Την ουτοπία και τα πράσινα άλογα του Τσίπρα, ή τον ρεαλισμό του Σαμαρά;
Ειλικρινά, του αξίζουν συγχαρητήρια του Αλέξη. Από επαναστάτης χωρίς αιτία την εποχή των καταλήψεων, με αιτήματα του τύπου «δεν έχει πολύ ζαμπόν η ζαμπονοτυρόπιτα», βρίσκεται στο κατώφλι του Μάξιμου.
Αλήθεια, πως τα κατάφερε;
Μα φορώντας το προσωπείο του «αριστερούλη», φυσικά. Του “αριστερού”, αλλά όχι πολύ, πιο ελαφρύ και light, για να μην τρομάξουν και οι μπαμπάδες των παιδιών της Κηφισιάς και της Εκάλης που επάνδρωναν τα “Δεκεμβριανά”. Άσχετο βεβαίως αν στο βάθος του μυαλού του γούσταρε το “αντάρτικο πόλης” του … Αμυρά.
Του «λίγο αριστερού» που μάχεται για τα δικαιώματα του εργαζόμενου και με την πρώτη ευκαιρία κατεβαίνει στο Σύνταγμα για να καταδικάσει το κράτος που πίνει το αίμα του λαού με το μπουρί της σόμπας , σέβεται τον λαθρομετανάστη και θεωρεί … μπανάλ τον πατριωτισμό, καταδικάζει την όποια ιδιωτική πρωτοβουλία και υπερασπίζει μέχρι εσχάτων το πανεπιστημιακό άσυλο για την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών.
Φαινομενικά δηλαδή, ο αποδεκτός επαναστάτης. Ακριβώς όπως ξεκίνησε κάποτε και ο Ανδρέας πριν γίνει εικόνισμα σε βίλες της Εκάλης και επιχειρηματικά γραφεία
Ουσιαστικά, όμως, ο τέλειος υπερασπιστής του αρρωστημένου πελατειακού πράσινου κράτους.
Ενός κράτους που θέλει τον Έλληνα δέσμιο πετώντας του ένα κομμάτι ψωμί, που δεν θέλει επενδύσεις για να μην θιγούν τα συμφέροντα των διαπλεκόμενων υποστηρικτών του, που εξαθλιώνει την χώρα εκμεταλλευόμενο την δυστυχία των μεταναστών για μερικές ψήφους, που κάνει ότι είναι δυνατόν για να υπονομεύσει τον όρο πατρίδα, καθώς μόνο από εκεί μπορεί να πιαστεί ο Έλληνας και να επαναστατήσει. Ενός κράτους που υπονόμευσε την εθνική παιδεία κομματικοποιώντας την, για να έχει τα ελληνόπουλα αμόρφωτα και ελεγχόμενα.
O ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί μια τακτική απλή και παλιά όσο και η προπαγάνδα. Παγιδεύει με λεκτικά πυροτεχνήματα έναν λαό ψυχολογικά πιεσμένο από τα τεράστια προβλήματα του, επιδιώκει να δώσει ο πολίτης την ευχάριστη, την βολική για τον ίδιο ερμηνεία-παρηγορι’α στον εαυτό του. Εξαπολύει συνεχώς λεκτικά πυροτεχνήματα, ελπίζοντας ότι οι απελπισμένοι θα κοιτάξουν το πυροτέχνημα και δεν θα δουν τα υπόλοιπα του “προγράμματός” που είναι μειοψηφικά στην κοινωνία. Γι αυτό και ο ΣΥΡΙΖΑ κρύβει επιμελώς το πρόγραμμά του. Γιατί δεν μπορεί να επιχειρηματολογήσει επ΄αυτού. Γι αυτό και ο Τσίπρας δεν θέλει το ντιμπέιτ . Όχι γιατί φοβάται τον Σαμαρά. Την γύμνια του προγράμματός του που θα δει ο κόσμος φοβάται.
Είναι απολύτως λογικό και εξηγήσιμο εκείνοι που κάηκαν από την πολιτική του μνημονίου να ενστερνίζονται τώρα την Γη της Επαγγελίας που τους υπόσχεται ο Τσίπρας.
Άλλωστε, ο Τσίπρας, δεν έχει κυβερνήσει. Οπότε ας τον δοκιμάσουμε, λένε.
Πριν δοκιμαστεί όμως, να βγει και να πει την αλήθεια. Ότι η μονομερής καταγγελία του μνημονίου, οδηγεί αυτομάτως στην δραχμή.
Να πει ότι με τις τζάμπα μαγκιές στην Μέρκελ και τον Ολάντ, έχει ήδη οδηγηθεί έκτος διπλωματικής αρένας.
Να τους πει, ότι αν θα βγει, θα ακολουθήσει αναγκαστικά αυτά που έχει εξαγγείλει ο Σαμαράς, γιατί δεν υπάρχει σάλιο.
Να τους πει, ότι όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, που προσπαθεί να αντιγράψει, έδινε λεφτά, τα έδινε γιατί ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κάτι είχε αφήσει στο ταμείο.
Να τους πει επίσης, ότι με την κρίση που έχει πλέον απλωθεί σε Ισπανία και Ιταλία, οι ευρωπαίοι δεν είναι διατεθειμένοι να παίζουν παιχνιδάκια.
Να μας πει επιτέλους, τι θα κάνει αν οι Ευρωπαίοι του πουν άντε και….
Το ερώτημα και το διακύβευμα των εκλογών της επόμενης Κυριακής είναι πολύ απλό: Τι Ελλάδα θέλουμε;
Θέλουμε να αγωνιστούμε για μια Ελλάδα που θα μείνει όρθια;
Θέλουμε να παλέψουμε με όπλο την Ελληνική Σημαία ενάντια στις δυνάμεις της αποσύνθεσης και της διάλυσης του κοινωνικού ιστού, τη φυγής των νέων μας προς τα έξω, της εθνικής κατάθλιψης;
Αν το θέλουμε πρέπει να πολεμήσουμε όλα αυτά που μας έφεραν εδώ: τον εθνομηδενισμό και τον ραγιαδισμό, την λατρεία της πολυπολιτισμικότητας, την καταστροφή των πανεπιστημίων μας εν ονόματι της ελευθερίας των κουκουλοφόρων, την δολοφονία της κοινωνίας εν ονόματι της ελευθερίας και των δικαιωμάτων του κάθε εγκληματία από το Πακιστάν, την επιβολή της κάθε μετριότητας εν ονόματι της “ελεύθερης διακίνησης των ιδεών” από τα ΜΜΕ της διαπλοκής, την ώρα που κάθε αντίθετη άποψη στιγματίζεται αυτόματα ως “φασιστική”.
Όλα αυτά δηλαδή που εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά θα μου πείτε: Και τι μας λες ρε μεγάλε δηλαδή; Να ψηφίσουμε Σαμαρά;
Το θέμα είναι να μείνει η χώρα όρθια και να προσπαθήσουμε να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα που οδήγησαν το ελληνικό Έθνος- Κράτος στην σημερινή κατάσταση, σας απαντώ.
Κι έμενα με έχει δυσαρεστήσει η στάση του Σαμαρά σε συγκεκριμένες κινήσεις του.
Όμως θα πρέπει να του αναγνωρίσουμε, ότι λόγω της στάσης που κράτησε, η χώρα είναι σήμερα ακόμα όρθια.
Και πριν αρχίσετε να μου τα χώνεται στα σχόλια, αναλογιστείτε το έξης:
Όταν έχεις την ευθύνη να κρατήσεις όρθια μια διαλυμένη χώρα, είσαι αναγκασμένος να επιλέξεις μεταξύ του δυσάρεστου και του καταστροφικού.
Όταν φωνάζεις από την αρχή ότι το μνημόνιο σκοτώνει την Ελλάδα και σε αντιμετωπίζουν σαν ένα μαθητευόμενο μάγο, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό της χώρας και την επίμαχη στιγμή δικαιώνεσαι, τι πρέπει να κάνεις;
Να εκμεταλλευτείς την δυστυχία του κόσμου για να δικαιωθείς ή να αντιμετωπίσεις ρεαλιστικά την κατάσταση, για να παραμείνει η χωρά όρθια.
Και ερχόμαστε στο σήμερα, όπου και πάλι ο Σαμαράς υπερασπίζει το γεγονός πως η χώρα πρέπει να παραμείνει όρθια. Μέσα στην Ευρώπη, με τους Έλληνες ενωμένους. Χωρίς να τάζει λαγούς με πετραχήλια. Προτείνοντας ένα ρεαλιστικό εθνικό σχέδιο για έξοδο από την κρίση. Σε μια Ευρώπη που ξύπνησε επιτέλους και όπως δείχνουν τα πράγματα είναι διατεθειμένη να αλλάξει νοοτροπία.
Όμως ακόμα και αν υπάρξει μια μελλοντική κατάρρευση της Ευρωζώνης, όπως υποστηρίζουν διεθνείς οικονομολόγοι, πρέπει να παραμείνουμε στην αγκαλιά της Ευρώπης.
Γιατί είναι εντελώς διαφορετικό να γίνει η μετάβαση στην δραχμή ομαλά και εντελώς διαφορετικό να γίνει βίαια.
Ή βλέπεις ρεαλιστικά την κατάσταση και εμπιστεύεσαι τον Σαμαρά, ή ψηφίζεις Τσίπρα και γαία πυρί μιχθήτω.
Τόσο απλά.
Πάνος Ζ.
This entry was posted in Επισημαίνουμε. Bookmark the permalink.
No comments:
Post a Comment