Το λάθος που θα μείνει αξέχαστο Tου Στεφανου Κασιματη Το αξιοσημείωτο δεν είναι ότι το debate ματαιώθηκε - η εξέλιξη αυτή ήταν συμβατή με το ήθος και τη λογική των δύο αντιπάλων και, ως εκ τούτου, αναμενόμενη. Το αξιοσημείωτο είναι μάλλον ότι δεν ξέρεις ποια από τις δύο εκδοχές, που παρέσχε η κάθε πλευρά για τους λόγους της ματαίωσης, να πιστέψεις! Διότι η κάθε πλευρά δίνει μία εκδοχή με την οποία εκτίθεται εξ ολοκλήρου η άλλη, ενώ συγχρόνως κάθε εκδοχή είναι εξίσου αληθοφανής με την άλλη. Το είδος της σύγχυσης που προκαλείται έτσι μου θυμίζει παιδαριώδεις καταστάσεις των πρώτων χρόνων της σχολικής ζωής: Φαντασθείτε, ας πούμε, ότι γίνεται μια αταξία στο μάθημα, ο δάσκαλος προσπαθεί καλοπροαίρετα να επιμερίσει τις ευθύνες μεταξύ των πρωταγωνιστών, αλλά ο κάθε εμπλεκόμενος αρνείται πλήρως το δικό του μερίδιο ευθύνης και την καταλογίζει στους άλλους. Τι κάνει τότε ο δάσκαλος, για να αποκαταστήσει την τάξη και να συνεχιστεί το μάθημα; Τους βγάζει όλους έξω από την τάξη... Το ίδιο κάνει και ο ψηφοφόρος, εφόσον δεν είναι εκ των προτέρων ταγμένος σε μία από τις δύο πλευρές. «Αφού δεν μπορώ να πεισθώ για το δίκιο του ενός ή τους άλλου, δεν πιστεύω κανέναν τους», λέει. (Ενδεχομένως, μάλιστα, επισφραγίζει ακόσμως το τελεσίδικον της κρίσης του με την εις αμφοτέρους προτροπή προς συνουσίαν...) Ετσι, χάνεται η εμπιστοσύνη στα πρόσωπα και τις διαδικασίες της πολιτικής - και η εμπιστοσύνη όσο εύκολα χάνεται τόσο δύσκολα ανακτάται. Τώρα, αναλογισθείτε και το αντικείμενο της προστριβής, που είχε ένα τόσο ακριβό τίμημα, την απώλεια της εμπιστοσύνης. Προς τι, λοιπόν, ο καβγάς; Για το δήθεν debate, το οποίο στην Ελλάδα το αντιλαμβανόμαστε είτε ως εκφορά υπνωτικών μονολόγων, που ποτέ δεν διασταυρώνονται, είτε ως αγώνα πυγμαχίας, που δίνεται με τις λέξεις και χωρίς Queensberry rules. Μιλούμε, δηλαδή, για μία διαδικασία, την οποία εισάγαμε από χώρες όπου οι άνθρωποι μπορούν να συζητούν με σκοπό τη σύνθεση του μεγίστου των κοινών απόψεων· και το εισάγαμε, με μοναδικό κίνητρο τον συμπλεγματικό πιθηκισμό μας: ως τηλεοπτικό trend, ώστε να μην υπολειπώμεθα των πλέον προηγμένων. Τι κι αν δεν έχουμε στην πολιτική κουλτούρα μας τις ουσιαστικές προϋποθέσεις για μια αντιπαράθεση θέσεων, που θα γίνεται με κοσμιότητα, ακόμη και με χιούμορ; Η εικόνα -το ίματζ- πάνω απ' όλα! Ολα αυτά, βέβαια, δεν είναι παρά η υπόμνηση μια αδυναμίας μας χρόνιας, που εκδηλώθηκε με πολύ βαρύτερο κόστος για όλους -από τον τομέα του τουρισμού μέχρι το δράμα καρκινοπαθών- στις αρχές Ιουνίου, με την άκαρπη προσπάθεια σχηματισμού κυβέρνησης. Παρακολουθήσαμε, τότε, μια τυφλή σύγκρουση του τύπου «όλοι εναντίον όλων», με σκοπό ο καθένας να επιβάλει την προτεραιότητά του έναντι των υπολοίπων. Ομως η ζωή συνήθως προχωρεί με συμβιβασμούς και σπανιότερα με συγκρούσεις. Οταν δεν γίνεται εκ των πραγμάτων να συμφωνήσεις με τον άλλον στην κορυφαία προτεραιότητά σου, λ.χ. την εφαρμογή του σοσιαλισμού, αναγκάζεσαι να συναντηθείς μαζί του σε στόχους υποδεέστερους στην κλίμακα των προτεραιοτήτων, που όμως μπορεί να είναι κοινοί, όπως π.χ. το πώς θα καταβληθούν οι μισθοί και οι συντάξεις του Αυγούστου ή πώς θα πληρωθούν οι φαρμακοποιοί ώστε να συνεχίσουν οι καρκινοπαθείς τη θεραπεία τους. Αυτό, βέβαια, ισχύει μόνον εφόσον ενδιαφέρεσαι να προχωρήσουν τα πράγματα. Αν όμως πρώτιστο ενδιαφέρον σου είναι η επιβολή της δικής σου άποψης καθ' ολοκληρίαν, τότε δεν έχεις λόγο να φοβάσαι την ακινησία και την επιλέγεις. Αυτή την αδράνεια, που είναι το τίμημα του βλακώδους μαξιμαλισμού, θα πληρώσουμε στο τέλος. Αυτή η αδράνεια αποδεικνύει μέρα με τη μέρα στους εταίρους της Ευρωζώνης ότι η Ελλάδα εν τέλει δεν αξίζει τη σωτηρία της, ότι η θυσία της θα έχει νόημα, αν έτσι πρόκειται να παραδειγματισθούν οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου και να προχωρήσουν στην αναγκαία μεταρρύθμιση του κράτους προνοίας, ώστε να αξίζει τον κόπο η διάθεση των πλεονασμάτων του Βορρά για τη σταθεροποίηση του ευρώ. Υπό την προοπτική αυτή, βεβαίως και έχουμε θέση στο μέλλον της Ευρώπης: θα είναι εκείνη του λάθους που το διόρθωσε για να προχωρήσει - και τέτοια λάθη δεν ξεχνιούνται ποτέ!.. Πριγκιπική ξεφτίλα Διαβάζω ότι η Μάχα αλ Σουντάιρι, πάμπλουτη σύζυγος του υπουργού Εσωτερικών της Σαουδικής Αραβίας και πρώτου στη σειρά διαδοχής του θρόνου, αποπειράθηκε να την κοπανήσει από πολυτελές ξενοδοχείο των Παρισίων αφήνοντας απλήρωτο έναν λογαριασμό ύψους έξι εκατομμυρίων ευρώ. Φυσικά, την τσάκωσαν και έγινε ρεζίλι. Πού όμως σκόνταψε το πανούργο σχέδιό της; Η απάντηση βρίσκεται στο παρακάτω απόσπασμα της ανταπόκρισης: «Το σχέδιο της πριγκίπισσας και της 60μελούς συνοδείας της προέβλεπε να φύγουν όσο πιο διακριτικά (sic) γινόταν από το ξενοδοχείο, στο οποίο διέμεναν από τις 23 Δεκεμβρίου σε συνολικά 41 σουίτες και δωμάτια». Διακριτικά, με εξήντα νομάτους, καμιά διακοσαριά βαλίτσες, ίσως και κανένα δυο ελέφαντες; Των αδυνάτων αδύνατον! Ακόμη μία απόδειξη, λοιπόν, της σοφίας του Ναπολέοντα που συμβούλευε τους επιτελείς του να προτιμούν πάντα τα απλά σχέδια... Προσοχή, πρόεδρε! Δηλώνω γοητευμένος με τη δηλωθείσα αποφασιστικότητα του προέδρου Αντώνη Σαμαρά «θα φάω σίδερα για να φέρω επενδύσεις». Υπάρχει όμως ένα τεχνικό πρόβλημα, το οποίο δεν αμφιβάλλω ότι έχει ληφθεί υπ' όψιν, παρ' όλα αυτά όμως εγώ -καλού κακού- οφείλω να το θέσω: Οταν τρώει κανείς σίδερα και βγάζει επενδύσεις, εξυπακούεται ότι πρέπει να προσέξει ώστε αυτές να μην καταλήξουν στο αποχετευτικό δίκτυο...

Πείτε μας τη γνώμη σας