| Ευρώπη χωρίς βηματισμό |
|
| Του Νικου Γ. Ξυδακη |
|
|
|
H ύφεση και η ανεργία, που τόσο δοκιμάζουν τους Ελληνες, απειλούν πλέον με κοινωνικές ρήξεις και τις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες. Η κοινωνικοπολιτική κρίση προβάλλει με άλλοτε άλλη σφοδρότητα σε χώρες τόσο διαφορετικές όσο η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, η Ιταλία, ακόμη και στην ηγεμονική Γαλλία, όπως φάνηκε με την απόφαση της Πεζώ-Σιτροέν για οκτώ χιλιάδες απολύσεις.
Στη φιλειρηνική Ισπανία η τεράστια ανεργία αντιμετωπίζεται με επιπλέον λιτότητα και πλαστικές σφαίρες κατά των απεργών ανθρακωρύχων της Αστούριας. Η κλιμάκωση βίας ειδικά στην Αστούρια θυμίζει στους Ισπανούς ότι από εκεί ξεκίνησε ο εμφύλιος πόλεμος το 1934, και εκεί η φρανκική δικτατορία προσπάθησε ανεπιτυχώς να καταστείλει βίαια την πρώτη μεταφρανκική γενική απεργία το 1962. Η οικονομική κρίση του 2008 τώρα δείχνει τις πραγματικές διαστάσεις της και τις μεσοπρόθεσμες επιπτώσεις της. Προφανώς, δεν ήταν μια κρίση ρευστότητας και προφανώς δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με ενέσεις ρευστότητας και δημοσιονομική πειθαρχία. Η καθυστερημένη και δειλή αντιμετώπιση, χωρίς ριζικά νέα στρατηγική, χωρίς ιστορική προοπτική, πυροδοτεί αλυσιδωτές κοινωνικές ρήξεις, με άγνωστη συνέχεια, τόσο στο εσωτερικό των εθνών-κρατών όσο και στους κόλπους της ήδη κλονισμένης Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Οι εθνικές και ευρωπαϊκές ηγεσίες φαίνονται αδύναμες να συλλάβουν την ιστορική κρισιμότητα της συγκυρίας, και πιέζουν αλυσιτελώς τους λαούς προς διαρκείς θυσίες και καθολική υποβάθμιση του επιπέδου διαβίωσης, χωρίς διέξοδο, χωρίς ελπίδα, χωρίς όραμα για ένα βιώσιμο μέλλον. Χωρίς πειστικό σχέδιο για, κοπιώδη έστω, μετάβαση σε μια νέα κατάσταση ισορροπίας.
Η όλη κατάσταση δείχνει μια Ευρώπη κουρασμένη και παρηκμασμένη, χωρίς προορισμό, που χάνει τον βηματισμό της και υστερεί έναντι των νέων υπερδυνάμεων BRICS. Το κυριότερο: μεταξύ ηγεσιών και λαών ανοίγεται ένα άκρως επικίνδυνο χάσμα, διαρκώς διευρυνόμενο από την αμοιβαία δυσπιστία, την απουσία συνεκτίμησης των κινδύνων, και από μια καινοφανή διαδικασία πληβειοποίησης λαϊκών και μικροαστικών στρωμάτων. |
|
Εκτιμάτε πως «οι εθνικές και ευρωπαϊκές ηγεσίες φαίνονται αδύναμες να συλλάβουν….». Δεν το νομίζω. Ορισμένοι βόρειοι αισθάνονται μια χαρά. Κάποιοι άλλοι έχουν θέσει δείκτη ασφαλείας την κοινωνία των 2/3. Ο νότος την κοινωνία του 50%. Παραμένουν όμως προσηλωμένοι στο οικονομικό δόγμα, που τις απορρυθμίσεις τις βαφτίζει μεταρρυθμίσεις ή … διαρθρωτικές αλλαγές, και τις ιδιωτικοποιήσεις (π.χ. του νερού) ως λιγότερο κράτος!
Ειδικότερα στα καθ’ ημάς: και θα προσπαθήσουν να τα ξεπουλήσουν όλα –όσο, όσο- και θα διαλύσουν το κοινωνικό κράτος, και θα μας πετάξουν στο τέλος έξω στη δραχμή.
Παρόλο που το βλέπουν όλοι που πάει το πράγμα, οι περισσότεροι ακόμη «προσμένουν κάποιο θάμα».
Με εκτίμηση.
Η όλη κατάσταση, επομένως κ. Ξυδάκη, δείχνει μια Ευρώπη ... παραδομένη στις ορέξεις του μεγάλου επενδυτικού κεφαλαίου. Κι αυτό συμβαίνει επειδή όντως οι ηγεσίες της είναι νάνοι πολιτικοί, κουρασμένοι και παρηκμασμένοι, όπως τα λες. Το χάσμα δε που αναφέρεις μεταξύ ηγεσιών και λαών παρουσιάζεται επειδή, όπως σωστά παρατηρεί ο Γ. Κοντογιώργης, έπαψε ο άρχων να είναι και αρχόμενος, επειδή η κοινωνία, ο Δήμος, διαχωρίστηκε κι αναγκαστικά επομένως αντιπαρατάχθηκε σε εξουσιαστές κι εξουσιαζόμενους. Σ' αυτούς που δίνουν διαταγές/νόμους και στους υπάκουους υπήκοους, βλέπε γερμανικό λαό.
Αυτά περί "αναγκαιότητας" των "απολύτως απαραίτητων" μνημονίων, κλπ. Το χαϊρι τους το βλέπουμε κι έτσι οι "οικονομικές θεωρίες τους" περισσεύουν.