Το πρώτο που μπορεί να σκεφτεί κάποιος για τον Αντώνη Σαμαρά αυτές τις ημέρες είναι ότι ανατρέπει μια πολύ κακή παράδοση στη μεταπολιτευτική Δεξιά: να φτάνουν οι αρχηγοί της ώς το αξίωμα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά να μη γίνονται απαραίτητα και πρωθυπουργοί.
Ο Αβέρωφ και ο Εβερτ πήγαν ώς τη βρύση και νερό δεν ήπιαν. Το κατάφερε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης - με πολλή προσπάθεια. Αλλά αυτός ήταν εκ μετεγγραφής. Ουσιαστικά ο μόνος γηγενής που πήρε τη ΝΔ από την αντιπολίτευση και την οδήγησε στην εξουσία ήταν ο Κ. Καραμανλής. Ο Σαμαράς είναι ο δεύτερος. Αλλά κανένας άλλος δεν έφτασε ποτέ στο Μέγαρο Μαξίμου έπειτα από τόσο πολλά - και επικίνδυνα - σλάλομ στο πολιτικό πεδίο.
ΣΠΟΥΔΑΙΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ. Η διαδρομή του είναι συναρπαστική, όπως και η γενεαλογική του προέλευση. Από την πλευρά της μητέρας του είναι δισέγγονος της Πηνελόπης Δέλτα, κόρης του Εμμανουήλ Μπενάκη. Γιος του καρδιολόγου Κωνσταντίνου Σαμαρά και της Ελένης Ζάννα, εγγονός του παλαιού βουλευτή Θεσσαλονίκης Αλέξανδρου Ζάννα και ανιψιός του πρώην βουλευτή Μεσσηνίας της ΕΡΕ Γεωργίου Σαμαρά, με σπουδές στο Χάρβαρντ και καλή σκηνική παρουσία, ανήκει και αυτός στην κατηγορία των γόνων. Και στα 61 του σήμερα έχει κιόλας κάμποσα ρεκόρ στο περιπετειώδες βιογραφικό του.
Ηθελε πάντα να φτάσει εδώ που έφτασε σήμερα; Μάλλον. Ο συγκάτοικός του στο Κολέγιο Αμχερστ στην Αμερική Γιώργος Παπανδρέου διηγούνταν κάποτε ότι τον θυμόταν στο δωμάτιό τους να κάνει πρόβες πολιτικού ρήτορα του μέλλοντος. Δεν είχε άδικο να βιάζεται: προτού καν συμπληρώσει τα 26 του χρόνια έγινε ο νεότερος βουλευτής στην ιστορία του ελληνικού Κοινοβουλίου, το 1977.
ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ. Ηταν ο πιο φιλόδοξος πολιτικός της γενιάς του - και της ΟΝΝΕΔ! Στα 42 του είχε προλάβει να πάρει δύο κορυφαία χαρτοφυλάκια: υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Τζαννετάκη το 1989 και Εξωτερικών πρώτα στην οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα και μετά με την κυβέρνηση Μητσοτάκη, που υπήρξε μοιραία γι' αυτόν. Συνδέθηκε (άλλοι λένε ότι δημιούργησε) με έναν από τους γόρδιους δεσμούς της ελληνικής πολιτικής: το Μακεδονικό.
Αλλά αν υπάρχει κάτι ανυπέρβλητο στα παγκόσμια κοινοβουλευτικά χρονικά είναι ότι ο Αντώνης Σαμαράς έγινε αρχηγός του κόμματος το οποίο κανονικά δεν θα έπρεπε να τον θέλει ούτε ζωγραφιστό, αφού ανέτρεψε την κυβέρνησή του και έγινε αρχηγός αντίπαλου κόμματος.
Παιχνίδια της μοίρας. Ενώ απέτυχε να διασπάσει τη ΝΔ και περιπλανήθηκε μόνος στην έρημο, το 2009 ανεδείχθη στο αξίωμα του προέδρου του κόμματος σε συνθήκες που λειτούργησαν λυτρωτικά για το «αμάρτημα» του 1993. Οτι νίκησε την επίγονο του πρωθυπουργού του οποίου ανέκοψε ο ίδιος εκ των έσω την πορεία ήταν η εσωκομματική δικαίωση. Σαν να έριχνε η κομματική βάση της ΝΔ την ευθύνη για τα παλιά στον Μητσοτάκη και όχι στον νεαρό που τον κατέβασε από το τρένο της Ιστορίας.
Πάντως το εγχείρημα διεμβολισμού των δύο μεγάλων κομμάτων έληξε άδοξα. Η Πολιτική Ανοιξη πήρε λιγότερο από 5% το 1993, κάτι πήγε να κάνει με το 8,7% των ευρωεκλογών του επόμενου χρόνου, αλλά η συνέχεια ήταν απογοητευτική: ούτε το 1996 μπήκε στη Βουλή, ενώ το 1999 δεν κατάφερε να εκλέξει ούτε καν ευρωβουλευτή.
ΑΒΑΝΤΑ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ. Η πολιτική σταδιοδρομία του έδειχνε να σταματά εκεί. Με δεδομένη την ισχύ της οικογένειας Μητσοτάκη στη ΝΔ ο Σαμαράς δεν θα μπορούσε να επιστρέψει στο κόμμα. Εκτός αν τον έπαιρνε στην πλάτη κάποιος που είχε τις περγαμηνές των ιδρυτικών μύθων της ΝΔ. Αν έχεις τύχη, διάβαινε: το 1997 ο Κώστας Καραμανλής παρέλαβε την ηττημένη ΝΔ.
Το βέτο για τον Σαμαρά από τον πατέρα Μητσοτάκη και την κόρη του ήταν ενεργό και ο Καραμανλής το σεβάστηκε. Αλλά αυτό δεν συμπεριλάμβανε τη δήλωση υποστήριξης της ΝΔ που έκανε ο Σαμαράς στις εκλογές του 2000. Ούτε απέκλειε το αρχηγικό δικαίωμα του θριαμβευτή των εκλογών του 2004 να... εξορίσει τον εχθρό των Μητσοτάκηδων στο Στρασβούργο ως ευρωβουλευτή της ΝΔ.
Οταν έγινε υπουργός Πολιτισμού στην κυβέρνηση Καραμανλή όλοι κατάλαβαν ότι ο παλαιός προστατευόμενος του Ευάγγελου Αβέρωφ έμπαινε ξανά στο παιχνίδι, σε μια στιγμή όπου ήταν φανερό ποια θα είχε ως αντίπαλο. Το 2007 θα αποκατασταθεί πλήρως, αφού εκλέγεται βουλευτής Μεσσηνίας της ΝΔ. Και δύο χρόνια αργότερα ο θρίαμβος: η απόφαση να εκλεγεί ο διάδοχος του Κ. Καραμανλή α λα ΠΑΣΟΚ - από τη βάση - τον έφερε στην ηγεσία της ΝΔ.
Ηταν θέμα μηνών να ανοίξει η πόρτα της εξόδου για την Ντόρα Μπακογιάννη και η διαφορετική στάση στο πρώτο Μνημόνιο το καλοκαίρι του 2010 ήταν καλό πρόσχημα εκατέρωθεν. Ο Σαμαράς είχε νικήσει πάλι τους Μητσοτάκηδες. Αλλά η νίκη ήταν μισή. Θα ολοκληρωνόταν στις εκλογές του εφετινού Μαΐου, όταν η απομακρυνθείσα πρώην υπουργός απέτυχε να σταδιοδρομήσει η ίδια ως αρχηγός κόμματος και επέστρεψε στη ΝΔ.
Για τον άνθρωπο που έγινε χθες ο 11ος κοινοβουλευτικός πρωθυπουργός της Γ' Ελληνικής Δημοκρατίας είναι προφανές ότι ισχύει ο κανόνας του Πάουλο Κοέλιο: αν θέλεις πολύ κάτι, το Σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις. Μετά τη συντριπτική αποτυχία της 6ης Μαΐου, πρέπει να είναι πολλοί θεοί με το μέρος σου για να βρεθείς στον κορυφή της εκτελεστικής εξουσίας μερικές εβδομάδες αργότερα. Στις 17 Ιουνίου ο Σαμαράς κράτησε όρθιο τον έναν πόλο του δικομματισμού, αναχαίτισε το φαινόμενο Τσίπρα και τώρα καλείται να αποδείξει ότι τα - αμφιλεγόμενα - επεισόδια της σταδιοδρομίας του τον έκαναν σοφότερο.
No comments:
Post a Comment