Αλαφροσημειόματα.                                                                                                                                               Ενας  γεροντάκος λεπτός

και ευγενής  πισω απο τον μικρό πάγκο του εμπορευότανε λίγα λαχανικά ,αποικιακά,λάδι σταφίδεςκαι ο,τι άλλο τύχαινε τα χρόνια της κατοχής.Εκανε και ανταλλαγές είδος με είδος,ας πούμε λίγο λάδι για λίγη σταφίδα μαύρη.Τότε η θανθειά σταφίδα ήταν άγνωστη στη Κεφαλλονιά. Υπήρχε και κάποιος άλλος πάντα μέσα στο μαγαζάκι που τον νόμιζα για συνεταίρο.Οκυρ Θεόδουλος διαφέντευε κάθε παζάρι .Ανάμεσά τους φορές-φορές  που πήγαινα λίγο λάδι  για λίγη σταφίδα αντίκρυζα να στέκεται πάντα όρθιος ενας νεαρός μασουλώντας κάτι σαν φρούτο ,Γιάννη τον λέγανε και ήταν στην τελευταία τάξη του γυμνασίου.Αυτά δίνουν την φωτογραφία του μαγαζιού που περιγράφω,γιατί μόνα τους τα άδεια ράφια στερούσαν την εμπορική ιδιότητα. Ελα τώρα ξέχασες πως ήταν κατοχή!  Κάποτε ο Γιάννης ξέφυγε,χάθηκε από τα συνηθισμένα μέρη της πόλης.Εκτοτε ξεχάστηκε ,ας πουμε πως ήταν διαβάτης του νησιού.Ο χρόνος ξεμέτρησε την διάρκειά  του καθοριστικά πάνω μας χωρίς διαχωρισμούς και εύνοιες. Με την απελευθέρωση αλλοι ξέφυγαν στην δύση ,αλλοι στην ανατολή ,αλλοι το πάλαιψαν στην Αθήνα ,άλλοι σε σπουδή ,την δημοσιογραφία, την πολιτική. Στην ξενητειά οι πατριώτες δημιουργήθηκαν αναλογικά ,ώσπου κάποια μέρα  του 1992 φάνηκε στην αγορά ο Υπολογιστής.Ηταν φτωχός και με  περιορισμένο το διαδίκτυο, μη σκεπτόμενος, έκανα αντίγραφα κείμενα της Καθημερινης. Είχα ξοδέψει κιβώτια χαρτί και μελάνι σπαταλώντας τον χρόνο μου . Η εξέλιξη ομως με έφερε αντιμέτωπο σε νέα τεχνολογικά προιόντα κι’ ακομη με το πλέον πλούσιο διαδίκτυο απέκτησα προσβάσεις σε πηγές που ούτε στα όνειρa φαντάστηκα.Ετσι μια κάποια μέρα είδα και την ελζονι,σελίδα που μου γύρισε  τον νου στα παληά . στο Αργοστόλι, στης κατοχής τα στερημένα χρόνια, στο μαγαζάκι του κυρ Θεόδουλου, πούταν και ενορίτης του απελθόντος πατέρα μου. Αυτά. Θύμισες είναι.