Η Ελλάδα μελαγχολεί
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Οι φήμες λένε πως στο επιτελείο του πρωθυπουργού επικρατεί άκρατη απαισιοδοξία, σε αντίθεση με τον ίδιο τον κ. Τσίπρα που, όπως λέγεται, διατηρεί μιαν εντελώς δική του, μάλλον αλλόκοτη, αισιοδοξία. Μεταφέρω την πληροφορία με πάσα επιφύλαξη και σίγουρα όχι για να αποπειραθώ ένα σχόλιο πάνω στην ψυχολογική υγεία του αρχηγού της ελληνικής κυβέρνησης αλλά σε εκείνη όλων των υπολοίπων – ημών, δηλαδή, των πολιτών, απλών ψηφοφόρων.
Δεν ξέρω αν θα έπρεπε να είμαστε με χάπια (πολλοί κατάπιαμε κάμποσα πέρσι το καλοκαίρι πάντως...), η αλήθεια είναι όμως πως, παρά τα έκτροπα των αγροτών, ο κόσμος έχει περιπέσει σε κάτι ανάμεσα σε απάθεια και καταθλιπτική αδράνεια. Μετά τη δραματική κορύφωση του περσινού καλοκαιριού, που κατέληξε στις φθινοπωρινές εκλογές με τα γνωστά αποτελέσματα, επήλθε μια κατάπτωση, αφεθήκαμε σε μια νωχέλεια απέναντι στα πολιτικά τεκταινόμενα, μια μοιρολατρία ίσως, μολονότι οι προσδοκίες διαψεύσθηκαν, οι οικονομικές συνθήκες επιδεινώνονται ραγδαία, έχει προστεθεί η διεθνής, οξύτατη κρίση του μεταναστευτικού (αυτή κι αν είναι ανθρωπιστική κρίση!), ενώ έχουμε και ένα φορτισμένο φιλοπολεμικό κλίμα ανάμεσα σε Ρωσία και Ευρώπη, με αφορμή το σφαγείο στη Συρία, που φέρνει την Ελλάδα σε ακόμα πιο δυσχερή θέση. Αν, δηλαδή, το 2015, από τον Ιανουάριο έως το περσινό καλοκαίρι της αγωνίας, ένα ήταν το μείζον ζήτημα (διαπραγμάτευση), πλέον τα μέτωπα είναι πολλά – και μεταξύ αυτών έχουμε πλέον και αρκετά εσωτερικά. Δεν είναι τυχαίο που στελέχη και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ μένουν έκπληκτοι (και σίγουρα δεν είναι συνηθισμένοι) με τις απαράδεκτες επιθέσεις και τους προπηλακισμούς που δέχονται τις τελευταίες εβδομάδες (στο πνεύμα, βεβαίως, που αυτοί οι ίδιοι εξέθρεψαν, για να μην ξεχνιόμαστε). Οι όποιες ελπίδες και αυταπάτες ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα φέρει τη μεγάλη ανατροπή με την αντιμνημονιακή του ρομφαία έχουν εξανεμιστεί· τη θέση της ρομφαίας έχει πάρει στα μάτια του κόσμου μια κυνική μικροπολιτική εξουσίας, την οποία ασκεί μια δράκα ανθρώπων που πολιτικά ανδρώθηκε σε καφενεία. Οι αγρότες, όσο και αν διαφωνεί κάποιος μαζί τους σε πάρα πολλά, εκφράζουν αυτό που σχεδόν όλος ο υπόλοιπος πληθυσμός καταπιέζει μέσα του. Ετσι σχεδόν όλοι απλώς περιμένουμε τα χειρότερα να συμβούν, όχι όμως με τον πανικό του 2015, όχι ακόμα τουλάχιστον, αλλά με μια παθητικότητα και στην καλύτερη περίπτωση με χιούμορ (μαύρο πολύ συχνά) και αυτοσαρκασμό.
Είναι απίστευτο, πάντως, πόσο γρήγορα ο ΣΥΡΙΖΑ ξόδεψε το πολιτικό κεφάλαιο που κέρδισε μέσα στο 2015. Πέρα από τις απανωτές κωμικές παλινωδίες, με αποκορύφωμα την αμάσητη κατάποση ενός ακόμα μνημονίου, η άνοδος του Κυριάκου Μητσοτάκη ήρθε για να υπογραμμίσει περαιτέρω αυτήν τη σειρά σοβαρών απωλειών εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς για πρώτη φορά έπειτα από καιρό, τόσο στο εσωτερικό όσο όμως και στο εξωτερικό, πολλοί βλέπουν μια σοβαρή εναλλακτική στην εκδοχή που προσέφερε ο κ. Τσίπρας. Αν έχουν δίκιο ή άδικο αυτό θα φανεί στην πορεία· το σίγουρο είναι ότι εάν ο σημερινός Ελληνας πρωθυπουργός έχει στοιχειώδη επαφή με την πραγματικότητα δεν έχει κανέναν μα κανέναν λόγο να είναι αισιόδοξος.
Ο Ελληνας πολίτης όμως, που θέλοντας και μη, έχει μιαν άγρια, σαν γυαλόχαρτο, τριβή, με την πραγματικότητα, πόση απαισιοδοξία να αντέξει; Δυστυχώς, νομίζω, άφθονη ακόμα. Διότι όσο κι αν τον έχει πλακώσει το πραγματικό, ο Ελληνας έχει τέτοιες ροπές καταφυγής σε φαντασιώσεις που αν δεν υψωθεί το φάσμα μιας ολοσχερούς καταστροφής, δεν λέει να συνέλθει. Πολύ φοβάμαι όμως πως μέσα στο πολύ κοντινό χρονικό διάστημα θα αναγκαστεί να το κάνει, διότι, ως γνωστόν, πραγματικότητα είναι αυτό από το οποίο δεν μπορείς να ξεφύγεις...
Δεν ξέρω αν θα έπρεπε να είμαστε με χάπια (πολλοί κατάπιαμε κάμποσα πέρσι το καλοκαίρι πάντως...), η αλήθεια είναι όμως πως, παρά τα έκτροπα των αγροτών, ο κόσμος έχει περιπέσει σε κάτι ανάμεσα σε απάθεια και καταθλιπτική αδράνεια. Μετά τη δραματική κορύφωση του περσινού καλοκαιριού, που κατέληξε στις φθινοπωρινές εκλογές με τα γνωστά αποτελέσματα, επήλθε μια κατάπτωση, αφεθήκαμε σε μια νωχέλεια απέναντι στα πολιτικά τεκταινόμενα, μια μοιρολατρία ίσως, μολονότι οι προσδοκίες διαψεύσθηκαν, οι οικονομικές συνθήκες επιδεινώνονται ραγδαία, έχει προστεθεί η διεθνής, οξύτατη κρίση του μεταναστευτικού (αυτή κι αν είναι ανθρωπιστική κρίση!), ενώ έχουμε και ένα φορτισμένο φιλοπολεμικό κλίμα ανάμεσα σε Ρωσία και Ευρώπη, με αφορμή το σφαγείο στη Συρία, που φέρνει την Ελλάδα σε ακόμα πιο δυσχερή θέση. Αν, δηλαδή, το 2015, από τον Ιανουάριο έως το περσινό καλοκαίρι της αγωνίας, ένα ήταν το μείζον ζήτημα (διαπραγμάτευση), πλέον τα μέτωπα είναι πολλά – και μεταξύ αυτών έχουμε πλέον και αρκετά εσωτερικά. Δεν είναι τυχαίο που στελέχη και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ μένουν έκπληκτοι (και σίγουρα δεν είναι συνηθισμένοι) με τις απαράδεκτες επιθέσεις και τους προπηλακισμούς που δέχονται τις τελευταίες εβδομάδες (στο πνεύμα, βεβαίως, που αυτοί οι ίδιοι εξέθρεψαν, για να μην ξεχνιόμαστε). Οι όποιες ελπίδες και αυταπάτες ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα φέρει τη μεγάλη ανατροπή με την αντιμνημονιακή του ρομφαία έχουν εξανεμιστεί· τη θέση της ρομφαίας έχει πάρει στα μάτια του κόσμου μια κυνική μικροπολιτική εξουσίας, την οποία ασκεί μια δράκα ανθρώπων που πολιτικά ανδρώθηκε σε καφενεία. Οι αγρότες, όσο και αν διαφωνεί κάποιος μαζί τους σε πάρα πολλά, εκφράζουν αυτό που σχεδόν όλος ο υπόλοιπος πληθυσμός καταπιέζει μέσα του. Ετσι σχεδόν όλοι απλώς περιμένουμε τα χειρότερα να συμβούν, όχι όμως με τον πανικό του 2015, όχι ακόμα τουλάχιστον, αλλά με μια παθητικότητα και στην καλύτερη περίπτωση με χιούμορ (μαύρο πολύ συχνά) και αυτοσαρκασμό.
Είναι απίστευτο, πάντως, πόσο γρήγορα ο ΣΥΡΙΖΑ ξόδεψε το πολιτικό κεφάλαιο που κέρδισε μέσα στο 2015. Πέρα από τις απανωτές κωμικές παλινωδίες, με αποκορύφωμα την αμάσητη κατάποση ενός ακόμα μνημονίου, η άνοδος του Κυριάκου Μητσοτάκη ήρθε για να υπογραμμίσει περαιτέρω αυτήν τη σειρά σοβαρών απωλειών εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς για πρώτη φορά έπειτα από καιρό, τόσο στο εσωτερικό όσο όμως και στο εξωτερικό, πολλοί βλέπουν μια σοβαρή εναλλακτική στην εκδοχή που προσέφερε ο κ. Τσίπρας. Αν έχουν δίκιο ή άδικο αυτό θα φανεί στην πορεία· το σίγουρο είναι ότι εάν ο σημερινός Ελληνας πρωθυπουργός έχει στοιχειώδη επαφή με την πραγματικότητα δεν έχει κανέναν μα κανέναν λόγο να είναι αισιόδοξος.
Ο Ελληνας πολίτης όμως, που θέλοντας και μη, έχει μιαν άγρια, σαν γυαλόχαρτο, τριβή, με την πραγματικότητα, πόση απαισιοδοξία να αντέξει; Δυστυχώς, νομίζω, άφθονη ακόμα. Διότι όσο κι αν τον έχει πλακώσει το πραγματικό, ο Ελληνας έχει τέτοιες ροπές καταφυγής σε φαντασιώσεις που αν δεν υψωθεί το φάσμα μιας ολοσχερούς καταστροφής, δεν λέει να συνέλθει. Πολύ φοβάμαι όμως πως μέσα στο πολύ κοντινό χρονικό διάστημα θα αναγκαστεί να το κάνει, διότι, ως γνωστόν, πραγματικότητα είναι αυτό από το οποίο δεν μπορείς να ξεφύγεις...
No comments:
Post a Comment