το μαθητικό παιδικό ταξείδι

Wednesday, February 18, 2009
Monday, February 16, 2009
στου Google τον χάρτη το παιδικό ταξείδι.
Χτές περίπου βάδισα 6.1/2 χιλιόμετρα, νοητή-οπτική διαδρομή, πάνω στον χάρτη του Google περπατώντας από Χαυδάτα για Ληξούρι. Κ’ ήτανε ο δρόμος καλός τώρα, το τοπίο γνωστό ,όλο θυμητική μαγεία, γιομάτο δροσιά κι’αρώματα της φύσης και με τον μεγάλο Αίνο μας κατάντικρυ σου χιονισμένο- ολάσπρονε μέχρι καιτα νερά του κόλπου. Ημιψευδαίσθηση πρέπει να το πείς, έλα όμως που μ’ έφερε στα παιδικά μου χρόνια, στα χρόνια πούχα λίγο μυαλό και της νιότης την δύναμη! Ητανε τότενες όλα όμορφα κι’ωραία, μα για να το σκεφτούμε απλά - σάμπως κι’ είναι το παρόν πιο καλό από το τότες καλίτερο; Ειλικρινά δεν μπορώ να εκτιμήσω, κι’ ο λόγος είναι η απόσταση και ο Ατλαντικός που με χωρίζει. Αλλά ας δοκιμάσουμε την διαδρομή, όπως την ένοιωθα τότες, στην κάθε στροφή του δρόμου. Ξεκίνημα από το κέντρο του χωριού με μια σάκα γιομάτη βιβλία και τετράδια και με παρέα τον Βαγγέλη τον Δεστούνη κατηφορίζαμε. Περνώντας τον ποταμό σμίγαμε τ’άλλα παιδιά . Λίγα λόγια μεταξύ μας και η παρέα κόλαε. Βαδίζαμε κουβεντιάζοντας την κατηφόρα όταν κει στους μύλους, αντικρύζεις ερείπια, θαρείς κάποιος σεισμός πέρασε, κι’όχι του χρόνου ο αιώνας. Αγαλιάζεις από καιρικές θωπείες και καμπίσια αρώματα. Σαν το ποτάμι της κλεισούρας ξεπερνάς,ακούς την φωνή του λογικού να λέει - βάδιζε τον δρόμο του χάρτη σου σιγά- έχεις το Καβελαράτο ν’ανεβείς για να κόψεις δρόμο, παρεκτός προτίμηση δώσεις στην γύρα. Το μάτι περνούσε του Κλαδά τσ’ εληές, λέγανε τότες πως ήτανε κει στοιχειά που ποτέ δεν πίστεψα , μα η ιδέα σ’έκανε να τον περάσης εν τάχει. Το μολύβι και το μάτι που την διαδρομή εχάραζαν άφισαν το Κορωνάτο πίσω, όπου σε λίγο αντικρύζοντας κάμπο σε ευφορία αναθυμιέσαι την δροσιά του σταφυλιού, που κάποιο κούτσουρο σου πρόσφερε. Αλήθεια ο βηματισμός και τα πειράγματα γινήκαν ζωηρότερα, κοντεύαμε να πιάσουμε πάλιν κατηφόρα.Ενα διώροφο βρισκόταν σ’ενα λόφο αριστερά μας, δεν θυμούμε σε ποιόν αφέντη ανήκε, μα πάντα σαν κατάκλειστο στο μάτι μας φαινόταν, κι’άμέσως στην στροφή αντικρύζαμε τον ήλιο. Τροχάδην τότες την κατηφοριά για να πέσουμε, μετά το αριστερό λιοστάσι, στον του Ληξουρίου παραδεισένιο κάμπο.Διαλέγοντας αριστερά-δεξιά τον δρόμο, θέλημά μας ν’αποφεύγουμε λακούβες τότενες, αφίνουμε πίσω του Μαλισιάνου υποστατικό και κήπο, μα και την λότζα, πούχε από χρόνια στερηθεί το χνώτο του ανθρώπου. Ατενίζαμε πλέον του ποταμιού τις γέφυρες, οπούχαν δύο εισόδους. Προτιμούσαμε το δρόμο του Αη Δημήτρη, που στο Πετρίτσειο πιο κοντά μας έφερνε. Αλήθεια πόση χαρά ενοιωθα σαν έφτανα στο τέρμα. Με ενθουσίασε η διαδρομή ετούτη ,νοερά γιατί με ψευτορεαλισμό βρέθηκα κεί που φύτρωσα,ξανάζησα την νιότη που τέλειωσε από χρόνια και μαζί της ο περίπατος μου πάνω στον χάρτη! Βλέπεις τα χρόνια πέρασαν σαν τα σύννεφα που τρέχουν. Γειά σου Google .thank-you .Lornion