ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣΜία από τα ίδια, και λίγο χειρότερα
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Η νέα μεταπολίτευση απαιτεί να διαλυθούν μερικοί μύθοι. Χθες διαλύθηκαν αρκετοί. Μια αριστερή κυβέρνηση έφερε προς ψήφιση το δικό της μνημόνιο, με περικοπές στις συντάξεις και άλλα «αντιλαϊκά» μέτρα. Μια αριστερή κυβέρνηση έριξε δακρυγόνα, έκανε προληπτικούς ελέγχους και συλλήψεις, κυνήγησε τους συνήθεις μπαχαλάκηδες. Μια αριστερή κυβέρνηση προχωρεί, επίσης, σε μεγάλες ιδιωτικοποιήσεις.
Η Αριστερά που κυβερνά είχε αναλάβει τον ρόλο του ιεροκήρυκα σε όλα αυτά τα θέματα. Από τον άμβωνα της ιδεολογικής της κυριαρχίας κατηγορούσε κάθε κυβέρνηση ότι «πουλούσε τα ασημικά» όταν έκανε ιδιωτικοποιήσεις, ότι προχωρούσε σε «σφαγή των λαϊκών εισοδημάτων» όταν έπαιρνε μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής και, τέλος, ότι ακολουθούσε παρακρατικές μεθόδους όταν προσπαθούσε να βάλει τάξη στους δρόμους της Αθήνας.
Δεν καταλαβαίνουμε ίσως τη σημασία αυτής της εξέλιξης, βουτηγμένοι όπως είμαστε μέσα στην παραπολιτική φιλολογία. Ανοίγει ο δρόμος για να γυρίσει το εκκρεμές στη μέση. Ποια Αριστερά θα τολμήσει να κατηγορήσει την επόμενη και μεθεπόμενη κυβέρνηση για ιδιωτικοποιήσεις, μέτρα ή δακρυγόνα; Η απάντηση θα είναι απλή: «Μα, εσείς τα κάνατε όταν είχατε την εξουσία». Κανείς δεν θα ακούει πια το επιχείρημα «ναι, αλλά πληρώναμε δικές σας αμαρτίες δεκαετιών» ούτε θα είναι διατεθειμένος να δεχθεί τη δικαιολογία του μνημονιακού εξαναγκασμού. Η Αριστερά έχασε την όποια αθωότητα είχε στο μυαλό ενός μεγάλου μέρους της κοινής γνώμης.
Το πού θα οδηγήσει αυτό δεν είναι απολύτως προβλέψιμο. Πολλοί συμπολίτες μας που πίστεψαν στο αριστερό παραμύθι θα προτιμήσουν τον καναπέ την επόμενη φορά. Αλλοι, και ιδιαίτερα οι νέοι, ενδέχεται να γοητευθούν από ακόμη πιο ριζοσπαστικές και βίαιες Σειρήνες.
Αυτός είναι ένας μεγάλος κίνδυνος.
Επρεπε, όμως, να περάσουμε από αυτό το επεισόδιο. Ζήσαμε την αριστερή εμπειρία και δεν είχε σχέση ούτε με το όνειρο ούτε με τον μύθο που γαλούχησαν εμάς, τη γενιά της μεταπολίτευσης. Μία από τα ίδια ήταν, με λίγο μεγαλύτερη δόση ανεπάρκειας και ερασιτεχνισμού.
Η Αριστερά που κυβερνά είχε αναλάβει τον ρόλο του ιεροκήρυκα σε όλα αυτά τα θέματα. Από τον άμβωνα της ιδεολογικής της κυριαρχίας κατηγορούσε κάθε κυβέρνηση ότι «πουλούσε τα ασημικά» όταν έκανε ιδιωτικοποιήσεις, ότι προχωρούσε σε «σφαγή των λαϊκών εισοδημάτων» όταν έπαιρνε μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής και, τέλος, ότι ακολουθούσε παρακρατικές μεθόδους όταν προσπαθούσε να βάλει τάξη στους δρόμους της Αθήνας.
Δεν καταλαβαίνουμε ίσως τη σημασία αυτής της εξέλιξης, βουτηγμένοι όπως είμαστε μέσα στην παραπολιτική φιλολογία. Ανοίγει ο δρόμος για να γυρίσει το εκκρεμές στη μέση. Ποια Αριστερά θα τολμήσει να κατηγορήσει την επόμενη και μεθεπόμενη κυβέρνηση για ιδιωτικοποιήσεις, μέτρα ή δακρυγόνα; Η απάντηση θα είναι απλή: «Μα, εσείς τα κάνατε όταν είχατε την εξουσία». Κανείς δεν θα ακούει πια το επιχείρημα «ναι, αλλά πληρώναμε δικές σας αμαρτίες δεκαετιών» ούτε θα είναι διατεθειμένος να δεχθεί τη δικαιολογία του μνημονιακού εξαναγκασμού. Η Αριστερά έχασε την όποια αθωότητα είχε στο μυαλό ενός μεγάλου μέρους της κοινής γνώμης.
Το πού θα οδηγήσει αυτό δεν είναι απολύτως προβλέψιμο. Πολλοί συμπολίτες μας που πίστεψαν στο αριστερό παραμύθι θα προτιμήσουν τον καναπέ την επόμενη φορά. Αλλοι, και ιδιαίτερα οι νέοι, ενδέχεται να γοητευθούν από ακόμη πιο ριζοσπαστικές και βίαιες Σειρήνες.
Αυτός είναι ένας μεγάλος κίνδυνος.
Επρεπε, όμως, να περάσουμε από αυτό το επεισόδιο. Ζήσαμε την αριστερή εμπειρία και δεν είχε σχέση ούτε με το όνειρο ούτε με τον μύθο που γαλούχησαν εμάς, τη γενιά της μεταπολίτευσης. Μία από τα ίδια ήταν, με λίγο μεγαλύτερη δόση ανεπάρκειας και ερασιτεχνισμού.
No comments:
Post a Comment