Ενός δημοψηφίσματος μύρια έπονται
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Δημοψήφισμα για το αν θα δεχθεί πρόσφυγες εξήγγειλε η κυβέρνηση της Ουγγαρίας. Προφανώς ακολουθεί τα δικά μας «δημοκρατικά» χνάρια, δηλαδή το τυχάρπαστο δημοψήφισμα που διενήργησε τον Ιούλιο η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Η φιλοσοφία του ερωτήματος είναι περίπου η ίδια –αν ο λαός αποδέχεται τους κοινούς κανόνες των ευρωπαϊκών θεσμών– αλλά με μία διαφορά. Εκεί η διατύπωσή του είναι σε απλά ουγγρικά. Εδώ το ερώτημα ήταν σε δυσνόητα αγγλικά περί «preliminary debt sustainability analysis».
Μπορούμε να προβλέψουμε τη συνέχεια του τυχοδιωκτικού δημοψηφίσματος που εξήγγειλε ο λαϊκιστής ηγέτης Βίκτορ Ορμπαν, αυτόν που σύμπασα η Αριστερά κάποτε δοξολογούσε ως «ηρωικό αντάρτη κατά του νεοφιλελευθερισμού». Ξέρουμε επίσης ότι εμείς θα πληρώνουμε επί μακρόν αυτό που ανοήτως ο κ. Τσίπρας βάφτισε «κορυφαία στιγμή της Δημοκρατίας». Οι λαϊκίστικοι τυχοδιωκτισμοί έβαλαν τον ελληνικό λαό σε τεράστια περιπέτεια την οποία θα πληρώνει για πολλά χρόνια. Το κόστος εκείνης της «περήφανης» διαπραγμάτευσης (με τα πουκάμισα έξω) είναι μεγάλο και δεν θα περιοριστεί σε μερικά δισ. που ήδη φτάνουν με τα ραβασάκια της εφορίας. Η ζημία δεν περιορίζεται στην οικονομία. Αρχίσαμε ήδη να πληρώνουμε τα επέκεινα στο προσφυγικό, αφού η χώρα ξόδεψε όλο το διπλωματικό της κεφάλαιο για να κάνει ο κ. Γιάνης Βαρουφάκης τα «ουάου» του. Καλώς ή κακώς, στις διεθνείς σχέσεις υπάρχει συνέχεια· ποτέ το κοντέρ δεν μηδενίζεται μετά μια συμφωνία. Τα τωρινά δίκια της Ελλάδας πνίγονται στα ιζήματα εκείνης της αλλοπρόσαλλης πολιτικής που τα είχε όλα: τους φανφαρονισμούς του κ. Βαρουφάκη, τις αψυχολόγητες ενέργειες του κ. Τσίπρα, τις απειλές του κ. Καμμένου ότι θα γεμίσει τζιχαντιστές την Ευρώπη, τις ανοησίες που γέμιζαν τα πρωινάδικα οι υπουργοί της Πρώτης Φοράς.
Η Ελλάδα, κατά το παρελθόν, υπήρξε πολλάκις το «μαύρο πρόβατο της Ευρώπης». Πότε όμως δεν υπήρξε τόσο απομονωμένη, κι αυτό για πολλούς λόγους, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι εγχώριοι. Σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης είχαμε προβλήματα με την οικονομία, τα οποία περιοδικώς οξύνονταν, αλλά ευτυχήσαμε να έχουμε ηγεσίες που διάβασαν σωστά τον διεθνή περίγυρο κι εκμεταλλεύτηκαν τις ευκαιρίες. Τώρα εκλέξαμε τους ανίδεους που πίστευαν ότι το Grexit είναι δικό μας όπλο, ενώ αυτό επιδίωκαν κάποιοι από την άλλη πλευρά του τραπεζιού. Θυμάται κανείς τα κυβερνητικά στελέχη όταν «διαπραγματεύονταν» από τα τηλεπαραθύρια και παραμύθιαζαν τον κόσμο ότι «δεν τους συμφέρει να μη μας πληρώσουν»; Το ρομαντικό όνειρο κάποιων για «κυβέρνηση αρίστων» δεν υλοποιήθηκε ποτέ, αλλά επίσης ποτέ στη μεταπολίτευση δεν εκλέξαμε τόσο χαμηλής ποιότητας πολιτικό προσωπικό.
Αυτό που δεν πρόσεξαν τα σαΐνια της Πρώτης Φοράς είναι ότι τα τελευταία χρόνια, λόγω των απανωτών κρίσεων, άλλαξε και η Ευρώπη. Δεν είναι η αισιόδοξη ήπειρος της δεκαετίας του ’80 με τις σφριγηλές οικονομίες. Τώρα η Ευρώπη χάνει έδαφος στον διεθνή καταμερισμό της εργασίας, φοβάται και για τη θέση της στον κόσμο, αλλά και για τον κόσμο που περνάει τα σύνορά της.
Ζούμε σε δύσκολους και σύνθετους καιρούς και τώρα, που η φωτιά φουντώνει, πάλι η Ελλάδα δυστύχησε να έχει την πιο ανίδεη και τυχάρπαστη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης.
Μπορούμε να προβλέψουμε τη συνέχεια του τυχοδιωκτικού δημοψηφίσματος που εξήγγειλε ο λαϊκιστής ηγέτης Βίκτορ Ορμπαν, αυτόν που σύμπασα η Αριστερά κάποτε δοξολογούσε ως «ηρωικό αντάρτη κατά του νεοφιλελευθερισμού». Ξέρουμε επίσης ότι εμείς θα πληρώνουμε επί μακρόν αυτό που ανοήτως ο κ. Τσίπρας βάφτισε «κορυφαία στιγμή της Δημοκρατίας». Οι λαϊκίστικοι τυχοδιωκτισμοί έβαλαν τον ελληνικό λαό σε τεράστια περιπέτεια την οποία θα πληρώνει για πολλά χρόνια. Το κόστος εκείνης της «περήφανης» διαπραγμάτευσης (με τα πουκάμισα έξω) είναι μεγάλο και δεν θα περιοριστεί σε μερικά δισ. που ήδη φτάνουν με τα ραβασάκια της εφορίας. Η ζημία δεν περιορίζεται στην οικονομία. Αρχίσαμε ήδη να πληρώνουμε τα επέκεινα στο προσφυγικό, αφού η χώρα ξόδεψε όλο το διπλωματικό της κεφάλαιο για να κάνει ο κ. Γιάνης Βαρουφάκης τα «ουάου» του. Καλώς ή κακώς, στις διεθνείς σχέσεις υπάρχει συνέχεια· ποτέ το κοντέρ δεν μηδενίζεται μετά μια συμφωνία. Τα τωρινά δίκια της Ελλάδας πνίγονται στα ιζήματα εκείνης της αλλοπρόσαλλης πολιτικής που τα είχε όλα: τους φανφαρονισμούς του κ. Βαρουφάκη, τις αψυχολόγητες ενέργειες του κ. Τσίπρα, τις απειλές του κ. Καμμένου ότι θα γεμίσει τζιχαντιστές την Ευρώπη, τις ανοησίες που γέμιζαν τα πρωινάδικα οι υπουργοί της Πρώτης Φοράς.
Η Ελλάδα, κατά το παρελθόν, υπήρξε πολλάκις το «μαύρο πρόβατο της Ευρώπης». Πότε όμως δεν υπήρξε τόσο απομονωμένη, κι αυτό για πολλούς λόγους, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι εγχώριοι. Σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης είχαμε προβλήματα με την οικονομία, τα οποία περιοδικώς οξύνονταν, αλλά ευτυχήσαμε να έχουμε ηγεσίες που διάβασαν σωστά τον διεθνή περίγυρο κι εκμεταλλεύτηκαν τις ευκαιρίες. Τώρα εκλέξαμε τους ανίδεους που πίστευαν ότι το Grexit είναι δικό μας όπλο, ενώ αυτό επιδίωκαν κάποιοι από την άλλη πλευρά του τραπεζιού. Θυμάται κανείς τα κυβερνητικά στελέχη όταν «διαπραγματεύονταν» από τα τηλεπαραθύρια και παραμύθιαζαν τον κόσμο ότι «δεν τους συμφέρει να μη μας πληρώσουν»; Το ρομαντικό όνειρο κάποιων για «κυβέρνηση αρίστων» δεν υλοποιήθηκε ποτέ, αλλά επίσης ποτέ στη μεταπολίτευση δεν εκλέξαμε τόσο χαμηλής ποιότητας πολιτικό προσωπικό.
Αυτό που δεν πρόσεξαν τα σαΐνια της Πρώτης Φοράς είναι ότι τα τελευταία χρόνια, λόγω των απανωτών κρίσεων, άλλαξε και η Ευρώπη. Δεν είναι η αισιόδοξη ήπειρος της δεκαετίας του ’80 με τις σφριγηλές οικονομίες. Τώρα η Ευρώπη χάνει έδαφος στον διεθνή καταμερισμό της εργασίας, φοβάται και για τη θέση της στον κόσμο, αλλά και για τον κόσμο που περνάει τα σύνορά της.
Ζούμε σε δύσκολους και σύνθετους καιρούς και τώρα, που η φωτιά φουντώνει, πάλι η Ελλάδα δυστύχησε να έχει την πιο ανίδεη και τυχάρπαστη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης.
No comments:
Post a Comment