To τέλος του σοσιαλιστικού ευδαιμονισμούΑπό την Ελλάδα του πολιτισμού και των αξιών στην Ελλάδα του αντιπαραγωγικού καταναλωτισμούΔημήτριος Ε. Θωμάς 01/12/2010 | 21:58 Τελευταία Ενημέρωση 21:58 01/12/2010Εδώ και δεκαετίες η Ελλάδα ζει ένα εκπληκτικό παράδοξο, το οποίο κατέστρεψε τη χώρα οικονομικά, αλλά και υπονομεύει το μέλλον των νέων γενεών, καταλύοντας κάθε λογική και εξανεμίζοντας κάθε ελπίδα για το μέλλον. Οι ίδιοι άνθρωποι που αντιπολιτευόμενοι επί δεκαετίες διαδοχικές κυβερνήσεις, εκείνοι οι πολιτικοί που κατακεραύνωναν με πύρινα συνθήματα το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα και τον Καπιταλισμό, είναι εκείνοι που εξέθρεψαν έναν, χωρίς όρια, υλιστικό ευδαιμονισμό, με την ελπίδα, και με σχέδιο ίσως, να εξαφανίσουν όλο εκείνα τα ηθικά, πολιτικά και αξιακά χαρακτηριστικά της κοινωνίας, που είτε τα θεωρούσαν συντηρητικά κατάλοιπα μια παρωχημένης αστικής νοοτροπίας, είτα απλά εμπόδια στα σχέδια τους, για εκμαυλισμό των ψηφοφόρων και των στελεχών του κράτους.

Η νοοτροπία ότι, αφού δεν μπορούμε να ανατρέψουμε το σύστημα και να οδηγήσουμε την Ελλάδα στο δρόμο του Χότζα, του Σαντάμ Χουσεΐν, του Κάστρο, του Κιμ Γιονγκ Ιλ, του Ζίφκοφ και το Χόνεκερ, θα αλώσουμε το κράτος εκ των έσω και θα το χρησιμοποιήσουμε προς όφελος μας, επικράτησε πλήρως. Οι παντός είδους φρουροί, τοποθετήθηκαν σε καίρια πόστα, στην τηλεόραση, το ραδιόφωνο, το στρατό, την αστυνομία, και ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό, το κόμμα που κατέλαβε το κράτος, άρχισε να διώκει με όλα τα νομότυπα μέσα τους πολιτικούς του αντιπάλους, ή όσους θεωρούσε πολιτικούς του αντιπάλους. Επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, ακαδημαϊκοί, επιστήμονες, άνθρωποι του πνεύματος και της τέχνης, υπέστησαν ανηλεή πόλεμο με όλα τα μέσα, επειδή τόλμησαν να αντιταχθούν στα ιδεολογικά στερεότυπα, και να αντισταθούν στον κομματική προπαγάνδα, που ταιριάζει περισσότερο σε ολοκληρωτισμό τύπου Βόρειας Κορέας.

Η προπαγάνδα του ταξικού μίσους και η κατασυκοφάντηση της επιχειρηματικότητας, που συμπληρώθηκε από εξαγγελίες και προσπάθειες αναδιανομής του πλούτου, που όμως δεν υπήρχε, με δανεικά και μέσω της φορολογίας, επί δικαίων και αδίκων, σε συνδυασμό με την τυφλή προσωπολατρεία του μεγάλου ηγέτη, δημιούργησε το πολιτικό και οικονομικό υπόβαθρο, που οδήγησε στη σημερινή χρεωκοπεία της Ελλάδας. Διαδοχικές κυβερνήσεις λειτούργησαν πέρα και έξω από κάθε οικονομική, διεθνο – πολιτική και γεωστρατηγική λογική, με αυτοσκοπό την εξουσία, και ιδανικό τον καταναλωτισμό και τον εύκολο πλουτισμό. Ο μικρός έμπορος και επιχειρηματίας, ο βιοτέχνης, ο επαγγελματίας, ο αγρότης που δούλευε τη γη του με τα χέρια του και πούλαγε ο ίδιος τα προϊόντα του, ο αυτοδημιούργητος, ο παραγωγός, ο τίμιος ελεύθερος επαγγελματίας ήταν το κορόιδο, αλλά παράλληλα και ο συντηρητικός ιδεολογικός αντίπαλος που έπρεπε να περιθωριοποιηθεί και να εξανδραποδισθεί.

Ένα μονοκομματικό και ολοκληρωτικό υπερκράτος με υπόγεια, κεκαλυμμένα και εξαρτημένα παρακλάδια σε όλους τους τομείς, προσπάθησε να υποτάξει τη χώρα, την κοινωνία των πολιτών, τους επιχειρηματίες, τους ακαδημαϊκούς, τους πνευματικούς ανθρώπους και γενικότερα όσους αντιστέκονταν, χρησιμοποιώντας μια πολιτική φρασεολογία και συνθηματολογία, με σοσιαλιστικό και δημοκρατικό μανδύα, και στόχο την εγκαθίδρυση ενός μασκαρεμένου σοβιετικού τύπου καθεστώτος, στο όνομα αξιών που καπηλευόταν απροκάλυπτα και κυνικά. Το αντιδραστικό και φασιστικό βαπτίσθηκε προοδευτικό, το ολοκληρωτικό βαπτίσθηκε δημοκρατικό, ο καταναγκασμός κάθε είδους πήρε τη θέση της ελευθερίας στο όνομα της ελευθερίας, ενώ οι παντός είδους ιδεολογικοί Ταλιμπάν, κατέλαβαν πόστα και θέσεις παραγωγής σκέψης, ιδεών και πολιτισμού. Οι κρατικοδίαιτοι υπηρέτες του καθεστώτος έβαψαν το μαύρο άσπρο, κατασυκοφαντώντας τις έννοιες της υγιούς παραγωγής και επιχειρηματικότητας, εξυψώνοντας σε ιδανικό, μια θέση στο Δημόσιο, και μια οθωμανικού τύπου επιχειρηματικότητα, που υπηρετούσε το σουλτανάτο, με χάρες, ρουσφέτια και μπαξίσια.

Το κράτος δεινόσαυρος που δημιουργήθηκε, από το υστέρημα των φορολογουμένων, με δανεικά και επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με στόχο τη νομή , κατανομή και διαιώνιση της εξουσίας των κρατούντων και την εξόντωση των πολιτικών αντιπάλων, εκτός του ότι διέλυσε τον παραγωγικό ιστό της χώρας και κατέλυσε θεσμούς και δημοκρατικές διαδικασίες, διέβρωσε νοοτροπίες και συνειδήσεις, και τελικά οδήγησε τη χώρα σε ηθική, πολιτική και κοινωνική αφασία που κατέληξε στη χρεωκοπεία.

Το πρόβλημα είναι ότι ακόμη και τούτη την ύστατη ώρα, που οι ξένοι δανειστές σφίγγουν τη θηλιά στο λαιμό της Ελλάδας, όλοι όσοι αποτελούν και διαιωνίζουν το αντιπαραγωγικό και σπάταλο κράτος, κυρίως για προσωπικό όφελος ή ψηφοθηρικούς λόγους, συνεχίζουν να αντιστέκονται και να σπρώχνουν την Ελλάδα στην οικονομική άβυσσο. Αυτό πρέπει να το αντιληφθεί στην Ελλάδα πρωτίστως η Κεντροδεξιά, που είτε ενιαία είτε κατακερματισμένη, πρέπει να ταχθεί υπέρ των μεταρρυθμίσεων και της εξυγίανσης του κράτους, που δεν δημιούργησε μεν η ίδια, αλλά απέτυχε να μεταρρυθμίσει όσο θα έπρεπε. Η δε κυβέρνηση, πέραν των οικονομικών μεταρρυθμίσεων πρέπει να αποκαταστήσει τη νομιμότητα, και να ικανοποιήσει το κοινό περί δικαίου αίσθημα των πολιτών, που δεν πρόκειται να συναινέσουν στα μέτρα και να κάνουν θυσία αν δεν τιμωρηθούν αυτοί, που όπως λεει η κυβέρνηση, διασπάθισαν το δημόσιο χρήμα, με σκάνδαλα, και αριστοτεχνική φοροδιαφυγή.