ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΕΤΟΙΜΟΙ….Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΘΕΛΕΙ ΠΙΣΩ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΜΙΣΟ ΑΙΓΑΙΟ.

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ 

Facebook

 

Twitter

 

 

Μετά την άνοδο του Κεμάλ και τη καθαίρεση του Σουλτάνου, η Τουρκία άρχισε σταθερά και μεθοδικά να επανακατακτά τα γύρω εδάφη της παλιάς Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Οι δε λαοί που κατοικούσαν και κατοικούν σε αυτά τα εδάφη εκδιώκονται ή εξοντώνονται πλήρως. Αυτή είναι η μόνιμη υπομονετική και σταθερή επιδίωξη της Τουρκίας.

Γι’ αυτό σε όποιο έδαφος μπαίνει η Τουρκία, δεν πρόκειται να
το αφήσει ποτέ, παρά μόνο με πολεμική ήττα. Εκτός από τις μετά το 1922 σχετικές πράξεις της, δείτε τι έκανε στη συνέχεια με την πλήρη γνώση και ανοχή του ΝΑΤΟ στην Κύπρο και τι προσπαθεί να κάνει τώρα με τη βόρεια Συρία, το βόρειο ΙΡΑΚ και το Αιγαίο. Τα σχέδιά της στη βόρεια Συρία και τις σχέσεις με τo ISIS, τα χαλάνε οι Ρώσοι, γι’ αυτό και το τεράστιο μίσος των Τούρκων κατά της σημερινής Ρωσίας του Πούτιν.

Σε ότι αφορά την Ελλάδα, δεν θέλει μόνο το Αιγαίο. Η πραγματική βούληση της Τουρκίας είναι να ξαναπάρει πίσω ολόκλήρη την Ελλάδα. Όποιος νομίζει ότι η Τουρκία θα σταματήσει μόνο στο Αιγαίο και στη Θράκη, χώρους στους οποίους έχει ήδη βάλει για τα καλά τα πόδια της, είναι απόλυτα γελασμένος. Τα περί «ζωτικού χώρου» που προπαγανδίζει η εξωτερική της πολιτική είναι μόνο για τη διεθνή πολιτική σκηνή. Η Τουρκία, θέλει όλη την Ελλάδα. Όσο και αν αυτό μπορεί για κάποιους να μοιάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας, δυστυχώς είναι η απόλυτη κρυφή γραμμή της εξωτερικής πολιτικής με την οποία δρα η Τουρκία. Γι αυτό και δεν υπέγραψε ποτέ καμία συνθήκη η οποία κατοχύρωνε νομικά τα σύνορα και τα συμφέροντα της Ελλάδας στη θάλασσα και στη στεριά. Θέλει πάντα να υπάρχει ένα θολό τοπίο ανάμεσά μας για να κερδίζει συνεχώς πόντους με σταθερή επιθετικότητα, βασιζόμενη στην δική μας συνεχή υποχωρητικότητα.

Επιδιώκει για παράδειγμα να στήσει τζαμί κάτω από την Ακρόπολη και σπεύδουν εδώ οι δικοί μας (πολιτικοί και κλήρος) να της το παραχωρήσουν για να την εξευμενίσουν. Αλλά φυσικά δεν θα σταματήσει μόνο στο τζαμί. Επιδιώκει να βάλει για τα καλά πόδι στη Θράκη και σπεύδει το δικό μας υποχωρητικό πολιτικό σύστημα να της κάνει τα κέφια, αδειάζοντας τη Θράκη από Έλληνες.

Αρχικά, το 1922 πέταξε τους Έλληνες στη θάλασσα από τα μικρασιατικά παράλια, τα οποία καθάρισε πλήρως από κάθε ελληνικό στοιχείο, αλλά δεν βιάστηκε να συνεχίσει γιατί γνώριζε ότι δεν είχε τις δυνάμεις και θα έχανε. Σε αντίθεση με μας που αντί να προχωρήσουμε σταθερά προς Κωνσταντινούπολη, θέλαμε με βουλιμία και μικρομεγαλισμό να προχωρήσουμε προς Άγκυρα. Έδιωξε τους Έλληνες από την Κωνσταντινούπολη, κατοχύρωσε Ίμβρο και Τένεδο, αργότερα πήρε τη Β. Κύπρο (την οποία φυσικά εποφθαλμιά ολόκληρη) και τώρα μπαίνει μεθοδικά με τη στήριξη του ΝΑΤΟ και της Γερμανίας στο Αιγαίο.

Ενθάρρυνε και ενίσχυε παλιότερα τους Βουλγάρους και σήμερα ενθαρρύνει και ενισχύει τους Σκοπιανούς και τους Αλβανούς. Στην ουσία, δεν θέλει να πάρουν οι α

ελείς εθνικιστές Σκοπιανοί και Αλβανοί τμήματα της Ελλάδας, απλά τους χρησιμοποιεί για να μας αδυνατίσει και να μας γονατίσει. Έσπευσε να επιβάλει στους Αλβανούς, πουν ζουν το δικό τους όψιμο μικρομεγαλισμό, την ακύρωση της συμφωνίας για την εκμετάλλευση της ΑΟΖ στο Ιόνιο, ακριβώς για να μην δυναμώσει η Ελλάδα. Η Τουρκία δεν μας θέλει γείτονες, όπως νομίζουμε, μας θέλει ολοκληρωτικά. Θέλει να φύγει ο ελληνισμός από εδώ (ήδη τα νεότερα τμήματα φεύγουν) ή να εξοντωθούμε. Αυτός είναι ο βαθύς σχεδιασμός και το όραμα του τουρκικού έθνους από την εποχή του Κεμάλ.

Εκμεταλλεύτηκε και βοήθησε το ISIS με το αζημίωτο μάλιστα, αφενός για να καθαρίσει τη βόρεια Συρία και το βόρειο Ιράκ από Σύρους και Κούρδους και αφετέρου για να σπρώξει παντός είδους μουσουλμανικά στοιχεία και πρόσφυγες στην Ελλάδα. Τα στοιχεία αυτά δεν τα έχει ενεργοποιήσει ακόμα εδώ, αν και μπορεί, γιατί ακόμα εμείς έχουμε μια κάποια δύναμη. Τα μνημόνια όμως θα μας τελειώσουν. Όταν θα έχουμε καταρρεύσει τελείως οικονομικά και δεν θα μπορεί να κινηθεί ούτε ένα άρμα μάχης, τότε θα τους ενεργοποιήσει για την οριστική μας κατάρρευση εκ των έσω, για να έρθει μετά η ίδια, με τις ευλογίες ΝΑΤΟ και Γερμανίας ως εγγυήτρια δύναμη. Για την ώρα δεν θα βιαστεί. Θα το κάνει μόνο όταν δεν θα μπορούμε να αντιδράσουμε, όταν θα έχουμε εξαθλιωθεί τελείως, για να έλθει εκ του ασφαλούς.

Δηλαδή το σήμερα που ζούμε είναι η συνέχιση του 1922. Σήμερα, μετά το 1922, η Τουρκία κερδίζει το θαλάσσιο χώρο, εντός του οποίου έπνιξε τότε τους Έλληνες. Ταυτόχρονα δεν διστάζει να κάνει εμφανίσεις έξω από το Σούνιο, μετρώντας τη δειλία μας.

Βλέπουμε λοιπόν ότι η πολιτική της Τουρκίας, ανεξαρτήτως κομματικών κυβερνήσεων, υπηρετεί ένα «όραμα» τη δική της «Μεγάλη Ιδέα». Κανένα έθνος, κανένας λαός, κανένα κράτος δεν μπορεί να υπάρξει να συντονιστεί και να χαράξει σαφείς στόχους, αν δεν έχει ένα όραμα. Η Ελλάδα έφτασε ως εκεί που έφτασε, χάρη στο όραμα της Μεγάλης Ιδέας. Μετά από αυτό και από μια μεγάλη στασιμότητα, άρχισε η κατάρρευση. Κάποιο παρόμοιο δυνατό όραμα που να συνεγείρει το έθνος, απουσιάζει πλήρως από τη σημερινή Ελλάδα. Γι αυτό και υπάρχει μια τρομακτική εσωστρέφεια και μια συνέχιση μιας καταθλιπτικής πορείας χωρίς στόχο, προς την παρακμή και την αποσύνθεση.

Τι κάνει το δικό μας πολιτικό σύστημα; Ό,τι του πει η οικονομική ολιγαρχία, η οποία έχει τα πλούτη της, που απέκτησε από το ελληνικό σώμα, στο εξωτερικό και ουδόλως θα την ενοχλήσει, στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, να κάνει μπίζνες επί του ελληνικού πτώματος, με την Τουρκική ολιγαρχία.
Η φαινομενικά εξωτερική πολιτική κατευνασμού και υποχωρητικότητας ενθαρρύνει τα τουρκικά σχέδια. Θα έπρεπε να είχαμε επιλέξει εκείνη τη συμμαχία που θα μας εξασφάλιζε οριστικά από τον τουρκικό κίνδυνο.

Ποτέ αυτή η παρασιτική κρατικοδίαιτη διεθνιστική ολιγαρχία που έχουμε και η οποία ελέγχει απόλυτα το πολιτικό σύστημα, δεν θέλησε να καταστρώσει η ελληνική εξωτερική πολιτική ένα ολοκληρωμένο σχέδιο προστασίας του ελληνικού έθνους. Δεν υπήρξε εξάλλου ποτέ εθνική ολιγαρχία η ίδια. Απόγονοι των κοτζαμπάσηδων ήταν και είναι, οι οποίοι έχασαν τα προνόμια που είχαν οι πρόγονοί τους επί τουρκοκρατίας.

Όσοι μπορούν να καταλάβουν τα πιο πάνω τα κατάλαβαν. Απαιτείται το ταχύτερο δυνατόν, η δημιουργία ενός νέου πολιτικού κινήματος, για να σώσουμε ό,τι ακόμα μπορούμε να σώσουμε.