Περνούσαν μουδιασμένες οι πρώτες μέρες, και -κεί που όλα ήταν στην αναμονή, -δεν ξέραμε πως πάνε οι επιχειρήσεις-, κεί που ανάμεσα στην φτώχεια και την ανέχεια, τον αγώνα για επιβίωση και την προσπάθεια για την ανεύρεση λίγης τροφής, κεί που ο σκεπτικισμός για το αύριο ήτανε μπερδεμένος γρίφος, σε κάποια στιγμή οι καμπάνες των εκκλησιών διαλαλούσαν στης γης τα πέρατα, πως τα ελληνικά στρατά μπήκαν στην Κορυτσά, πως πολεμούσαμε τους Ιταλούς μέσα στην Αλβανία. Εδώ πρεπούμενο είναι να πώ πως ο Φράνγκο της Ισπανίας ατενίζοντας την ελληνική αντίσταση αποφάσισε να μην προσχωρήσει στον Αξονα παρά τις πιέσεις που εδέχετο από τον Χίτλερ. 22 Ν/βρίου 1940 .Ο ελληνικός σtρατός μπαίνει στην Κορυτσά.
Ηταν απίστευτο, ασύνηθες, αναπάντεχο, μα αληθινό. Τα μάτια τρέχαν δάκρυα και οι ψυχές μας ζωντανεμένες έπαιρναν την εκδικητική ικανοποίηση τους. Σφίγγανε οι γροθιές μας γιατί έτσι ξεσπούσε η δικαίωσή μας.Ηταν ο διθύραμβος της Ελλάδος, γιατί χάριζε την πρώτη νίκη κατά του άξονα, δώρο ναι, στην όλη ανθρωπότητα. Ο συνταγματάρχης Δαβάκης στα στενά της Πίνδου, πιο πάνω από τον Πεντάλοφο με δυό Τάγματα δύναμη αντεπιτιθέμενος πλαγιοκόπησε τους Ιταλούς αναγκάζοντας την μεραρχία ΤΖΟΎΛΙΑ σε Υποχώρηση. Στην προσπάθειά του τραυματίστηκε κι ΄ο ίδιος. Αργότερα στης κατοχής την περίοδο συνελήφθη από τους Ιταλούς, για να οδηγηθεί όμηρος στην Ιταλία. Το πλοίο όμως τορπιλίστηκε με αποτέλεσμα να πνιγεί. Το πτώμα του ετάφη στη Αυλώνα . Από την δυτική μεριά του μετώπου στο Καλπάκι, πούχει γύρω – γύρω βουνά και πρόσβαση προς τα Γιάννινα από τα νοτιοανατολικά ,ένας στρατηγός, ένας σύγχρονος φωτισμένος ηγέτης, ερμηνεύοντας τις διαταγές των Αθηνών για σύμπτηξη σε νέες γραμμές , θεωρώντας οτι η γραμμή Ελαίας –Καλπακίου ηταν η ενδεδειγμένη, αψήφισε τα πάντα και οργανώνοντας την άμυνα του, διέταξε τους άνδρες της VIII μεραρχίας να υπερασπιστούν την γραμμή ,λέγοντας ότι ουδεμία σκέψη για υποχώρηση υπάρχει γιατί είναι η τελευταία γραμμή αμύνης και ο αγώνας είναι μέχρις εσχάτων. Ηταν ο Χαράλαμπρος Κατσιμήτρος,. Ο Κατσιμήτρος ήθελε να υπερασπιστεί την Ηπειρο, την θεωρούσε μόνη γραμμή αμύνης, γι’αυτό και στάθηκε στην πρώτη γραμμή. Το πυροβολικό του εύστοχο τσάκισε τον εχθρό σφυροκοπώντας τον μέσα στο πλατώ, αχρήστευσε άρματα μάχης με πετρέλαια και φωτιά κλείνοντας ούτω τον δρόμο προς Γιάννινα πολέμησε και γύρισε τους Ιταλούς πίσω στον Καλαμά! Οχι μόνον κράτησε τον εχθρό στην περιοχή που γνώριζε καλά , αλλά μέσα σε λίγες εβδομάδες προήλαυνε μέσα στην Αλβανία. Ο Κατσιμήτρος και οι άνδρες του δεν φύλαξαν μόνον Θερμοπύλες, αλλά έτρεψαν τον εισβολέα εκτός της χώρας. Αυτός ο άνθρωπος, έπεσε στη λήθη – η μνήμη του ενοχλούσε. Πέθανε μόνος και ξεχασμένος από όλους στα 1962. Διαφωνία τακτικής στο αμύνεσθαι περί πάτρης ανακύπτει, μα νομίζω εγκυρότερη την γνώμη του ηγέτη που διεξάγει την επιχείρηση από κείνην του κεντρικού σχεδιασμού.Ειδικά αυτό ακριβώς φάνηκε εδώ. Όλα κείνες τις ώρες όλα ήταν αποφάσεις σωστής στρατιωτικής εκτίμησης, αλλά και της ψυχής πολύ μεγάλα. Δεν ήταν θέμα η υπακοή η οχι στις διαταγές του ΓΕΣ. Επρεπε να σωθεί η χώρα και η Ηπειρος. Ηδη η τύχη της εκστρατείας της Ιταλίας κατά της χώρας κρίθηκε και εκεί. Το ΟΧΙ του ΕΘΝΟΥΣ που ειπώθηκε από τον πρωθυπουργό Ι. ΜΕΤΑΞΑ και εκτελέστηκε από τους φαντάρους μας και τους δυό φωτισμένους στρατιωτικούς ηγέτες, πούτυχε νάχουν την ευθύνη της σωτηρίας της πατρίδας, είναι χαραγμένο πάνω στο βουνό του Καλπακίου, λαμπερό τις νύχτες για να δείχνει την ιερότητα του χώρου. Τότες ο Μεταξάς διεκήρυττε “ Υπέρ την νίκην η Δόξα”Κι’αυτό έλεγε “ πως πολεμήσαμε γιατί έπρεπε”. από το βιβλίο kefalonia-kai-kosmos
λορνιόν 27.10.2010
| Lornion http://lornion.blogspot.com |
No comments:
Post a Comment