αμήχανον τέχνημα

Αμήχανον τέχνημα

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Όταν άκουσα πως υπάρχει περίπτωση να στερήσουν βουλευτές της Χρυσής Αυγής από την αστυνομική προστασία, σκέφτηκα πως και η σκληρότητα έχει τα όριά της. Μπορεί να τους θεωρείς εγκληματική οργάνωση, όμως άλλο αυτό κι άλλο να εξαντλείς την αυστηρότητά σου. Σε λίγο, έτσι όπως πήρε φόρα ο κ. Δένδιας, θα ζητήσει από τις υπηρεσίες του να τους ρίχνουν και κλήσεις αν τους πιάνουν να παρκάρουν παράνομα ή να περνούν με κόκκινο. Ας μου συγχωρεθεί η παιγνιώδης διάθεση με ένα θέμα που, είναι η αλήθεια, μόνον αστεία δεν σηκώνει. Αυτό όμως που θέλω να αναδείξω είναι η πολυπλοκότητα του προβλήματος και η κάποια αμηχανία στον τρόπο με τον οποίον το χειριζόμαστε. Αμηχανία δικαιολογημένη ως ένα σημείο. Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν, σ’ αυτό συμφωνούμε όλοι, και δεν αρκεί η περίφημη «πολιτική βούληση» για να αντιμετωπισθεί το καρκίνωμα. Εξηγούμαι. Ας πούμε ότι χαρακτηρίζεται εγκληματική οργάνωση, συμμορία. Γεγονός που, ας πούμε, λύνει τα χέρια της Αστυνομίας και του δικαστικού σώματος. Τι θα γίνει όμως με τη δραστηριότητα της Χρυσής Αυγής στα σχολεία; Πρόκειται για μια από τις πιο επικίνδυνες πτυχές της δράσης της και -απ’ ό,τι λέγεται- στους συμμάχους της συγκαταλέγονται και γονείς και δάσκαλοι. Πώς αποτρέπεις τη διείσδυση των τοξικών λυμάτων στα μυαλά παιδιών δώδεκα ετών; Διά της απαγορεύσεως; Πέρυσι είδαμε πως οργανώνουν ειδικά μαθήματα για νέα παιδιά, εκτός σχολικής τάξης. Είχα απορήσει τότε με τους γονείς που συνοδεύουν τα παιδιά τους για να ακούν τις αφελείς εκδοχές της ελληνικής Ιστορίας. Αλλά αυτές έχουν κι οι ίδιοι στο μυαλό τους και, στο κάτω κάτω, αισθάνονται πως εκεί παρέχουν και τη σχετική προστασία στα παιδιά. Πώς το αντιμετωπίζεις αυτό; Διά της απαγορεύσεως; Η λεγόμενη εγκληματική οργάνωση έχει το δικαίωμα να οργανώνει διαλέξεις για νέους και τους γονείς τους; Ολ’ αυτά, γιατί φοβάμαι πως, ενώ η Χρυσή Αυγή με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα ξεπέρασε τα όρια, η Δημοκρατία μας οχυρώνεται, για μία ακόμη φορά, πίσω από τα δικά της. Διότι η αστυνομική και ποινική αντιμετώπιση των συμμοριτών πρέπει να λειτουργήσει από τη στιγμή που υπάρχει μια δολοφονία. Η Αστυνομία και οι δικαστές όμως δεν φτάνουν για την κοινωνική τους απομόνωση. Και ο καβγάς που ξέσπασε για τα άκρα, το ένα, τα δύο και τα δεκατρία, μάλλον την αμηχανία της πολιτικής τάξης προδίδει.   Καθημερινή