Η πολιτική στην εποχή του Διαδικτύου Του Παντελή Μπουκάλα Η πολιτική εν Ελλάδι, κατ’ απομίμηση των όσων συμβαίνουν στις μητροπόλεις του κόσμου, ασκείται (ή απλώς «παίζεται») όλο και ευρύτερα και εντατικότερα διά του διαδικτύου, συν τοις άλλοις επειδή η ανωνυμία του επιτρέπει να εξαπολύονται κατηγορίες που ακόμα και ο βαθύτερα κίτρινος γραπτός Τύπος θα δίσταζε να τις προβάλει. Δεν είναι, πάντως, βέβαιο ότι οι πολιτικοί μας έχουν συνειδητοποιήσει όλοι και απολύτως τι σημαίνει να κάνουν στην εποχή του Ιντερνετ τη δουλειά που επέλεξαν (ή απλώς την κληρονόμησαν από την οικογένειά τους, σαν κάτι «σίγουρο»). Είτε εξπέρ είναι είτε τεχνοφοβικοί, συνήθως το ενδιαφέρον τους εξαντλείται στη δημιουργία της προσωπικής τους ιστοσελίδας και στη φιλοτέχνηση της εικόνας τους στο φέισμπουκ, την οποία και αναθέτουν σε ειδικούς επικοινωνιολόγους-ίματζ μέικερ, που θα μπορούσαμε να πούμε, κάπως γενναιόδωρα, ότι αποτελούν τους μισθωτούς αυλικούς προσωπογράφους της νέας εποχής. Οι ίδιοι οι πολιτικοί καταβάλλουν προσωπικό «μόχθο» αποκλειστικά όταν καταπιάνονται με το νέο μαυλιστικό παίγνιο, το τουίτερ, που φαίνεται πως τους έχει σαγηνεύσει. Πολλοί από αυτούς έχουν την πλήρως αβάσιμη αίσθηση ή και βεβαιότητα ότι τυγχάνουν κάτι ανάμεσα σε Ηράκλειτο και Κομφούκιο, ότι δηλαδή είναι ικανοί να συνοψίσουν βαριά σοφία σε 144 χαρακτήρες, ανασταίνοντας έτσι στην αρχή της τρίτης χιλιετίας μ.Χ. τον 6ο αιώνα π.Χ., τον «αιώνα των αξόνων», με τους κορυφαίους σοφούς του και τους δημιουργούς θρησκειών. Αλλά αν είχαμε τόσους σοφούς στην εξουσία, την πολιτική και την οικονομική, το όνειρο του Πλάτωνα θα είχε ήδη εκπληρωθεί. Υπερβάλλουν φυσικά, ενίοτε παιδαριωδώς. Η υπερβολή τους, πάντως, δεν τους επιτρέπει να δουν ότι το κύριο γνώρισμα του Διαδικτύου δεν είναι η πρόσβαση σε ποικίλης χροιάς παίγνια που προσφέρει σε μικρά και μεγάλα παιδιά, αλλά η αχανής μνήμη του. Το κύριο χαρακτηριστικό, δηλαδή, αυτής της απέραντης αποθήκης πληροφοριών είναι η δυνατότητα που παρέχει σε οποιονδήποτε στοιχειωδώς επαρκή χρήστη του να ελέγξει αναδρομικώς τα λεγόμενα και τις πράξεις κάθε κομματικού ηγέτη ή ηγετίσκου, αλλά και οποιουδήποτε δημόσιου προσώπου. Κι αν τον ακούσει να λέει το τετριμμένο «οι δικές μου αρχές είναι αταλάντευτες», μπορεί να τον λοιδορήσει για την ασυνέπειά του αναδημοσιεύοντας φράσεις του (με την επικουρία μαγνητοταινιών και βιντεοσκοπημένων στιγμιοτύπων τώρα πια) που τον εμφανίζουν να υποστηρίζει εντελώς διαφορετικά πράγματα κάθε φορά, αλλά πάντοτε με τον ίδιο ενθουσιασμό και με το ίδιο βλέμμα φωτογενώς «στραμμένο προς το μέλλον». Να τον αποκαλύπτει, δηλαδή, σαν αυτό που όντως είναι: ένας εθελοντικά όμηρος των σκοπιμοτήτων και των βλέψεών του. Η αλήθεια είναι ότι αποκαλυπτήρια αυτού του είδους γίνονται ήδη. Αλλά οι αποκαλυπτόμενοι απλώς χαμογελούν, από αδιαφορία ή κυνισμό. Θα μπορούσε, άλλωστε, να το έχει πει και ο Κομφούκιος: «Στην πολιτική μπορείς να γίνεις γνωστός για την ευαισθησία σου. Αλλά πασίγνωστος θα γίνεις μόνο για την αναισθησία σου».             kathimerini