Τελεσίγραφα ευρωπαϊκής αλληλεγγύης…
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Η Ελλάδα έχει πολλά και βαριά προβλήματα. Την εξάρτησή της από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ. Τον οικονομικό καταποντισμό. Την ταραγμένη κοινωνική συνοχή, στα ρήγματα της οποίας τρυπώνει το συντεχνιακό και τοπικιστικό πνεύμα που εξέθρεψε ο λαϊκισμός. Την απορρύθμιση του κοινωνικού κράτους και των διοικητικών υπηρεσιών. Αλλά και τον χρυσαυγιτισμό. Ας προστεθούν όσα προβλήματα γεννάει η ίδια η γεωγραφία κι όσα προκαλεί η παραδοσιακή ιδιοκτησιακή νοοτροπία όσων αποκτούν ένα υπουργείο «και λένε καλά είναι εδώ»· τυπικότερο δείγμα ο κ. Καμμένος, που εννοεί σαν τσιφλίκι του τις ένοπλες δυνάμεις. Εξ ου και η αργοπορία του να συναινέσει στη χρήση κενών στρατοπέδων για την υποδοχή προσφύγων.
Ας συνεκτιμηθούν όλα αυτά κι ας συγκριθεί έπειτα η στάση της ελληνικής κοινωνίας και πολιτείας με τη στάση της ευρωπαϊκής διοίκησης και αρκετών ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και λαών, μεγάλα τμήματα των οποίων ασπάζονται ωμά μισαλλόδοξες ιδέες. Κι ας κριθεί πόσο δίκιο έχει να εγκαλεί και να απειλεί την Ελλάδα η Κομισιόν. Οταν, όπως και η ίδια παραδέχεται, συμφωνήθηκε να μετεγκατασταθούν από την Ελλάδα σε ευρωπαϊκές χώρες 66.400 πρόσφυγες και δεν έχουν γίνει παρά 218 μετεγκαταστάσεις...
Ενώ η Τουρκία βομβαρδίζει τους Κούρδους και στη Συρία, αδιαφορώντας για τις χλιαρές αντιδράσεις της φασματικής διεθνούς κοινότητας και προκαλώντας νέα κύματα φυγής, πρόσθετα σε όσα προκαλούν ο εμφύλιος και οι ρωσικοί βομβαρδισμοί. Και ενώ η Σαουδική Αραβία, τροφός ποικίλων ακραίων ισλαμιστικών οργανώσεων, ετοιμάζεται να συμβάλει και πολεμικά στην επίλυση του Συριακού διά της διαλύσεως του λειψάνου του συριακού κράτους, η Ευρώπη εντόπισε και τη νόσο και το φάρμακο.
Νόσος είναι η Ελλάδα. Και φάρμακο ο αποκλεισμός της. Η εκδίωξή της από τη Συνθήκη Σένγκεν, κι ας μην υπάρχει θεμιτή οδός· θα βρεθεί κάποια αθέμιτη. Η επιλεκτική εφαρμογή του Δουβλίνου εις βάρος της. Και πρωτίστως, η εκβιαστική κατάχρηση του Προσφυγικού για να προωθηθεί το Μνημονιακό στην ασφυκτικότερη εκδοχή του και η επίσης εκβιαστική κατάχρηση του Μνημονιακού (της υποτιθέμενης οικονομικής συνδρομής), ώστε το Προσφυγικό να πάρει την τροπή που θ’ αφήσει ήσυχη την Ανω Ευρώπη να απολαμβάνει τις επιτεύξεις της και να καυχιέται για τις αξίες της. Και οι πρόσφυγες; Ας κόψουν το κεφάλι τους.
Δεν είναι μόνη της η Ελλάδα, πάντως. Μπορεί η Κομισιόν να απειλεί με τελεσίγραφα, ο δε Αυστριακός υπουργός Εξωτερικών να δηλώνει απερίφραστα ότι αρκεί ένα 24ωρο κλείσιμο των συνόρων για να σωφρονιστεί η χώρα μας. Μπορεί Ουγγαρία, Τσεχία, Σλοβακία και Πολωνία να προωθούν μικροπρεπώς ένα σχέδιο οιονεί εκμίσθωσης της ΠΓΔΜ (μάλλον διπλή η αντιπαροχή, υλική αφενός, υποσχέσεις πολιτικής υποστήριξης αφετέρου), για να πειστεί να τριπλοκλείσει τα σύνορά της. Στη Λέσβο, όμως, η πρόεδρος της ιταλικής Βουλής ευχαρίστησε «εκ μέρους της Ευρώπης» τους κατοίκους για τη φιλόξενη στάση τους. Στη ζυγαριά του κυνικού πραγματισμού αυτό δεν μετράει καθόλου. Στη ζυγαριά του μοραλισμού βαραίνει όσο δέκα τελεσίγραφα.
No comments:
Post a Comment