Ο Κατρούγκαλος (δεξιά) πήρε ήδη το ύφος του ευρωβουλευτή -φαντασθείτε δηλαδή να πάρει και τον μισθό του ευρωβουλευτή...
Δεν ξέρω αν είναι καλό για τη Βραζιλία που κάνει το Μουντιάλ, ούτε και με ενδιαφέρει να το ξέρω, ομολογουμένως. Γιατί; Διότι η Βραζιλία είναι πολύ μακριά - πιο μακριά και από την θαλασσοφίλητην Κύπρον! Για την περίπτωσή της, δε, ισχύει ό,τι είπε ο μέγας Φίλιππος Λάρκιν για την Κίνα: «Ευχαρίστως θα έβλεπα αυτή τη χώρα, με την προϋπόθεση ότι θα μπορούσα να γυρίσω πίσω την ίδια ημέρα». Οσον αφορά τα ξακουστά προϊόντα της, δηλαδή μουσική και Βραζιλιάνες (συγχωρήστε μου την αγραμματοσύνη, δεν γνωρίζω άλλα...), αυτά τα βρίσκεις εύκολα και στην Ευρώπη, εφόσον έχεις τα λεφτά.
Διαβάζω όμως ότι κάποιοι ηλίθιοι στη Βραζιλία (διόλου τυχαία οι εν λόγω ηλίθιοι είναι και αριστεριστές...), που διαφωνούν με την ανάληψη εκ μέρους της χώρας τους του Μουντιάλ, οργανώνουν σε αντιπερισπασμό ένα «Μουντιάλ των φτωχών». Περιμένουν, άραγε, ότι κάποιοι (εκτός των ιδίων, ασφαλώς...) θα ενδιαφερθούν για ένα τέτοιο Μουντιάλ; Προφανώς. Διαφορετικά, γιατί να το κάνουν και να χάνουν τον χρόνο τους; Τους διαφεύγει, όμως, κάτι βασικό για την ανθρώπινη φύση: ότι ο άνθρωπος, ως άτομο, προτιμά να είναι με τους πλούσιους, έστω και ως θεατής στο Μουντιάλ, παρά με τους φτωχούς. Γιατί; Διότι, απλούστατα, το Μουντιάλ των πλουσίων θα έχει απείρως περισσότερο ενδιαφέρον από το Μουντιάλ των φτωχών. «Καλύτερα πλούσιος και υγιής, παρά φτωχός και ασθενής», που λέει και το γνωμικό.
Η πλάνη των βλαμμένων αριστεριστών (περιττολογία: βλαμμένος = αριστεριστής) μας βοηθά να δούμε καλύτερα το βασικό πρόβλημα της μαρξιστικής θεωρίας εν σχέσει με την ανθρώπινη φύση: θέτουν την επιθυμία υπεράνω της πραγματικότητας και βλέπουν τη δεύτερη μέσα από τον φακό της πρώτης. Γι’ αυτό, ο μαρξισμός είναι η θρησκεία των βλακών και των τεμπέληδων (ιδιότητες παρεμφερείς ούτως ή άλλως), εκείνων που δεν τολμούν να επιδιώξουν (να διακινδυνεύσουν) μόνοι τη βελτίωση της ζωής τους, αλλά την αναθέτουν σε κάποιον Τσίπρα ή Λαφαζάνη και, γενικώς, σε οποιονδήποτε αναλαμβάνει τον ρόλο του κράτους-πατερούλη. Τι μπορεί να γίνει με αυτούς για να ανανήψουν; Μεγάλο ζήτημα, αλλά -ειλικρινώς- δεν δίνω δεκάρα. Η ζωή είναι πολύ σύντομη για να ασχολείσαι με τη βλακεία των άλλων. Το πρωτεύον είναι, κατά το δυνατόν, να αποφεύγεις να συναντάσαι μαζί της. Ευτυχώς, η Βραζιλία είναι πιο μακριά κι από την Κύπρο, όπως είπα.
Αυτά με τα γελοία. Ας προχωρήσουμε στα γελοιωδέστερα· δηλαδή, στο έργο «ο Γιακουμάτος υφυπουργός»...
Ο Γιακουμάτος υφυπουργός
Συνηθίζω να λέω ότι οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους. Να το πω ξανά, λοιπόν, έστω και αν για τους τακτικούς αναγνώστες αυτό δεν αποτελεί έκπληξη, ότι η επιθυμία μου είναι αυτή η κυβέρνηση να πετύχει. Αυτό ας θεωρείται δεδομένο από πλευράς μου. Δεν σημαίνει, όμως, ότι είναι λόγος ώστε να συγχέω την επιθυμία μου με την πραγματικότητα. Μέρος αυτής της πραγματικότητας -μικρό έστω- είναι και ο απίθανος Γιακουμάτος, ο οποίος τις μέρες αυτές ανεβάζει την παράσταση που αναφέρεται στον τίτλο.
Ο περί ου ο λόγος, λοιπόν, έδωσε χθες μια ξεκαρδιστική συνέντευξη, στο γνωστό παραληρηματικό ύφος του, με την οποία κήρυξε τον «πόλεμο στα συμφέροντα»! Τα απείλησε, μάλιστα, με το πατροπαράδοτο γνωμικό ότι «όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος». Μεταξύ μας, δεν φαντάζομαι να τρομοκρατήθηκαν τα συμφέροντα, τα οποία άλλωστε είναι απρόσωπα - ένα σχήμα λόγου είναι, κυρίως, χρήσιμο για να ξεδίνουν οι Γιακουμάτοι αυτού του κόσμου και τίποτε περισσότερο. Εμείς γελάσαμε όμως με το σόου του Γιακουμάτου και αυτό δεν είναι αμελητέο. Διότι ακόμη και αν η κυβέρνηση αποδειχθεί τραγωδία, λίγο comic relief κατά διαστήματα είναι απολύτως απαραίτητο. Η δε επιλογή του Γιακουμάτου για τον ρόλο του γελωτοποιού σοφή. Διότι, ως κωμικός, έρχεται κατευθείαν από την παράδοση του παλιού ελληνικού κινηματογράφου: λαϊκός και άμεσος, με έφεση στον αυτοσχεδιασμό, ο Γιακουμάτος συνδυάζει κάτι από Ρίζο, Φωτόπουλο, Φέρμα και Αυλωνίτη, με ένα δικό του μοναδικό τρόπο.
Υπό το πρίσμα του comic relief, λοιπόν, ο ανασχηματισμός πέτυχε. Ας περιμένουμε να δούμε και το υπόλοιπό έργο...
Ο εραστής
Παρεμπιπτόντως, άκουσα τον πλήρη διάλογο του Γεράσιμου Γιακουμάτου με τον Παπαδάκη, όπου ο βουλευτής, αφού πρώτα αυτοπροσδιορίζεται «εραστής», ερωτάται από τον Μέγα Διδάσκαλο του Λειτουργήματος αν παραμένει και τώρα εραστής. Απαντά ευθαρσώς: «Εραστής και τώρα». Συνεπώς -παρακαλώ τις κυρίες να κλείσουν τα αυτιά τους- εμείς, οι δυστυχείς που είμεθα στο έλεός του, «τη ***μήσαμε»...
Καλοί τρόποι
Συνέβη στο Κέιπ Τάουν: «Εμβρόντητοι αστυνομικοί», διαβάζω, «εντόπισαν κανίβαλο δολοφόνο να τρώει με μαχαιροπίρουνα την καρδιά του θύματος που είχε μόλις σκοτώσει». Η πράξη του βδελυρά και αποτρόπαια, δεν χωρεί αμφιβολία. Οι τρόποι του, όμως, ανεπίληπτοι. Αραγε κρατούσε το πιρούνι στο αριστερό χέρι; Οταν τον συνέλαβαν οι αστυνομικοί, εκείνος σκούπισε τα χείλη με την πετσέτα προτού σηκωθεί από το τραπέζι με τα χέρια ψηλά; Τους προσκάλεσε να μοιραστούν το λιτό γεύμα του; (Η καρδιά ήταν ωμή και το ρεπορτάζ δεν αναφέρει ότι τη συνόδευε με κάποια σάλτσα ή ένα σαλατικό...) Λεπτομέρειες, οι οποίες έχουν ένα ενδιαφέρον, αν και βέβαια δεν αλλάζουν την ουσία της πράξης του...
