Η κρυμμένη του Ληξουριού ομορφιά…
Είναι μια μεριά πολύ όμορφη και γνώριμη σε όλους τους Ληξουριώτες και, είμαι σίγουρους, σε πολλούς από την υπόλοιπη Κεφαλονιά. Μιλάω για το τουριστικό περίπτερο στα Μιχαλιτσάτα. Κάθε φορά που τυχαίνει να περνώ από εκεί, βλέποντας την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει, σκέφτομαι και παραλληλίζω την τύχη του χώρου αυτού με το Ληξούρι. Ένας χώρος πανέμορφος, που κάποτε αποτελούσε ιδανικό χώρο εστίασης, με καταπληκτική θέα και ιδανικό περιβάλλον, βρίσκεται σήμερα μισογκρεμισμένος και έρημος. Όλοι έχουμε αναμνήσεις από τον χώρο αυτό, οι περισσότεροι, φαντάζομαι, θα ήθελαν να είχαν την δυνατότητα να πιουν έναν καφέ ή να απολαύσουν ένα όμορφο δείπνο σε αυτό το πανέμορφο μπαλκόνι της Παλικής. Η δυναμική του χώρου αυτού είναι πιστεύω μεγάλη, άσχετα αν, εξαιτίας διάφορων ατυχών συγκυριών, βρίσκεται σήμερα σε αυτήν την άθλια κατάσταση.
Και είναι μοιραίος ο παραλληλισμός που μπορεί κανείς να κάνει με την πόλη του Ληξουριού. Μια πόλη, ένας δήμος που έσφυζε από ζωή, που διατηρούσε μια τοπική οικονομία σε ικανοποιητικό επίπεδο και που μπορούσε, ακόμη και μέσα από αντιπαραθέσεις, πάθη και αρκετή «φάουσα» να προχωρά μπροστά, σήμερα κινδυνεύει να σβηστεί από τον χάρτη. Και δεν το γράφω με καμία δόση υπερβολής, ούτε διάθεση μεμψιμοιρίας. Η απαξίωση όλα αυτά τα χρόνια προς πρόσωπα, που πράγματι στάθηκαν κατώτερα των περιστάσεων στις θέσεις που οι Ληξουριώτες τους εμπιστεύθηκαν, επέφερε και την απαξίωση προς τους ίδιους τους θεσμούς που εκπροσωπούσαν. Και όταν οι θεσμοί αυτοί εβλήθησαν με το θανάσιμο πλήγμα του Καλλικράτη οι όποιες αντιδράσεις τόσο της κοινωνίας όσο και των ίδιων των τότε ταγών της, ήταν από νωχελικές έως και ανύπαρκτες. Η τοπική κοινωνία, έχοντας απαξιώσει πλήρως τους τοπικούς αυτοδιοικητικούς της θεσμούς, έχασε το αυτοδιοίκητό της και σιγά σιγά κινδυνεύει να χάσει την υπόστασή της.
Την ομορφιά του Τουριστικού περιπτέρου ωστόσο δεν την βλέπω στα σημερινά ερείπια. Ούτε και μπορώ να πιστέψω πως λαθεμένοι επιχειρηματικοί και διοικητικοί χειρισμοί κατά το παρελθόν αναιρούν την δυναμική και την ομορφιά του χώρου αυτού. Την κρυμμένη ομορφιά του περιπτέρου την διακρίνω σε όμορφα απογεύματα απολαμβάνοντας την υπέροχη θέα που προσφέρει το συγκεκριμένο σημείο να μας θυμίζει πόσο τυχεροί είμαστε που ζούμε σε αυτόν τον τόπο. Την αντιλαμβάνομαι στις παρέες που θα βρουν εκεί έναν ακόμη χώρο με ιστορία, έτοιμο να ξαναγράψει νέες όμορφες Ληξουριώτικες (και όχι μόνο) ιστορίες αλλά και (γιατί όχι;) σε μια νέα σελίδα πολιτιστικής έκφρασης και δημιουργίας για την ευρύτερη περιοχή. Την αντιλαμβάνομαι στην αναζήτηση του ανθρώπου, από τους αποδεδειγμένα πολλούς που διαθέτει η πόλη μας, που θα επιχειρήσει την σύνθεση όλων αυτών αλλά και της διοίκησης εκείνης που θα βρει τον τρόπο να το κάνει πράξη. Διότι η εγκατάλειψη του συγκεκριμένου χώρου βρίσκεται πιστεύω σε αντίθεση με την ομορφιά που αυτός κρύβει.
Αλλά και η ομορφιά του Ληξουριού δεν χάθηκε επειδή ο Καλλικράτης μας αφανίζει διοικητικά. Αποτελεί σίγουρα μια μαχαιριά στην τοπική κοινωνία, ένα δυνατό πλήγμα στην εύρυθμη λειτουργία όλης της Παλικής. Την ομορφιά του Ληξουριού ωστόσο θα πρέπει να την αναζητήσουμε ξανά στο απλό και λιτό Ληξούρι αλλά και στο νέο που μπορεί να δημιουργηθεί. Η ομορφιά του Ληξουριού υπάρχει στους ήχους της Φιλαρμονικής του, στις καθημερινές «ατάκες» των ανθρώπων του, στον πνευματικό και πολιτιστικό του πλούτο. Πρέπει να μεριμνήσουμε για την κοινωνική συνοχή επενδύοντας ξανά στους ανθρώπους. Στους ανθρώπους κάθε ηλικίας που με ανιδιοτέλεια και πραγματικό ενδιαφέρον έχουν πράγματα να δώσουν στον τόπο τους. Απολαμβάνω ταυτόχρονα την θέα του Ληξουριού, εξίσου όμορφη με αυτής του Τουριστικού περιπτέρου, στους νέους ανθρώπους, που επιστρέφουν και δίνουν τον καθημερινό τους αγώνα να φτιάξουν την ζωή τους στον τόπο τους. Αυτή η εικόνα είναι μια εικόνα ελπίδας, μια υπέροχη θέα στο μέλλον.
Έχει περάσει ενάμισης χρόνος εφαρμογής του Καλλικράτη. Συμμερίζομαι τις όποιες δυσκολίες μπορεί να αντιμετωπίζει η κεντρική διοίκηση του Δήμου στο μοναδικό πλέον κέντρο λήψης αποφάσεων του νησιού. Θα πρέπει ωστόσο να γίνει αντιληπτό ότι η δεύτερη μεγαλύτερη περιοχή του Δήμου αργοσβήνει.
Οι κάτοικοι της περιοχής έχουν, δικαίως, αγανακτήσει με αυτήν την εικόνα. Πρέπει άμεσα να αναζητηθούν τρόποι, πρόσωπα και ενδεχομένως νέοι θεσμοί, που θα ξαναδώσουν στον κόσμο την ελπίδα, θα αποκτήσει ξανά η περιοχή τμήμα της χαμένης της αυθυπαρξίας, θα αρχίσει να ανατέλλει ξανά ηλιαχτίδα ανάπτυξης. Αλλιώς η τιμωρία θα είναι μεγάλη από τους ανθρώπους που στήριξαν τις ελπίδες τους αλλά βλέπουν το Ληξούρι να ερημώνει. Το τρένο της Παλικής, το οποίο ήδη έχει ξεκινήσει, θα έχει φύγει πολύ μακριά...
Νίκος Αραβαντινός-Ζαφείρης
|
Η κρυμμένη του Ληξουριού ομορφιά…
No comments:
Post a Comment