Πατάω ένα κουμπί...
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Για την επιλογή του αλλοπρόσαλλου κ. Μπόρις Τζόνσον ως υπουργού Εξωτερικών έσπευσαν να ζητήσουν συγγνώμη από τον πλανήτη Γη οι Αγγλοι. Κι ωστόσο η πολιτικός που τον επέλεξε, η νέα πρωθυπουργός της Βρετανίας Τερέζα Μέι, ήταν εκείνη που με επίσημες δηλώσεις πιστοποίησε δύο τινά: αφενός ότι ο πλανήτης απειλείται εξίσου από τους σοβαροφανείς και τάχα μετρημένους και αφετέρου ότι ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι μόνος του σ’ αυτόν τον κόσμο. Είναι αρκετοί στη συντροφία της επίφοβης ακρότητας.
Πριν προλάβει, λοιπόν, η κ. Μέι να μάθει τα μισά μυστικά του υψηλού αξιώματός της και να πάρει στα χέρια της όλα τα κλειδιά της δύναμης, δήλωσε, απαντώντας σε ερώτηση βουλευτή, ότι δεν θα δίσταζε στιγμή να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα, έστω κι αν γνώριζε ότι θα αφανίζονταν 100.000 γυναικόπαιδα. Αυτή είναι η αποτελεσματικότερη μέθοδος αποτροπής, εξήγησε η νέα σιδηρά κυρία. Προφανώς πιστεύει πως οι ατομικές βόμβες κατέστρεψαν τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι για να φοβηθούν οι Ιάπωνες, και για κανέναν άλλον λόγο.
Ο συνήγορος του διαβόλου θα ισχυριζόταν στην προκειμένη περίπτωση πως η κ. Μέι έπεσε απότομα στα πολύ βαθιά και τα πολύ ψυχρά, και προς το παρόν δυσκολεύεται να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του πόστου της. Και θα συνέχιζε λέγοντας ότι με τέτοιες ακριβώς δηλώσεις, κατηγορηματικές, τσεκουράτες, δείχνει κανείς σε όλους τους δύσπιστους, φίλους και αντιπάλους, ότι διαθέτει τη στόφα του ηγέτη – και κερδίζει μερικά πρωτοσέλιδα, ωφέλιμα για τη φήμη του ακόμα κι αν είναι καταδικαστικά για τις ιδέες του. Ολα αυτά θα ήταν ίσως αφορμή για κάποια χαλαρή κουβέντα με θέμα την εξουσία εν γένει, αν το ευρωπαϊκό κοινό δεν είχε αντιληφθεί τις τελευταίες εβδομάδες πως η στόφα αρκετών εκ των ηγετών της Βρετανίας δεν είναι και η ποιοτικότερη. Κι αυτό μεγεθύνει αυτόματα τον φόβο που προκαλούν οι ελαφρότατες δηλώσεις για θέματα βαρύτατα, όπως η χρήση πυρηνικών όπλων.
Αφού λοιπόν περί πυρηνικών και λοιπών όπλων μαζικής καταστροφής ο λόγος, μόλις προχθές επιβεβαιώθηκε και επίσημα πως ο μέγας ηγέτης Τόνι Μπλερ για να κερδίσει δάφνες πολέμου ψευδολόγησε ασύστολα, αλά Μπους. Μόλις προχθές έγινε τοις πάσι γνωστό ότι ο κ. Κάμερον, που επίσης απέσπασε δάφνες πολέμου συνδιαλύοντας τη Λιβύη, έπαιξε το χαρτί του δημοψηφίσματος με εφηβική ανεμελιά, ταιριασμένη με χονδροειδή κυνισμό αλά «House of Cards»: για να κερδίσει την ηγεσία του κόμματός του κι ύστερα την ηγεσία της χώρας του. Και μόλις προχθές οι κυριότεροι προπαγανδιστές της εξόδου από την Ε.Ε. έσπευσαν, φοβισμένοι από τον ίδιο τους τον θρίαμβο, να παραιτηθούν από τις ευθύνες τους: ο μεν κ. Φάρατζ διά της παραιτήσεώς του από την κομματική αρχηγία, ο δε κ. Τζόνσον διά της παραιτήσεώς του από τις ρητές ηγετικές φιλοδοξίες του. Ποια στοιχεία δείχνουν πως η κ. Μέι, που εκ των πραγμάτων ανήκει πια στον ολιγομελή όμιλο των G, είναι από πολιτικά ευγενέστερο μέταλλο;
Πριν προλάβει, λοιπόν, η κ. Μέι να μάθει τα μισά μυστικά του υψηλού αξιώματός της και να πάρει στα χέρια της όλα τα κλειδιά της δύναμης, δήλωσε, απαντώντας σε ερώτηση βουλευτή, ότι δεν θα δίσταζε στιγμή να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα, έστω κι αν γνώριζε ότι θα αφανίζονταν 100.000 γυναικόπαιδα. Αυτή είναι η αποτελεσματικότερη μέθοδος αποτροπής, εξήγησε η νέα σιδηρά κυρία. Προφανώς πιστεύει πως οι ατομικές βόμβες κατέστρεψαν τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι για να φοβηθούν οι Ιάπωνες, και για κανέναν άλλον λόγο.
Ο συνήγορος του διαβόλου θα ισχυριζόταν στην προκειμένη περίπτωση πως η κ. Μέι έπεσε απότομα στα πολύ βαθιά και τα πολύ ψυχρά, και προς το παρόν δυσκολεύεται να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του πόστου της. Και θα συνέχιζε λέγοντας ότι με τέτοιες ακριβώς δηλώσεις, κατηγορηματικές, τσεκουράτες, δείχνει κανείς σε όλους τους δύσπιστους, φίλους και αντιπάλους, ότι διαθέτει τη στόφα του ηγέτη – και κερδίζει μερικά πρωτοσέλιδα, ωφέλιμα για τη φήμη του ακόμα κι αν είναι καταδικαστικά για τις ιδέες του. Ολα αυτά θα ήταν ίσως αφορμή για κάποια χαλαρή κουβέντα με θέμα την εξουσία εν γένει, αν το ευρωπαϊκό κοινό δεν είχε αντιληφθεί τις τελευταίες εβδομάδες πως η στόφα αρκετών εκ των ηγετών της Βρετανίας δεν είναι και η ποιοτικότερη. Κι αυτό μεγεθύνει αυτόματα τον φόβο που προκαλούν οι ελαφρότατες δηλώσεις για θέματα βαρύτατα, όπως η χρήση πυρηνικών όπλων.
Αφού λοιπόν περί πυρηνικών και λοιπών όπλων μαζικής καταστροφής ο λόγος, μόλις προχθές επιβεβαιώθηκε και επίσημα πως ο μέγας ηγέτης Τόνι Μπλερ για να κερδίσει δάφνες πολέμου ψευδολόγησε ασύστολα, αλά Μπους. Μόλις προχθές έγινε τοις πάσι γνωστό ότι ο κ. Κάμερον, που επίσης απέσπασε δάφνες πολέμου συνδιαλύοντας τη Λιβύη, έπαιξε το χαρτί του δημοψηφίσματος με εφηβική ανεμελιά, ταιριασμένη με χονδροειδή κυνισμό αλά «House of Cards»: για να κερδίσει την ηγεσία του κόμματός του κι ύστερα την ηγεσία της χώρας του. Και μόλις προχθές οι κυριότεροι προπαγανδιστές της εξόδου από την Ε.Ε. έσπευσαν, φοβισμένοι από τον ίδιο τους τον θρίαμβο, να παραιτηθούν από τις ευθύνες τους: ο μεν κ. Φάρατζ διά της παραιτήσεώς του από την κομματική αρχηγία, ο δε κ. Τζόνσον διά της παραιτήσεώς του από τις ρητές ηγετικές φιλοδοξίες του. Ποια στοιχεία δείχνουν πως η κ. Μέι, που εκ των πραγμάτων ανήκει πια στον ολιγομελή όμιλο των G, είναι από πολιτικά ευγενέστερο μέταλλο;
No comments:
Post a Comment