Οι δύο ψυχές του Αλέξη Τσίπρα
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Καθώς παρακολουθούσα προ καιρού στην τηλεόραση τον κ. Τσίπρα σε στάση προσοχής, να ακούει μαζί με την κ. Μέρκελ τον ελληνικό εθνικό ύμνο σκεφτόμουν πόση απόσταση είχε διανύσει στη ζωή του για να φτάσει ώς το Βερολίνο. Από τα δεκαπενταμελή και τις μαθητικές καταλήψεις, πέρασε στην αρχηγία ενός μικρού κόμματος της Αριστεράς, μπήκε στη Βουλή, το κόμμα μεγάλωσε επί των ημερών του, κέρδισε τις εκλογές και τώρα τον τιμούσαν ως εκπρόσωπο της χώρας του στην πρωτεύουσα της δυνατότερης ευρωπαϊκής χώρας. Στο μυαλό μου ήρθε το σεβάσμιο πρόσωπο του πολιτικού του πατέρα, του θείου Αλέκου του Φλαμπουράρη και η συγκίνηση που θα ένιωσε βλέποντας πόσο μακριά έφτασε το παιδί του. Συγκίνηση ανακατεμένη με κάποια ανησυχία, μήπως το παιδί του ξέχασε τις συμβουλές του και έφυγε από τον ορθό δρόμο.
Σκέφτηκα, και δεν νομίζω ότι είμαι ο μόνος, ότι την ημέρα εκείνη θα του πέρασε απ’ το μυαλό πως και οι μεταμορφώσεις είναι μέσα στη ζωή, καλύτερα ακόμη, ζεις όσο ακόμη μπορείς να μεταμορφωθείς, όπως ο έφηβος μεταμορφώνεται σε ώριμο άνδρα και ο ώριμος περνάει στην τρίτη ηλικία. Και πως ο ίδιος πολύ θα ήθελε να μεταμορφωθεί σε έναν σοσιαλδημοκράτη ηγέτη που τον υποδέχονται, με τον ίδιο τρόπο που τον υποδέχθηκε η Μέρκελ όπου κι αν ταξιδέψει. Επιστρέφοντας στην Αθήνα περίμενα, όπως πολλοί, πως ακόμη κι αν δεν έβαλε γραβάτα, και συμβιβάστηκε με την ποσέτ, είχε έρθει η ώρα για να γεφυρώσει ο ίδιος για λογαριασμό της χώρας του την απόσταση που τον χώριζε από τη γλώσσα της υπόλοιπης Ευρώπης.
Θα έλεγα πως αυτή είναι η μία ψυχή του Αλέξη Τσίπρα. Η ψυχή που του κληροδότησε ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο πολιτικός που πρώτος κατάφερε να μεθύσει την Αριστερά με το ηδύποτο της εξουσίας. Λένε ότι ο Παπανδρέου λεηλάτησε τη συνθηματολογία της Αριστεράς, οικειοποιήθηκε τη ρητορική της και τον λόγο της. Εκανε όμως και κάτι πολύ ουσιαστικότερο. Απάλλαξε την Αριστερά, ή εν πάση περιπτώσει «κάποια Αριστερά» από το σύνδρομο της ήττας, όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής θεράπευσε τη Δεξιά από το σύνδρομο του εθνικισμού. Ηταν δύο μεγάλες πολιτικές χειρονομίες της μεταπολίτευσης και όσοι θριαμβολογούν για το τέλος της μεταπολίτευσης θα πρέπει να λάβουν υπόψη ότι αυτό μπορεί να σημαίνει από τη μια τον εγκλωβισμό της Αριστεράς στο σύνδρομο της ήττας, και την αναπαλαίωση της Δεξιάς με τα γερασμένα υλικά του εθνικισμού.
Σήμερα όσοι αισιοδοξούν ακόμη ότι ο Τσίπρας θα μπορέσει να κάνει το άλμα και να καταλήξει σε μία βιώσιμη συμφωνία με τους Ευρωπαίους εταίρους, να κρατήσει τη χώρα στον ευρωπαϊκό κόσμο, στηρίζονται στην ανδρεοπαπανδρεϊκή πολιτική παράδοση. Στο κάτω-κάτω ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές επειδή κατάφερε να ανακυκλώσει τα φθαρμένα χαρτιά του ΠΑΣΟΚ. Η γλύκα της εξουσίας είναι τόσο δυνατή που ακόμη και ο Λαφαζάνης θα υποκύψει στον ευρωπαϊκό πειρασμό. Η χαρά του δεν κρυβόταν όταν τον υποδέχθηκαν στο Κρεμλίνο. Και δεν έχει σημασία αν του έλειψε η χειραψία του Στάλιν. Σημασία έχει ότι ο Πούτιν είναι ο ηγέτης της μητέρας όλων των πατερούληδων του κόσμου τούτου, μεταξύ αυτών και ο Παναγιώτης.
Η ασυνεννοησία όμως συνεχίζεται. Χαμένοι στις διατυπώσεις, ή τη μετάφραση, πάντως ο Τσίπρας και οι συν αυτώ εξακολουθούν να μην μπορούν να μιλήσουν την ίδια γλώσσα με τους εταίρους. Κάθε Παρασκευή πάμε να καταλήξουμε και από Δευτέρα αρχίζουμε και πάλι δίαιτα. Απειρία; Ανικανότητα; Αβουλία; Πολιτική δειλία; Ηρεμήστε. Το έργο το έχουμε ξαναζήσει, διότι δυστυχώς παίζουμε κι εμείς ως κομπάρσοι. Το ξαναζήσαμε και με τον Σαμαρά που μπορεί να δηλώνει ευρωπαϊστής, όμως η ψυχή του δεν έφυγε ποτέ από τον Παράδεισο της Μεσσηνίας, της ωραίας και ηρωικής Μεσσηνίας για να μην παρεξηγηθώ. Ετσι και στην περίπτωση του Τσίπρα. Το πρόβλημα είναι βαθύτερο από τα υδραυλικά της συγκυβέρνησης. Είναι θέμα ποιότητας του ιδεολογικού σκυροδέματος.
Η Αριστερά σταδιοδρόμησε στη μεταπολεμική Ελλάδα ως ηττημένη δύναμη. Η ήττα στον εμφύλιο και οι διωγμοί που υπέστησαν τα μέλη της τής έδωσαν ηθική υπεραξία, την οποία την πολλαπλασίασαν οι ηλίθιοι συνταγματάρχες της δικτατορίας. Με το ηθικό πλεονέκτημα κέρδισε την κοινωνική ηγεμονία στη μεταπολίτευση και παρέμεινε στο απυρόβλητο επειδή συμμετείχε στην άσκηση της εξουσίας ως σκιώδης δύναμη, μέσω των συνδικαλιστών, των λειτουργών της εκπαίδευσης και των διανοουμένων της. Συνδέθηκε με τη ρητορεία της εθνικιστικής Δεξιάς, η οποία κι αυτή καρπώθηκε την ήττα της στην ευρωπαϊκή Ελλάδα. Το υβρίδιο που μας κυβερνά, συνύπαρξη των Εξαρχείων με τον Τέρενς Κουίκ, δεν έχει κανένα κυβερνητικό πρόγραμμα. Συναντώνται στο Κούγκι, στη φαντασίωση μιας Ελλάδας η οποία δικαιώνεται μόνον όταν τιναχθεί στον αέρα, ή ηττηθεί στον εμφύλιο.
Ο κ. Τσίπρας παλεύει ανάμεσα στο σύνδρομο της εξουσίας, το ανδρεοπαπανδρεϊκό κληροδότημα της ψυχής του, και στο σύνδρομο της αυτοκαταστροφής, το κληροδότημα της αριστερής του παιδείας. Οι υπαρξιακές αναζητήσεις του πρωθυπουργού και ο ψυχικός του διχασμός, δεν έχω αντίρρηση ότι μπορεί και να δημιουργούσαν έργα αθάνατα αν έπεφταν στα χέρια ενός Σαίξπηρ ή των περίφημων ιστορικών του μέλλοντος. Επειδή όμως ανάμεσα σε μας και τους ιστορικούς του μέλλοντος μεσολαβεί η Δευτέρα και ο Ιούνιος, πολύ φοβούμαι ότι με τον Αμλετ που μπλέξαμε ούτε ο Σαίξπηρ δεν μας σώζει.
Ερώτηση κρίσεως: Δεν νομίζετε κι εσείς πως είναι λίγο ταπεινωτικό μια ολόκληρη χώρα να σέρνεται πίσω από τα ψυχικά σύνδρομα ενός ανθρώπου που ψάχνει να βρει ποιος είναι και πού πάει;
Σκέφτηκα, και δεν νομίζω ότι είμαι ο μόνος, ότι την ημέρα εκείνη θα του πέρασε απ’ το μυαλό πως και οι μεταμορφώσεις είναι μέσα στη ζωή, καλύτερα ακόμη, ζεις όσο ακόμη μπορείς να μεταμορφωθείς, όπως ο έφηβος μεταμορφώνεται σε ώριμο άνδρα και ο ώριμος περνάει στην τρίτη ηλικία. Και πως ο ίδιος πολύ θα ήθελε να μεταμορφωθεί σε έναν σοσιαλδημοκράτη ηγέτη που τον υποδέχονται, με τον ίδιο τρόπο που τον υποδέχθηκε η Μέρκελ όπου κι αν ταξιδέψει. Επιστρέφοντας στην Αθήνα περίμενα, όπως πολλοί, πως ακόμη κι αν δεν έβαλε γραβάτα, και συμβιβάστηκε με την ποσέτ, είχε έρθει η ώρα για να γεφυρώσει ο ίδιος για λογαριασμό της χώρας του την απόσταση που τον χώριζε από τη γλώσσα της υπόλοιπης Ευρώπης.
Θα έλεγα πως αυτή είναι η μία ψυχή του Αλέξη Τσίπρα. Η ψυχή που του κληροδότησε ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο πολιτικός που πρώτος κατάφερε να μεθύσει την Αριστερά με το ηδύποτο της εξουσίας. Λένε ότι ο Παπανδρέου λεηλάτησε τη συνθηματολογία της Αριστεράς, οικειοποιήθηκε τη ρητορική της και τον λόγο της. Εκανε όμως και κάτι πολύ ουσιαστικότερο. Απάλλαξε την Αριστερά, ή εν πάση περιπτώσει «κάποια Αριστερά» από το σύνδρομο της ήττας, όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής θεράπευσε τη Δεξιά από το σύνδρομο του εθνικισμού. Ηταν δύο μεγάλες πολιτικές χειρονομίες της μεταπολίτευσης και όσοι θριαμβολογούν για το τέλος της μεταπολίτευσης θα πρέπει να λάβουν υπόψη ότι αυτό μπορεί να σημαίνει από τη μια τον εγκλωβισμό της Αριστεράς στο σύνδρομο της ήττας, και την αναπαλαίωση της Δεξιάς με τα γερασμένα υλικά του εθνικισμού.
Σήμερα όσοι αισιοδοξούν ακόμη ότι ο Τσίπρας θα μπορέσει να κάνει το άλμα και να καταλήξει σε μία βιώσιμη συμφωνία με τους Ευρωπαίους εταίρους, να κρατήσει τη χώρα στον ευρωπαϊκό κόσμο, στηρίζονται στην ανδρεοπαπανδρεϊκή πολιτική παράδοση. Στο κάτω-κάτω ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές επειδή κατάφερε να ανακυκλώσει τα φθαρμένα χαρτιά του ΠΑΣΟΚ. Η γλύκα της εξουσίας είναι τόσο δυνατή που ακόμη και ο Λαφαζάνης θα υποκύψει στον ευρωπαϊκό πειρασμό. Η χαρά του δεν κρυβόταν όταν τον υποδέχθηκαν στο Κρεμλίνο. Και δεν έχει σημασία αν του έλειψε η χειραψία του Στάλιν. Σημασία έχει ότι ο Πούτιν είναι ο ηγέτης της μητέρας όλων των πατερούληδων του κόσμου τούτου, μεταξύ αυτών και ο Παναγιώτης.
Η ασυνεννοησία όμως συνεχίζεται. Χαμένοι στις διατυπώσεις, ή τη μετάφραση, πάντως ο Τσίπρας και οι συν αυτώ εξακολουθούν να μην μπορούν να μιλήσουν την ίδια γλώσσα με τους εταίρους. Κάθε Παρασκευή πάμε να καταλήξουμε και από Δευτέρα αρχίζουμε και πάλι δίαιτα. Απειρία; Ανικανότητα; Αβουλία; Πολιτική δειλία; Ηρεμήστε. Το έργο το έχουμε ξαναζήσει, διότι δυστυχώς παίζουμε κι εμείς ως κομπάρσοι. Το ξαναζήσαμε και με τον Σαμαρά που μπορεί να δηλώνει ευρωπαϊστής, όμως η ψυχή του δεν έφυγε ποτέ από τον Παράδεισο της Μεσσηνίας, της ωραίας και ηρωικής Μεσσηνίας για να μην παρεξηγηθώ. Ετσι και στην περίπτωση του Τσίπρα. Το πρόβλημα είναι βαθύτερο από τα υδραυλικά της συγκυβέρνησης. Είναι θέμα ποιότητας του ιδεολογικού σκυροδέματος.
Η Αριστερά σταδιοδρόμησε στη μεταπολεμική Ελλάδα ως ηττημένη δύναμη. Η ήττα στον εμφύλιο και οι διωγμοί που υπέστησαν τα μέλη της τής έδωσαν ηθική υπεραξία, την οποία την πολλαπλασίασαν οι ηλίθιοι συνταγματάρχες της δικτατορίας. Με το ηθικό πλεονέκτημα κέρδισε την κοινωνική ηγεμονία στη μεταπολίτευση και παρέμεινε στο απυρόβλητο επειδή συμμετείχε στην άσκηση της εξουσίας ως σκιώδης δύναμη, μέσω των συνδικαλιστών, των λειτουργών της εκπαίδευσης και των διανοουμένων της. Συνδέθηκε με τη ρητορεία της εθνικιστικής Δεξιάς, η οποία κι αυτή καρπώθηκε την ήττα της στην ευρωπαϊκή Ελλάδα. Το υβρίδιο που μας κυβερνά, συνύπαρξη των Εξαρχείων με τον Τέρενς Κουίκ, δεν έχει κανένα κυβερνητικό πρόγραμμα. Συναντώνται στο Κούγκι, στη φαντασίωση μιας Ελλάδας η οποία δικαιώνεται μόνον όταν τιναχθεί στον αέρα, ή ηττηθεί στον εμφύλιο.
Ο κ. Τσίπρας παλεύει ανάμεσα στο σύνδρομο της εξουσίας, το ανδρεοπαπανδρεϊκό κληροδότημα της ψυχής του, και στο σύνδρομο της αυτοκαταστροφής, το κληροδότημα της αριστερής του παιδείας. Οι υπαρξιακές αναζητήσεις του πρωθυπουργού και ο ψυχικός του διχασμός, δεν έχω αντίρρηση ότι μπορεί και να δημιουργούσαν έργα αθάνατα αν έπεφταν στα χέρια ενός Σαίξπηρ ή των περίφημων ιστορικών του μέλλοντος. Επειδή όμως ανάμεσα σε μας και τους ιστορικούς του μέλλοντος μεσολαβεί η Δευτέρα και ο Ιούνιος, πολύ φοβούμαι ότι με τον Αμλετ που μπλέξαμε ούτε ο Σαίξπηρ δεν μας σώζει.
Ερώτηση κρίσεως: Δεν νομίζετε κι εσείς πως είναι λίγο ταπεινωτικό μια ολόκληρη χώρα να σέρνεται πίσω από τα ψυχικά σύνδρομα ενός ανθρώπου που ψάχνει να βρει ποιος είναι και πού πάει;
No comments:
Post a Comment