ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ 23-08-09

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ 23-08-09

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ 22-08-09

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ 22-08-09

αλαφροσημειώματα του λορνιόν

Ακλουθώντας ο άνθρωπος τους δρόμους της ζωής βρίσκεται σε τόπους που κάποιος δικός του πέρασε πριν 30 χρόνια. ΤΣΕΠΕΛΟΒΟ. Ειναι πιθανόν να επιζούν γέροντες πια, οι της εποχής του μεσήλικες, που να ενδιαφέρονται να μάθουν τι κάνει,ο ΑΛΦΑ Η Ο ΒΗΤΑ αν επιζεί ο άνθρωπος που λειτούργησε, πρώτος στα 1982, την Εστία του χωριού; Οπως πληροφορήθηκα υπάρχουν στην ζωή μερικοί, που θυμούνται και χαίρονται κάθε νέο που φτάνει στο χωριό τους. Η Αγγελικούλα μούστειλε τους χαιρετισμούς της,ήτανε η μαγείρισα ,ο ταξιτζής του χωριού ,συνταξιούχος με το μπαστουνάκι θυμήθηκε πως τοποθέτησα τον Μάνθο του ηλεκτρολόγο στην Εστία ,κι’ευχαριστούσε τον Γιάννη μου,ο Αρχων του χωριού ο καθ’ όλα δραστήριος σε όλα και για όλους κ. Δέμκας ενήμερος επί παντός επιστητού. Ειλικρινά χάρηκα πολύ από τα μικρά νέα, όπως χάρηκα για τις προόδους τους τα ξενοδοχεία και τους γρήγορους δρόμους τους .Κι’ υστερα σου λένε μερικοί πως η κυβέρνηση κοιμάται,κι’ ας εχει μεταβληθεί ο τόπος .Οι αποστάσεις κόντυναν πας όπου θέλεις και τώρα που η Εγνατία τέλειωσε, οι μεταβολές στην βόρεια Ελλάδα θά είναι απρόσμενες,δίνοντας στην ιδιωτική πρωτοβουλία ευκαιρίες καταπληκτικές. Ξέρεις δεν είναι μικρό πράγμα να φεύγεις από Ιταλία για να βρίσκεσαι στο πόντο για διακοπές μέσα σε μερικές μόνον ώρες.Αποθαυμάζεις μια διαδρομή που πολλά προσφέρει, διαδρομή αρχαία από την εποχή Της Ρώμης.Αλήθεια πόσον εμίκρυνε ο κόσμος.- Σε μια εκδήλωση νέων εδώ στο Τορόντο , οι καλιτέχνες τραγουδιστές και τραγουδίστριες διασκέδαζαν το κοινό με τραγούδια αφιερωμένα στην πόλη και το παγκόσμιο χωριό χτές το Σαβατόβραδο,κι’ήτανε το ακροατήριο φωτογραφία του ιδίου παγκόσμιου χωριού. Τέτοια σμίξη ανθρώπων και φυλών ήταν αδιανόητη στα χρόνια μεσούντος του περασμένου αιώνα.Πόσο αλλάζει η ζωή από την μια στιγμή στην άλλη. λορνιόν.-www.kefalonia-kai-kosmos.

Ειδοποιός διαφορά 12-10-2005. από το ελληνικό φόρουμ

Κρίνοντας τις διαφορές των ανθρώπων διαπιστώνεις την πάστα και την πίστη ενός λαού .Ο δικός μας ο λαός μετά το 1940 ,ορόσημο ιστορικό πειά ,περιέπεσε σε έριδες και περιπέτειες που άλλοι μας φόρτωσαν ,χάριν ιδιοτελών σκοπών .Και δεν είναι ανάγκη να αναφέρουμε εδώ παρεμβάσεις και συμβάντα που είναι γνωστά σε όλους μας ,γιατί δεν είναι μέρος του αρθριδίου . Λοιπόν με μια επισταμένη ματιά στο Εβραικό Εθνος διαπιστώνεις δύναμη και πατριωτισμό στον κόσμο που εκπορευεται από την κορυφή ,και τους ταγούς της κοινωνίας για αγώνα που κάνουν όλοι μαζί , με στόχο την επιβίωση της πατρίδας και το καλίτερο μέλλον.Κανεις δεν είναι μεμψίμοιρος για να καταφέρεται εναντίον της πατρίδας του. Ετσι, μέσα από αγώνα δουλειά ,πόλεμο και πίστη στο αυριο , δημιουργούν τα βάθρα της ανάπτυξής τους ατενίζοντας τον εξω κόσμο επί ίσοις όροις ,και δεν έχουν περάσει από το 1948 πολλά χρόνια Δεν αναφέρομαι στους πολιτικούς τους, που έχουν ταχθεί ανεξαρτήτως παρατάξεων και κομμάτων στην υπηρεσία του Εθνους των. Απο την άλλη ας συγκρίνουμε τους δικούς μας πολιτικούς, που ενα μέρος αυτών μιλάει γιατί έχει μάθει να μιλάει ,μη έχοντας τι το συγκεκριμένο στον νού , αλλοιώνοντας το άσπρο σε μαύρο, μόνο και μόνο για να μη καταδειχτεί η αλήθεια στον λαό. Ιδέτε πολιτική αγωγή που σκορπιέτε στον κόσμο,αγωγή που δεν συνάδει με το μέλλον ενός τόπου.Ακούστε τηλεοράσεις,σόου και ράδια να εκπέμπουν ο,τι άλλα μέσα ενημέρωσης σε άλλες χώρες αποφεύγουν.Παρατηρείστε τις φωνασκίες των στα παράθυρα, που σκοπούν να επισκιάσουν την φωνή του συνομιλήτη τους . Πράξεις ανάποδες , ωραιοποιημένες , εγκληματικές παραλείψεις ,αδιαφορία στο παρόν και το μέλλον των νέων γενεών , χωρίς σαφή προορισμό και προοπτική στο αύριο. Εχει καταντήσει η χώρα αιχμάλωτη των θελήσεων ενίων κομμάτων, ενίων συμφερόντων ,ενίων κασκών ,που σε αγαστή συναδέλφωση με τα κατάλοιπα της νομενγκλατούρας συνδικάτων και συλλόγων, νέμονται την εξουσία καταστρέφοντας την πίστη του κόσμου στην δημοκρατία του τόπου . Λογική πολιτική που να σκοπεί την πρόοδο του Εθνους και των πολιτών δεν φαίνεται στον ορίζοντα Και ερωτάται .Πότε οι κυβερνήτες μας θα πάρουν στα σοβαρά τον ρόλο και τις ευθύνες που τους παραχωρεί ο λαός, για να κυβερνήσουν τον τόπο τους σωστά με πατριωτισμό για τα μικρά και μεγάλα της πατρίδας? Πότε θα στείλουν το μήνυμα της αισιοδοξίας σ’αυτή την χώρα ? Πότε συμπολίτευση και αντιπολίτευση θά παίξουν σωστά τους ρόλους τους ,για να δημιουργηθεί ηρεμο πολιτικό κλίμα, ωστε να μπορεί να σκεφτεί ο πολίτης οτι είναι πράγματι ελεύθερος στην εκλογή προσώπων και κομμάτων?Πιστευω πως χρειάζεται να σκεφτούμε σοβαρά.- ΛΟΡΝΙΌΝ.-

Κεφαλονιά το νησί των ρηγμάτων

Post Options

. Η Παλική διέθετε το πνεύμα και τώρα πέραν της αυτάρκειας της σε αγαθά δικαιούται, όπως δείχνουν οι έρευνες ,την ταυτότητα της Ιθάκης του Ομήρου.Εκεί κατά μεριά Σαμόλι,Λειβάδι,Αθέρα,και Θηνιά παληά , πολύ παληά ,ήτανε το βασίλειο του πολυμήχανου Οδυσσέα. Η Κεφαλονιά με τον κόλπο και την ενδοχώρα της φαίνεται να ήταν μέτοχος σ’όλα τα δρώμενα του πολυμήχανου ανδρός,άλλωστε τούτο είναι αναφερόμενο και στις γραφές του Ομήρου . Καθ΄όσον δ’αφορά το σημερινό νησί της Ιθάκης, που ανατολικά της Κεφαλονιάς βρίσκεται ,σίγουρα κάποιο θετικό ρόλο έπαιξε στην όλη διαδρομή των χρόνων του Οδυσσέα ,επικουρικά όπως πιστεύω.Ετσι σήμερα το περίεργο νησί των μεγαθύμων κεφαλήνων είναι πόλος ελξης χάρις στην επιστημονική ερευνα που θέλει την ανεύρεση της ιστορικής αλήθειας . Είναι γνώριμη πια η κεφαλονιά σε όλη την υφήλιο, μέσα στο διαδίκτυο κατέχει, αξιοζήλευτη θέση σε εγγραφές και ενδιαφέροντα.Δεν είναι μονάχα οι ακροθαλασιές και όι αμμουδιές πόλος που έλκει τον τουρίστα είναι και η ιστορία ,τα βιβλία που εξυμνούν ανθρώπους και πολέμους ,είναι και το μυστήριο ύπαρξης που καλύπτει ο χρόνος και που στη σύγκρουση με την επιστήμη προκαλεί το ενδιαφέρον του κόσμου των γραμμάτων και των φοιτητών . Σήμερα τα περισσότερα πανεπιστήμια του κόσμου στις κλασικές τους σπουδές ζούν τον πυρετό των ανακοινώσεων που αφορούν τηνΟμηρική Ιθάκη-την Παλική,γιατί γνωρίζουν πως στα γραπτά του Ομήρου στηρίζεται όλος ο πολιτισμός Παρακολουθώντας ανελιπώς κάθε τι που είναι δραστηριότητα στο νησί χαίρομαι γιατί πάντα κάτι καινούργιο θ’αντικρύσω. Λορνιόν

η Ομηρική Ιθάκη-αποδείξεις

Η Ομηρική Ιθάκη - Αποδείξεις
	6 min - 8 Oct 2008 - by rock falls from earthquakes. ©Channel 4 News, UK ... lixouri ληξούρι κεφαλονιά kefalonia ομηρος omiros ιθάκη ithaca ithaki omiriki ομηρική παλικήpaliki ... www.youtube.com/watch?v=uEOa5ipU4Io -

το χρονικό του σεισμού του 1953

Δημοσιεύθηκε: Σαβ Μάϊ 13, 2006 11:27 am Θέμα δημοσίευσης: Ένα χρονικό του σεισμού του 1953 Κυριακή 9 Αυγούστου του 1953. Ψάλτες δεξιός Γερασιμάκης Κουταβάς, αριστερό στασίδι Νίκος Κανελόπουλος. Βρισκόμαστε στο σημείο της ακολουθίας που ο Γερασιμάκης ψάλει το "οι τα Χερουβίμ..."όπου μια σεισμική δόνηση μεγάλης διάρκειας έκανε τους πολυελαίους να χορεύουν τον τρελό της καταστροφής ρυθμό, το κτίσμα του ναού να τρέμει με κίνηση ταλαντευόμενη και βίαια και το εκκλησίασμα σύξυλο, να ακούει τον τρομακτικό θόρυβο απο την πτώση των κορνιζών των κτιρίων. Ο παπά–Γιάννης τρομαγμένος στην πύλη εθεώρει την επερχόμενη θύελα άναυδος. Αφού το κακό σταμάτησε, τέλειωσε τη λειτουργία διαβαστά και αφού έκλεισε το ναόν εξήλθε. Aντικρύζοντας το δρόμο ανατρίχιασε από το θέαμα που αντίκρυσε. Μπαλκόνια, κεραμμίδια, ατσούπια, κορνίζες ατάκτως και βιαίως εριμμένα στον δρόμο, άλλα να κρέμμονται σα σάβανα, άλλα πεσμένα να φράσουν το διάβα. Περάσαμε τον δρόμο εν τάχει και μπαίνοντας σε πλατεία και λεωφόρο, αντικρύσαμε κόσμο συγκεντρωμένο, πούχε το φόβο συνοδό και στις ψυχές διάχυτη την λύπη. Πλησιάζοντες το σπίτι, καταλάβαμε πως είχε υποστεί σοβαρές ζημιές, μα μη έχοντας που αλλού να πάμε μείναμε, με τη σκέψη, αν συμβεί νέος σεισμός να πεταχτούμε γρήγορα στον κήπο. Λάθος μεγάλο η αντίληψή μας. Η ζωή από κείνη τη στιγμή άλλαξε για όλο τον κόσμο. Οι άνθρωποι αλάλιασαν, άλλοι γινήκανε αλλόφρονες, άλλοι έχασαν τον εαυτό τους. Δεν ήταν τίποτα όπως πρώτα, ούτε μέσα μας, ούτε όξου μας, μήτε στις συμπεριφορές μας. Ο φόβος στην προσμονή του χειρότερου είχε κυριαρχήσει. Τόβλεπες στη φύση στα ζώντανά παντού. Η αποφυγή των στενών δρόμων και η προτίμηση των ανοιχτών χώρων, ήτανε κυριαρχούν συναίσθημα. Κατήντησε κουβεντιάζοντας να παπαγαλίζουμε τα ίδια και τα ίδια, γίναμε ειδικοί, μιλούσαμε γιατί έπρεπε να μιλούμε, κι όχι γιατί γνωρίζαμε τι λέγαμε. Είμαστε σε παραλογισμό. Οι ζημιές στην πόλη σημαντικές. Η πολιτεία είχε στείλει έναν Υπουργό για μια πρώτη εκτίμηση της κατάστασης. Μα καταστροφές είχαν γίνει και σε άλλα κομμάτια του νησιού, Ιθάκη και Σάμη και Εληό και Παλική. Πέρασε το βραδινό της Κυριακής και η Δευτέρα ήσυχα, χωρίς δονήσεις, χωρίς διαταραχή του ύπνου μας. Την Τρίτη το χάραμα όμως κατά τις 5 τοπική ώρα, άρχισε η γη να κουνιέτε δυνατά, λες κι ήθελε να ξεράσει τα σωθικά της, κι απάνω σ’ αυτή τη στιγμή πετάχτηκα από το κρεβάτι και τρέχοντας μέσα στο σαλόνι, κρατούσα με φωνές πατέρα μάνα κι αδέλφια νάμαστε όλοι μαζί, παρακολουθούντες την καταστροφή, ανήμποροι και μικροί για να επηρεάσουμε το θεριό πάνω στου θυμού του την έξαρση. Η προσευχή και οι επικλησεις, όσες κι αν ήτανε δε φτάνανε στο Θεό κείνες τις ώρες. Αφού τέλειωσε η μάνα γη τον θυμό της, κοιταχτήκαμε στο θαμπό φως του χαράματος, για να διαπιστώσουμε πως ήμασταν ολάσπροι από την σκόνη, μα και γιατί δεν είχαμε μέσα μας αίμα ζεστό, είχε παγώσει, κυκλοφορώντας αδύνατα σε οργανισμούς, υποστάντας βαρύ το σοκ. Το σπίτι σαραβαλιάστηκε, είχε καταστεί ετοιμόρροπο πλέον, όπως και άλλα σπίτια της γειτονιάς. Όποιος έμπαινε μέσα κινδυνευε την ζωή του, έτσι μέναμε στο ύπαιθρο στον κήπο μας, που παρείχε τουλάχιστον την ουράνιο κάλυψη. Αργότερα μετακομίσαμε απο την πεσμένη λιθιά στης Μαριγούλας της Μενάγενας στον κήπο της, που οι πορτοκαλιές της πρόσφεραν λίγη ισκιάδα. Για την ιστορία κάποιο αγκωνάρι εκανε βίζιτα στο μαξιλάρι μου, είπα στάθηκες τυχερός που πετάχτηκες νωρίς. Σεισμική μέρα δεύτερη. Η πολιτεία ειχε μισοσαραβαλιαστεί. Σπίτια και μέγαρα με ρωγμές, άλλα μισοδιαλυμένα, μπαλκόνια στους δρόμους, με στενά μπλοκαρισμένα από τα μπάζα, μαντρότοιχοι ειχαν σωριαστεί, ρήγματα σε δρόμους και πεζόδρομους, αρκετά δέντρα είχαν ξεριζωθεί, στέγες έχασκαν και κεραμίδια στους δρόμους διάσπαρτα. Το Λιθόστρωτο δρόμος τσάκα, χωρίς άνθρωπο να τον περιδιαβένει με την ντουγάνα διαλυμένη, και τις λαμαρίνες να χάσκουν, άλλες πεσμένες κάτω κι άλλες να κρέμμονται. Ατμόσφαιρα θολή, αχαρακτήριστη, γιομάτη πιότερο φόβο και αγωνιώδη αναμονή για το χειρότερο, ναι για το χειρότερο, πού φάνταζε άγνωστο. Ύστερα από όλο τούτο το κακό, την καταστροφή δηλαδή που υπέστημεν, είναι δυνατό να περιμένεις κι άλλα; Ναί περίμεναμε το ακόμα χειρότερο, το πιστευαμε πως θάχουμε καταστροφή. Ήτανε συνειδησιακή πεποίθηση εμπεδωμένη μέσα μας. Ημέρα Τετάρτη Αυγούστου 12 γιορτή του Αγίου Σπυρίδωνα των Κερκυραίων. Ενισχύσεις Χωροφυλακής είχαν φτάσει από την Ελλάδα. Το πλοίο της γραμμής "Τόγιας" βρισκόταν στο λιμάνι. Ο Υπουργός στην πλατεία. Φοβισμένες ομάδες ανθρώπων συζητούσαν τα συμβαινόμενα. Το μέγαρο ήταν άδειο από υπαλλήλους, πλην των της τηλεφωνίας, που είχαν διαταχθεί να παραμείνουν εκτελώντας το καθήκον. Μα για ποιό καθήκον μιλούμε, οταν οι γραμμές υπολειτουργούν ή και καθόλου; Ενα αίσθημα παράξενης αναμονής, φόβου και απόγνωσης είχε φωλιάσει σε κάθε ζωή. Τα μαντάτα από τα χωριά του νησιού ηταν άσχημα. Νεκροί, τραυματίες, χωριά καταπλακωμένα από τους βράχους των βουνών, δρόμοι σχισμένοι, ανοίγματα στο έδαφος καταστροφή παντού. Εκείνες τις ώρες τίποτα δε μπορούσε να εκτιμηθεί. Από τους προηγούμενους σεισμούς είχε διακοπεί κάθε επικοινωνία, πληροφορίες μόνον δια ζώσης κυκλοφορούσαν. Ηλεκτρισμός δεν υπήρχε. Ενας ασύρματος στην κεντρική πλατεία κρατούσε την επαφή με τον έξω κόσμο. Χρόνος γεμάτος αγωνία και δέος. Σαν και ήλθε το πλήρωμα του χρόνου "ώρα 11 και 20 λεπτά", ο ανθρώπινος νους δε μ,πορεί να φανταστεί το ανακάτωμα της γης μας, το τι γινόταν γύρω μας και αποκάτουθέ μας. Όλο το εδαφος ταλανιζόταν σ’ένα τρομερό χορό ΖΙΚ-ΖΑΚ με επιταχυνόμενη παλινδρόμηση με τα κτίρια να χορεύουν να κρέμονται και μετά να πέφτουν καταγής, ή και τόνα πάνω στ’ άλλο, μέσα σε ανατριχιαστικούς τριγμούς, άλλα να χάνονται μέσα από τα θεμέλια, οι δρόμοι να σκίζονται, οι βράχοι των βουνών να κυλούν με δαιμονισμένη ταχύτητα στη θάλασσα, τα δέντρα της λεωφόρου να ξεριζώνονται, να νοιώθεις τη γη κινούμενη χωρίς σταματημό. Ισορροπία δεν ήταν δυνατό για να κρατηθεί, στηρίχτηκα από τα χέρια σε δυο χωροφύλακες που βρεθήκανε κοντά μου στη μέση της λεωφόρου, κι έξω από την Εμποροναυτική σχολή. Αμάθητοι από τέτοια συντέλεια φωνάζανε Θεέ μου-Θεέ μου. Και σαν να μην έφτανε ο χορός, μια νέα σεισμική ιδιοτροπία μας έφερνε στα χαμηλά οπότε νοιώσαμε πως βυθιζόμαστε για να μας ανεβάσει ψηλά, νέα παλινδρόμηση πάνω-κάτω και ξανά μείναμε ψηλά. Το ανεβοκατέβασμα τούτο χωρίς υπερβολή θάτανε 50 πόντοι. Μονομιάς όλα ησύχασαν. Νεκρική σιγή επεκράτησε που φάνηκε περίοδος μεγάλη. Βρεθήκαμε σε μιά λανθάνουσα κατάσταση ύπαρξης και μη ύπαρξης, με τη γη μας ανεβασμένη κατα 0,60 εκατοστά του μέτρου. Μια περίεργη σιωπή κι ένα σκοτάδι που δάχτυλο δεν ατένιζες. Αφού πέρασε ο μπουχός πούχε κλείσει στήθος, λαιμά και όραση κι ατένιζες σιγά-σιγά το σύθαμπο στα δύο - τρία - τεσσερα μέτρα, αντιλαμβανόσουν την καταστροφή που σε τριγύριζε. Δεν υπήρχε πολιτεία, όλα ερείπια, όλα φλάτ. Αυτές τις τραγικές στιγμές ζούσε το προσωπικό του ασυρμάτου της πλατείας, όταν εξέπεμπε το SOS που συνελάμβαναν τα πολεμικά καράβια του Israel. Η ακοή μας δεν ακουόταν κι αν ακουόταν έμοιαζε σαν απόμακρη, λες και ήσουνα κάπου αλλού, σε κάποιο άλλο κόσμο μακριά, ανάμεσα σε ζωή και το πάρα-πέρα. Πέρασαν λεπτά για να συνέλθω και να χωνέψω την τραγικότητά μας. Σκιές πούμοιαζαν ανθρώπινες φώναζαν ονόματα με κραυγαλέες φωνές, που νιαουριστά ακουγόντουσαν. Μια πόλη που κάθισε βίαια κάτω, με τα συντρίμμια της να αιωρούνται, λες κι ήτανε παλιόπανα μπουγάδας, τοπίο Δαντικής φαντασίας. Πάνωθε ο ήλιος έσμιγε τον τόπο κι αναρωτιόταν "έχασα την τροχιά μου;" Τι συμφωνία μακάβριας αλλαγής είναι τούτο που αντκρύζω; Η σχολή συνετρίβη σαν τραπουλόχαρτο, η πτώση της μου έφραξε το δρόμο προς τον κήπο, εκεί που ειχα αφήσει τους δικούς μου και των οποίων την τύχη αγνοούσα. Πήρα την απόφαση να ανεβώ τα ερείπια της οδού Δαυή για να φτάσω στον κήπο. Από Θεού πρόνοια όλοι ήσαν παρόντες. Και οδυρόμενοι. Οδηγηθήκαμε στο μικρό βουναλάκι, γιατί ήθελα να βλέπω ορίζοντα και γιατί δεν εμπιστευόμουν τη θάλασσα. Η γη μας συνεχώς έτρεμε, συνηθίσαμε να λέμε πως είναι μετασεισμοί. Ταλαιπωρημένοι αφού περασε το απόγιομα στο ύπαιθρο, κατεβήκαμε στο χωράφι των Σκλαβουνάκηδων με σκοπό να διανυκτερεύσουμε εκεί. Ήτανε κι άλλοι γειτόνοι στα ίδια χάλια με μας, ήτανε κι οι πλούσιοι της γειτονιάς μας στα ίδια χάλια με μας, ο σεισμός ισοπέδωσε τις κοινωνικές μας διακρίσεις, ένα καθεστώς του Αργοστολιού που καλλιέργηθηκε από τη Βενετοκρατία. Πήρα την αδελφή μου και πήγαμε στο ερείπιο μας, ο φόβος χάθηκε, το κακό ειχε συντελεστεί, με σκοπό να πάρουμε κουβέρτες και σκεπάσματα για τη νύχτα. Οντως πήραμε ο,τι μπορέσαμε να βγάλουμε. Τον Αύγουστο είναι ευχάριστος ο ύπνος στην υπαιθρο, μα όχι υπό τέτοιες συνθήκες. Εμείς είχαμε το θλιβερό προνόμιο να καταστραφούμε, νάχουμε τη γή μας να τρέμει όλη νύχτα, κι από πάνω μας θωρούσαμε με δέος το απόλυτο χάος. Κοντά μας κλάμμα και οδύνη για τους χαμένους μας ανθρώπους,φίλους, γνωστούς, συγγενείς, γειτόνους. Έτσι καθιστοί και μισοκοιμισμένοι, χορεύαμε στους ρυθμούς των μετασεισμών, προσμένοντας το φως της επόμενης μέρας. Είχαν δεν είχαν περάσει πέντε - έξι ώρες, μπαίναμε στο χάραμα πια, που ακούστηκε από τη μεριά του Μέτελα θόρυβος από μηχανές πλοίων. Ο θόρυβος και μόνον αυτός, δημιούργησε μέσα μας αγαλλίαση, δυνάμωσε την πίστη πως δεν είμαστε μόνοι, να πως κάποιοι μας άκουσαν, κάποιοι ήλθαν. Ύστερα από λίγο ατενίζαμε ξένες μελαχροινές σιλουέτες να μας μιλούν σε ακαταλαβίστικη γλώσσα, να μας δίνουν νερό, γαλέτα και σοκολάτες και προφανώς να μας λένε κουράγιο. Ητανε το ναυτικό του Ισραήλ που πήρε το σήμα του ασυρμάτου της πλατείας. Ναι ήτανε τα παιδιά του Ισραήλ που έφτασαν πρώτοι να δώσουν σε μας την ελπίδα. Ποτέ δεν ξέχασα το γέννημα της ελπίδας που πήρα από την παρουσία τους. Το Αργοστόλι εκτίμησε την προσφορά ονομάζοντας τον δρόμο που ανέβηκαν "οδός Ισραήλ". Με το που ξημέρωσε και αντικρύζοντας την καταστροφή, βοήθησαν σε διανοίξεις δρόμων, σε ανατινάξεις επικινδύνων κτιρίων, σε διασώσεις παγιδευμένων, σε μεταφορές τραυματιών στην Πάτρα, εδωσαν οτι είχαν νερό και θάρρος για την ζωή. Τέτοιες προσφορές σε τέτοιες δύσκολες ώρες δεν ξεχνιούνται τις γράφουν η Ιστορία οι άνθρωποι και τα βιβλία. Την άλλη μέρα γιομισε ο κόλπος του Λειβαδιού πολεμικά πλοία. Βρεττανοί, Ιταλοί, Γάλλοι, Αμερικανοί έσπευσαν να βοηθήσουν τον κόσμο των νησιών. ¶ρχισε επιχείρηση διάσωσης των τραυματιών από ελικόπτερα και σκαπανείς. Αυτοί με τα ειδικά σκυλιά τους έσωσαν πολλές ζωές. Μπήκε στον κόλπο και το Φραγκλίνος Ρούσβελτ που με τη δύναμή του έδωσε από εναέρια μεταφορά ασθενών και τραυματιών σε νοσοκομεία της Πάτρας, μέχρι ψωμί και φαϊ για όλο το νησί. Ήλθαν και οι Ελληνες από τον Πειραιά με στρατό Υπουργό και διατάγματα... Σημαντική η προσφορά της ελληνικής πολιτείας. Φάνηκαν και οι Βασιλείς για να τονώσουν το ηθικό του κόσμου. Ένα κυρίως μέλημα είχαν οι αρχές μας "να κρατήσουν τον κόσμο στα νησιά, να μη δημιουργηθεί προσφυγικό θέμα στην κυβέρνηση που μόλις ανέπνεε από την περιπέτεια του ανταρτοπολέμου". Έτσι μπήκαν περιορισμοί στη μετακίνησή μας και από την άλλη ιδρύθηκε Υφυπουργείο στο Αργοστόλι με απεριόριστες εξουσίες περί την ανοικοδόμηση. Εξεδώθησαν διατάγματα που κατά παρέκκλιση των κειμένων διατάξεων έδιδαν εξουσίες στον Υφ/ργό για ενέργειες που σκοπούσαν στην άμεση πρόχειρη στέγαση των κατοίκων. Έφτασαν εταιρείες από Αθηνών ο "κύκλος" και ο ¨Αρχιμήδης" με γερανούς, μηχανήματα, μπουλντόζες και ειδικευμένους εργάτες για έργα που επρόκειτο να γίνουν. Παράλληλα είχαμε κατακλυστεί από χιλιάδες εργάτες για ανεύρεση εργασίας. Ήθελα νάξερα πόσες εκατοντάδες ή και χιλιάδες έμειναν έκτοτε στο νησί σαν κάτοικοι, κι ακόμη πόσες χιλιάδες Κεφαλλήνες πήραν την οδό της διαφυγής, με αποτέλεσμα την πληθυσμιακή αλλοίωση. Ετσιθελικά συνέβησαν πολλά τότες. Ήλθαν και Γιουγκοσλάβοι με λυόμενα και Ανατολικογερμανοί με δείγματα λυομένων κατοικιών. Μέσα σ’ αυτή την κοσμοχαλασιά κυκλοφόρησε και η ρίμνα πως "ο σεισμός ήταν για πολλούς σωσμός". Δουλειές πολλές και χρήμμα άφθονο παντού. Η διεθνής αλληλεγγύη ήταν δυναμική και συγκινητική. 2009 -12-Αυγούστου.επέτειος.

το μαθητικό παιδικό ταξείδι

Wednesday, February 18, 2009
Monday, February 16, 2009
στου Google τον χάρτη το παιδικό ταξείδι.
Χτές περίπου βάδισα 6.1/2 χιλιόμετρα, νοητή-οπτική διαδρομή, πάνω στον χάρτη του Google περπατώντας από Χαυδάτα για Ληξούρι. Κ’ ήτανε ο δρόμος καλός τώρα, το τοπίο γνωστό ,όλο θυμητική μαγεία, γιομάτο δροσιά κι’αρώματα της φύσης και με τον μεγάλο Αίνο μας κατάντικρυ σου χιονισμένο- ολάσπρονε μέχρι καιτα νερά του κόλπου. Ημιψευδαίσθηση πρέπει να το πείς, έλα όμως που μ’ έφερε στα παιδικά μου χρόνια, στα χρόνια πούχα λίγο μυαλό και της νιότης την δύναμη! Ητανε τότενες όλα όμορφα κι’ωραία, μα για να το σκεφτούμε απλά - σάμπως κι’ είναι το παρόν πιο καλό από το τότες καλίτερο; Ειλικρινά δεν μπορώ να εκτιμήσω, κι’ ο λόγος είναι η απόσταση και ο Ατλαντικός που με χωρίζει. Αλλά ας δοκιμάσουμε την διαδρομή, όπως την ένοιωθα τότες, στην κάθε στροφή του δρόμου. Ξεκίνημα από το κέντρο του χωριού με μια σάκα γιομάτη βιβλία και τετράδια και με παρέα τον Βαγγέλη τον Δεστούνη κατηφορίζαμε. Περνώντας τον ποταμό σμίγαμε τ’άλλα παιδιά . Λίγα λόγια μεταξύ μας και η παρέα κόλαε. Βαδίζαμε κουβεντιάζοντας την κατηφόρα όταν κει στους μύλους, αντικρύζεις ερείπια, θαρείς κάποιος σεισμός πέρασε, κι’όχι του χρόνου ο αιώνας. Αγαλιάζεις από καιρικές θωπείες και καμπίσια αρώματα. Σαν το ποτάμι της κλεισούρας ξεπερνάς,ακούς την φωνή του λογικού να λέει - βάδιζε τον δρόμο του χάρτη σου σιγά- έχεις το Καβελαράτο ν’ανεβείς για να κόψεις δρόμο, παρεκτός προτίμηση δώσεις στην γύρα. Το μάτι περνούσε του Κλαδά τσ’ εληές, λέγανε τότες πως ήτανε κει στοιχειά που ποτέ δεν πίστεψα , μα η ιδέα σ’έκανε να τον περάσης εν τάχει. Το μολύβι και το μάτι που την διαδρομή εχάραζαν άφισαν το Κορωνάτο πίσω, όπου σε λίγο αντικρύζοντας κάμπο σε ευφορία αναθυμιέσαι την δροσιά του σταφυλιού, που κάποιο κούτσουρο σου πρόσφερε. Αλήθεια ο βηματισμός και τα πειράγματα γινήκαν ζωηρότερα, κοντεύαμε να πιάσουμε πάλιν κατηφόρα.Ενα διώροφο βρισκόταν σ’ενα λόφο αριστερά μας, δεν θυμούμε σε ποιόν αφέντη ανήκε, μα πάντα σαν κατάκλειστο στο μάτι μας φαινόταν, κι’άμέσως στην στροφή αντικρύζαμε τον ήλιο. Τροχάδην τότες την κατηφοριά για να πέσουμε, μετά το αριστερό λιοστάσι, στον του Ληξουρίου παραδεισένιο κάμπο.Διαλέγοντας αριστερά-δεξιά τον δρόμο, θέλημά μας ν’αποφεύγουμε λακούβες τότενες, αφίνουμε πίσω του Μαλισιάνου υποστατικό και κήπο, μα και την λότζα, πούχε από χρόνια στερηθεί το χνώτο του ανθρώπου. Ατενίζαμε πλέον του ποταμιού τις γέφυρες, οπούχαν δύο εισόδους. Προτιμούσαμε το δρόμο του Αη Δημήτρη, που στο Πετρίτσειο πιο κοντά μας έφερνε. Αλήθεια πόση χαρά ενοιωθα σαν έφτανα στο τέρμα. Με ενθουσίασε η διαδρομή ετούτη ,νοερά γιατί με ψευτορεαλισμό βρέθηκα κεί που φύτρωσα,ξανάζησα την νιότη που τέλειωσε από χρόνια και μαζί της ο περίπατος μου πάνω στον χάρτη! Βλέπεις τα χρόνια πέρασαν σαν τα σύννεφα που τρέχουν. Γειά σου Google .thank-you .Lornion