Wednesday, 29 February 2012


The myth of the eight-hour sleep

Woman awake
We often worry about lying awake in the middle of the night - but it could be good for you. A growing body of evidence from both science and history suggests that the eight-hour sleep may be unnatural.
In the early 1990s, psychiatrist Thomas Wehr conducted an experiment in which a group of people were plunged into darkness for 14 hours every day for a month.
It took some time for their sleep to regulate but by the fourth week the subjects had settled into a very distinct sleeping pattern. They slept first for four hours, then woke for one or two hours before falling into a second four-hour sleep.
Though sleep scientists were impressed by the study, among the general public the idea that we must sleep for eight consecutive hours persists.
In 2001, historian Roger Ekirch of Virginia Tech published a seminal paper, drawn from 16 years of research, revealing a wealth of historical evidence that humans used to sleep in two distinct chunks.
His book At Day's Close: Night in Times Past, published four years later, unearths more than 500 references to a segmented sleeping pattern - in diaries, court records, medical books and literature, from Homer's Odyssey to an anthropological account of modern tribes in Nigeria.
A woman tending to her husband in the middle of the night by Jan Saenredam, 1595 Roger Ekirch says this 1595 engraving by Jan Saenredam is evidence of activity at night
Much like the experience of Wehr's subjects, these references describe a first sleep which began about two hours after dusk, followed by waking period of one or two hours and then a second sleep.
"It's not just the number of references - it is the way they refer to it, as if it was common knowledge," Ekirch says.
During this waking period people were quite active. They often got up, went to the toilet or smoked tobacco and some even visited neighbours. Most people stayed in bed, read, wrote and often prayed. Countless prayer manuals from the late 15th Century offered special prayers for the hours in between sleeps.
And these hours weren't entirely solitary - people often chatted to bed-fellows or had sex.
A doctor's manual from 16th Century France even advised couples that the best time to conceive was not at the end of a long day's labour but "after the first sleep", when "they have more enjoyment" and "do it better".
Ekirch found that references to the first and second sleep started to disappear during the late 17th Century. This started among the urban upper classes in northern Europe and over the course of the next 200 years filtered down to the rest of Western society.
By the 1920s the idea of a first and second sleep had receded entirely from our social consciousness.

When segmented sleep was the norm

  • "He knew this, even in the horror with which he started from his first sleep, and threw up the window to dispel it by the presence of some object, beyond the room, which had not been, as it were, the witness of his dream." Charles Dickens, Barnaby Rudge (1840)
  • "Don Quixote followed nature, and being satisfied with his first sleep, did not solicit more. As for Sancho, he never wanted a second, for the first lasted him from night to morning." Miguel Cervantes, Don Quixote (1615)
  • "And at the wakening of your first sleepe You shall have a hott drinke made, And at the wakening of your next sleepe Your sorrowes will have a slake." Early English ballad, Old Robin of Portingale
  • The Tiv tribe in Nigeria employ the terms "first sleep" and "second sleep" to refer to specific periods of the night
Source: Roger Ekirch
He attributes the initial shift to improvements in street lighting, domestic lighting and a surge in coffee houses - which were sometimes open all night. As the night became a place for legitimate activity and as that activity increased, the length of time people could dedicate to rest dwindled.
In his new book, Evening's Empire, historianCraig Koslofsky puts forward an account of how this happened.
"Associations with night before the 17th Century were not good," he says. The night was a place populated by people of disrepute - criminals, prostitutes and drunks.
"Even the wealthy, who could afford candlelight, had better things to spend their money on. There was no prestige or social value associated with staying up all night."
That changed in the wake of the Reformation and the counter-Reformation. Protestants and Catholics became accustomed to holding secret services at night, during periods of persecution. If earlier the night had belonged to reprobates, now respectable people became accustomed to exploiting the hours of darkness.
This trend migrated to the social sphere too, but only for those who could afford to live by candlelight. With the advent of street lighting, however, socialising at night began to filter down through the classes.
In 1667, Paris became the first city in the world to light its streets, using wax candles in glass lamps. It was followed by Lille in the same year and Amsterdam two years later, where a much more efficient oil-powered lamp was developed.
London didn't join their ranks until 1684 but by the end of the century, more than 50 of Europe's major towns and cities were lit at night.
Night became fashionable and spending hours lying in bed was considered a waste of time.
Street-lighting in Leipzig in 1702A small city like Leipzig in central Germany employed 100 men to tend to 700 lamps
"People were becoming increasingly time-conscious and sensitive to efficiency, certainly before the 19th Century," says Roger Ekirch. "But the industrial revolution intensified that attitude by leaps and bounds."
Strong evidence of this shifting attitude is contained in a medical journal from 1829 which urged parents to force their children out of a pattern of first and second sleep.
"If no disease or accident there intervene, they will need no further repose than that obtained in their first sleep, which custom will have caused to terminate by itself just at the usual hour.
"And then, if they turn upon their ear to take a second nap, they will be taught to look upon it as an intemperance not at all redounding to their credit."
Today, most people seem to have adapted quite well to the eight-hour sleep, but Ekirch believes many sleeping problems may have roots in the human body's natural preference for segmented sleep as well as the ubiquity of artificial light.
This could be the root of a condition called sleep maintenance insomnia, where people wake during the night and have trouble getting back to sleep, he suggests.
The condition first appears in literature at the end of the 19th Century, at the same time as accounts of segmented sleep disappear.
"For most of evolution we slept a certain way," says sleep psychologist Gregg Jacobs. "Waking up during the night is part of normal human physiology."
The idea that we must sleep in a consolidated block could be damaging, he says, if it makes people who wake up at night anxious, as this anxiety can itself prohibit sleeps and is likely to seep into waking life too.

Stages of sleep

Every 60-100 minutes we go through a cycle of four stages of sleep
  • Stage 1 is a drowsy, relaxed state between being awake and sleeping - breathing slows, muscles relax, heart rate drops
  • Stage 2 is slightly deeper sleep - you may feel awake and this means that, on many nights, you may be asleep and not know it
  • Stage 3 and Stage 4, or Deep Sleep - it is very hard to wake up from Deep Sleep because this is when there is the lowest amount of activity in your body
  • After Deep Sleep, we go back to Stage 2 for a few minutes, and then enter Dream Sleep - also called REM (rapid eye movement) sleep - which, as its name suggests, is when you dream
In a full sleep cycle, a person goes through all the stages of sleep from one to four, then back down through stages three and two, before entering dream sleep
Source: Gregg Jacobs
Russell Foster, a professor of circadian [body clock] neuroscience at Oxford, shares this point of view.
"Many people wake up at night and panic," he says. "I tell them that what they are experiencing is a throwback to the bi-modal sleep pattern."
But the majority of doctors still fail to acknowledge that a consolidated eight-hour sleep may be unnatural.
"Over 30% of the medical problems that doctors are faced with stem directly or indirectly from sleep. But sleep has been ignored in medical training and there are very few centres where sleep is studied," he says.
Jacobs suggests that the waking period between sleeps, when people were forced into periods of rest and relaxation, could have played an important part in the human capacity to regulate stress naturally.
In many historic accounts, Ekirch found that people used the time to meditate on their dreams.
"Today we spend less time doing those things," says Dr Jacobs. "It's not a coincidence that, in modern life, the number of people who report anxiety, stress, depression, alcoholism and drug abuse has gone up."
So the next time you wake up in the middle of the night, think of your pre-industrial ancestors and relax. Lying awake could be good for you.
Craig Koslofsky and Russell Foster appeared on The Forum from theBBC World Service. Listen to the programme here.

Mitt Romney secures wins in Arizona and Michigan

Mitt Romney: "More jobs, less debt and smaller government"
US Republican White House contender Mitt Romney has pulled off a double win in the Michigan and Arizona primaries.
"We didn't win by a lot, but we won by enough and that's what counts," Mr Romney said in Michigan.
With almost all votes counted, Mr Romney had an unassailable lead in both states over Rick Santorum in second.
Michigan was seen as vital for Mr Romney, who was born in the state, but he had struggled to win over conservative voters.
Former House Speaker Newt Gingrich and Texas Congressman Ron Paul did not actively campaign in Arizona and Michigan, focusing on contests scheduled for next week.
In Arizona, Mr Romney had 47% of the votes to Mr Santorum's 27%; and was ahead in Michigan by 41% to 38%.
Mr Gingrich was on course to poll 16% in Arizona, with Mr Paul on 8%. In Michigan, Mr Paul has won 12% of the vote, with 7% for Mr Gingrich.
'Smaller government'
The two primaries come ahead of "Super Tuesday" on 6 March, when Republicans in 10 states will vote for their chosen presidential delegate.

Analysis

This was a hard fight in a state that should have been an easy win for Mitt Romney.
Ten states vote next week in Super Tuesday and those results could be decisive, producing a clear winner. They could be, but I very much doubt it. More likely they will be a mixed bag for Romney.
For months he has been the front runner more often than not. Arizona and Michigan will reinforce the view that he will in the end be the winner. They also confirm that he is unloved by conservatives, a choice impelled by pragmatism not passion, a man who has been unable to clinch the deal and become the Republicans' candidate to take on Obama.
Those contests could prove decisive in naming a Republican winner to take on President Barack Obama in November.
Proclaiming his win in Novi, Michigan, Mr Romney told supporters he would hammer home a consistent campaign message in the coming weeks.
"We need more jobs, less debt and smaller government. We've got to hear that day-in and day-out," he said.
Mr Romney - whose father served as Michigan's governor - also criticised Mr Obama for his economic policy and argued that the US "needs a recovery from this recovery".
"What we can't afford is four more years of Barack Obama with nothing to answer to."
Moments after he called Mr Romney to concede victory, Mr Santorum thanked his voters for their backing.
He told supporters he came into "the backyard of his opponent" and did better than expected.

Latest primary results

CandidatesMichiganArizona
SOURCE: AP
Photo: Romney Romney
41%
47%
Photo: Santorum Santorum
38%
27%
Photo: Gingrich Gingrich
7%
16%
Photo: Paul Paul
12%
8%

99% Michigan precincts reporting

99% Arizona precincts reporting

Mr Santorum used his speech to say that as president, he would reclaim manufacturing jobs, cut the corporate tax rate to zero and "repeal every single one of Barack Obama's big government regulations on day one".
Mr Romney will be awarded all of Arizona's 29 presidential nominating delegates, but will share Michigan's 30 delegates, as a district-based system is in place in the Wolverine State.
The Arizona win comes after a barely contested race there, with campaign resources mainly deployed elsewhere in recent weeks.
That contrasts with an expensive, hard-fought campaign in Michigan, where Mr Romney and an independent committee supporting him spent almost $4m (£2.5m) in advertising.
On Tuesday, Mr Romney appeared to acknowledge that he has had trouble winning over conservative voters in a state where he was expected to do well.
Rick Santorum: "A month ago they didn't know who we are but they do now"
He said his disconnect with the party's right-wing stemmed from his unwillingness to make "incendiary" comments.
Mr Romney is a multimillionnaire former governor of Massachusetts who has made much of his business background on his well-funded campaign trail.
Mr Santorum - a Catholic whose staunch social conservatism has made him a favourite of the Tea Party movement - has less financial backing but has made a surprise surge in recent primaries.
In the end, exit polling in both Michican and Arizona showed that about half of voters "strongly" backed the candidate they voted for.
In Michigan, the state's primary rules allow non-Republicans to register as party members and vote in the primary - meaning that around 10% of all voters identified themselves as Democrats.
Tuesday's two primaries were the first test for Mr Santorum since a three-state sweep in primary and caucus earlier in February.
Mr Romney won earlier contests in New Hampshire and Florida, but had struggled in recent weeks.
The former Massachusetts governor currently has 152 delegates, compared to Mr Santorum's 72, with 1,144 needed to secure the nomination.

Monday, 27 February 2012


This entry was posted in Επισημαίνουμε. Bookmark the permalink.

Τι κρύβεται πίσω από την απόφαση Σαμαρά

Share
Ακούω την λογική της χρεοκοπίας από πολλούς, να αναπαράγεται ωσάν να είναι το γιατρικό για τη νόσο μας. Αν χρεοκοπήσουμε άτακτα θα ζήσουμε, λένε, μεν δύσκολα αλλά θα είμαστε υπερήφανοι. Και αν δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα; Και ποιόν θα κρεμάσουμε στο Σύνταγμα αν με  την χρεοκοπία δεν είναι καλύτερα;
Αγνοούν ορισμένοι αναλυτές που επιχειρηματολογούν υπέρ της άτακτης χρεοκοπίας, της άρνησης χρέους, της δραχμής και δεν ξέρω εγώ υπέρ τι άλλου, με το βασικό επιχείρημα ότι χειρότερα δεν γίνεται, ότι πράγματι, υπάρχουν και χειρότερα. Και δεν θα σας μιλήσω για τις δυσκολίες εφοδιασμού της χώρας ή πληρωμής μισθών και συντάξεων διότι δεν χρειάζεται. Ας υποθέσουμε δε, για την οικονομία της κουβέντας, ότι υιοθετώ όλα τα επιχειρήματα της άλλης πλευράς. Πείτε μου μόνο ένα. Πόσο καλύτερα θα είμαστε με άτακτη χρεοκοπία, ενόσω έχουμε ακόμα πρωτογενές έλλειμμα (δηλαδή το σύνολο των εσόδων, σε σχέση με το σύνολο των δαπανών πλην χρεολυσίων και τόκων δανείων, είναι ακόμη ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΙΚΟ), και με δεδομένο ότι κανείς δεν δανείζει έναν που τελεί σε πτώχευση, εκτός αν θέλει να σκυλεύσει στο πτώμα του; Μήπως έτσι απλώς θα οδηγούμασταν πολύ πιο γρήγορα σε αιματοκύλισμα και σε αναζήτηση εύκολου αποδιοπομπαίου τράγου;
Γιατί δεν σκεφτόμαστε άραγε ποιον εξυπηρετεί η άτακτη χρεοκοπία της χώρας; Μήπως πίσω από τα όμορφα λόγια και τις υπερβολές, κρύβονται συμφέροντα και παράγοντες που επενδύουν στο να σκάσει αυτή (η χρεοκοπία) στα χέρια του, να καεί και αυτός πολιτικά, ώστε να ολοκληρωθεί ο κατακερματισμός της πολιτικής ζωής της χώρας, και να ελεγχτεί πιο εύκολα η χώρα, έχοντας από τη μια πρόθυμες μνημονιακές, δωσιλογικές πολιτικές οντότητες καιροσκόπων και υπηρετών και από την άλλη μικρές, ακραίες, αντιμνημονιακές δυνάμεις και σχηματισμούς που θα οδηγήσουν τη χώρα στη σύγκρουση και την αταξία;
Η Αξιωματική Αντιπολίτευση είναι κόμμα του κεντροδεξιού πολιτικού φάσματος, λαϊκό, φιλελεύθερο, πατριωτικό. Δεν είναι κόμμα διαμαρτυρίας, δεν είναι κόμμα ανεύθυνο. Ο Αρχηγός της είναι ένας αστός, με πατριωτικές καταβολές, πολιτικός που εδράζει την πολιτική του όχι σε ό,τι χαϊδεύει τα αυτιά, αλλά σε ό,τι είναι αναγκαίο για τον τόπο. Στο πρόγραμμά της πάντα κυριαρχούσαν οι έννοιες της ελεύθερης ιδιωτικής οικονομίας, με εποπτικό το ρόλο του κράτους, των ιδιωτικοποιήσεων, της κοινωνικής συνοχής, της ενίσχυσης της υγιούς παραγωγικής βάσης της οικονομίας, της αντίστασης στον κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό, του εξορθολογισμού δημοσίων δαπανών, του περιορισμού ανισοτήτων, της κατάργησης σκανδαλωδών προνομίων ημετέρων.
Σήμερα πλέον είναι και η μόνη πολιτικά και ιδεολογικά συντεταγμένη δύναμη εντός ελληνικού πολιτικού σκηνικού, με Αρχηγό που ξέρει που πατάει και προοπτική κυβερνησιμότητας. Όχι μόνο γιατί αποδείχθηκε εκ του αποτελέσματος ότι ως υπεύθυνη πολιτική δύναμη διέγνωσε εγκαίρως τα αδιέξοδα των πολιτικών του Μνημονίου και τις ανεπάρκειες της κυβερνητικής θητείας Παπανδρέου, αλλά γιατί κυρίως τώρα, που είναι η πιο σημαντική στιγμή της σύγχρονης πολιτικής και οικονομικής μας ιστορίας, διαθέτει τα άντερα για να το πω πιο εκλαϊκευμένα, να πάει κόντρα στο ρεύμα, κόντρα σε αυτούς που προσδοκούν χάος και αίμα, χτίζοντας πολιτικές καριέρες και επιχειρηματικά συμφέροντα πάνω στη χρεοκοπία. Αλλά ταυτόχρονα αναδεικνύεται στη μόνη ελληνική, ουσιαστική πολιτική δύναμη, που δύναται να αποτελέσει αξιόπιστο και φερέγγυο συνομιλητή και εταίρο μετά τις εκλογές, τόσο σε σχέση με τους λοιπούς Ευρωπαίους, όσο και σε σχέση με τους Ιδιώτες δανειστές. Οι επίσημοι άλλωστε μέχρι σήμερα διαπραγματευτές της Ελληνικής Πολιτείας (Παπαδήμος, Βενιζέλος, Κουτσουμάνης, Λοβέρδος, κλπ), πέραν της διαπραγματευτικής τους ανεπάρκειας, είναι όλοι άνθρωποι του Παπανδρέου, άνθρωποι καμένοι πολιτικά, πολιτικοί νάνοι στην πραγματικότητα, που λίγα θετικά μπορεί να τους αναγνωρίσει κανείς στα πεπραγμένα τους.
Η Αξιωματική Αντιπολίτευση και ο Αρχηγός της ουδέποτε αμφισβήτησε το στόχο των Μνημονίων. Γιατί ως στόχος είναι λογικός και ευκταίος. Αμφισβήτησε σφόδρα το μίγμα πολιτικής και μέτρων που περιγράφουν τον τρόπο υλοποίησής του. Και κοινή συνισταμένη όλων των μέτρων, των μνημονίων, των προγραμμάτων ανταλλαγής ομολόγων που είναι διατεθειμένος να κουβεντιάσει, είναι οι εξής τέσσερις βασικότατοι σε εθνικό επίπεδο διαπραγμάτευσης, πυλώνες.
(α) Να παραμείνει η χώρα εντός Ευρώ και θεσμών Ε.Ε.
(β) Να καταστεί το Χρέος βιώσιμο
(γ) Να εφαρμοστεί πρόγραμμα (και τα συνοδεύοντα αυτού μέτρα) που θα μειώνει το έλλειμμα, χωρίς, όχι μόνο να αυξάνει την ύφεση, αλλά ει δυνατόν, αντιστρέφοντάς την.
(δ) Να διατηρηθεί η κοινωνική συνοχή.
Η Ευρώπη διέρχεται μια κρίσιμη περίοδο όχι μόνο στα οικονομικά της αλλά και στα πολιτικά αυτής πράγματα. Οι, τιμωριτικής κατεύθυνσης, οικονομικές πολιτικές που υιοθετεί εσχάτως, εμπνευσμένες από μια νεοπουριτανική ιδεοληψία των βορείων κυρίως κρατών – μελών της, προκαλούμενη από την εφήμερη ταμειακή τους ρευστότητα και την οικονομική τους ισχύ, δεν πλήττει μόνο το θεσμό της ευρωπαϊκής ενοποίησης αλλά και τα ίδια τα κράτη μέλη. Ήδη και άλλες χώρες, κυρίως αυτές της περιφέρειας, υφίστανται το στενό μαρκάρισμα αυτών των πολιτικών που είναι αδιέξοδες. Το αδιέξοδο αυτό δεν θα συνεχιστεί όμως για πολύ. Διότι έχει αρχίσει πλέον να κλονίζει συθέμελα τη βάση του εγχειρήματος, που δεν είναι ούτε οι οικονομικές συγκλήσεις, ούτε τα διαρθρωτικά προγράμματα, ούτε οι ευρωθεσμοί, αλλά η ανάγκη να συμφιλιωθεί η διαλυμένη μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, Ευρώπη, να καταλαγιάσουν τα μίση και οι έχθρες μεταξύ των λαών της και να συνεργαστούν όλοι από κοινού για την υλοποίηση ενός κοινού οράματος για τις επόμενες γενεές. Η  βάση κλονίζεται γιατί σύντομα ο χωρισμός σε Βορείους και Νοτίους, σε ανεπτυγμένους και σε παρίες θα λάβει διαστάσεις ρήξεως και κανείς, μα κανείς, δεν επιθυμεί να ξαναδεί την Ευρώπη να χωρίζεται σε στρατόπεδα.
Με τις Γενικές Εκλογές στη Γαλλία και στη Γερμανία να επίκεινται, οι δύο χώρες – ατμομηχανές του οικοδομήματος και βασικοί του χρηματοδότες, θα έρθουν τελικά στο προκείμενο, που είναι να βάλλουν το χέρι στην τσέπη και να δώσουν λύση σε ένα πρόβλημα που δεν είναι ελληνικό, αλλά που κάλλιστα θα μπορούσε να διαλύσει το εγχείρημα. Δεν ξέρω αν αυτό θα γίνει με Ευρωομόλογο, με τύπωμα χρήματος, με στήριξη από την ΈΚΤ ή με άλλα μέσα. Η χώρα μας ωστόσο δεν έχει κανένα συμφέρον να διαλέξει τώρα την δονκιχωτική εκδοχή του ευγενούς εθελοντικού πτωχεύσαντος, που σε μια μοναδική επίδειξη ηρωισμού και πατριωτικού μεγαλείου, αποφασίζει να αποσυνδέσει το σωληνάκι που τον συνδέει με τον ορό, διαλέγοντας ένα τιμημένο θάνατο, όταν είναι προφανές πλέον ότι σε όλη την Ευρώπη και αντίληψη της λάθους συνταγής που χορηγήθηκε στη χώρα μας έχει αρχίσει να καλλιεργείται και, εν όψει πολιτικών εξελίξεων στις μεγάλες χώρες της Ηπείρου, ο συσχετισμός δυνάμεων, αλλά και το ρευστό οικονομικό περιβάλλον, μας παρέχουν κάποια ψήγματα αισιοδοξίας ότι θα μπορούσαμε, εκμεταλλευόμενοι τις κατάλληλες ευκαιρίες, να μεταβάλλουμε, την τελείως αρνητική μας εικόνα στο εξωτερικό αλλά και τις εφαρμοζόμενες σε εμάς, πολιτικές.
Αλλά και στο κοντινό μας γεωπολιτικό περιβάλλον συμβαίνουν κρίσιμες ανακατατάξεις που ενώ, εκ πρώτης όψεως, δεν σχετίζονται άμεσα με τα οικονομικά, εντούτοις είναι εξίσου σημαντικές. Η γειτονιά μας στην Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική φλέγεται, ενώ η διεθνής κοινότητα και το Ισραήλ, εταίρος οικονομικός και ενεργειακός του ετέρου ελληνικού κράτους, της Κύπρου, είναι έτοιμο για επίθεση στο Ιράν, τον κύριο προμηθευτή μας σε ορυκτά καύσιμα και κυρίως πετρέλαιο. Οι Η.Π.Α. ενόψει εκλογών δεν είναι απίθανο να προκρίνουν τελικά μια επίθεση έστω και περιορισμένης κλίμακας στο Ιράν για να τονωθεί το ηγετικό προφίλ του Αμερικανού Προέδρου. Στην Τουρκία ο Ερντογάν φημολογείται ότι ασθενεί και οι Κεμαλιστές είναι βέβαιο ότι έχουν μια μοναδική ευκαιρία τα τελευταία δέκα χρόνια να του στήσουν κάποια συνομωσία ή προβοκάτσια. Ποιος αποκλείει αυτό να γίνει εις βάρος της χώρας μας που, χωρίς συμμάχους, χωρίς εταίρους, πτωχευμένη και με εξαντλημένο τον λαό της, θα ερχόταν αντιμέτωπη με ένα τέτοιο ενδεχόμενο;
Ο Ηγέτης που φιλοδοξεί λοιπόν να οδηγήσει τη χώρα που με ασφάλεια σε φουρτουνιασμένα νερά και δεν επενδύει στην καταστροφή και την εύκολη δημαγωγία, οφείλει να βλέπει τις μεγάλες εικόνες. Η πρόσκαιρη γκρίνια και ίσως, η δημοσκοπική κάμψη, είναι απείρως πιο διαχειρίσιμη κατάσταση από τις στάχτες της χρεοκοπίας και την καμένη γη της καταστροφής που κρύβουν επιμελώς οι Σειρήνες της άτακτης χρεοκοπίας.
Ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, πήρε πάνω του ένα ρίσκο και μια ευθύνη που δεν του αναλογεί. Εκτιμώ ότι δεν το κάνει γιατί είναι μόνο καλός Χριστιανός, αλλά γιατί είναι διορατικός και έμπειρος πολιτικός, Οφείλουμε, εφόσον είμαστε καλόπιστοι μαζί του να στηρίξουμε τις επιλογές του. Πολύ σύντομα θα φανεί αν είχε δίκιο ή όχι. Σε ότι με αφορά εξηγώ στο παρόν σημείωμα μου, γιατί επιλέγω να τον στηρίξω και να σταθώ αλληλέγγυος με τα όσα επιλέγει. Ελπίζω να έχω «διαβάσει» σωστά το σκεπτικό του.
Υπάρχουν μόνο ένα – δύο ζητήματα που από τώρα και στο εξής θα πρέπει να προσέξει.
Πρώτον, να γίνουν εκλογές πριν το Πάσχα. Δεν χωρεί άλλη αναβολή. Όχι μόνο για πρακτικούς σκοπούς αλλά και για πολιτικούς. Δύσκολα θα μπορέσει μετά τα εξηγήσει στο κομματικό και μη ακροατήριό του την παράταση της κυβερνητικής θητείας ενός δοτού Πρωθυπουργού και μιας κυβέρνησης ειδικού σκοπού και περιορισμένης χρονικής διάρκειας.
Δεύτερον, να προετοιμάσει και να ξεδιπλώσει το κυβερνητικό του πρόγραμμα, ώστε να το θέσει στη βάσανο του διαλόγου και να δημιουργήσει αίσθημα αισιοδοξίας και ρεύμα πλειοψηφικό. Ένα εφαρμόσιμο, ευέλικτο πρόγραμμα, που, παρά τους περιορισμούς των Μνημονίων έχει χαμηλού δημοσιονομικού κόστους αναπτυξιακές παραμέτρους και κατευθύνσεις, θα αποτελέσει το καλύτερο φάρμακο στην όποια δημοσκοπική απώλεια λόγω των τωρινών επιλογών, θα δημιουργήσει αίσθημα ανακούφισης στην πανταχόθεν βαλλόμενη οικονομική τάξη της χώρας μας, αλλά και θα αποτελέσει το καλύτερο διαβατήριο υπεύθυνης οικονομική πολιτικής για τον εξωτερικό παράγοντα.
Ιεροφάντης