Guardian: Φοβού τον εκλεγμένο δικτάτορα
Το κύριο ανυπόγραφο άρθρο της βρετανικής εφημερίδας
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 14:31
«To αποτυχημένο πραξικόπημα στην Τουρκία θα μπορούσε να είναι και χειρότερα νέα. Θα μπορούσε να έχει πετύχει. Μια στρατιωτική δικτατορία είναι μια από τις χειρότερες μορφές διακυβέρνησης. Αλλά μια εκλεγμένη δικτατορία δεν είναι πολύ μικρότερο κακό, και ο κίνδυνος είναι πλέον σαφής ότι η Τουρκία οδεύει προς μια τέτοια κατάσταση», γράφει το κύριο ανυπόγραφο άρθρο της βρετανικής εφημερίδας The Guardian. Ακολουθούν αποσπάσματα:
«Οι συλλήψεις 8.000 ανθρώπων και οι απολύσεις 2.700 δικαστών είναι πολύ κακά σημάδια που προέρχονται από ένα καθεστώς, το οποίο έχει ήδη καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να εκφοβίσει την κοινωνία των πολιτών μέσα από την παρενόχληση και δίωξη δημοσιογράφων. Η εκκαθάριση των ενόπλων δυνάμεων είναι αναπόφευκτη στον απόηχο ενός αποτυχημένου στρατιωτικού πραξικοπήματος, αλλά δεν ήταν οι δικαστές που ξεσηκώθηκαν εναντίον της εκλεγμένης κυβέρνησης. Η επίθεση κατά του δικαστικού σώματος είναι ιδιαίτερα ανησυχητική υπό το φως της περιφρόνησης του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν για τα ανθρώπινα δικαιώματα και το κράτος δικαίου.
Και όμως, αυτός ο αυταρχικός και φιλόδοξος άνθρωπος στέκεται σε μια θέση μεγάλης ισχύος, ή τουλάχιστον σε μία θέση από όπου μπορεί να κάνει μεγάλη ζημιά. Παρά το γεγονός ότι υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα μεταξύ του ισλαμισμού του κόμματος AKP του Ερντογάν και του Ισλαμικού Κράτους, η σιωπηρή υποστήριξη του ήταν εξαιρετικά σημαντική για την ενίσχυση των χειρότερων στοιχείων των συριακών δυνάμεων της αντιπολίτευσης. Την ίδια στιγμή, η Τουρκία είναι ένα ζωτικής σημασίας μέλος του ΝΑΤΟ, με ένοπλες δυνάμεις μεγαλύτερες από οποιαδήποτε άλλη χώρα της Συμμαχίας, εκτός από τις ΗΠΑ.
Ότι στοιχεία του στρατού και της αεροπορίας συγκρούονται μεταξύ τους είναι εξαιρετικά ανησυχητικό. Η αποφασιστικότητα της κυβέρνησης Ερντογάν να αποδώσει όλο το φταίξιμο για το πραξικόπημα στο αντίπαλο ισλαμικό δίκτυο με επικεφαλής τον Φετουλάχ Γκιουλέν, ιεροκήρυκα που ζει εξόριστος στην Πενσυλβάνια, έχει θέσει τις σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας υπό σημαντική πίεση. Λίγοι εξωτερικοί παρατηρητές πιστεύουν ότι οι συνωμότες δεν ήταν ως επί το πλείστον παλαιομοδίτες υπέρμαχοι του κοσμικού κράτους στην παράδοση των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων.
Μία από τις ειρωνείες του πραξικοπήματος και της αποτυχίας του είναι ότι ο Ερντογάν μπορεί να οφείλει την επιβίωσή του στα αποκεντρωμένα κοινωνικά δίκτυα που προσπαθεί εδώ και χρόνια να κάμψει και να υποτάξει στη θέληση της κυβέρνησής του. Οι συνωμότες, προφανώς καλά προετοιμασμένοι για ένα πραξικόπημα του 20ου αιώνα, ακριβώς όπως οι στρατηγοί είναι συνήθως προετοιμασμένοι για να κερδίσουν τον τελευταίο πόλεμο, κατέλαβαν τον σταθμό της κρατικής τηλεόρασης, αλλά αμέλησαν να εξασφαλίσουν το Διαδίκτυο. Με τη χρήση ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών και τη δύναμη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ο Ερντογάν ήταν σε θέση να συσπειρώσει τους υποστηρικτές του και να τους βγάλει έξω στους δρόμους.
Αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο τα θεσμικά όργανα της κοινωνίας των πολιτών, που λειτουργεί στο πλαίσιο του κράτους δικαίου, έσωσαν έναν άνθρωπο που τόσο συχνά φαίνεται να τα απειλεί. Οι άνθρωποι που ξεχύθηκαν στους δρόμους για να νικήσουν τις δυνάμεις του πραξικοπήματος δεν ήταν όλοι εκεί για να υπερασπιστούν τον Ερντογάν. Πολλοί ήταν εκεί για να υπερασπιστούν την ίδια την δημοκρατία. Η προσέλευση των διαδηλωτών ήταν υψηλή, ακόμη και σε πόλεις όπως η Σμύρνη, όπου το κόμμα AKP είναι αδύναμο.
Όλα τα πολιτικά κόμματα, ακόμη και το κυρίως κουρδικό HDP, συσπειρώθηκαν πίσω από τη δημοκρατία, χωρίς κανένα δισταγμό. Ήταν ένας αγώνας μεγαλύτερος από τον πρόεδρο. Το ερώτημα για το μέλλον είναι το κατά πόσον ο Ερντογάν το κατανοεί αυτό. Το τι θα επακολουθήσει θα απαιτήσει μετριοπάθεια από την νικηφόρα κυβέρνηση, σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και μια επαναβεβαίωση του κράτους δικαίου. Δεν ήταν γνωρίσματα της κυριαρχίας του Ερντογάν μέχρι τώρα, αλλά η Τουρκία σπάνια τα χρειάζεται περισσότερο».
«Οι συλλήψεις 8.000 ανθρώπων και οι απολύσεις 2.700 δικαστών είναι πολύ κακά σημάδια που προέρχονται από ένα καθεστώς, το οποίο έχει ήδη καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να εκφοβίσει την κοινωνία των πολιτών μέσα από την παρενόχληση και δίωξη δημοσιογράφων. Η εκκαθάριση των ενόπλων δυνάμεων είναι αναπόφευκτη στον απόηχο ενός αποτυχημένου στρατιωτικού πραξικοπήματος, αλλά δεν ήταν οι δικαστές που ξεσηκώθηκαν εναντίον της εκλεγμένης κυβέρνησης. Η επίθεση κατά του δικαστικού σώματος είναι ιδιαίτερα ανησυχητική υπό το φως της περιφρόνησης του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν για τα ανθρώπινα δικαιώματα και το κράτος δικαίου.
Και όμως, αυτός ο αυταρχικός και φιλόδοξος άνθρωπος στέκεται σε μια θέση μεγάλης ισχύος, ή τουλάχιστον σε μία θέση από όπου μπορεί να κάνει μεγάλη ζημιά. Παρά το γεγονός ότι υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα μεταξύ του ισλαμισμού του κόμματος AKP του Ερντογάν και του Ισλαμικού Κράτους, η σιωπηρή υποστήριξη του ήταν εξαιρετικά σημαντική για την ενίσχυση των χειρότερων στοιχείων των συριακών δυνάμεων της αντιπολίτευσης. Την ίδια στιγμή, η Τουρκία είναι ένα ζωτικής σημασίας μέλος του ΝΑΤΟ, με ένοπλες δυνάμεις μεγαλύτερες από οποιαδήποτε άλλη χώρα της Συμμαχίας, εκτός από τις ΗΠΑ.
Ότι στοιχεία του στρατού και της αεροπορίας συγκρούονται μεταξύ τους είναι εξαιρετικά ανησυχητικό. Η αποφασιστικότητα της κυβέρνησης Ερντογάν να αποδώσει όλο το φταίξιμο για το πραξικόπημα στο αντίπαλο ισλαμικό δίκτυο με επικεφαλής τον Φετουλάχ Γκιουλέν, ιεροκήρυκα που ζει εξόριστος στην Πενσυλβάνια, έχει θέσει τις σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας υπό σημαντική πίεση. Λίγοι εξωτερικοί παρατηρητές πιστεύουν ότι οι συνωμότες δεν ήταν ως επί το πλείστον παλαιομοδίτες υπέρμαχοι του κοσμικού κράτους στην παράδοση των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων.
Μία από τις ειρωνείες του πραξικοπήματος και της αποτυχίας του είναι ότι ο Ερντογάν μπορεί να οφείλει την επιβίωσή του στα αποκεντρωμένα κοινωνικά δίκτυα που προσπαθεί εδώ και χρόνια να κάμψει και να υποτάξει στη θέληση της κυβέρνησής του. Οι συνωμότες, προφανώς καλά προετοιμασμένοι για ένα πραξικόπημα του 20ου αιώνα, ακριβώς όπως οι στρατηγοί είναι συνήθως προετοιμασμένοι για να κερδίσουν τον τελευταίο πόλεμο, κατέλαβαν τον σταθμό της κρατικής τηλεόρασης, αλλά αμέλησαν να εξασφαλίσουν το Διαδίκτυο. Με τη χρήση ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών και τη δύναμη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ο Ερντογάν ήταν σε θέση να συσπειρώσει τους υποστηρικτές του και να τους βγάλει έξω στους δρόμους.
Αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο τα θεσμικά όργανα της κοινωνίας των πολιτών, που λειτουργεί στο πλαίσιο του κράτους δικαίου, έσωσαν έναν άνθρωπο που τόσο συχνά φαίνεται να τα απειλεί. Οι άνθρωποι που ξεχύθηκαν στους δρόμους για να νικήσουν τις δυνάμεις του πραξικοπήματος δεν ήταν όλοι εκεί για να υπερασπιστούν τον Ερντογάν. Πολλοί ήταν εκεί για να υπερασπιστούν την ίδια την δημοκρατία. Η προσέλευση των διαδηλωτών ήταν υψηλή, ακόμη και σε πόλεις όπως η Σμύρνη, όπου το κόμμα AKP είναι αδύναμο.
Όλα τα πολιτικά κόμματα, ακόμη και το κυρίως κουρδικό HDP, συσπειρώθηκαν πίσω από τη δημοκρατία, χωρίς κανένα δισταγμό. Ήταν ένας αγώνας μεγαλύτερος από τον πρόεδρο. Το ερώτημα για το μέλλον είναι το κατά πόσον ο Ερντογάν το κατανοεί αυτό. Το τι θα επακολουθήσει θα απαιτήσει μετριοπάθεια από την νικηφόρα κυβέρνηση, σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και μια επαναβεβαίωση του κράτους δικαίου. Δεν ήταν γνωρίσματα της κυριαρχίας του Ερντογάν μέχρι τώρα, αλλά η Τουρκία σπάνια τα χρειάζεται περισσότερο».
No comments:
Post a Comment