Η Ελλάδα των άκρων

Η Ελλάδα των άκρων

Του Μπάμπη Παπαδημητρίου

Η μεταδικτατορική Πολιτεία, από την 25η Ιουλίου 1974 και μέχρι τα ξημερώματα του Σαββάτου 28 Σεπτεμβρίου 2013, υπήρξε σε υπερβολικό βαθμό ανεκτική. Τα όρια της δημοκρατικής συγκατοίκησης έπρεπε να ήσαν σαφή και η τιμωρία όσων προκαλούν τη δημοκρατική τάξη, ευανάγνωστη και παραδειγματική. Ωστε να μην ημπορεί ο εξεταζόμενος για εγκλήματα βουλευτής Παππάς να υβρίζει μέσα στη Βουλή, λέγοντας ότι η πτώση της δικτατορίας είναι «η απαρχή των σημερινών δεινών»! Ο συντηρητικός Κωνσταντίνος Καραμανλής, με τις πεποιθήσεις του ενισχυμένες από την υπεροχή των μεγάλων δυτικών Δημοκρατιών και με το μυαλό στην Ευρώπη των ελευθεριών, έκανε χωρίς ανταλλάγματα το μεγάλο βήμα της συμφιλίωσης. Δυστυχώς, η Ελλάδα του 1975 δεν ήταν έτοιμη να ζήσει ως μια ανοιχτή κοινωνία. Ο κανόνας δικαίου, δηλαδή η αναγνώριση του νόμου ως κοινού ορίου των πράξεών μας, απουσίαζε σχεδόν παντελώς στα μεγάλα λαϊκά στρώματα. Σχηματισμοί που αναζητούσαν περιπτώσεις «δικαιολογημένης ανατροπής» της συνταγματικής τάξης συμμετέχουν από τότε, χωρίς κανένα εμπόδιο, στις εκλογικές διαδικασίες. Είναι χαρακτηριστικό πως κανένας από τους οπαδούς της «ανυπακοής» δεν σεβάστηκε τη μεγαθυμία της Δημοκρατίας. Συνέχισαν να πολλαπλασιάζουν τον ιό του μίσους προς «την αστική Δημοκρατία και τα όργανά της». Με διαφορετικούς όρους και, ευτυχώς, άλλες αναφορές, τα ίδια έκαμαν και οι φίλοι των δικτατόρων του ’67. Για αρκετά χρόνια, οι εχθροί της Δημοκρατίας έγιναν «διακριτικοί». Πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι τη στιγμή που ο Γ. Καρατζαφέρης, διαγραφείς βουλευτής του Καραμανλή και «καλός χριστιανός» του μακαριστού Χριστόδουλου, κέρδισε τον Γ. Τζαννετάκο, αντιχουντικό υποψήφιο του ιδίου Καραμανλή. Από εκείνη την περίοδο, η άκρα Δεξιά κυκλοφορεί προκλητική και πολλαπλασιαζόμενη. Πολύ πριν η οικονομική κρίση συγκλονίσει τα θεμέλια της Δημοκρατίας. Εχει σημασία να κατανοήσουμε ότι η εκρηκτική ανάπτυξη της επιρροής της άκρας Δεξιάς διευκολύνθηκε από την ανοχή που αποδεδειγμένα επιδείκνυαν η δημοκρατική τάξη και τα όργανα της Πολιτείας σε έκνομες ενέργειες που καλύφθηκαν υπό τον μανδύα ενός δήθεν αριστερού εξτρεμισμού. Ο πρώτος που έπεσε στην παγίδα αυτή ήταν το σημερινό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, επειδή δεν ξεκαθάρισε ότι η συμμετοχή των «Κινημάτων» στις γραμμές του δεν θα ξεπερνούσε τον ίδιο πάντοτε κανόνα του νόμου. Αντί να μετατρέψει την οικουμενική οργή για το φονικό του 2008 σε ομόθυμη απαίτηση για την αμείλικτη εφαρμογή της τάξης, μπερδεύτηκε σε ανυπόστατους και ακατανόητους διαχωρισμούς αναμεταξύ αιτιών της βίαιης άρνησης του νόμου. Συντήρησε έτσι τον μύθο μιας χώρας που σπαράσσεται από τη δύναμη των άκρων της.kathimerini