ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΩΚΟΥΣτην πολιτική κρησάρα το ελληνικό χρέος
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Καθώς η συζήτηση επανέρχεται στο διακύβευμα, που δεν είναι άλλο από το ελληνικό χρέος, η διαπραγμάτευση μεταξύ των πιστωτών για το πώς θα γίνει αυτό βιώσιμο λαμβάνει ολοένα και πιο τεχνικά χαρακτηριστικά. Επιτόκια, λήξεις, παρατάσεις και περίοδοι χάριτος πέφτουν στο τραπέζι, αλλά το αποτέλεσμα θα κριθεί, τελικά, με βάση προβλέψεις και επιλογές που είναι πολιτικές. Πολιτική, βέβαια, είναι και η επιλογή των μέτρων. Οπως αποκάλυψε στη συνέντευξή του στην «Κ» ο αντιπρόεδρος της Επιτροπής Βάλντις Ντομπρόβσκις, η ελληνική κυβέρνηση επέλεξε, αντί να περικόψει τις δαπάνες, να αυξήσει τους φόρους. Και ναι μεν η κυβέρνηση δεν έκρυψε ότι αυτό προτιμούσε, ωστόσο ο «κόφτης», στον οποίο επέμενε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, δαπάνες θα περικόψει στο μέλλον. Αλλά αυτό δεν την απασχολεί επί του παρόντος, καθώς υποστηρίζει ότι δεν θα χρειασθεί – και αν χρειασθεί, κάποιος άλλος μάλλον θα τον εφαρμόσει...
Πέραν της επιλογής των μέτρων, όμως, η κυβέρνηση δεν είναι σε θέση να καθορίσει το πλαίσιο της διαπραγμάτευσης για το χρέος. Τουλάχιστον αυτή είναι η εκτίμηση αναλυτών στην Ουάσιγκτον, όπου η ταύτισή της με τη θέση του ΔΝΤ για την ανάγκη μεγάλης ελάφρυνσης φαντάζει όψιμη και αντιμετωπίζεται με σκεπτικισμό. Η όποια πολιτική διαπραγμάτευση θα γίνει μεταξύ των πιστωτών. Χαρακτηριστικό είναι το άρθρο γνώμης του Μαρκ Γκίλμπερτ στο Bloomberg, που επικρίνει το ΔΝΤ ότι η πρότασή του προσφέρει «αμνηστία» για το χρέος και δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή από τους Ευρωπαίους. Και αυτό, διότι, όπως υποστηρίζει, η Ελλάδα είναι η πλέον προβληματική χώρα, υπονοώντας ότι δεν την αξίζει. Επιπλέον, εκτιμά ότι η «αμνηστία» θα προκαλούσε αντιδράσεις στον πυρήνα της Ευρωζώνης, κάτι επικίνδυνο σε συνδυασμό με το δημοψήφισμα για την έξοδο της Βρετανίας από την Ε.Ε., καθώς εκτιμά ότι θα ενισχύσει τις αντιευρωπαϊκές φωνές στη Γερμανία και αλλού. Πώς μπορεί, όμως, κανείς να συμφωνεί ότι οι στόχοι που ζητεί το ΔΝΤ για το πρωτογενές πλεόνασμα είναι σωστοί, διότι είναι χαμηλότεροι από αυτούς που ζητούν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, αλλά να αρνείται ότι οδηγούν σε μεγαλύτερη ανάγκη μείωσης του χρέους; Οικονομικά, ή μάλλον αριθμητικά, αυτό δεν βγάζει νόημα...
Οι θέσεις του κ. Γκίλμπερτ απηχούν περισσότερο τους πολιτικούς περιορισμούς που αισθάνονται κάποιοι Ευρωπαίοι πολιτικοί – οι οποίοι, όμως, την ίδια στιγμή δεν θέλουν να φύγει το ΔΝΤ, καθώς εκτιμούν ότι χωρίς αυτό η διαπραγμάτευση με την Ελλάδα θα χάσει κάθε τεχνοκρατική επίφαση και θα γίνει απολύτως πολιτική – και σε αυτήν φοβούνται ότι θα χάσουν. Με όλα αυτά δεν είναι να απορεί κανείς με την αντίδραση της Αμερικανίδας πρώην εκτελεστικής διευθύντριας στο ΔΝΤ Μεγκ Λάντσαγκερ, που με άρθρο της στο Reuters εκτιμά ότι ο διεθνής οργανισμός καλύτερα να αποχωρήσει από το ελληνικό πρόγραμμα από το να δεχθεί έναν ακόμη ανεπαρκή συμβιβασμό: Ετσι θα αναγκάσει την Ευρωζώνη να αναλάβει τις ευθύνες της, κατανέμοντας δικαιότερα το κόστος της βοήθειας και τις ευκαιρίες ανάπτυξης. Αυτό όμως είναι εξαιρετικά αβέβαιο ότι θα συμβεί. Και σε κάθε περίπτωση, το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ εξακολουθεί να θέλει το ΔΝΤ «εντός» και να το υποστηρίζει στην επιμονή του για επαρκή ελάφρυνση του χρέους και χαμηλότερα πρωτογενή πλεονάσματα. Μάλιστα, ο υπουργός Οικονομικών Τζακ Λιου έχει προαναγγείλει παρέμβαση των ΗΠΑ για το θέμα στο περιθώριο του G7 στην Ιαπωνία, στα τέλη της εβδομάδας. Με αυτήν την επιδίωξη ταιριάζει χρονικά και ο στόχος του EuroWorking Group, να φτάσει σε λύση για το χρέος μέχρι τις 20 Μαΐου, καθώς την επόμενη μέρα οι υπουργοί Οικονομικών Ιταλίας, Γαλλίας και Γερμανίας, και μαζί η Κριστίν Λαγκάρντ, ο Μάριο Ντράγκι, ο Γερούν Ντάισελμπλουμ, ο Πιερ Μοσκοβισί και ο Κλάους Ρέγκλινγκ –με λίγα λόγια, το Washington Group– θα βρίσκονται όλοι εκεί. Είναι μία ευκαιρία να συνεχισθεί η διαπραγμάτευση, προκειμένου να υπάρξει συμβιβασμός μεταξύ ΔΝΤ και Ευρωπαίων. Ο οποίος, αν υπάρξει, θα είναι 100% πολιτικός...
Πέραν της επιλογής των μέτρων, όμως, η κυβέρνηση δεν είναι σε θέση να καθορίσει το πλαίσιο της διαπραγμάτευσης για το χρέος. Τουλάχιστον αυτή είναι η εκτίμηση αναλυτών στην Ουάσιγκτον, όπου η ταύτισή της με τη θέση του ΔΝΤ για την ανάγκη μεγάλης ελάφρυνσης φαντάζει όψιμη και αντιμετωπίζεται με σκεπτικισμό. Η όποια πολιτική διαπραγμάτευση θα γίνει μεταξύ των πιστωτών. Χαρακτηριστικό είναι το άρθρο γνώμης του Μαρκ Γκίλμπερτ στο Bloomberg, που επικρίνει το ΔΝΤ ότι η πρότασή του προσφέρει «αμνηστία» για το χρέος και δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή από τους Ευρωπαίους. Και αυτό, διότι, όπως υποστηρίζει, η Ελλάδα είναι η πλέον προβληματική χώρα, υπονοώντας ότι δεν την αξίζει. Επιπλέον, εκτιμά ότι η «αμνηστία» θα προκαλούσε αντιδράσεις στον πυρήνα της Ευρωζώνης, κάτι επικίνδυνο σε συνδυασμό με το δημοψήφισμα για την έξοδο της Βρετανίας από την Ε.Ε., καθώς εκτιμά ότι θα ενισχύσει τις αντιευρωπαϊκές φωνές στη Γερμανία και αλλού. Πώς μπορεί, όμως, κανείς να συμφωνεί ότι οι στόχοι που ζητεί το ΔΝΤ για το πρωτογενές πλεόνασμα είναι σωστοί, διότι είναι χαμηλότεροι από αυτούς που ζητούν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, αλλά να αρνείται ότι οδηγούν σε μεγαλύτερη ανάγκη μείωσης του χρέους; Οικονομικά, ή μάλλον αριθμητικά, αυτό δεν βγάζει νόημα...
Οι θέσεις του κ. Γκίλμπερτ απηχούν περισσότερο τους πολιτικούς περιορισμούς που αισθάνονται κάποιοι Ευρωπαίοι πολιτικοί – οι οποίοι, όμως, την ίδια στιγμή δεν θέλουν να φύγει το ΔΝΤ, καθώς εκτιμούν ότι χωρίς αυτό η διαπραγμάτευση με την Ελλάδα θα χάσει κάθε τεχνοκρατική επίφαση και θα γίνει απολύτως πολιτική – και σε αυτήν φοβούνται ότι θα χάσουν. Με όλα αυτά δεν είναι να απορεί κανείς με την αντίδραση της Αμερικανίδας πρώην εκτελεστικής διευθύντριας στο ΔΝΤ Μεγκ Λάντσαγκερ, που με άρθρο της στο Reuters εκτιμά ότι ο διεθνής οργανισμός καλύτερα να αποχωρήσει από το ελληνικό πρόγραμμα από το να δεχθεί έναν ακόμη ανεπαρκή συμβιβασμό: Ετσι θα αναγκάσει την Ευρωζώνη να αναλάβει τις ευθύνες της, κατανέμοντας δικαιότερα το κόστος της βοήθειας και τις ευκαιρίες ανάπτυξης. Αυτό όμως είναι εξαιρετικά αβέβαιο ότι θα συμβεί. Και σε κάθε περίπτωση, το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ εξακολουθεί να θέλει το ΔΝΤ «εντός» και να το υποστηρίζει στην επιμονή του για επαρκή ελάφρυνση του χρέους και χαμηλότερα πρωτογενή πλεονάσματα. Μάλιστα, ο υπουργός Οικονομικών Τζακ Λιου έχει προαναγγείλει παρέμβαση των ΗΠΑ για το θέμα στο περιθώριο του G7 στην Ιαπωνία, στα τέλη της εβδομάδας. Με αυτήν την επιδίωξη ταιριάζει χρονικά και ο στόχος του EuroWorking Group, να φτάσει σε λύση για το χρέος μέχρι τις 20 Μαΐου, καθώς την επόμενη μέρα οι υπουργοί Οικονομικών Ιταλίας, Γαλλίας και Γερμανίας, και μαζί η Κριστίν Λαγκάρντ, ο Μάριο Ντράγκι, ο Γερούν Ντάισελμπλουμ, ο Πιερ Μοσκοβισί και ο Κλάους Ρέγκλινγκ –με λίγα λόγια, το Washington Group– θα βρίσκονται όλοι εκεί. Είναι μία ευκαιρία να συνεχισθεί η διαπραγμάτευση, προκειμένου να υπάρξει συμβιβασμός μεταξύ ΔΝΤ και Ευρωπαίων. Ο οποίος, αν υπάρξει, θα είναι 100% πολιτικός...
No comments:
Post a Comment