθεση, η οποία θα στρεφόταν ευθέως κατά του Ισραήλ».
Το ίδιο το Ισραήλ πάντως δεν έχει τοποθετηθεί επίσημα ακόμη. Πρόκειται όμως για μια πάγια τακτική του επιθέσεις εναντίον ξένων στόχων ούτε να τις επιβεβαιώνει, ούτε να τις διαψεύδει. Οι ισραηλινές εφημερίδες πάντως στα σχόλιά τους εκφράζουν τη βαθιά ανησυχία τους. Η Jediot Achronot γράφει πως μια τέτοια επίθεση φέρνει τις δυο πλευρές πιο κοντά στον πόλεμο.
DW / DPA / Μαρία Ρηγούτσου
Υπεύθ. σύνταξης: Δήμητρα Κυρανούδη
Ένα νέο βιβλίο του ιστορικού Γιόχεν Χέλμπεκ για την ήττα των γερμανικών δυνάμεων στο Στάλινγκραντ το 1943 φέρνει στο φως άγνωστες πτυχές της μάχης που καθόρισε την έκβαση του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Με αφορμή τα 70 χρόνια από την κρίσιμη μάχη του Στάλινγκραντ, όπου η πανωλεθρία των ένοπλων δυνάμεων της ναζιστικής Γερμανίας από τον Κόκκινο Στρατό έκρινε εν πολλοίς την έκβαση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ένα νέο βιβλίο φέρνει στο φως άγνωστες μέχρι σήμερα πτυχές για τον μαρτυρικό χειμώνα του 1942-1943. Στο βιβλίο του «Πρωτόκολλα του Στάλινγκραντ» ο γερμανός καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Rutgers των ΗΠΑ Γιόχεν Χέλμπεκ καταγράφει ανέκδοτες μαρτυρίες Ρώσων άμαχων και στρατιωτών των σοβιετικών δυνάμεων για τη μάχη του Στάλινγκραντ.
Αφορμή για την ιστορική αυτή μελέτη αποτέλεσε η πρόσφατη ανακάλυψη αυθεντικών πηγών της εποχής εκείνης, εικόνες, γραπτά ντοκουμέντα και ηχογραφημένες μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν τις αιματοβαμμένες ημέρες περί τα τέλη Ιανουαρίου και αρχές Φεβρουαρίου του 1943 στη ρωσική μητρόπολη στις όχθες του Βόλγα. «Μία ομάδα Ρώσων ιστορικών είχε πάρει συνεντεύξεις από 215 αυτόπτες μάρτυρες, καταγράφοντας με κάθε λεπτομέρεια τις αφηγήσεις τους. Μεταξύ αυτών συγκαταλέγονται αξιωματικοί και στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού άλλα και πολλοί από τον άμαχο πληθυσμό», ανέφερε στην DW o γερμανός καθηγητής. Επί σειρά δεκαετιών το καταγεγραμμένο αυτό σπάνιο πρωτογενές υλικό βρισκόταν κυριολεκτικά θαμμένο σε απρόσιτα ρωσικά αρχεία. Το βιβλίο του Χέλμπεκ βασίζεται στη μελέτη και ιστορική ανάλυση όλων αυτών των ντοκουμέντων, με τη συνδρομή και Ρώσων ερευνητών.
Μία δεύτερη ανάγνωση της ιστορίας
Οι ρώσοι στρατιώτες έβλεπαν τη μάχη του Στάλινγκραντ σαν μία ευκαιρία για τη συντριβή του ναζισμού
Σύμφωνα με τη ναζιστική προπαγάνδα η πανωλεθρία που υπέστη η Βέρμαχτ στο Στάλινγκραντ στις αρχές του 1943 δεν ήταν τίποτα λιγότερο από μία πράξη αυτοθυσίας. Στην πραγματικότητα επρόκειτο για μία σφοδρή ήττα με τεράστιες απώλειες και σημαντικά πλήγματα για τα γερμανικά στρατεύματα. Συνάμα επρόκειτο για άλλη μία μακρά περίοδο ναζιστικών θηριωδιών εν μέσω ενός σκληρού ρωσικού χειμώνα. Το καλοκαίρι του 1942 ναζιστικά στρατεύματα κατέλαβαν την πόλη του Στάλινγκραντ για περίπου έξι μήνες, ώσπου οι ρωσικές δυνάμεις την ανακατέλαβαν εκδιώκοντας τη Βέρμαχτ. Η περίοδος αυτή της εξάμηνης κατάληψης της πόλης και της άγριας κατοχής που επέβαλαν οι ναζί αποσιωπήθηκε από το χιτλερικό καθεστώς. Για σειρά ετών αποτελούσε μία σκοτεινή περίοδο για τα όσα συνέβησαν στο ανατολικό μέτωπο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Τα στοιχεία που έρχονται τώρα στο φως αποδεικνύουν λίγο-πολύ τα αναμενόμενα. Εκτοπίσεις, εν ψυχρώ δολοφονίες πολιτών, καταλήψεις σπιτιών, καταστροφές και λεηλασίες περιουσιών. Ο αποκλεισμός της περιοχής περιμετρικά του Στάλινγκραντ οδήγησε σε ακραία φαινόμενα πείνας. Η μαρτυρία της Αγκραφένα Ποσντνιάκοβα είναι ανατριχιαστική. «Δεν υπήρχε τίποτα να φάμε. Αναγκαζόμασταν όλοι να τρώμε κρέας αλόγου. Ακόμη και οι Γερμανοί. Βέβαια αυτοί έτρωγαν τα καλά κομμάτια και σε εμάς πετούσαν το κεφάλι και τα αποφάγια». Ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού μεταφέρθηκε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Πολωνία και τη Γερμανία ενώ άλλοι εκτοπίστηκαν στις στέπες της Σιβηρίας ή οδηγήθηκαν σε καταναγκαστικά έργα. Με την απελευθέρωση της πόλης από τον Κόκκινο Στρατό οι 15.000 επιζώντες βρέθηκαν εξαθλιωμένοι μέσα σε συντρίμμια και πτώματα.
Τα δεινά όμως δεν τελείωσαν για τους 15.000 επιζώντες κατά την είσοδο του Κόκκινο Στρατού στην πόλη
Eντούτοις η είσοδος των ρωσικών στρατευμάτων στην πόλη δεν σήμανε το τέλος των δεινών. Οι οδηγίες του Στάλιν ήταν σαφείς: «Καμία οπισθοχώρηση». Διέταξε μάλιστα να απαγορευθεί η έξοδος του άμαχου πληθυσμού από την πόλη μέχρις ότου λήξει οριστικά και επιτυχώς η μάχη. Η σκληρή αυτή τακτική από πλευράς του Στάλιν δεν οφειλόταν μόνο στη στρατηγική θέση και σημασία του Στάλινγκραντ για την έκβαση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η επανάκτηση του ελέγχου της πόλης είχε για τον Στάλιν μεγάλη συμβολική αξία, μιας και ήταν η πόλη εκείνη που πήρε το όνομά της από τον ίδιο, υπογραμμίζει ο ιστορικός Τόρστεν Ντίτριχ από το Κέντρο Στρατιωτικής Ιστορίας και Κοινωνικών Επιστημών του Πότσνταμ. «Το Στάλινγκραντ έμεινε στη γερμανική ιστορία από τη δεκαετία του 1950 και μετά ως η μάχη μεταξύ δύο δικτατόρων, η οποία άφησε πίσω της εκατοντάδες χιλιάδες θύματα».
Κομμουνισμός εναντίον ναζισμού
Σύμφωνα με τα ρωσικά αρχεία που έρχονται πλέον στο φως της δημοσιότητας, η πλειοψηφία των ρώσων στρατιωτών έβλεπε την αντεπίθεση στη ναζιστική επέλαση ως έναν απελευθερωτικό αγώνα απέναντι στο ναζισμό. Στη συνείδησή τους τα κομμουνιστικά ιδεώδη είχαν πλέον προσλάβει μία ιδιάζουσα διάσταση πατριωτισμού, ικανού να τους κινητοποιήσει για να πολεμήσουν μέχρι τέλους. Αυτή είναι μία άλλη ενδιαφέρουσα πτυχή της μάχης του Στάλιγκραντ που έρχεται σιγά-σιγά να φωτίσει την πολιτική διάσταση των πολεμικών συγκρούσεων.
Μπορεί λοιπόν η ιστορία να ξαναγραφεί; Στο ερώτημα αυτό ο Χέλμπεκ απαντά ξεκάθαρα «όχι». Παρόλα αυτά, σύμφωνα με τον συγγραφέα, η μελέτη των αρχείων αυτών διευρύνει τη ματιά πάνω στα γεγονότα, απομακρύνοντας από την κλασσική γερμανική ανάγνωση των συμβάντων: επίθεση-πολιορκία-παράδοση.
Christina Ruta / Δήμητρα Κυρανούδη
Υπεύθ. σύνταξης: Σπύρος Μοσκόβου dw de
|
 |
| Σε σχετικό ρεπορταζ για το ταξίδι του πρωθυπουργού στο Κατάρ, μεταξύ άλλων και όσο αφορά τα θέματα του τουρισμού, το tourism lobby γράφει : |
Στα πιο “δικά” μας, όπως είπαμε συμμετοχές με ενδιαφέρον σε τουρισμό - πλην φυσικά της υπουργού μας - είναι εκείνες του Αχιλλέα Κωνσταντακόπουλου, του Ευτύχη Βασιλάκη και σήμερα προσθέτουμε και τον Χ. Ιωάννου, που μπορεί να βρίσκεται εκεί με core business τις κατασκευές, έχει όμως και σημαντικά συμφέροντα στον τουρισμό.
Ενδιαφέρον εντονότερο από πλευράς Εμιράτων άρχισε να εκδηλώνεται για τα αεροδρόμια, τα μεγάλα περιφερειακά, αλλά σύμφωνα με πληροφορίες μας, ξεκίνησε και μία συζήτηση και για το “Ελ. Βενιζέλος”. Εξέλιξη που δεν είχε μπει σε διαδικασία συζήτησης, έστω, μέχρι τώρα.
Σε υποδομές, σημαντικό ενδιαφέρον υπάρχει και για μαρίνες.
Θέμα συζήτησης, πάντως, από την πρώτη μέρα, στην ελληνική αποστολή ήταν τα σχόλια και τα εγκώμια του σείχη Αλ Θάνι και πρωθυπουργού του Εμιράτου για το Costa Navarino.
Έλεγε στους πάντες ότι έχει το σκάφος του στην Ελλάδα - και ποιος δεν το ξέρει αυτό στην Ελλάδα, βέβαια - και κάποια στιγμή είχε επισκεφθεί το πολυτελές ξενοδοχειακό συγκρότημα για να γευματίσει και τον... κέρασαν!
Και όπως μας μετέφεραν, το έλεγε με τέτοιο τρόπο που έδειχνε ότι του είχε κάνει πραγματικά τρομερή εντύπωση!
Ε... σειρά του, τώρα! kefaloniapress
|
Mohammed Morsi had little time to spare during his visit to Berlin after his talks with Chancellor Angela Merkel, but he did find space in his schedule for a speech - and some awkward questions.
It was a sophisticated audience that had come to hear the speech of Egyptian President Mohammed Morsi - around 200 diplomats, academics, politicians, and students filled a large hall in the Körber Foreign Policy Forum in Berlin. They waited patiently for the president, who arrived very late for his last appointment in the German capital. When the 61-year-old finally arrived, after a long day of political discussions, he cut a proud, self-confident figure.
Democratically elected
He called himself Egypt's first democratically elected, civilian president, and added that he was speaking from a position of true legitimacy, bestowed on him by the Egyptian people in free elections. But he added that the presidential elections had merely been the first step on the path to the establishment of a civilian state. His aim, he said, was to build up Egypt, both economically and socially.
Morsi made the speech after his talks with Angela Merkel
Morsi underlined that the 2011 revolution, which ended the regime under Hosni Mubarak, was a source of self-confidence for his country. "The revolution did not break out in a moment of rage, and it wasn't a 'spring,' and not an awakening from a long sleep," he said.
"This revolution, like the other revolutions in the region, was much more the result of national movements and the expression of the hopes of whole generations."
Equal dialogue
The president also accused Western governments of supporting the dictatorial regimes in the Arab world for decades, a policy that had had immoral and inhumane results. For the future, he demanded a dialogue between equal partners. "Neither side must presume to offer the other advice, or claim that their side has all the wisdom, or believe that they stand above the other," he said.
Within Egypt too, he said his aim was to engage in a dialogue between social groups, and to find the widest national consensus possible. He said that Cairo would once again play a leading role in the region in the search for peace and stability.
By that token, he called for dialogue in Syria, where the bloodletting, he said, must be ended, as well as in the Israeli-Palestinian conflict. He argued that the Palestinians had a right to self-determination within their own state, that the Israeli occupation was illegal, and that the Palestinians had the right to defend themselves against it.
There were anti-Morsi protests in Berlin
Awkward questions
After the half-hour speech, Morsi was questioned by Georg Mascolo, journalist from news magazine Der Spiegel, who had moderated the evening. The president remained impassive when Mascolo brought up a video that had recently emerged in which Morsi was recorded making anti-Israeli statements, and drawing comparisons to pigs and monkeys.
The president contended that his remarks had been taken out of context, and that they had been part of a discussion of violent Israeli policies. He said it was unacceptable for Israel to spill the blood of Palestinian children, but that he had not intended to attack the Jewish people or Judaism, and that he respected all religions.
Morsi evaded a question on a ban on alcohol and bikinis. He said that religious freedom governed Egypt, where anyone could do what he or she wanted as long as they did not harm others.
Morsi also rejected statements by the German government's human rights commissioner Markus Löning, who had recently complained that the human rights situation in Egypt was worse than it had been before the revolution. This, Morsi said, was untrue - he admitted that there had been some violations, but that the government would not tolerate them. Egypt, he pointed out, was still in a transitional phase, and needed patience.
Morsi returned to Cairo on Wednesday evening, having declared that he must fulfil his many duties at home. But he offered some reassuring words on his departure: Egypt, he insisted, was not about to collapse. dw de
ΣΕ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΔΗΜΟΥ ΑΒΔΕΛΙΩΔΗ«ΠΕΡΣΕΣ» ΤΟΥ ΑΙΣΧΥΛΟΥ
Οι «Πέρσες» του Αισχύλου, το σπουδαιότερο αντιπολεμικό έργο του Ποιητή, θεωρείται η παλαιότερη σωζόμενη τραγωδία.
Όλος ο στρατός με τα νιάτα της Ασίας έχουν φύγει με τον Ξέρξη για να υποδουλώσουν την Ελλάδα. Ο αδικαιολόγητα, πολύς χρόνος που έχει περάσει χωρίς καμιά είδηση, κάνει τους Γέροντες που έχουν παραμείνει, να ξεσπάσουν, μιλώντας τον έσχατο φόβο τους μπροστά στο παλάτι.
Η ίδια ασύνειδη βεβαιότητα φέρνει την Άτοσσα, μητέρα του Ξέρξη, ενώπιον τους για να τους εκμυστηρευθεί το κακό όνειρο που είδε τη νύχτα. Ο Αγγελιοφόρος καταφθάνει σαν την αλήθεια, πικρός και λυτρωτικός, μετατρέποντας την αγωνία σε θρήνο. Η Βασίλισσα προσφέρει χοές στον τάφο του Άντρα της, για να αντλήσει δύναμη από το χώρο των ψυχών που έχουν χαθεί.
Το είδωλο του Δαρείου αναδύεται παρηγορητικά, εξηγώντας τις λογικές της ήττας του περσικού στρατού. Ο Ξέρξης επιστρέφει ταπεινωμένος και συντετριμμένος. Ο θρήνος του ξεσπάει μαζί με το Χορό σαν κραυγή για το αμετάκλητο του χρόνου.
Όπως αναφέρει ο Δήμος Αβδελιώδης η ιδιαίτερη σημασία εδώ, που ξεπερνά κατά πολύ την αισθητική και τη δραματουργία, είναι η στάση που παίρνει ο Αισχύλος μπροστά στη Νίκη των Ελλήνων.
Κοιτάζει τη Νίκη αυτή όχι μέσα από το βλέμμα των νικητών αλλά των ηττημένων. Δεν είναι, όπως λέγεται, δραματουργικό τέχνασμα, για να λαμπρύνει ακόμα περισσότερο τους νικητές, ούτε πάλι μόνο για να συμπονέσει απλά τους ηττημένους. (Δεν ενδιαφέρει τόσο πολύ τους μεγάλους ποιητές να παρουσιάσουν ένα καλό έργο, όσο ένα χρήσιμο έργο).
Είναι χαρακτηριστικό της υπέρβασης –εδώ μέσω του Αισχύλου- του αρχαίου διαλεκτικού ελληνικού πνεύματος, που αναζητά πρωτίστως την αλήθεια. Όχι από φιλοσοφική ή ηθικολογική εμμονή, αλλά πρακτικά, για να μπορεί να κατανοεί βαθειά το βάρος των πεπραγμένων , ώστε γνωρίζοντας τις επιπτώσεις των επιλογών του, να προλαβαίνει τις κάθε συμφορές και τον πόνο, που επιφέρει η άγνοια και η αλαζονεία.
Συντελεστές
Μετάφραση: Κώστας Τοπούζης
Σκηνοθεσία-Χορογραφία: Δήμος Αβδελιώδης
Μουσική: Βαγγέλης Γιαννάκης
Κοστούμια –Μάσκες : Μαρία Πασσαλή
ΑΤΟΣΣΑ: Ρένα Κυπριώτη
ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ: Γιώργος Φλωράτος
ΔΑΡΕΙΟΣ: Ανδρέας Καρακότας
ΞΕΡΞΗΣ: Βασίλης Σπυρόπουλος
ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ: Γιώργος Νικόπουλος
ΧΟΡΟΣ: Κέλλη Αλεξοπούλου, Παρασκευή Δαμάσκου, Σοφία Δελλαπόρτα,
Τζούλια Διαμαντοπούλου, Δήμητρα Κωτίδου,
Δανάη Ρούσσου, Ευαγγελία Νικηφόρου, Κατερίνα Παπαγεωργίου
ΠΑΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΕΝΟΡΧΗΣΤΡΩΝΟΥΝ ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ
Αλέξανδρος Αβδελιώδης, πιάνο
Γιάννης Αβδελιώδης, κρουστά- μαντολίνο-μεταλόφωνο
Γιάννης Βιλιώτης, μαντολίνο-τσέλο-ακορντεόν
Μυρτώ Γουζίου, βιολοντσέλο
Γιάννης Πλαγιαννάκος, κοντραμπάσο δοξάρι Παναγιώτης Ράπτης, σαξόφωνο σοπράνο - φλάουτο
Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2013, στις 21:00,
Αίθουσα: Θέατρο
Διάρκεια:70΄
Τιμή εισιτηρίων: 10€ ενιαία
Όλος ο στρατός με τα νιάτα της Ασίας έχουν φύγει με τον Ξέρξη για να υποδουλώσουν την Ελλάδα. Ο αδικαιολόγητα, πολύς χρόνος που έχει περάσει χωρίς καμιά είδηση, κάνει τους Γέροντες που έχουν παραμείνει, να ξεσπάσουν, μιλώντας τον έσχατο φόβο τους μπροστά στο παλάτι.
Η ίδια ασύνειδη βεβαιότητα φέρνει την Άτοσσα, μητέρα του Ξέρξη, ενώπιον τους για να τους εκμυστηρευθεί το κακό όνειρο που είδε τη νύχτα. Ο Αγγελιοφόρος καταφθάνει σαν την αλήθεια, πικρός και λυτρωτικός, μετατρέποντας την αγωνία σε θρήνο. Η Βασίλισσα προσφέρει χοές στον τάφο του Άντρα της, για να αντλήσει δύναμη από το χώρο των ψυχών που έχουν χαθεί.
Το είδωλο του Δαρείου αναδύεται παρηγορητικά, εξηγώντας τις λογικές της ήττας του περσικού στρατού. Ο Ξέρξης επιστρέφει ταπεινωμένος και συντετριμμένος. Ο θρήνος του ξεσπάει μαζί με το Χορό σαν κραυγή για το αμετάκλητο του χρόνου.
Όπως αναφέρει ο Δήμος Αβδελιώδης η ιδιαίτερη σημασία εδώ, που ξεπερνά κατά πολύ την αισθητική και τη δραματουργία, είναι η στάση που παίρνει ο Αισχύλος μπροστά στη Νίκη των Ελλήνων.
Κοιτάζει τη Νίκη αυτή όχι μέσα από το βλέμμα των νικητών αλλά των ηττημένων. Δεν είναι, όπως λέγεται, δραματουργικό τέχνασμα, για να λαμπρύνει ακόμα περισσότερο τους νικητές, ούτε πάλι μόνο για να συμπονέσει απλά τους ηττημένους. (Δεν ενδιαφέρει τόσο πολύ τους μεγάλους ποιητές να παρουσιάσουν ένα καλό έργο, όσο ένα χρήσιμο έργο).
Είναι χαρακτηριστικό της υπέρβασης –εδώ μέσω του Αισχύλου- του αρχαίου διαλεκτικού ελληνικού πνεύματος, που αναζητά πρωτίστως την αλήθεια. Όχι από φιλοσοφική ή ηθικολογική εμμονή, αλλά πρακτικά, για να μπορεί να κατανοεί βαθειά το βάρος των πεπραγμένων , ώστε γνωρίζοντας τις επιπτώσεις των επιλογών του, να προλαβαίνει τις κάθε συμφορές και τον πόνο, που επιφέρει η άγνοια και η αλαζονεία.
Συντελεστές
Μετάφραση: Κώστας Τοπούζης
Σκηνοθεσία-Χορογραφία: Δήμος Αβδελιώδης
Μουσική: Βαγγέλης Γιαννάκης
Κοστούμια –Μάσκες : Μαρία Πασσαλή
ΑΤΟΣΣΑ: Ρένα Κυπριώτη
ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ: Γιώργος Φλωράτος
ΔΑΡΕΙΟΣ: Ανδρέας Καρακότας
ΞΕΡΞΗΣ: Βασίλης Σπυρόπουλος
ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ: Γιώργος Νικόπουλος
ΧΟΡΟΣ: Κέλλη Αλεξοπούλου, Παρασκευή Δαμάσκου, Σοφία Δελλαπόρτα,
Τζούλια Διαμαντοπούλου, Δήμητρα Κωτίδου,
Δανάη Ρούσσου, Ευαγγελία Νικηφόρου, Κατερίνα Παπαγεωργίου
ΠΑΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΕΝΟΡΧΗΣΤΡΩΝΟΥΝ ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ
Αλέξανδρος Αβδελιώδης, πιάνο
Γιάννης Αβδελιώδης, κρουστά- μαντολίνο-μεταλόφωνο
Γιάννης Βιλιώτης, μαντολίνο-τσέλο-ακορντεόν
Μυρτώ Γουζίου, βιολοντσέλο
Γιάννης Πλαγιαννάκος, κοντραμπάσο δοξάρι Παναγιώτης Ράπτης, σαξόφωνο σοπράνο - φλάουτο
Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2013, στις 21:00,
Αίθουσα: Θέατρο
Διάρκεια:70΄
Τιμή εισιτηρίων: 10€ ενιαία
Wednesday 30 January 2013
Η γερμανική κυβέρνηση διαψεύδει δημοσιεύματα που τη θέλουν να συμφιλιώνεται με την ιδέα ενός πακέτου στήριξης προς την Λευκωσία. Όλα δείχνουν ότι η βοήθεια προς την Κύπρο αποκτά τα χαρακτηριστικά ενός ακόμη «ευρωθρίλερ».
«Η γερμανική κυβέρνηση προφανώς εγκαταλείπει την αρνητική της στάση στο ζήτημα της διάσωσης της Κύπρου», αναφέρει σε ρεπορτάζ της η Süddeutsche Zeitung, επικαλούμενη κυβερνητικούς κύκλους. Σύμφωνα με την ίδια πηγή, ο γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε εξακολουθεί να έχει επιφυλάξεις, ωστόσο η πίεση των ευρωπαίων εταίρων, της Κομισιόν και της ΕΚΤ είναι τόσο ισχυρή που αναγκάζει τη γερμανική κυβέρνηση να συναινέσει σε ένα πακέτο στήριξης της Κύπρου. Όπως αναφέρει η γερμανική εφημερίδα, η πιθανότητα αυτή αυξάνεται με δεδομένο ότι η Λευκωσία εμφανίζεται πλέον διατεθειμένη να προχωρήσει σε βαθιές μεταρρυθμίσεις, ενώ όλα δείχνουν ότι οι δανειακές ανάγκες της Κύπρου είναι μικρότερες από ό,τι αρχικά είχε υπολογιστεί.
«Παραπλανητικά» τα δημοσιεύματα περί αλλαγής στάσης του Βερολίνου
O Στέφεν Ζάιμπερτ αρνήθηκε ότι η γερμανική στάση έναντι του ζητήματος της Κύπρου έχει αλλάξει.
Τους εν λόγω ισχυρισμούς έσπευσε, ωστόσο, να διαψεύσει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Κατά τη διάρκεια της τακτικής ενημέρωσης των δημοσιογράφων ο Στέφεν Ζάιμπερτ αρνήθηκε ότι η γερμανική στάση έναντι του ζητήματος της Κύπρου έχει αλλάξει. Χαρακτήρισε μάλιστα τα σχετικά δημοσιεύματα «παραπλανητικά» και πρόσθεσε ότι ακόμη δεν έχει ληφθεί οποιαδήποτε απόφαση για την Κύπρο, καθώς θα πρέπει να απαντηθούν πολλά ερωτήματα. Επανέλαβε επίσης το επιχείρημα ότι η δανειακή βοήθεια μπορεί να αιτιολογηθεί μόνο εφόσον κινδυνεύει η σταθερότητα της ευρωζώνης στο σύνολό της.
Αντιδρούν Σοσιαλδημοκράτες και Πράσινοι
Διαφωνούν οι Σοσιαλδημοκράτες με την έγκριση ενός πακέτου στήριξης της Κύπρου.
Την ίδια ώρα οι γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες (SPD) απορρίπτουν το πρόγραμμα προσαρμογής για την Κύπρο, τονίζοντας ότι δεν πρόκειται να συναινέσουν σε βοήθεια εφόσον «το πρόγραμμα επιτρέπει το ξέπλυμα χρήματος, το φορολογικό ντάμπινγκ και τη φοροδιαφυγή». Αλλά και οι πράσινοι ζητούν δράσεις για την καταπολέμηση του ξεπλύματος προτού εγκριθεί το πακέτο διάσωσης της Κύπρου.
Ένα πακέτο δανειακής βοήθειας προς την Λευκωσία συναντά ισχυρές αντιστάσεις στα γερμανικά κόμματα, καθώς με τα χρήματα της βοήθειας η κυπριακή κυβέρνηση θέλει να διασώσει τις προβληματικές τράπεζες της Κύπρου. «Οι επιφυλάξεις σχετίζονται με το γεγονός ότι οι τράπεζες αυτές, με την χαμηλή φορολογία, προσέλκυσαν κεφάλαια στην Κύπρο, ενώ υπάρχουν υποψίες ότι η κυπριακή κυβέρνηση αντιμετωπίζει με μισή καρδιά το ξέπλυμα χρήματος, κυρίως από ρώσους καταθέτες», γράφει η Süddeutsche Zeitung και προσθέτει ότι η κατάσταση αυτή καθιστά αβέβαιη την έγκριση του πακέτου βοήθειας στη γερμανική βουλή.
Όπως αναφέρει η ίδια εφημερίδα, ο γερμανός υπουργός Οικονομικών Σόιμπλε συζήτησε, στο πλαίσιο ενδοκυβερνητικών διαβουλεύσεων, ακόμη και το ενδεχόμενο αποχώρησης της Κύπρου από την νομισματική ένωση, με το επιχείρημα ότι η Κύπρος δεν είναι συστημικά σημαντική. Υπό την έννοια αυτή δεν τίθεται θέμα διάσωσής της. Παρόμοιες επιφυλάξεις εκφράζουν πολλοί βουλευτές του κεντροδεξιού κυβερνητικού συνασπισμού.
Ένα πακέτο δανειακής βοήθειας προς την Λευκωσία συναντά ισχυρές αντιστάσεις στα γερμανικά κόμματα, καθώς με τα χρήματα της βοήθειας η κυπριακή κυβέρνηση θέλει να διασώσει τις προβληματικές τράπεζες της Κύπρου. «Οι επιφυλάξεις σχετίζονται με το γεγονός ότι οι τράπεζες αυτές, με την χαμηλή φορολογία, προσέλκυσαν κεφάλαια στην Κύπρο, ενώ υπάρχουν υποψίες ότι η κυπριακή κυβέρνηση αντιμετωπίζει με μισή καρδιά το ξέπλυμα χρήματος, κυρίως από ρώσους καταθέτες», γράφει η Süddeutsche Zeitung και προσθέτει ότι η κατάσταση αυτή καθιστά αβέβαιη την έγκριση του πακέτου βοήθειας στη γερμανική βουλή.
Όπως αναφέρει η ίδια εφημερίδα, ο γερμανός υπουργός Οικονομικών Σόιμπλε συζήτησε, στο πλαίσιο ενδοκυβερνητικών διαβουλεύσεων, ακόμη και το ενδεχόμενο αποχώρησης της Κύπρου από την νομισματική ένωση, με το επιχείρημα ότι η Κύπρος δεν είναι συστημικά σημαντική. Υπό την έννοια αυτή δεν τίθεται θέμα διάσωσής της. Παρόμοιες επιφυλάξεις εκφράζουν πολλοί βουλευτές του κεντροδεξιού κυβερνητικού συνασπισμού.
Ευρωπαϊκές επικρίσεις προς το Βερολίνο
Αξιωματούχοι της ΕΕ επικρίνουν έντονα τις γερμανικές ενστάσεις αναφορικά με τη συστημική σημασία της Κύπρου.
Από την άλλη πλευρά, στην Ευρώπη, οι οπαδοί της διάσωσης της Κύπρου υπενθυμίζουν ότι είναι θεμιτή η αξίωση της Κύπρου να λάβει βοήθεια και υπενθυμίζουν ότι σε περίπτωση που αποτύχουν οι σχετικές διαπραγματεύσεις, «η κρίση θα επιστρέψει με σφοδρότητα στην ευρωζώνη». Αξιωματούχοι της ΕΕ επικρίνουν έντονα τις γερμανικές ενστάσεις αναφορικά με τη συστημική σημασία της Κύπρου. «Δεν γίνονται σχεδόν καθόλου συζητήσεις για το θέμα σε άλλες χώρες της ευρωζώνης. Πρόκειται για μια γερμανική συζήτηση», δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων υψηλόβαθμος ευρωπαίος αξιωματούχος και διευκρίνισε: «Η οικονομία της Κύπρου αντιστοιχεί στο 0,15% της ευρωπαϊκής οικονομίας και κάτω από κανονικές συνθήκες δεν συνιστά συστημικό κίνδυνο. Το πρόβλημα είναι όμως ότι δεν βρισκόμαστε σε κανονικές συνθήκες». Σύμφωνα με τον αξιωματούχο, που δεν κατονομάζεται, «θα πρέπει να αποφευχθούν τα λάθη που έγιναν στην περίπτωση της Ελλάδας, όταν η πολύμηνη συζήτηση για ενδεχόμενη έξοδο της Αθήνας από την ευρωζώνη προκαλούσε αβεβαιότητα».
Στο ίδιο μήκος κύματος και Μάρτιν Λουκ. Ο οικονομικός αναλυτής της ελβετικής τράπεζας UBS, σε δηλώσεις του στο afp, επισημαίνει: «Πιστεύουμε ότι η Κύπρος είναι αρκετά μεγάλη ώστε να προκαλέσει προβλήματα».
Στο ίδιο μήκος κύματος και Μάρτιν Λουκ. Ο οικονομικός αναλυτής της ελβετικής τράπεζας UBS, σε δηλώσεις του στο afp, επισημαίνει: «Πιστεύουμε ότι η Κύπρος είναι αρκετά μεγάλη ώστε να προκαλέσει προβλήματα».
Πάντως, σύμφωνα με εσωτερικό έγγραφο της ευρωζώνης, το οποίο επικαλείται η Süddeutsche Zeitung, στις Βρυξέλλες έχουν προχωρήσει πολύ οι προετοιμασίες για την έγκριση ενός πακέτου διάσωσης της Κύπρου. Στο εν λόγω έγγραφο αναφέρεται: «Εκτιμούμε ότι η οριστική συμφωνία για ένα πρόγραμμα διάσωσης μπορεί να επιτευχθεί τον Μάρτιο».
Γιούνκερ: Δεν θα πρέπει να υποτιμηθεί το πρόβλημα της Κύπρου
«Δεν θα πρέπει να υποτιμηθεί το πρόβλημα της Κύπρου», τονίζει ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ.
«Δεν θα πρέπει να υποτιμηθεί το πρόβλημα της Κύπρου», τονίζει σε συνέντευξή του προς την αυστριακή εφημερίδα Kleine Zeitung ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ. Ο τέως πρόεδρος του Eurogroup τονίζει ότι «η Κύπρος και η ευρωζώνη βρίσκονται ενώπιον μίας μεγάλης πρόκλησης και ο χρόνος πιέζει». Αν δεν επιλυθεί το ζήτημα εκεί, «υπάρχει κίνδυνος μετάδοσης της κρίσης, ακόμα και από αυτήν την τόσο μικρή οικονομία», λέει ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, διευκρινίζοντας -κατόπιν σχετικής ερώτησης- ότι «η διάσωση της Ελλάδας δεν έγινε με κάθε τίμημα και αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ούτε στην περίπτωση της Κύπρου. Πρέπει όμως να αναληφθεί δράση», υπογραμμίζει ο κ. Γιούνκερ.
Σταμάτης Ασημένιος, SZ, afp
Υπεύθ. Σύνταξης: Μαρία Ρηγούτσου dw de
On January 30, 1933, Adolf Hitler was named Reichskanzler. Germany's present-day chancellor, Angela Merkel, has said it's crucial to mark Germany's dark history - as Hitler's rise was aided by the majority's silence.
German Chancellor Angela Merkel opened an exhibition at the center documenting the Nazi era in Berlin called "Berlin 1933 – the path into dictatorship." Almost simultaneously, representatives in the German Bundestag held a ceremony in memorial of the victims of Adolf Hitler's rule.
Merkel said that Germany's descent into fascism should serve as a reminder that human rights and basic decency do not happen by themselves, but rather require courageous and vigilant people to protect them.
Hitler was able to take power "because parts of the elite and society played along, but above all because the greatest majority of Germans tolerated him," Merkel said. "Because a broad majority simply looked away and kept quiet."
The "Topography of Terror" memorial is built in the center of Berlin around the ruins of the old nerve center of Hitler's regime, the offices of the Gestapo secret police, the high-ranking SS militia that became an official paramilitary and other instruments of Nazi repression.
Across town in the German lower house, the Bundestag, parliamentary speaker Norbert Lammert said the Reichstag parliament building, rebuilt in the 1960's, should serve as a chilling reminder.
"The Reichstag is a silent witness of the dismantling of Germany's first democracy 80 years ago," Lammert said. Lammert warned against the complacency of considering Hitler's rise to power a "Betriebsunfall," a German term for an accident in a factory or some kind of blip or unlikely occurrence, saying it was neither coincidental nor unavoidable.
The day the Weimar Republic died
Adolf Hitler's National Socialist Party (NSDAP) secured around one-third of the vote in the 1932 elections in the Weimar Republic, the democratic German society established in the aftermath of the World War I.
Owing to the fragmented political landscape of the time, however, as Germany was racked by recession and hyperinflation, this minority share of the vote made Hitler's party the most popular in the country.
The Austrian-born political outcast of the 1920s ultimately convinced ailing President Paul von Hindenburg - who at first resisted the move - to appoint him as chancellor. This ultimately set Germany on a path to an effective dictatorship, World War II and the Holocaust.
The ceremony in the Bundestag traditionally marks UN Holocaust Remembrance Day on the anniversary of the liberation of the Auschwitz-Birkenau concentration camp on January 27. As this year's date fell on a Sunday, the Bundestag ceremony was moved to Wednesday to coincide with the 80th anniversary of Hitler's rise to power.
Prominent Holocaust survivor and German Jew Inge Deutschkron addressed the Bundestag on Wednesday, talking about the fear and suffering of Jews in Berlin during Hitler's reign. The 90-year-old Deutschkron also focused on the importance of remembering, saying that until "the truth, the whole truth" was known, a recurrence could never be ruled out – saying that's why she was still working towards the goal with all her remaining strength.
President Joachim Gauck, Merkel - on her way to receive Egyptian President Mohammed Morsi – and the speaker of the upper house, Winfried Kretschmann, were among other participants at the parliamentary ceremony.
msh/hc (AFP, dpa, epd) dw de
Και τώρα… κηδεία αλά ΣΥΡΙΖΑ!
Μια γεύση για το αλαλούμ που θα επικρατούσε στη χώρα στην περίπτωση που ο ελληνικός λαός – οργισμένος, απογοητευμένος και «τιμωρητικός» - αποφάσιζε να εμπιστευθεί τις τύχες του σε νέο κύκλο μαθητευόμενων μάγων, πήραμε από το τελευταίο κρούσμα τρικυμίας εν κρανίω και τον προτεινόμενο από τον ΣΥΡΙΖΑ «φόρο θρησκευτικού δόγματος».
Μια πρόταση που θα επέφερε σειρά αρνητικών συνεπειών που θα αναλύσουμε παρακάτω.
Και με πιο εξόφθαλμη την ανάγκη που θα δημιουργηθεί να οδηγούνται οι νεκροί στην τελευταία τους κατοικία με την… φορολογική τους δήλωση ανάμεσα στα σταυρωμένα τους χέρια!
Σας φαίνεται περίεργο;
Καθόλου, διότι, όπως θα δείτε παρακάτω, αυτό (περίπου) συμβαίνει στην Γερμανία.
Τελικά σ’ αυτή τη χώρα αρκεί να πετάξει κανείς μια παρόλα για να κάνει εντύπωση και αρχίζουν όλοι να λένε το μακρύ τους και το κοντό τους, αν και δεν έχουν καμιά γνώση περί της εγχώριας και διεθνούς πραγματικότητας.
Είναι πραγματικά απίστευτο πόσες ανακρίβειες, άγνοια και παραπληροφόρηση μπορούν να ξεπηδήσουν μετά από μια αστήρικτη, άκαιρη και ιδεοληπτική πρόταση, όπως αυτή που διατύπωσε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Κουράκης, στο περίφημο συνέδριο υπό τον τίτλο «Εκκλησία και Αριστερά», δια του οποίου το συγκεκριμένο κόμμα προσπάθησε να… προσηλυτίσει (αν και ο προσηλυτισμός απαγορεύεται από το Σύνταγμα) τους ιερωμένους.
Η συζήτηση είναι εντελώς άκαιρη, διότι για να συμβούν όλα αυτά που προτείνει ο κ. Κουράκης, ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΔΗΜΑΡ, οι άθεοι και όποιος άλλος δεν έχει άλλη δουλειά να κάνει και θέλει συνεχώς να προκαλεί νέους μπελάδες, πρέπει να υπάρξει προηγουμένως χωρισμός Κράτους και Εκκλησίας.
Για να συμβεί, όμως, ο χωρισμός Κράτους και Εκκλησίας πρέπει να υπάρξει αναθεωρητική Βουλή και εκεί να τεθεί το θέμα της αναθεώρησης του άρθρου 13 του Συντάγματος, σύμφωνα με το οποίο όλες οι γνωστές και αναγνωρισμένες θρησκείες υπόκεινται στην ίδια εποπτεία της Πολιτείας, όπως και η επικρατούσα θρησκεία, που σύμφωνα με το άρθρο 3 του Συντάγματος είναι η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού.
Κατά τη συζήτηση της αναθεώρησης του Συντάγματος, μπορούν όποια κόμματα θέλουν να προτείνουν χωρισμό Κράτους και Εκκλησίας και αναθεώρησης των συγκεκριμένων άρθρων, οπότε και διεξάγεται ψηφοφορία στην αρμόδια Επιτροπή και στην Ολομέλεια.
Στην περίπτωση αυτή, υπό αναθεώρηση θα τεθεί και το άρθρο 33 του Συντάγματος, που ορίζει ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ορκίζεται στο όνομα της Αγίας και Ομοούσιας και Αδιαίρετης Τριάδας, καθώς και το άρθρο 59, που ορίζει τα του όρκου των βουλευτών, αναλόγως του θρησκεύματός τους – ορκίζονται στο Ευαγγέλιο, στο Κοράνι κλπ.
Επομένως: Πρέπει να έχουμε αναθεωρητική Βουλή, κάποιοι να προτείνουν την αναθεώρηση των τεσσάρων αυτών άρθρων (κάτι που έχει ήδη συμβεί σε προηγούμενη αναθεώρηση και έχει απορριφθεί) και πρέπει να βρεθούν και οι βουλευτές που θα υπερψηφίσουν τον χωρισμό Κράτους και Εκκλησίας δια της αλλαγής ή κατάργησης των συγκεκριμένων άρθρων.
Προς τι, λοιπόν, όλη αυτή η φασαρία; Όποιος νομίζει και επιθυμεί, μπορεί να τα πράξει όλα αυτά στον κατάλληλο χρόνο.
Φυσικά, ουδόλως ισχύει η ερμηνευτική δήλωση Κουράκη (ου μην αλλά και Σταθάκη), σύμφωνα με την οποία «θα πρέπει να θεσμοθετηθεί μια διαδικασία χρονικής μετάβασης από το υπάρχον νομικό καθεστώς στο νέο», διότι δεν πρόκειται περί νομικού καθεστώτος, αλλά περί του Συντάγματος.
Και επιτέλους, οφείλουν όσοι προτίθενται να ζητήσουν χωρισμό Κράτους και Εκκλησίας να το πουν ξεκάθαρα πριν από τις επόμενες εκλογές, ώστε να κριθούν και βάσει αυτής της εξαγγελίας τους.
Φυσικά, υπάρχουν και κάποια σοβαρά θέματα ουσίας:
Όσοι βλέπουν με τόσο μεγάλη επιπολαιότητα το ενδεχόμενο χωρισμού Κράτους και Εκκλησίας, είναι προφανές ότι δεν λαμβάνουν υπόψη τους πως στην Ελλάδα έχουμε επίσημα αναγνωρισμένη (από τη Συνθήκη της Λοζάνης) μουσουλμανική μειονότητα.
Και αν η μουσουλμανική θρησκεία έπαυε να τελεί υπό την εποπτεία του Κράτους, τότε κουμάντο στη μειονότητα θα έκαναν το προξενείο και οι ψευδομουφτήδες – με τις γνωστές προπαγανδιστικές συνέπειες.
Θα ήταν δηλαδή, βούτυρο στο ψωμί της Τουρκίας.
Μόλις πρόσφατα έγινε ολόκληρος καυγάς προκειμένου να ψηφιστεί η τροπολογία περί του διορισμού των ιεροδιδασκάλων για τον μουσουλμανικό πληθυσμό της χώρας, ώστε τα μουσουλμανάκια να διδάσκονται το Κοράνι στο σχολείο, όπως τα χριστιανόπουλα το Ευαγγέλιο – κάτι που εξόργισε τους ψευδομουφτήδες και για το οποίο ο Τούρκος πρόξενος είχε πει πως όσο ο ίδιος παραμένει πρόξενος, τέτοια τροπολογία… δεν επρόκειτο να περάσει!
Τι θα συνέβαινε στην πράξη
Επίσης, όσοι υποστηρίζουν τα περί χωρισμού Κράτους και Εκκλησίας, οφείλουν να πουν στον λαό τι θα σημάνει αυτό στην πράξη:
Θα καταργούνταν τα θρησκευτικά στα σχολεία, οι ιερείς σε νοσοκομεία και φυλακές, στις ένοπλες δυνάμεις και στα σώματα ασφαλείας, ο θρησκευτικός όρκος στα δικαστήρια και τις δημόσιες υπηρεσίες, οι μισθοί των ιερέων, οι αργίες Χριστουγέννων, Πάσχα, Θεοφανίων κλπ., οι σταυροί και οι εικόνες στους δημόσιους χώρους, ο σταυρός από το κοντάρι της σημαίας, οι θρησκευτικές τελετές σε εθνικές επετείους, η θρησκευτική ορκωμοσία της πολιτειακής και πολιτικής ηγεσίας, οι νόμοι για προσηλυτισμό και για τη συνεργασία Πολιτείας – Εκκλησίας για τους νέους ευκτήριους οίκους, κυρίως σεκτών, οι θρησκευτικές εορτές στις Ένοπλες Δυνάμεις, τα προνόμια – πλην της Εκκλησίας της Ελλάδος – των Πατριαρχείων, της Μονής Σινά και του Αγίου Όρους.
Θα μετατρέπονταν σε ΝΠΙΔ το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο και οι μουφτείες της Θράκης. Η Εκκλησία θα μετατρεπόταν σε ΝΠΙΔ και θα εντασσόταν σε σύνολο θρησκευτικών ομάδων, ενώ θα καθίστατο υποχρεωτικός ο πολιτικός γάμος και προαιρετικός ο θρησκευτικός.
(Αυτά για εκείνους τους ιερείς που τελευταίως… συριζοφέρνουν και παριστάνουν τους Παπαφλέσσες).
Επιπλέον, υπάρχει και μια ακόμη παράμετρος:
Καθώς θα επιτρεπόταν πλέον ο προσηλυτισμός (που απαγορεύεται από το άρθρο 13 του Συντάγματος), ο καθένας θα μπορούσε να κατασκευάσει μία θρησκεία, υποδυόμενος τον διαμεσολαβητή ανάμεσα στον Θεό και στους ανθρώπους, στήνοντας μια κερδοφόρα επιχείρηση από τον οβολό των «πιστών» του.
Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, η πλήρης «απελευθέρωση» οδήγησε στη δημιουργία 20.000 θρησκειών, ενώ διεξάγονται μάχες μεταξύ των ισχυρών θρησκευτικών λόμπι.
Διάφοροι υπερσυντηρητικοί κληρικοί πρωταγωνιστούν στην τηλεόραση και στην καθημερινότητα των Αμερικανών. Αν και ο Χριστιανισμός παραμένει πρώτος, οι άθεοι έχουν εξελιχθεί σε δεύτερη δύναμη, ενώ οι Εβραίοι έρχονται τρίτοι. Και ακολουθούν: Νεοεποχίτες, Ντεϊστές, ευαγγελιστές, επισκοπιανοί, μορμόνοι, ιεχωβάδες, αντβεντιστές, αναγεννημένοι, φονταμενταλιστές.
Όλοι έχουν αποκτήσει μεγάλη πολιτική επιρροή, με αποτέλεσμα η ίδια η αμερικανική κυβέρνηση να διαθέτει περί τα 2 δις δολάρια τον χρόνο για τα φιλανθρωπικά τους ιδρύματα!
Ελάτε τώρα, θα πει κάποιος. Αυτά δεν γίνονται στην Ελλάδα, όπου οι χριστιανοί ορθόδοξοι φθάνουν το 98% του πληθυσμού.
Σωστά. Αλλά με ποια λογική θα το δηλώσουν στην εφορία, όταν τόση φασαρία έγινε για να μην αναγράφεται το θρήσκευμα στις αστυνομικές ταυτότητες;
Και για ποιο λόγο να προχωρήσει κάποιος σε μια τέτοια δήλωση, αν αυτό θα προκαλούσε μια πρόσθετη φορολογική του επιβάρυνση, από την οποία θα μπορούσε να απαλλαγεί με μια απλή δήλωση;
Και πώς διασφαλίζεται ότι αυτοί που δεν θα δήλωναν το θρήσκευμά τους για να αποφύγουν την φορολογία – ακόμη και ο Άγιος Πέτρος απαρνήθηκε τον Ιησού και συγχωρέθηκε - δεν θα έκαναν χρήση των εκκλησιών και των υπηρεσιών των ιερέων;
Με τη… φορολογική δήλωση στο χέρι θα προσέρχεται το εκκλησίασμα στις λειτουργίες και στις εξομολογήσεις;
Κι’ αν εκείνοι που θα δήλωναν το θρήσκευμά τους δεν ήσαν αρκετοί ώστε να καλύπτονται οι μισθολογικές ανάγκες των ιερέων, τι θα γινόταν;
Θα πληρώνονταν οι μισοί ιερείς, θα έκλειναν οι μισές ενορίες ή θα καταλήγαμε σε μισθούς κληρικών της τάξης των 300 ευρώ;
Το παράδειγμα της Ιταλίας
Προκειμένου ο κ. Κουράκης και ο ΣΥΡΙΖΑ να μειώσουν τους κραδασμούς από την… ιδιοφυή αυτή πρόταση, κατέφυγαν σε παλαιότερη δήλωση του υπουργού των Οικονομικών, από την εποχή που ο κ. Στουρνάρας ήταν πρόεδρος του ΙΟΒΕ:
«Ξέρετε ότι το κράτος πληρώνει τους μισθούς των ιερέων. Δεν συμβαίνει πουθενά αλλού αυτό. Εγώ νόμιζα ότι στην Ιταλία για παράδειγμα, με την μεγάλη παράδοση του καθολικισμού, το κράτος πληρώνει τους μισθούς των ιερέων. Δεν ισχύει. Απλά σου λέει, στην φορολογική σου δήλωση, θέλεις το 0,5% να πάει για τους μισθούς των ιερέων;».
Φυσικά, ούτε αυτό ισχύει.
Στην Ιταλία, όπως και στην Ελλάδα, από συστάσεως ιταλικού κράτους, το Κράτος με σειρά νόμων δήμευσε μέρος της εκκλησιαστικής περιουσίας και σε αντάλλαγμα (επειδή η περιουσία της Εκκλησίας σχηματίστηκε από δωρεές πιστών) ανέλαβε τα έξοδα της μισθοδοσίας των κληρικών και της συντήρησης των ναών, επιστρέφοντας με αυτόν τον τρόπο στους πιστούς και στους απογόνους τους τις δωρεές που είχαν προσφέρει.
Το 1984, επί του Σοσιαλιστή πρωθυπουργού Μπεττίνο Κράξι, (που πέθανε στην υπερορία της Τυνησίας λόγω διαφθοράς) το Κονκορδάτο (συμφωνία) μεταξύ Κράτους και Εκκλησίας άλλαξε και τα οικονομικά θέματα της Καθολικής Εκκλησίας ανατέθηκαν στην CEI (Ιταλική Επισκοπική Σύνοδος).
Η αναθεωρημένη αυτή συμφωνία δεν προβλέπει αυτοχρηματοδότηση της Εκκλησίας, όπως παρουσιάστηκε αρχικά από τον Κράξι, αλλά απευθείας κρατική χρηματοδότηση, που καλύπτει όχι μόνο τα έξοδα συντήρησης των ναών, αλλά το σύνολο της οικονομικής δραστηριότητας της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.
Δηλαδή ο Κράξι, θέλοντας να χαϊδέψει τα αυτιά των πολιτικών του φίλων, οπαδών και ψηφοφόρων, πρόσφερε τελικά – και βάσει των φοροαπαλλαγών - στην Εκκλησία περισσότερα κρατικά χρήματα από πριν!
Πάνω σ’ αυτό το πρότυπο νομοθετήθηκαν και οι κανόνες χρηματοδότησης και των άλλων αναγνωρισμένων θρησκειών στην Ιταλία, που όμως δηλώνουν πως χρησιμοποιούν την κρατική χρηματοδότηση για σειρά δραστηριοτήτων τους, όχι όμως για τη συντήρηση των δομών τους.
Ο (ιταλικός) νόμος 222/85 προβλέπει δύο τύπους χρηματοδότησης:
Πρώτον, την απευθείας χρηματοδότηση από το Κράτος (8 τοις χιλίοις από τον κρατικό προϋπολογισμό). Το ποσοστό αυτό δίδεται ούτως ή άλλως, ώστε να ασκούν όλοι τα θρησκευτικά τους καθήκοντα χωρίς δηλώσεις και επιπλέον επιβαρύνσεις – και να κηδεύονται όλοι με την ησυχία τους.
Δεύτερον, όσοι το επιθυμούν, μπορούν να δηλώσουν πως το συγκεκριμένο ποσοστό του φόρου που καταβάλλουν, επιθυμούν να κατευθυνθεί στους λειτουργούς συγκεκριμένου θρησκευτικού δόγματος.
Δηλαδή, δεν πληρώνει κανείς επιπλέον φόρο. Η κρατική χρηματοδότηση είναι συγκεκριμένη και θα δοθεί ούτως ή άλλως.
Απλώς, δίνεται στους πολίτες η δυνατότητα – αν το επιθυμούν – να δηλώσουν πού θέλουν να πάει το συγκεκριμένο ποσό, το οποίο, επαναλαμβάνω, καταβάλλεται ούτως ή άλλως.
Και επομένως, δεν τίθεται θέμα απαλλαγής από μέρος του φόρου, επειδή κάποιος δεν θέλει να χρηματοδοτήσει καμιά θρησκεία.
Η επιβάρυνση υπάρχει ούτως ή άλλως και βαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό.
Έχει αποδειχθεί πως μόνο το 45% των Ιταλών κάνουν χρήση του δικαιώματός τους να επιλέγουν πού θα πάνε τα χρήματα (που, ξαναλέμε, ούτως ή άλλως καταβάλλονται και αποδίδονται) και από αυτούς, το 75% ζητούν τα χρήματα να πηγαίνουν στην Καθολική Εκκλησία.
Έχει δε αποδειχθεί πως στην Καθολική Εκκλησία κατευθύνεται το ίδιο ποσοστό (75%) του φόρου που καταβάλλουν και εκείνοι που δεν επέλεξαν να δηλώσουν θρήσκευμα της προτίμησής τους.
Δηλαδή, μια τρύπα στο νερό, αφού τελικά τα χρήματα πάντα μοιράζονταν με βάση τα ποσοστά των δογμάτων στην ιταλική κοινωνία.
Επιπλέον, στην Ιταλία, μέχρι ενός ποσού, οι απευθείας χρηματοδοτήσεις της Εκκλησίας εκ μέρους των πολιτών, εκπίπτουν του φόρου!
Και επίσης, στην Ιταλία οι κληρικοί προσλαμβάνονται στα σχολεία ως καθηγητές των θρησκευτικών και λαμβάνουν έναν δεύτερο μισθό, ενώ η σύνταξή τους υπολογίζεται με βάση τα δύο ταμεία τους.
Τέλος, τα ποσά της κρατικής χρηματοδότησης και των απευθείας δωρεών μπαίνουν όλα μαζί στον κορβανά της Ιταλικής Επισκοπικής Συνόδου, προκειμένου να τα διαχειρίζεται, να πληρώνει μισθούς, να συντηρεί τους ναούς και τα θρησκευτικά ιδρύματα κλπ.
Επίσης, το Κράτος αναλαμβάνει τα έξοδα των πολυδάπανων θρησκευτικών διοργανώσεων, όπως οι εορτασμοί Ιωβηλαίων, το «Άγιο Έτος» κλπ., ενώ η Εκκλησία έχει τόσες φοροαπαλλαγές, που τελικά δεν πληρώνει σχεδόν τίποτε και για καμιά δραστηριότητά της.
Στις άλλες χώρες
Στη Γαλλία, οι ιερείς πληρώνονται από τις δωρεές των πιστών, εκτός από τις περιοχές της Αλσατίας και αυτής περί τον ποταμό Μοζέλα, όπου δεν ισχύει ο χωρισμός Κράτους και Εκκλησίας και επομένως μισθοδοτούνται από το Κράτος.
Δεν υπάρχει το μάθημα των θρησκευτικών, η γαλλική Εκκλησία απολαμβάνει έναν βαθμό ανεξαρτησίας από την παπική εξουσία και τα ακίνητά της εξαιρούνται της φορολογίας.
Στην Ελβετία, οι ιερείς μισθοδοτούνται από το Κράτος και μάλιστα με παχυλούς μισθούς, αφού μισθολογικά φέρουν βαθμό… πανεπιστημιακού καθηγητή.
Στη Γερμανία, οι πιστοί δηλώνουν πού θέλει να κατευθυνθεί συγκεκριμένο ποσοστό του φόρου (8 τοις χιλίοις) που καταβάλλουν, ενώ το Κράτος καταβάλλει τα έξοδα συντήρησης των ναών διότι θεωρούνται πολιτιστικά αγαθά.
Αν κάποιος δεν επιθυμεί την συγκεκριμένη παρακράτηση φόρου, αρκεί να το ζητήσει με μια απλή δήλωση.
Στην Αυστρία υπάρχουν 22 αναγνωρισμένες θρησκείες, που απολαμβάνουν φορολογικές απαλλαγές και λαμβάνουν δωρεές απευθείας από τους πιστούς τους.
Στο Βέλγιο, υπάρχουν έξι αναγνωρισμένες θρησκείες, οι ιερείς τους πληρώνονται από το Κράτος και δεν πληρώνουν φόρους για τα ακίνητά τους.
Στη Δανία, το Κράτος πληρώνει το 40% του μισθού των κληρικών, τα υπόλοιπα χρήματα εξασφαλίζονται μέσω ενός φόρου που πληρώνουν μόνο οι λουθηρανοί πιστοί, ενώ και εκεί τα ακίνητα των Εκκλησιών εξαιρούνται της φορολογίας.
Υπάρχει επίσημη θρησκεία, η λουθηρανική, και ο βασιλιάς υποχρεωτικά ορκίζεται στο επίσημο δόγμα, βάσει του Συντάγματος, ενώ το δημόσιο ραδιόφωνο μεταδίδει καθημερινά τη λειτουργία από τον Καθεδρικό Ναό.
Στη Φιλανδία, οι ιερείς πληρώνονται από τις θρησκευτικές κοινότητες, αλλά οι επίσκοποι από το Κράτος.
Στην Ιρλανδία δεν υπάρχει κρατική χρηματοδότηση, αλλά η Εκκλησία εξαιρείται του φόρου ακινήτων.
Στην Ολλανδία, το Κράτος πληρώνει το μεγαλύτερο μέρος των μισθών των ιερέων, στην Πορτογαλία προβλέπονται φοροαπαλλαγές για την Εκκλησία, στη Βρετανία το ίδιο, ενώ επικεφαλής της αγγλικανικής Εκκλησίας είναι ο ίδιος ο βασιλιάς που πρέπει να είναι και μέλος της πρεσβυτεριανής Εκκλησίας της Σκωτίας.
Στην Ισπανία υπάρχουν επίσης φοροαπαλλαγές για την Εκκλησία, ενώ οι πιστοί έχουν το δικαίωμα να δηλώσουν πού θα κατευθυνθεί ο συγκεκριμένος φόρος που καταβάλλουν.
Στη Σουηδία υπήρξε χωρισμός Κράτους και Εκκλησίας το 2000 και δεν υπάρχουν κρατικές χρηματοδοτήσεις, αλλά ο βασιλιάς πρέπει να ανήκει στο λουθηρανικό δόγμα.
Και μια καταπληκτική λεπτομέρεια:
Στη Γερμανία, η Σύνοδος των Καθολικών Επισκόπων έλαβε πρόσφατα την απόφαση (με την έγκριση και την επίνευση του Βατικανού) πως όποιος δηλώνει ότι δεν επιθυμεί να του παρακρατηθεί ο συγκεκριμένος φόρος, δεν θα γίνεται δεκτός στις λειτουργίες και δεν θα απολαμβάνει όλων των άλλων υπηρεσιών και μυστηρίων – συμπεριλαμβανομένης και της… κηδείας.
Κι’ αυτό γιατί το 2011 αυτοί που δήλωσαν πως δεν επιθυμούν την συγκεκριμένη παρακράτηση φόρου έφθασαν στον αριθμό-ρεκόρ των 126.488.
Αυτό σημαίνει πως υπάρχει (ή θα πρέπει να υπάρχει) ένας μηχανισμός ενημέρωσης της Εκκλησίας όσον αφορά σ’ αυτούς που δεν πληρώνουν τον φόρο υπέρ κάποιου δόγματος – ώστε να… λαμβάνει και αυτή τα μέτρα της.
Για τέτοιο τρελοκομείο μιλάμε!
Και μια ακόμη καταπληκτική (χθεσινή) λεπτομέρεια:
Στη Γαλλία, ο απόλυτος χωρισμός Κράτους και Εκκλησίας μετέτρεψε τα τελευταία χρόνια τη χώρα σε καταφύγιο και ορμητήριο διαφόρων ξένων ιεροκηρύκων και ιμάμηδων, που φαίνεται ότι σχετίζονται με τον φανατικό ισλαμισμό και την τρομοκρατία.
Χθες, ο (σοσιαλιστής) Γάλλος υπουργός Εσωτερικών Μανουέλ Βαλς ανακοίνωσε ότι η Γαλλία θα απελάσει «μέσα στις προσεχείς ημέρες» πολλούς από αυτούς, στο πλαίσιο της αντιμετώπισης του ριζοσπαστικού ισλαμισμού και του «παγκόσμιου τζιχαντισμού», όπως χαρακτηριστικά είπε.
«Δεν συγχέω αυτό το ριζοσπαστικό Ισλάμ με το Ισλάμ της Γαλλίας, αλλά υπάρχει ένα θρησκευτικό περιβάλλον, υπάρχουν οργανώσεις που δηλώνουν σαλαφιστικές, οι οποίες βρίσκονται μέσα σ' ένα πολιτικό πλαίσιο, έχουν στόχο να μονοπωλήσουν τις ενώσεις, τις σχολικές διαδικασίες, να επέμβουν βαθιά στις συνειδήσεις ορισμένων οικογενειών. Θα απελάσουμε όλους αυτούς τους ιμάμηδες, όλους αυτούς τους ξένους ιεροκήρυκες που καταφέρονται εναντίον της γυναίκας και προβαίνουν σε δηλώσεις αντίθετες προς τις αξίες μας, αναφέρονται στην ανάγκη να καταπολεμηθεί η Γαλλία».
Είπατε τίποτα; www.elzoni.gr
Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Μια πρόταση που θα επέφερε σειρά αρνητικών συνεπειών που θα αναλύσουμε παρακάτω.
Και με πιο εξόφθαλμη την ανάγκη που θα δημιουργηθεί να οδηγούνται οι νεκροί στην τελευταία τους κατοικία με την… φορολογική τους δήλωση ανάμεσα στα σταυρωμένα τους χέρια!
Σας φαίνεται περίεργο;
Καθόλου, διότι, όπως θα δείτε παρακάτω, αυτό (περίπου) συμβαίνει στην Γερμανία.
Τελικά σ’ αυτή τη χώρα αρκεί να πετάξει κανείς μια παρόλα για να κάνει εντύπωση και αρχίζουν όλοι να λένε το μακρύ τους και το κοντό τους, αν και δεν έχουν καμιά γνώση περί της εγχώριας και διεθνούς πραγματικότητας.
Είναι πραγματικά απίστευτο πόσες ανακρίβειες, άγνοια και παραπληροφόρηση μπορούν να ξεπηδήσουν μετά από μια αστήρικτη, άκαιρη και ιδεοληπτική πρόταση, όπως αυτή που διατύπωσε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Κουράκης, στο περίφημο συνέδριο υπό τον τίτλο «Εκκλησία και Αριστερά», δια του οποίου το συγκεκριμένο κόμμα προσπάθησε να… προσηλυτίσει (αν και ο προσηλυτισμός απαγορεύεται από το Σύνταγμα) τους ιερωμένους.
Η συζήτηση είναι εντελώς άκαιρη, διότι για να συμβούν όλα αυτά που προτείνει ο κ. Κουράκης, ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΔΗΜΑΡ, οι άθεοι και όποιος άλλος δεν έχει άλλη δουλειά να κάνει και θέλει συνεχώς να προκαλεί νέους μπελάδες, πρέπει να υπάρξει προηγουμένως χωρισμός Κράτους και Εκκλησίας.
Για να συμβεί, όμως, ο χωρισμός Κράτους και Εκκλησίας πρέπει να υπάρξει αναθεωρητική Βουλή και εκεί να τεθεί το θέμα της αναθεώρησης του άρθρου 13 του Συντάγματος, σύμφωνα με το οποίο όλες οι γνωστές και αναγνωρισμένες θρησκείες υπόκεινται στην ίδια εποπτεία της Πολιτείας, όπως και η επικρατούσα θρησκεία, που σύμφωνα με το άρθρο 3 του Συντάγματος είναι η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού.
Κατά τη συζήτηση της αναθεώρησης του Συντάγματος, μπορούν όποια κόμματα θέλουν να προτείνουν χωρισμό Κράτους και Εκκλησίας και αναθεώρησης των συγκεκριμένων άρθρων, οπότε και διεξάγεται ψηφοφορία στην αρμόδια Επιτροπή και στην Ολομέλεια.
Στην περίπτωση αυτή, υπό αναθεώρηση θα τεθεί και το άρθρο 33 του Συντάγματος, που ορίζει ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ορκίζεται στο όνομα της Αγίας και Ομοούσιας και Αδιαίρετης Τριάδας, καθώς και το άρθρο 59, που ορίζει τα του όρκου των βουλευτών, αναλόγως του θρησκεύματός τους – ορκίζονται στο Ευαγγέλιο, στο Κοράνι κλπ.
Επομένως: Πρέπει να έχουμε αναθεωρητική Βουλή, κάποιοι να προτείνουν την αναθεώρηση των τεσσάρων αυτών άρθρων (κάτι που έχει ήδη συμβεί σε προηγούμενη αναθεώρηση και έχει απορριφθεί) και πρέπει να βρεθούν και οι βουλευτές που θα υπερψηφίσουν τον χωρισμό Κράτους και Εκκλησίας δια της αλλαγής ή κατάργησης των συγκεκριμένων άρθρων.
Προς τι, λοιπόν, όλη αυτή η φασαρία; Όποιος νομίζει και επιθυμεί, μπορεί να τα πράξει όλα αυτά στον κατάλληλο χρόνο.
Φυσικά, ουδόλως ισχύει η ερμηνευτική δήλωση Κουράκη (ου μην αλλά και Σταθάκη), σύμφωνα με την οποία «θα πρέπει να θεσμοθετηθεί μια διαδικασία χρονικής μετάβασης από το υπάρχον νομικό καθεστώς στο νέο», διότι δεν πρόκειται περί νομικού καθεστώτος, αλλά περί του Συντάγματος.
Και επιτέλους, οφείλουν όσοι προτίθενται να ζητήσουν χωρισμό Κράτους και Εκκλησίας να το πουν ξεκάθαρα πριν από τις επόμενες εκλογές, ώστε να κριθούν και βάσει αυτής της εξαγγελίας τους.
Φυσικά, υπάρχουν και κάποια σοβαρά θέματα ουσίας:
Όσοι βλέπουν με τόσο μεγάλη επιπολαιότητα το ενδεχόμενο χωρισμού Κράτους και Εκκλησίας, είναι προφανές ότι δεν λαμβάνουν υπόψη τους πως στην Ελλάδα έχουμε επίσημα αναγνωρισμένη (από τη Συνθήκη της Λοζάνης) μουσουλμανική μειονότητα.
Και αν η μουσουλμανική θρησκεία έπαυε να τελεί υπό την εποπτεία του Κράτους, τότε κουμάντο στη μειονότητα θα έκαναν το προξενείο και οι ψευδομουφτήδες – με τις γνωστές προπαγανδιστικές συνέπειες.
Θα ήταν δηλαδή, βούτυρο στο ψωμί της Τουρκίας.
Μόλις πρόσφατα έγινε ολόκληρος καυγάς προκειμένου να ψηφιστεί η τροπολογία περί του διορισμού των ιεροδιδασκάλων για τον μουσουλμανικό πληθυσμό της χώρας, ώστε τα μουσουλμανάκια να διδάσκονται το Κοράνι στο σχολείο, όπως τα χριστιανόπουλα το Ευαγγέλιο – κάτι που εξόργισε τους ψευδομουφτήδες και για το οποίο ο Τούρκος πρόξενος είχε πει πως όσο ο ίδιος παραμένει πρόξενος, τέτοια τροπολογία… δεν επρόκειτο να περάσει!
Τι θα συνέβαινε στην πράξη
Επίσης, όσοι υποστηρίζουν τα περί χωρισμού Κράτους και Εκκλησίας, οφείλουν να πουν στον λαό τι θα σημάνει αυτό στην πράξη:
Θα καταργούνταν τα θρησκευτικά στα σχολεία, οι ιερείς σε νοσοκομεία και φυλακές, στις ένοπλες δυνάμεις και στα σώματα ασφαλείας, ο θρησκευτικός όρκος στα δικαστήρια και τις δημόσιες υπηρεσίες, οι μισθοί των ιερέων, οι αργίες Χριστουγέννων, Πάσχα, Θεοφανίων κλπ., οι σταυροί και οι εικόνες στους δημόσιους χώρους, ο σταυρός από το κοντάρι της σημαίας, οι θρησκευτικές τελετές σε εθνικές επετείους, η θρησκευτική ορκωμοσία της πολιτειακής και πολιτικής ηγεσίας, οι νόμοι για προσηλυτισμό και για τη συνεργασία Πολιτείας – Εκκλησίας για τους νέους ευκτήριους οίκους, κυρίως σεκτών, οι θρησκευτικές εορτές στις Ένοπλες Δυνάμεις, τα προνόμια – πλην της Εκκλησίας της Ελλάδος – των Πατριαρχείων, της Μονής Σινά και του Αγίου Όρους.
Θα μετατρέπονταν σε ΝΠΙΔ το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο και οι μουφτείες της Θράκης. Η Εκκλησία θα μετατρεπόταν σε ΝΠΙΔ και θα εντασσόταν σε σύνολο θρησκευτικών ομάδων, ενώ θα καθίστατο υποχρεωτικός ο πολιτικός γάμος και προαιρετικός ο θρησκευτικός.
(Αυτά για εκείνους τους ιερείς που τελευταίως… συριζοφέρνουν και παριστάνουν τους Παπαφλέσσες).
Επιπλέον, υπάρχει και μια ακόμη παράμετρος:
Καθώς θα επιτρεπόταν πλέον ο προσηλυτισμός (που απαγορεύεται από το άρθρο 13 του Συντάγματος), ο καθένας θα μπορούσε να κατασκευάσει μία θρησκεία, υποδυόμενος τον διαμεσολαβητή ανάμεσα στον Θεό και στους ανθρώπους, στήνοντας μια κερδοφόρα επιχείρηση από τον οβολό των «πιστών» του.
Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, η πλήρης «απελευθέρωση» οδήγησε στη δημιουργία 20.000 θρησκειών, ενώ διεξάγονται μάχες μεταξύ των ισχυρών θρησκευτικών λόμπι.
Διάφοροι υπερσυντηρητικοί κληρικοί πρωταγωνιστούν στην τηλεόραση και στην καθημερινότητα των Αμερικανών. Αν και ο Χριστιανισμός παραμένει πρώτος, οι άθεοι έχουν εξελιχθεί σε δεύτερη δύναμη, ενώ οι Εβραίοι έρχονται τρίτοι. Και ακολουθούν: Νεοεποχίτες, Ντεϊστές, ευαγγελιστές, επισκοπιανοί, μορμόνοι, ιεχωβάδες, αντβεντιστές, αναγεννημένοι, φονταμενταλιστές.
Όλοι έχουν αποκτήσει μεγάλη πολιτική επιρροή, με αποτέλεσμα η ίδια η αμερικανική κυβέρνηση να διαθέτει περί τα 2 δις δολάρια τον χρόνο για τα φιλανθρωπικά τους ιδρύματα!
Ελάτε τώρα, θα πει κάποιος. Αυτά δεν γίνονται στην Ελλάδα, όπου οι χριστιανοί ορθόδοξοι φθάνουν το 98% του πληθυσμού.
Σωστά. Αλλά με ποια λογική θα το δηλώσουν στην εφορία, όταν τόση φασαρία έγινε για να μην αναγράφεται το θρήσκευμα στις αστυνομικές ταυτότητες;
Και για ποιο λόγο να προχωρήσει κάποιος σε μια τέτοια δήλωση, αν αυτό θα προκαλούσε μια πρόσθετη φορολογική του επιβάρυνση, από την οποία θα μπορούσε να απαλλαγεί με μια απλή δήλωση;
Και πώς διασφαλίζεται ότι αυτοί που δεν θα δήλωναν το θρήσκευμά τους για να αποφύγουν την φορολογία – ακόμη και ο Άγιος Πέτρος απαρνήθηκε τον Ιησού και συγχωρέθηκε - δεν θα έκαναν χρήση των εκκλησιών και των υπηρεσιών των ιερέων;
Με τη… φορολογική δήλωση στο χέρι θα προσέρχεται το εκκλησίασμα στις λειτουργίες και στις εξομολογήσεις;
Κι’ αν εκείνοι που θα δήλωναν το θρήσκευμά τους δεν ήσαν αρκετοί ώστε να καλύπτονται οι μισθολογικές ανάγκες των ιερέων, τι θα γινόταν;
Θα πληρώνονταν οι μισοί ιερείς, θα έκλειναν οι μισές ενορίες ή θα καταλήγαμε σε μισθούς κληρικών της τάξης των 300 ευρώ;
Το παράδειγμα της Ιταλίας
Προκειμένου ο κ. Κουράκης και ο ΣΥΡΙΖΑ να μειώσουν τους κραδασμούς από την… ιδιοφυή αυτή πρόταση, κατέφυγαν σε παλαιότερη δήλωση του υπουργού των Οικονομικών, από την εποχή που ο κ. Στουρνάρας ήταν πρόεδρος του ΙΟΒΕ:
«Ξέρετε ότι το κράτος πληρώνει τους μισθούς των ιερέων. Δεν συμβαίνει πουθενά αλλού αυτό. Εγώ νόμιζα ότι στην Ιταλία για παράδειγμα, με την μεγάλη παράδοση του καθολικισμού, το κράτος πληρώνει τους μισθούς των ιερέων. Δεν ισχύει. Απλά σου λέει, στην φορολογική σου δήλωση, θέλεις το 0,5% να πάει για τους μισθούς των ιερέων;».
Φυσικά, ούτε αυτό ισχύει.
Στην Ιταλία, όπως και στην Ελλάδα, από συστάσεως ιταλικού κράτους, το Κράτος με σειρά νόμων δήμευσε μέρος της εκκλησιαστικής περιουσίας και σε αντάλλαγμα (επειδή η περιουσία της Εκκλησίας σχηματίστηκε από δωρεές πιστών) ανέλαβε τα έξοδα της μισθοδοσίας των κληρικών και της συντήρησης των ναών, επιστρέφοντας με αυτόν τον τρόπο στους πιστούς και στους απογόνους τους τις δωρεές που είχαν προσφέρει.
Το 1984, επί του Σοσιαλιστή πρωθυπουργού Μπεττίνο Κράξι, (που πέθανε στην υπερορία της Τυνησίας λόγω διαφθοράς) το Κονκορδάτο (συμφωνία) μεταξύ Κράτους και Εκκλησίας άλλαξε και τα οικονομικά θέματα της Καθολικής Εκκλησίας ανατέθηκαν στην CEI (Ιταλική Επισκοπική Σύνοδος).
Η αναθεωρημένη αυτή συμφωνία δεν προβλέπει αυτοχρηματοδότηση της Εκκλησίας, όπως παρουσιάστηκε αρχικά από τον Κράξι, αλλά απευθείας κρατική χρηματοδότηση, που καλύπτει όχι μόνο τα έξοδα συντήρησης των ναών, αλλά το σύνολο της οικονομικής δραστηριότητας της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.
Δηλαδή ο Κράξι, θέλοντας να χαϊδέψει τα αυτιά των πολιτικών του φίλων, οπαδών και ψηφοφόρων, πρόσφερε τελικά – και βάσει των φοροαπαλλαγών - στην Εκκλησία περισσότερα κρατικά χρήματα από πριν!
Πάνω σ’ αυτό το πρότυπο νομοθετήθηκαν και οι κανόνες χρηματοδότησης και των άλλων αναγνωρισμένων θρησκειών στην Ιταλία, που όμως δηλώνουν πως χρησιμοποιούν την κρατική χρηματοδότηση για σειρά δραστηριοτήτων τους, όχι όμως για τη συντήρηση των δομών τους.
Ο (ιταλικός) νόμος 222/85 προβλέπει δύο τύπους χρηματοδότησης:
Πρώτον, την απευθείας χρηματοδότηση από το Κράτος (8 τοις χιλίοις από τον κρατικό προϋπολογισμό). Το ποσοστό αυτό δίδεται ούτως ή άλλως, ώστε να ασκούν όλοι τα θρησκευτικά τους καθήκοντα χωρίς δηλώσεις και επιπλέον επιβαρύνσεις – και να κηδεύονται όλοι με την ησυχία τους.
Δεύτερον, όσοι το επιθυμούν, μπορούν να δηλώσουν πως το συγκεκριμένο ποσοστό του φόρου που καταβάλλουν, επιθυμούν να κατευθυνθεί στους λειτουργούς συγκεκριμένου θρησκευτικού δόγματος.
Δηλαδή, δεν πληρώνει κανείς επιπλέον φόρο. Η κρατική χρηματοδότηση είναι συγκεκριμένη και θα δοθεί ούτως ή άλλως.
Απλώς, δίνεται στους πολίτες η δυνατότητα – αν το επιθυμούν – να δηλώσουν πού θέλουν να πάει το συγκεκριμένο ποσό, το οποίο, επαναλαμβάνω, καταβάλλεται ούτως ή άλλως.
Και επομένως, δεν τίθεται θέμα απαλλαγής από μέρος του φόρου, επειδή κάποιος δεν θέλει να χρηματοδοτήσει καμιά θρησκεία.
Η επιβάρυνση υπάρχει ούτως ή άλλως και βαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό.
Έχει αποδειχθεί πως μόνο το 45% των Ιταλών κάνουν χρήση του δικαιώματός τους να επιλέγουν πού θα πάνε τα χρήματα (που, ξαναλέμε, ούτως ή άλλως καταβάλλονται και αποδίδονται) και από αυτούς, το 75% ζητούν τα χρήματα να πηγαίνουν στην Καθολική Εκκλησία.
Έχει δε αποδειχθεί πως στην Καθολική Εκκλησία κατευθύνεται το ίδιο ποσοστό (75%) του φόρου που καταβάλλουν και εκείνοι που δεν επέλεξαν να δηλώσουν θρήσκευμα της προτίμησής τους.
Δηλαδή, μια τρύπα στο νερό, αφού τελικά τα χρήματα πάντα μοιράζονταν με βάση τα ποσοστά των δογμάτων στην ιταλική κοινωνία.
Επιπλέον, στην Ιταλία, μέχρι ενός ποσού, οι απευθείας χρηματοδοτήσεις της Εκκλησίας εκ μέρους των πολιτών, εκπίπτουν του φόρου!
Και επίσης, στην Ιταλία οι κληρικοί προσλαμβάνονται στα σχολεία ως καθηγητές των θρησκευτικών και λαμβάνουν έναν δεύτερο μισθό, ενώ η σύνταξή τους υπολογίζεται με βάση τα δύο ταμεία τους.
Τέλος, τα ποσά της κρατικής χρηματοδότησης και των απευθείας δωρεών μπαίνουν όλα μαζί στον κορβανά της Ιταλικής Επισκοπικής Συνόδου, προκειμένου να τα διαχειρίζεται, να πληρώνει μισθούς, να συντηρεί τους ναούς και τα θρησκευτικά ιδρύματα κλπ.
Επίσης, το Κράτος αναλαμβάνει τα έξοδα των πολυδάπανων θρησκευτικών διοργανώσεων, όπως οι εορτασμοί Ιωβηλαίων, το «Άγιο Έτος» κλπ., ενώ η Εκκλησία έχει τόσες φοροαπαλλαγές, που τελικά δεν πληρώνει σχεδόν τίποτε και για καμιά δραστηριότητά της.
Στις άλλες χώρες
Στη Γαλλία, οι ιερείς πληρώνονται από τις δωρεές των πιστών, εκτός από τις περιοχές της Αλσατίας και αυτής περί τον ποταμό Μοζέλα, όπου δεν ισχύει ο χωρισμός Κράτους και Εκκλησίας και επομένως μισθοδοτούνται από το Κράτος.
Δεν υπάρχει το μάθημα των θρησκευτικών, η γαλλική Εκκλησία απολαμβάνει έναν βαθμό ανεξαρτησίας από την παπική εξουσία και τα ακίνητά της εξαιρούνται της φορολογίας.
Στην Ελβετία, οι ιερείς μισθοδοτούνται από το Κράτος και μάλιστα με παχυλούς μισθούς, αφού μισθολογικά φέρουν βαθμό… πανεπιστημιακού καθηγητή.
Στη Γερμανία, οι πιστοί δηλώνουν πού θέλει να κατευθυνθεί συγκεκριμένο ποσοστό του φόρου (8 τοις χιλίοις) που καταβάλλουν, ενώ το Κράτος καταβάλλει τα έξοδα συντήρησης των ναών διότι θεωρούνται πολιτιστικά αγαθά.
Αν κάποιος δεν επιθυμεί την συγκεκριμένη παρακράτηση φόρου, αρκεί να το ζητήσει με μια απλή δήλωση.
Στην Αυστρία υπάρχουν 22 αναγνωρισμένες θρησκείες, που απολαμβάνουν φορολογικές απαλλαγές και λαμβάνουν δωρεές απευθείας από τους πιστούς τους.
Στο Βέλγιο, υπάρχουν έξι αναγνωρισμένες θρησκείες, οι ιερείς τους πληρώνονται από το Κράτος και δεν πληρώνουν φόρους για τα ακίνητά τους.
Στη Δανία, το Κράτος πληρώνει το 40% του μισθού των κληρικών, τα υπόλοιπα χρήματα εξασφαλίζονται μέσω ενός φόρου που πληρώνουν μόνο οι λουθηρανοί πιστοί, ενώ και εκεί τα ακίνητα των Εκκλησιών εξαιρούνται της φορολογίας.
Υπάρχει επίσημη θρησκεία, η λουθηρανική, και ο βασιλιάς υποχρεωτικά ορκίζεται στο επίσημο δόγμα, βάσει του Συντάγματος, ενώ το δημόσιο ραδιόφωνο μεταδίδει καθημερινά τη λειτουργία από τον Καθεδρικό Ναό.
Στη Φιλανδία, οι ιερείς πληρώνονται από τις θρησκευτικές κοινότητες, αλλά οι επίσκοποι από το Κράτος.
Στην Ιρλανδία δεν υπάρχει κρατική χρηματοδότηση, αλλά η Εκκλησία εξαιρείται του φόρου ακινήτων.
Στην Ολλανδία, το Κράτος πληρώνει το μεγαλύτερο μέρος των μισθών των ιερέων, στην Πορτογαλία προβλέπονται φοροαπαλλαγές για την Εκκλησία, στη Βρετανία το ίδιο, ενώ επικεφαλής της αγγλικανικής Εκκλησίας είναι ο ίδιος ο βασιλιάς που πρέπει να είναι και μέλος της πρεσβυτεριανής Εκκλησίας της Σκωτίας.
Στην Ισπανία υπάρχουν επίσης φοροαπαλλαγές για την Εκκλησία, ενώ οι πιστοί έχουν το δικαίωμα να δηλώσουν πού θα κατευθυνθεί ο συγκεκριμένος φόρος που καταβάλλουν.
Στη Σουηδία υπήρξε χωρισμός Κράτους και Εκκλησίας το 2000 και δεν υπάρχουν κρατικές χρηματοδοτήσεις, αλλά ο βασιλιάς πρέπει να ανήκει στο λουθηρανικό δόγμα.
Και μια καταπληκτική λεπτομέρεια:
Στη Γερμανία, η Σύνοδος των Καθολικών Επισκόπων έλαβε πρόσφατα την απόφαση (με την έγκριση και την επίνευση του Βατικανού) πως όποιος δηλώνει ότι δεν επιθυμεί να του παρακρατηθεί ο συγκεκριμένος φόρος, δεν θα γίνεται δεκτός στις λειτουργίες και δεν θα απολαμβάνει όλων των άλλων υπηρεσιών και μυστηρίων – συμπεριλαμβανομένης και της… κηδείας.
Κι’ αυτό γιατί το 2011 αυτοί που δήλωσαν πως δεν επιθυμούν την συγκεκριμένη παρακράτηση φόρου έφθασαν στον αριθμό-ρεκόρ των 126.488.
Αυτό σημαίνει πως υπάρχει (ή θα πρέπει να υπάρχει) ένας μηχανισμός ενημέρωσης της Εκκλησίας όσον αφορά σ’ αυτούς που δεν πληρώνουν τον φόρο υπέρ κάποιου δόγματος – ώστε να… λαμβάνει και αυτή τα μέτρα της.
Για τέτοιο τρελοκομείο μιλάμε!
Και μια ακόμη καταπληκτική (χθεσινή) λεπτομέρεια:
Στη Γαλλία, ο απόλυτος χωρισμός Κράτους και Εκκλησίας μετέτρεψε τα τελευταία χρόνια τη χώρα σε καταφύγιο και ορμητήριο διαφόρων ξένων ιεροκηρύκων και ιμάμηδων, που φαίνεται ότι σχετίζονται με τον φανατικό ισλαμισμό και την τρομοκρατία.
Χθες, ο (σοσιαλιστής) Γάλλος υπουργός Εσωτερικών Μανουέλ Βαλς ανακοίνωσε ότι η Γαλλία θα απελάσει «μέσα στις προσεχείς ημέρες» πολλούς από αυτούς, στο πλαίσιο της αντιμετώπισης του ριζοσπαστικού ισλαμισμού και του «παγκόσμιου τζιχαντισμού», όπως χαρακτηριστικά είπε.
«Δεν συγχέω αυτό το ριζοσπαστικό Ισλάμ με το Ισλάμ της Γαλλίας, αλλά υπάρχει ένα θρησκευτικό περιβάλλον, υπάρχουν οργανώσεις που δηλώνουν σαλαφιστικές, οι οποίες βρίσκονται μέσα σ' ένα πολιτικό πλαίσιο, έχουν στόχο να μονοπωλήσουν τις ενώσεις, τις σχολικές διαδικασίες, να επέμβουν βαθιά στις συνειδήσεις ορισμένων οικογενειών. Θα απελάσουμε όλους αυτούς τους ιμάμηδες, όλους αυτούς τους ξένους ιεροκήρυκες που καταφέρονται εναντίον της γυναίκας και προβαίνουν σε δηλώσεις αντίθετες προς τις αξίες μας, αναφέρονται στην ανάγκη να καταπολεμηθεί η Γαλλία».
Είπατε τίποτα; www.elzoni.gr
Subscribe to:
Posts (Atom)
Mήπως σταμάτησε την σφαγή των συνταξιούχων ή ανεζήτησε νέους πόρους από τους
φοροφυγάδες ;;
Μήπως βελτίωσε ή απλοποίησε τον λαβύρινθο των εισπρακτικών διατάξεων ;;
Μήπως επέφερε την παραμικρή έστω βελτίωση στα τελωνεία ;;
Τελικά σε τί διαφέρει από τους μη τεχνοκράτες προκατόχους του θώκου του ;;
Σίγουρα πάντως όχι σε ματαιδοξία και μικρομεγαλισμό (θυμίζει έντονα Παπακωνσταντίνου)
καθώς τα πρώτα δείγματα πολιτικής θέσεως ήταν η απόπειρα απόσεισης των αμαρτιών του
παρελθόντος από τον ΓΑΠ και η μεταφορά τους προς Καραμανλή, υπό τις επιδοκιμασίες
πολλών και διαφόρων γιγάντων της πολιτικής και της δημοσιογραφίας.
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σας. Για να συμπληρώσω επίσης την αλαζονεία του εν λόγω ατόμου όταν το ρώτησαν πριν απο λίγο καιρό για την αποτελεσματικότητα των μέτρων. Η απάντησή του; " Αν δεν αποδώσουν τα μέτρα θα πάρουμε και άλλα " Μέ ένα ύφος δέκα Καρδιναλίων. Λες και πατά μυρμήγκια το άτομο και δεν απευθύνεται σε ανθρώπους.
Είναι όχι απλά μισητός αλλά το κυριώτερο προκλητικός με την στάση και τα λόγια του.
Για να μην αναφερθώ στα μαγειρέματα που έκανε το 2001 σχετικά με την οικονομική κατάσταση της χώρας έτσι ώστε να μπούμε στο ευρώ.
Αλλα έτσι είναι. Ο πρώην κολλητός του Σημιτάκου τα έχει βρεί τώρα με τον ΛΑΙΚΌ δεξιό Σαμαρά ( που τότε ούτε στα ματια δεν τον κοιτούσε ) και σήμερα ηγείται του ισχυρότερου Υπουργείου της χώρας με συνεργάτες το άθλιο εξάμβλωμα της τρικκοματικής σκιώδους κυβέρνησης για να σώσει την χώρα απο τον γκρεμό.
Και μετά μας φταίνε οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ και οι Χρυσαυγίτες.
Ε ρε σε τι καιρούς ζούμε και τι θα δούνε ακόμα τα μάτια μας και θα ακούσουν τα αυτιά μας.
Εννοειτε τον 'τεχνοκρατη' Στουρναρα που κυβερναει με πραξεις νομοθετικου περιεχομενου; Εγω απορω που βρισκεται ακομη στη θεση του.
Λετε λοιπον, κ. Παπαδημητριου. να μας φυγει ο αλαζονας υπουργος και να αντικασταθει απο τον λιγοτερο αλαζονα, αλλα ημετερο, Σταϊκουρα; Η πιεση στα ακινητα θα ελαφρυνθει, οπως ακουσαμε. Και τοτε τι θα γινει; Ο Στουρναρας στην κορυφη του Πασοκ;
Σας παρακολουθώ καιρό και συμφωνώ με πολλά από όσα λέτε. Μόνο που σήμερα, διαβάζοντας το άρθρο σας, ειλικρινά δεν καταλαβαίνω πού το πάτε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η φράση
"Το μυστικό εκείνης της περιόδου ήταν πως ο Αλογοσκούφης (που σήμερα τα έχει βρει απολύτως με τους απηνείς διώκτες του) επεδείκνυε ανοχή και σε άλλες «ρετσέτες» των φραγκολεβαντίνων, δηλαδή των διεθνών οργανισμών τύπου ΔΝΤ και ΟΟΣΑ, προκειμένου να δώσει υπερεξουσίες στις εφορίες."
Δεν καταλαβαίνω τίποτα.
Ο κ.Στουρνάρας αποτελεί μία μεγάλη απογοήτευση...Η υπερφορολόγηση της κατοικίας και η οριστική διαλυση της οικοδομής να είστε βέβαιος ότι θα σημάνει τη κατάρρευση της Ν.Δ. του κ.Σαμαρά και του κ.Στουρνάρα. Σκέφτονται φόρο μέχρι και 2,5%/έτος!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!Δίκαιος φόρος!!!!! Για κάτι που δεν αποφέρει έσοδα και έχει ήδη πληρωσει ΦΠΑ και Φ.Μ. κατά την αγορά του....
Εγώ προσωπικά ποτέ δεν πίστεψα τον κ.Σαμαρά για τις φορολογικές ελαφρύνσεις του καθώς δεν μιλούσε για απολύσεις και αναδιάρθρωση του Δημοσίου. Αντί να κλείνουν τα κρατικά κανάλια προσλαμβάνουν τους δικούς τους!!!!
κ. κρατικοδίαιτε Στουρνάρα ανάπτυξη χωρίς περιορισμό της γραφειοκρατίας και ΡΙΖΙΚΗΣ αλλαγής του ασφαλιστικού ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ!!!
Με εκτίμηση
Χ.Σ.
Η μια εξήγηση, που πολύ θα θέλατε να ισχύει κ. Παπαδημητρίου, είναι ότι αυτό γίνεται γιατί είναι ένας αδέκαστος τεχνοκράτης χωρίς κομματικούς δεσμούς που αγνοόντας γενναία τις κομματικές και πολιτικές παραμέτρους συγκρούεται με συμφέροντα ώστε να στρώσει την οικονομία της χώρας.
Η άλλη εξήγηση είναι ότι εφαρμόζει τις ίδιες ακριβώς πολιτικές με τους προκατόχους του στον βαθμό που του επιτρέπουν οι καιροί με τέτοιες μικροδιαφορές που δεν αξίζει καν τον κόπο να μνημονέυονται...
Υποψιάζομαι ότι είναι το δεύτερο. Επίσης υποψιάζομαι ότι όποιος πιστεύει ότι είναι το πρώτο, είναι αφελής και ηλίθιος. Ή δημοσιογράφος της Καθημερινής.
Επίσης, η διαρκής εκφορά απειλών ( μέχρι και γιά ανέγερση ειδικών φυλακών γιά 'φοροφυγάδες') κατά των παραγωγικών τάξεων της χώρας , τον κάνει μέ περισσό κύρος?
Το γεγονός οτι κρατάει όλη των χώρα δέσμια της αυθαιρεσίας παρατείνοντας τις φορολογικές παραγραφές ( ότι παρεγράφετο το ...2006 , ακόμη ακκρεμεί !!) τον κάνει αξιόπιστο?
Η διατήρηση των αντικειμενικών αξιών στα ύψη σε μιά αγορά που έχει καθιζάνει τελείως, τον κάνει αξιολάτρευτο?
Ειπώθηκε ότι ο κ. Στουρνάρας ήταν η 'τελυταία ελπίς του κατεστημένου'. Μάλλον η τελευταία ελπίς της Μέρκελ ήταν.
Το χειρότερο είναι ότι ο κ. Στουρνάρας ποδοπατά βάναυσα το Σύνταγμα σε κάθε ευκαιρία.
Χτές ψήφισε το να δημεύει η εφορία περιουσίες ... υπόπτων, πρίν κάν υπάρξει δικαστική κρίση.
Αυτό και αν είναι κόντρα σε κάθε έννοια κράτους δικαίου.
Είναι λοιπόν παράδοξο να υπάρχουν διαμαρτυρίες κατά του εν λόγω κυρίου? Παράδοξο είναι ότι ο 'κύριος' αυτός συνεχίζει ακόμη να βυσσοδομεί κατά του συντάγματος !!!
Θεωρεί εαυτόν στο απυρόβλητο από την ώρα που προσκύνησε. Ομως κάποια στιγμή κάποιο δικαστήριο θα υπερασπιστεί το σύνταγμα, και τότε ...