Αυτό ήταν το πραγματικό ΠΑΣΟΚ
«Βρισκόμαστε λίγους μήνες πριν την επιβολή της δικτατορίας του ‘67. Τρεις άνδρες, φίλοι από τα γυμνασιακά τους χρόνια, πίνουν τον καφέ τους σε κεντρικό καφενείο της Αθήνας.
Ο ένας είναι ψηλός, αρκετά γεμάτος, με εκφραστικό πρόσωπο και βροντώδες γέλιο.
Ο άλλος μετρίου αναστήματος, με πλούσιο μαλλί και έντονο βλέμμα.
Ο άλλος μετρίου αναστήματος, με πλούσιο μαλλί και έντονο βλέμμα.
Και ο τρίτος, ο πιο βραχύσωμος της συντροφιάς, είναι ο πιο συνεσταλμένος, ο πιο συντηρητικά ντυμένος.
Και οι τρεις δεν είναι ιδιαιτέρως γνωστοί (θα γίνουν αργότερα), παρά το γεγονός ότι οι δυο «κουβαλούν» ιστορικά ονόματα : Ο «ψηλός» είναι αριστερός αλλά κι εγγονός κινηματία στρατιωτικού. Ο συνεσταλμένος είναι κεντρώος αλλά και γιος υπουργού της κυβέρνησης του βουνού.
Ο «μαλλιάς» θα αναδειχθεί σε μείζονα διανοούμενο του ευρωκομμουνισμού και του δημοκρατικού σοσιαλισμού.
Κάποια στιγμή ο «θεωρητικός» της παρέας σηκώνεται και κατευθύνεται προς τις τουαλέτες του καφενείου, που γειτνιάζουν με ένα υπόγειο εργαστήριο ζαχαροπλαστικής.
Ο υπάλληλος τους εργαστηρίου λείπει και πάνω στον πάγκο υπάρχει εκτεθειμένη μια λαμαρίνα με… κοκ. Χωρίς πολλή σκέψη και μικροαστικού χαρακτήρα ηθικές αναστολές… «βουτάει» τρία γλυκά και τα βάζει στην μεγάλη τσέπη της καμπαρντίνας του!
Επιστρέφει στο τραπέζι χωρίς όμως να πει τίποτα στους άλλους δυο φίλους.
Επιστρέφει στο τραπέζι χωρίς όμως να πει τίποτα στους άλλους δυο φίλους.
Οι τρεις πληρώνουν τους καφέδες τους και φεύγουν, γιατί σε παρακείμενο κινηματογράφο προβάλλεται μια γαλλική ταινία που την υπογράφει γνωστός σκηνοθέτης της νουβέλ βαγκ. Είναι άλλωστε και οι τρεις φανατικοί λάτρεις της γαλλικής σχολής.
Στο διάλειμμα της ταινίας, ο «θεωρητικός» με τελετουργικές κινήσεις βγάζει από την τσέπη του τα κοκ και τα προσφέρει στους φίλους του.
«Πού τα βρήκες;» τον ρωτάει καχύποπτα ο συντηρητικός, που δεν είδε το φίλο του να έχει λείψει, εκτός από το λεπτό εκείνο που πήγε στη τουαλέτα στο καφενείο.
«Τα …απαλλοτρίωσα από το εργαστήριο ζαχαροπλαστικής» του απαντά με επιτηδευμένο στόμφο αυτός.
«Χωρίς να τα πληρώσεις;» επιμένει έντρομος αλλά και ενοχλημένος πια ο άλλος.
«Φυσικά» του αντιγυρίζει ο φίλος του και δαγκώνει με βουλιμία το πρώτο κοκ.
Ο ψηλός παρακολουθεί τη σκηνή, διασκεδάζοντας κυρίως με τον καθωσπρεπισμό του βραχύσωμου φίλου του.
«Πού τα βρήκες;» τον ρωτάει καχύποπτα ο συντηρητικός, που δεν είδε το φίλο του να έχει λείψει, εκτός από το λεπτό εκείνο που πήγε στη τουαλέτα στο καφενείο.
«Τα …απαλλοτρίωσα από το εργαστήριο ζαχαροπλαστικής» του απαντά με επιτηδευμένο στόμφο αυτός.
«Χωρίς να τα πληρώσεις;» επιμένει έντρομος αλλά και ενοχλημένος πια ο άλλος.
«Φυσικά» του αντιγυρίζει ο φίλος του και δαγκώνει με βουλιμία το πρώτο κοκ.
Ο ψηλός παρακολουθεί τη σκηνή, διασκεδάζοντας κυρίως με τον καθωσπρεπισμό του βραχύσωμου φίλου του.
«Πρέπει να επιστρέψουμε κα να τον πληρώσουμε τον άνθρωπο, γιατί μπορεί να βρει το μπελά του! Αλλιώς εγώ αρνούμαι να το φάω» αποφαίνεται με έντονο ύφος ο «συντηρητικός» της παρέας.
«Άσε τις ανοησίες» παρεμβαίνει ο «ψηλός». Και παίρνει από τα χέρια του «απαλλοτριωτή» το κοκ που του αναλογεί, καθώς και το κοκ τού… τρίτου της παρέας.
Η συζήτηση σταματά εκεί, γιατί το δεύτερο μέρος της ταινίας αρχίζει να προβάλλεται στη μεγάλη οθόνη…»
Η παραπάνω αφήγηση γίνεται από τον δημοσιογράφο Τάσο Παππά στο βιβλίο του «Το ΠΑΣΟΚ του μέλλοντός τους», Εκδόσεις Πόλις 2004, στις σελίδες 35-37. Δεν έχει διαψευσθεί ούτε ο συγγραφέας έχει μηνυθεί.
Ο «θεωρητικός» και «απαλλοτριωτής» ήταν ο Νίκος Πουλατζάς. «Ιερή αγελάδα» της αριστερής διανόησης, του οποίου η μικρή αυτή πράξη απηχεί την διαχρονικά κλεφτοκοτάδικη νοοτροπία τη Αριστεράς έναντι των «νοικοκυραίων», που υλοποιήθηκε όταν τα πληβειακά στρώματα έγιναν εξουσία το 1981.
Βλέπετε πώς συνεχίζεται στις μέρες μας η «μεταλαμπάδευση» της νοοτροπίας αυτής, από πού άντλησαν αντιλήψεις και πρότυπα η 17Ν, οι νεαροί «πυρήνες» και οι γόνοι στελεχών της Αριστεράς, οι οποίοι όμως, όντας «έξυπνα» παιδιά, εξέλιξαν την αριστερή ιδεολογία και δεν αρκούνται σε «απαλλοτρίωση» γλυκών. «Απαλλοτριώνουν» ταμεία τραπεζών, ενίοτε δολοφονώντας και κανέναν.
Ο «συντηρητικός» ήταν ο Κώστας Σημίτης, που από την αφήγηση αναδεικνύεται «άσπιλος» αλλά στην θητεία του υπήρξε ο προϊστάμενος αφενός οργίου οικονομικής διαφθοράς αφετέρου αντεθνικής διακυβέρνησης, που έφεραν την κατάρρευση. Τότε αντέδρασε στην αλητεία του φίλου του σήμερα όμως τον τιμά, αποτελώντας σταθερό συνοδοιπόρο του Ινστιτούτου «Νίκος Πουλατζάς».
Και ο «ψηλός» ήταν ο Θόδωρος Πάγκαλος, που γνώριζε εδώ και πενήντα χρόνια τι εννοούσε όταν εξαπέλυε την ύβρι «Όλοι μαζί τα φάγαμε!».
Αυτοί, κυρίες και κύριοι, έγιναν κυβερνήτες της Ελλάδας.
Ακόμα απορείτε με το αποτέλεσμα;
Ακόμα απορείτε με το αποτέλεσμα;
Αφιερωμένο στα σαράντα (πλέον…) χρόνια του ΠΑΣΟΚ. Και «Καλά Σαράντα».
Προφήτης
This entry was posted in Επισημαίνουμε. Bookmark the permalink. antinews
Δυστυχώς αλλάζοντας πρόσωπα και προσωπεία επηρρεάζει δυσμενώς την πολιτική ζωή του τόπου και την κοινωνία που αρέσκεται στο ψέύδος και τον ευκολο χρημματισμό.
ReplyDelete