ΚΕΦΑΛΟΝΙ Α ΚΑΙ ΚΟΣΜΟΣ.Απόσπασμα από το βιβλίο του λορνιόν -διαβάστε μη ανατυπώστε-χρόνια 1945-1949.
47.- ΑΘΗΝΑ. Πέρασε από τον νου η εντύπωση πως γύρισα πίσω στον χρόνο . Επηρεασμένος από την ιστορία , κι’ο,τι αντίκρυζα ,στάθηκα λίγο να θαυμάζω τα παληά ,τα αρχαία , τα λαμπρά . Αφισα τον εαυτό μου να ζήση την ψευδαίσθηση του παρελθόντος, γιατί τούτο το καταπληκτικό του θαυμασμού τόχεις , άμα εισαι λίγο διαβασμένος και διαθέτεις την έφεση της αγάπης στην γλώσσα , στην φιλοσοφία και στις σταθερές αξίες που μ’αυτές γαλουχήθηκες και ανδρώθηκες. Ειλικρινά ένοιωσα ζήλεια για τους τότε Αθηναίους. Ο ιερός Βράχος που δεσπόζει της πόλης και που βαστά το μεγαλείο του Παρθενώνα, .δημιούργημα αρχιτεκτονικής και κάλλους , είναι κοσμοθεώρητος , προσφέροντας την παρουσία του,ύστερα από 2500 χρόνια- στην κάθε ενατένιση .Είναι η ταυτότητα των Αθηνών στον κόσμο .Πριν 2500 χρόνια , εδώ γεννήθηκε και ανδρώθηκε η μεγαλουργία του ανθρώπινου πνεύματος ,σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής , κι’ από δω σκορπίστηκε παντού όπου γης ,.χάρις στους Ρωμαίους , που από κατακτητές κατήντησαν κατακτημένοι από το κάλλος και το πνέυμα της χώρας. Σαν περιπατείς την πόλη έρχεσαι σε γνωριμία και με την νεοκλασσική Ελλάδα . Συναντώντας πάνω { στην Πανεπιστημίου }την Βιβλιοθήκη ,δώρο κεφαλονίτικο του Βαλιάνου ,το Πανεπιστήμιο,και την Ακαδημία., κτίρια σε τέλεια αρμονία με επίδραση από το αρχαίο κάλος ,σε κάνουν να αποτίεις νοερά φόρο τιμής , κι’ ενα μεγάλο ευχαριστώ στον δημιουργό τους τον Τσίλερ . Βαδίζοντας την Πανεπιστημίου από του πεζοδρομίου της Μεγάλης Βρεττάνιας , έχεις κατάντικρυ την θέα της Βουλής με τον άγνωστο στρατιώτη στα πρόσποδά της ,κοιμώμενο και τιμώμενο στην κάθε στιγμή του χρόνου. Από τον άλλο δρόμο , την Σταδίου εννοώ , θωρείς την παληά βουλή με τον Κολοκοτρώνη έφιππο ,να χαζεύει των νεοελλήνων φάτσες και περίπατο , χαιρόμενος την ελευθερία τους . Στην Αθήνα η διασκέδαση για τον επαρχιώτη είναι το πεζοδρόμιο τών κεντρικών οδών, γιατί προσφέρει βιτρίνα,συναπαντήματα, χάζεμα στις ταινίες της εβδομάδας κι΄αλλα αναπάντεχα. Σε μια τέτοια έξοδο , έπεσα πάνω στον Νίκο τον Ποταμιάνο ,συμμαθητή από τ’ Αργοστόλι , τον αποκαλούμενο Τζουά. Μιλήσαμε για τα παληά ,με πληροφόρησε πως πάει πολυτεχνείο για χημικός ,φάγαμε κι΄αργότερα επιδοθήκαμε στην ανεύρεση στέγης ,δοθέντος ότι παράδες δεν υπήρχαν .Κατέναντι στο ζαχαροπλαστείο {Λαύριο } 3ης Σ/βρίου και Βεραντζέρου μια πολυκατοικία έχασκε τραυματισμένη από βόμβα στα δεκεμβριανά. Ανεβαίνοντας τα χαλάσματα διαπίστωσα πως υπήρχε χώρος σε δυό υπνοδωμάτια ,που κατά την αντίληψή μου εγκαταλελειμένα δεν περιείχαν κινδύνους για λιγο ύπνο. Χωρίς σκέψη είχα βρεί κατάλληλο κατάλυμμα με καλή κάλυψη και εσωτερική προστασία. Πέραν τούτου δεν φοβόμουνα τον κόσμο , για τον απλό λόγο ήμουνα φτωχός και λίγο τυχοδιώκτης. Γέλασε Περίανδρε ! καλίτερα να πείς πως ήσουν νέος. Εδώ που τα λέμε η Αθήνα τότες ήταν ήσυχη πόλη. Την νύχτα τα τράμ δεν σε άφιναν να κοιμηθείς , κυκλοφορούσαν μεχρι τις 1.μ.μ .ετσι 4.ώρες ύπνου τις κάνεις αναγκαστικά αρκετές,γιατί στις 5 το πρωί που ξανάρχιζαν να κυλούν στις ράγες ο ύπνος ήταν αδύνατος. Δυό-τρείς βραδιές κακοπέρασε ο εαυτούλης μου ,ώσπου ανακάλυψα το μέγαρο Γουτάκη στην οδό Σταδίου. Εκεί στα γραφεία του βουλευτή κ. Αριστείδη Δημητράτου , βρήκα φιλοξενία απεριόριστη και ασφαλή. Η ζωή είναι δύσκολη στην μεγάλη πόλη ,άμα δεν υπάρχει διασύνδεση ,είσαι όπως λέει ο Ζαμπέτας στο τραγουδάκι του σαν τον σπουργίτη, που δέρνεται από της φύσης το κρύο και την δύναμη. Εργασίες χαμάλικες είναι μπορετό να βρείς .Παράδειγμα /δουλειά σε εργοστάσιο παραγωγής αναψυκτικών ,η να πωλείς σωλήνες στο μοναστηράκι,η και να πωλείς αναψυκτικά σε αγώνες στο στάδιο του παναθηναικού μέσα στις κερκίδες και τον ήλιο . Πρώτη φορά συνειδητοποιούσε ο Περίανδρος την σκληράδα της ζωής. Η περιήγηση της πόλης τον τραβούσε δυνατά..Από το ένα τραμ στο άλλο, επωχούμενος και με κάθισμα που δεν παραχωρούσε σε κανένα , διασκέδαζε με την όποια φωτογραφία έπιανε το μάτι του.Εγνώρισε την πρωτεύουσα οπτικά. Η Αθήνα είχε δεν είχε το εκατομμύριο κατοίκους. ,δεν είχε ρύπανση,δεν είχε κυκλοφοριακό ,είχε ευγένεια ,αρχές και οι κάτοικοί της σέβας ,παρ’ όλα του πολέμου τα δεινά. .Το αυτοκίνητο δεν εκυριάρχει του δρόμου. Τα τράμ ,τα τραίνα και τα λιγοστά λεωφορεία ,{σακαράκες τα περισσότερα },εξυπηρετούσαν τον πληθυσμό..Η Πανεπιστημίου ομαλή ανηφόρα -κατηφόρα σε κρατούσε αιχμάλωτο με την απλοχωριά της,τα σινεμά της {ΤΙΤΑΝΙΑ,ΡΕΧ, ΣΙΝΕΑΚ,ΙΝΤΕΑΛ,ΠΑΝΘΕΟΝ } και τα πνευματικά της Ιδρύματα , τα θέατρά της {ΡΕΧ, αίθουσες που θίασοι πρόζας παρουσίαζαν τα έργα τους} το ΑΚΡΟΠΟΛ του Παπαιωάννου στην γωνία είχε πάντα επίθεώρηση μιουζικάλ }. Στον πεζόδρομό της ο κόσμος έκανε περίπατο , χαζεύοντας περαστικούς ,αναζητώντας πατριώτες.. Η Σταδίου , παράλληλος της πρώτης , εφάμιλη στον περίπατο , με κυριαρχούν στοιχείο την πολυτελή βιτρίνα και μόδα σε είδη ΚΡΥΣΤΑΛ, τα σινεμά { ΣΙΝΕ-ΑΤΙΚΟΝ,ΕΣΠΕΡΟΣ, ΟΡΦΕΑΣ } ,το Θέατρο Κεντρικό κι’ αργότερα Τέχνης , όπου οι καλίτεροι της εποχής ηθοποιοί , παρόντες εκεί μέσα ,απο την ΛΑΜΠΈΤΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΛΟΓΟΘΕΤΊΔΗ ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ ΚΟΥΝ .Και νάσου το μέγαρο του Μετοχικού Ταμείου Στρατού με τα πολλά καταστήματα γραφεία και σινεμά , κι’ αμέσως μετά το Σύνταγμα με του ΖΑΧΑΡΆΤΟΥ το πολιτικό καφφενείο ,το Γεώργιος και τη Μεγάλη Βρεττάνια ,την πλατεία ,τα ζαχαροπλαστεία , τον περίπατό στην κάτω μεριά ,κι’ αποπάνωθε την Αμαλίας και δίπλα της ο κήπος. Τα βραδυνά με τις ήπιες θερμοκρασίες χάζευες πάνω στους πολιτικούς σε περίπατο , η στον περιπατητικό κόσμο που απολάμβανε το γλυκό - παγωτό , η το αναψυκτικό . Το θέαμα καθαρό Αθηναικό. Στα σινεμά της Πατησίων ,είχες την ευχέρεια να δεις την ταινία 2-3 φορές ,κι’ αν δεν είχες που να πας, έπαιρνες και λίγο υπνάκο. Στον ίδιο δρόμο το Μουσείο ,ο κήπος του με μοντέρνα μουσική και τραγουδιστές,πιο κάτω το θέατρο [ ΒΕΜΠΟ] με την Σοφία γυρισμένη από την μέση ανατολή να κάνει του κόσμου τους παράδες με το έργο της /καινούργια τώρα ζωή /..και παρακάτω το ΑΛΣΟΣ που πρόσφερε τραγούδι ,ορχήστρα , κάθισμα και παγωτό. Η Αθήνα έφτανε στους αμπελόκηπους. Η Αγία Παρασκευή φάνταζε μοναχή της μέσα στον απέραντο καταπράσινο κάμπο. Τα τουρκοβούνια , που δεν ΄μπορώ να δικαολογήσω την ύπαρξή τους εκεί , ξεροβράχια σκέτα και αδεντρα μέσα στου εδάφους το πρανές ήτανε καλό εμπόδιο στους βοριάδες για την απουκάτουθε γειτονιά ..Η Αλεξάνδρας σύνορο της πόλης οδηγούσε στο Αλσος .Προς την μεριά του Πειραιά ,ύστερα από 2 λεπτά διαδρομή , από Ομόνοια φυσικά , ατένιζες τα χωράφια.και χαιρόσουνα τους αγρότες στις καλλιέργειες . Θωρούσες την αγροτική ζωή , πούταν σκληρή εκείνες τις εποχές , μα και τόσο υγιεινή ..Τότενες σαν έπεφτε το βράδυ και ανάβανε της πόλης τα φανάρια ,είχες την ευκαιρία να αποθαυμάσεις την Ακρόπολη λουσμένη στο φώς και στο διαχρονικό της μεγαλείο. Η παρουσία των στηλών του Ολυμπίου Διός σε γύριζε πίσω στον χρόνο ,δίδοντας στο τοπίο αρχαιότητας παρουσία. Ξέρεις η Αθήνα έχει το έντονο προνόμιο , να προσφέρει οπτικά το παληό στη σμίξη του με το καινούργιο . Ζης και νόιώθεις διαφορετικά. , σαν Αθηναίος. Βουλή να πλέει στο φώς ,νεοκλασικά το ίδιο , με λαμπερές τις προθήκες τα σινεμά , τα θέατρα και τα καταστήματα , με χιλιάδες κόσμο στους πεζόδρομους. ,να η ζωή που τρέχει . Γλυκειά και ζωντανή ξεπηδά και μέσα από τα κέντρα της πόλης,, όπου μεζές ,ρετσίνα, και αθηναική καντάδα τυχαίνει να ολοκληρώνουν την απόλυτη ευδαιμονία. Νοιώθαμε τότενες πολίτες του κόσμου -και δεν είναι παράξενο πούταν και σ΄αλλες χώρες τέτοια νοοτροπία. Που να φανταστεί κανείς την παγκοσμιότητα του σήμερα. Εκείνο το μεγάλο και ανεπανάληπτο, που είναι άξιο ιδιαίτερης προσοχής ,το της Ακαδημίας μέγαρο.Εχω την γνώμη πως αν οι Αρχαίοι Αθηναίοι, θωρούσαν του Τσίλερ το δημιούργημα , σίγουρα θα το αποθαυμαζαν ,λέγοντας του /έλα να σε κάνουμε ένδοξο πολίτη της Αθήνας ,ελα να πάρεις το έπαθλο που σου αξίζει, και θα εστέφετο ένδοξος _ -Ο λόφος του Λυκαβητού με τον Αη-Γιώργη στην κορφή του ,πρασινοκίτρινο κατάλοιπο των ιδιοτροπιών της γης , προσθέτει στην πόλη ξεχωριστή φωτογραφία-ταυτότητα. Οι γύρω από την Ομόνια δρόμοι με την ζωή και την κίνηση χιλιάδων ανθρώπων δίδουν την αίσθηση της πόλης που τραβά στην ζωή με δύναμη. Θύμισες δυνατές από τα Χαυτεία. Λουμίδης πρώτα και Μπράβο αργότερα,σε δυό αντικρυνές γωνίες ,ευωδιάζουν την περιοχή με τους καφφέδες τους. Τό περίπτερο κάπου κεί στη μέση, που πουλούσε ματογυάλια ηλίου , εξελίχτηκε στον κολοσσό του ΜΙΝΙΟΝ. Του Μαυροκέφαλου το καφφενείο πάντα γιομάτο, οπως και το ΜέγαςΑλέξανδρος , κάτι άλλα στέκια, σαν το Λαύριο, για απόλαυση καλού γλυκού ,η η πλατεία Κλαυθμώνος με τα μεγάλα δέντρα της , προσφορά σκιάς και ύδατος στον διψασμένο διαβάτη.O Εθνικός κήπος είχε δροσιά και ανάπαυση οποιαδήποτε της μέρας στιγμή. Αθηναικά αποκτήματα μνήμης ,δεμένα με νεανικό κομμάτι ζωής. Το ΖΑΠΕΙΟΝ με την διαμόρφωσή του και τους ανοιχτούς περιπατητικούς του χώρους. την μουσικο-τραγουδιστική Άίγλη του τα βράδυα, πόλος έλξης χιλιάδων Αθηναίων ,το Καλιμάρμαρο Στάδιο,όπου οι πρώτοι μοντέρνοι Ολυμπιακοί αναβίωσαν ,λάμπει μέσα στην φωτεινότητά του, κομμάτι της πόλης ανοιχτό και στολισμένο ,που έλκει τον κόσμο ,ειδικά της Κυριακής τα πρωινά. Μια Αθήνα , Μια Πολιτεία Πανάρχαια και μοντέρνα ωσαύτως , ζη και αναπτύσεται αιώνες και αιώνες. Να η εντύπωσή μου.-
Posted by lornion at 6:49 AM 0 comments
No comments:
Post a Comment