ΚΩΣΤΑΣ ΙΟΡΔΑΝΙΔΗΣΗ τριάς των ισχυρών
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Οι τουρκικές προεδρικές εκλογές της περασμένης Κυριακής ανέδειξαν τον κ. Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στην τρίτη ισχυρή πολιτική φυσιογνωμία του ευρωπαϊκού συστήματος –με την ευρεία έννοια του όρου– μετά την καγκελάριο της Γερμανίας κ. Αγκελα Μέρκελ και τον πρόεδρο της Ρωσίας κ. Βλαντιμίρ Πούτιν.
Οι τρεις αυτοί ισχυροί της Ευρασίας παράγουν πολιτική, δημιουργούν γεγονότα, για όσο διάστημα θα ευρίσκονται βεβαίως σε αυτήν την περίοπτη θέση, αφού τα πάντα εις τον βίο ανθρώπων και λαών έρχονται και παρέρχονται. Τη θέληση δυνάμεως των ηγετών αυτών επιχειρούν να τιθασεύσουν πολιτικοί της ευρωπαϊκής περιφέρειας αλλά και ο πρόεδρος των ΗΠΑ κ. Μπαράκ Ομπάμα, που φαίνεται να κινείται εκτός ρυθμού σε θέματα εξωτερικής πολιτικής.
Για λόγους που δεν είναι του παρόντος αλλά έχουν εκτενέστατα αναλυθεί, η Ελλάς ευθυγραμμίσθηκε απολύτως εδώ και περισσότερο από μία τετραετία με την πολιτική του Βερολίνου. Διάφορες φωνασκίες και διαμαρτυρίες από όλες τις πλευρές δεν αλλοιώνουν το γεγονός αυτό.
Η εξέλιξη ήταν αναμενόμενη, δοθέντος ότι η Γερμανία ανεδείχθη στην ισχυρότερη δύναμη της Ενώσεως και επειδή στην πολιτική, όπως εξάλλου στη ζωή, «οι δημοκρατικές διαδικασίες» ατονούν έναντι της ισχύος - όχι απλώς του αντιπάλου, αλλά και του εταίρου.
Η σύμπλευση με τη Γερμανία ουδέποτε υπήρξε η «εθνική πολιτική» του ανεξαρτήτου κράτους των Ελλήνων. Ούτε βεβαίως ο βασιλεύς Κωνσταντίνος Α΄ υπήρξε όργανο της πολιτικής του Κάιζερ στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, όπως διέδιδε η προπαγάνδα των βενιζελικών.
Αλλά, εν πάση περιπτώσει, την εποχή εκείνη υπήρχαν οι περίφημες «ναυτικές δυνάμεις» –αρχικώς η Μεγάλη Βρετανία και, μετά τον πόλεμο, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής– εκ των οποίων η πρώτη τελεί σαφώς εν παρακμή και η δεύτερη δημιουργεί εντύπωση αποσύρσεως, έπειτα από σωρεία ατυχών παρεμβάσεων που αποσταθεροποίησαν την περιοχή.
Και η μεν σύμπλευση με τη Γερμανία δεν είναι βέβαιο πού τελικώς θα οδηγήσει, οι σχέσεις της Ελλάδος με τη Ρωσία του Πούτιν και την Τουρκία του Ερντογάν είναι τουλάχιστον αμήχανες. Η καγκελάριος Μέρκελ σαφώς επιχειρεί να γεφυρώσει τις διαφορές της Γερμανίας με τις ΗΠΑ, αλλά ο κ. Πούτιν και ο κ. Ερντογάν κινούνται εκτός της λογικής του αγγλοσαξoνικού συστήματος – ο πρώτος σαφώς περισσότερο από τον δεύτερο.
Οι σχέσεις με τη Ρωσία δοκιμάζονται από τις αμφίπλευρες οικονομικές κυρώσεις που επέβαλαν η Δύση και η Μόσχα. Αλλά με μία Τουρκία και έναν ηγέτη με αίσθημα αυτοπεποιθήσεως τόσο μεγάλο όσο των πρώτων σουλτάνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με μία οικονομία θηριώδη, προς το παρόν τουλάχιστον, το πρόβλημα για την Ελλάδα είναι σημαντικότατο.
Με την αθλία οικονομική κατάσταση της χώρας, το θλιβερό έλλειμμα της πολιτικής ηγεσίας, ο κίνδυνος φινλανδοποιήσεως της Ελλάδος είναι υπαρκτός. Αμφίβολο εάν η Ευρωπαϊκή Ενωση αποτρέψει μία τέτοια δυσμενή εξέλιξη.
Οι τρεις αυτοί ισχυροί της Ευρασίας παράγουν πολιτική, δημιουργούν γεγονότα, για όσο διάστημα θα ευρίσκονται βεβαίως σε αυτήν την περίοπτη θέση, αφού τα πάντα εις τον βίο ανθρώπων και λαών έρχονται και παρέρχονται. Τη θέληση δυνάμεως των ηγετών αυτών επιχειρούν να τιθασεύσουν πολιτικοί της ευρωπαϊκής περιφέρειας αλλά και ο πρόεδρος των ΗΠΑ κ. Μπαράκ Ομπάμα, που φαίνεται να κινείται εκτός ρυθμού σε θέματα εξωτερικής πολιτικής.
Για λόγους που δεν είναι του παρόντος αλλά έχουν εκτενέστατα αναλυθεί, η Ελλάς ευθυγραμμίσθηκε απολύτως εδώ και περισσότερο από μία τετραετία με την πολιτική του Βερολίνου. Διάφορες φωνασκίες και διαμαρτυρίες από όλες τις πλευρές δεν αλλοιώνουν το γεγονός αυτό.
Η εξέλιξη ήταν αναμενόμενη, δοθέντος ότι η Γερμανία ανεδείχθη στην ισχυρότερη δύναμη της Ενώσεως και επειδή στην πολιτική, όπως εξάλλου στη ζωή, «οι δημοκρατικές διαδικασίες» ατονούν έναντι της ισχύος - όχι απλώς του αντιπάλου, αλλά και του εταίρου.
Η σύμπλευση με τη Γερμανία ουδέποτε υπήρξε η «εθνική πολιτική» του ανεξαρτήτου κράτους των Ελλήνων. Ούτε βεβαίως ο βασιλεύς Κωνσταντίνος Α΄ υπήρξε όργανο της πολιτικής του Κάιζερ στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, όπως διέδιδε η προπαγάνδα των βενιζελικών.
Αλλά, εν πάση περιπτώσει, την εποχή εκείνη υπήρχαν οι περίφημες «ναυτικές δυνάμεις» –αρχικώς η Μεγάλη Βρετανία και, μετά τον πόλεμο, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής– εκ των οποίων η πρώτη τελεί σαφώς εν παρακμή και η δεύτερη δημιουργεί εντύπωση αποσύρσεως, έπειτα από σωρεία ατυχών παρεμβάσεων που αποσταθεροποίησαν την περιοχή.
Και η μεν σύμπλευση με τη Γερμανία δεν είναι βέβαιο πού τελικώς θα οδηγήσει, οι σχέσεις της Ελλάδος με τη Ρωσία του Πούτιν και την Τουρκία του Ερντογάν είναι τουλάχιστον αμήχανες. Η καγκελάριος Μέρκελ σαφώς επιχειρεί να γεφυρώσει τις διαφορές της Γερμανίας με τις ΗΠΑ, αλλά ο κ. Πούτιν και ο κ. Ερντογάν κινούνται εκτός της λογικής του αγγλοσαξoνικού συστήματος – ο πρώτος σαφώς περισσότερο από τον δεύτερο.
Οι σχέσεις με τη Ρωσία δοκιμάζονται από τις αμφίπλευρες οικονομικές κυρώσεις που επέβαλαν η Δύση και η Μόσχα. Αλλά με μία Τουρκία και έναν ηγέτη με αίσθημα αυτοπεποιθήσεως τόσο μεγάλο όσο των πρώτων σουλτάνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με μία οικονομία θηριώδη, προς το παρόν τουλάχιστον, το πρόβλημα για την Ελλάδα είναι σημαντικότατο.
Με την αθλία οικονομική κατάσταση της χώρας, το θλιβερό έλλειμμα της πολιτικής ηγεσίας, ο κίνδυνος φινλανδοποιήσεως της Ελλάδος είναι υπαρκτός. Αμφίβολο εάν η Ευρωπαϊκή Ενωση αποτρέψει μία τέτοια δυσμενή εξέλιξη.
No comments:
Post a Comment