Εξι χρόνια τώρα, από λάθος σε λάθος
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Χρειαζόμαστε επειγόντως ολίγη ηρεμία και ρουτίνα στη ζωή μας. Δεν υπάρχει δυσκολότερη κατάσταση από εκείνη που νομίζεις ότι τα χειρότερα μπορεί να συμβούν. Κανείς έξυπνος λαός δεν έκανε τόσα συνεχόμενα λάθη.
Επί έξι έτη ζούμε υπό την απειλή ολοένα και δυσκολότερων καταστάσεων. Το 2009, η παλαιά τάξη πραγμάτων αρνήθηκε να παραχωρήσει στον Κώστα Καραμανλή την απαιτούμενη ελάχιστη συναίνεση για τη λήψη επειγόντων δημοσιονομικών μέτρων. Η χώρα βρισκόταν ήδη στο δεύτερο έτος της μακρόχρονης ύφεσης και ας μην το γνωρίζαμε εκείνη την εποχή. Οι τράπεζες είχαν διασωθεί με την παρέμβαση του κράτους. Η «φούσκα» των ακινήτων είχε σκάσει και οι τράπεζες άρχισαν να μειώνουν τα εύκολα δάνεια.
Επί πέντε έτη μετρούμε τις περικοπές εισοδημάτων και την αύξηση των φόρων. Το 2010, η κυβέρνηση Παπανδρέου αρνήθηκε να κάνει όσα απαιτούσε η συγκυρία προκειμένου να μη χαθεί η επαφή με τις ανοικτές αγορές κεφαλαίου. Διασώθηκε μέσω τεράστιων δανείων. Η διοίκηση ετέθη υπό κηδεμονία. Υπ’ αυτό το καθεστώς, η πολιτική τάξη, συμπολίτευση και αντιπολίτευση, μεταβίβασε τα βάρη από την κρίση του δημόσιου τομέα στις πλάτες του ιδιωτικού. Οι φόροι ήρθαν από παντού, χωρίς όμως να επαρκούν για να κλείσουν οι πληγές του κράτους. Ο επιχειρηματικός τομέας, που ήδη προσπαθούσε να αντεπεξέλθει στις ανεπανάληπτες δυσκολίες της βαθιάς παγκόσμιας κρίσης, κατέρρευσε ταχύτατα.
Επί τέσσερα έτη αγωνιούμε μήπως ξημερωθούμε εκτός ευρώ. Το 2011, διά της κυβερνήσεως εθνικής ανάγκης υπό τον Λουκά Παπαδήμο, η χώρα διαπραγματεύθηκε μια δεύτερη ευκαιρία. Τα κράτη της Ζώνης ενήργησαν ως τριτεγγυητές του τραπεζικού συστήματος προκειμένου να αποφευχθεί η χρησιμοποίηση των καταθέσεων στην απόσβεση της τεράστιας ζημίας από το «κούρεμα» των κρατικών ομολόγων και από τις ζημίες των «κακών» δανείων. Με τα νέα δάνεια απετράπη η πλήρης κατάρρευση του συνταξιοδοτικού συστήματος ώστε να ξεκινήσει τη σταδιακή προσαρμογή του. Κάλυψαν το δημοσιονομικό κενό της κρατικής διοίκησης μέχρις ότου επιτύχει πρωτογενές πλεόνασμα.
Επί τρία έτη ζούμε με την αποψίλωση του παραγωγικού τομέα προκειμένου να συντηρηθεί η μιζέρια ενός παραπαίοντος κράτους. Η αλλόκοτη συμπαράταξη των εκλογών του 2012, ανίκανη να προχωρήσει τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, συμβιβάσθηκε με τον διπλασιασμό του αριθμού των ανέργων.
Πριν από δύο έτη ελπίζαμε να κλείσει το καταραμένο Μνημόνιο και να επιστρέψουμε στις αγορές. Δυστυχώς, όμως, όταν βρεθήκαμε ένα βήμα από την επιτυχία, η χώρα παραδόθηκε στον λαϊκισμό. «Γαλαζοπράσινο» αρχικώς, «κοκκινόμαυρο» εδώ και λίγους μήνες.
Εδώ και ένα χρόνο, δεν έχουμε πρακτικώς επιτύχει καμία πρόοδο για την επαναφορά της χώρας στην κανονικότητα. Προφανώς, οι πολιτικοί μας ετοιμάζουν το επόμενο λάθος μας.
Επί έξι έτη ζούμε υπό την απειλή ολοένα και δυσκολότερων καταστάσεων. Το 2009, η παλαιά τάξη πραγμάτων αρνήθηκε να παραχωρήσει στον Κώστα Καραμανλή την απαιτούμενη ελάχιστη συναίνεση για τη λήψη επειγόντων δημοσιονομικών μέτρων. Η χώρα βρισκόταν ήδη στο δεύτερο έτος της μακρόχρονης ύφεσης και ας μην το γνωρίζαμε εκείνη την εποχή. Οι τράπεζες είχαν διασωθεί με την παρέμβαση του κράτους. Η «φούσκα» των ακινήτων είχε σκάσει και οι τράπεζες άρχισαν να μειώνουν τα εύκολα δάνεια.
Επί πέντε έτη μετρούμε τις περικοπές εισοδημάτων και την αύξηση των φόρων. Το 2010, η κυβέρνηση Παπανδρέου αρνήθηκε να κάνει όσα απαιτούσε η συγκυρία προκειμένου να μη χαθεί η επαφή με τις ανοικτές αγορές κεφαλαίου. Διασώθηκε μέσω τεράστιων δανείων. Η διοίκηση ετέθη υπό κηδεμονία. Υπ’ αυτό το καθεστώς, η πολιτική τάξη, συμπολίτευση και αντιπολίτευση, μεταβίβασε τα βάρη από την κρίση του δημόσιου τομέα στις πλάτες του ιδιωτικού. Οι φόροι ήρθαν από παντού, χωρίς όμως να επαρκούν για να κλείσουν οι πληγές του κράτους. Ο επιχειρηματικός τομέας, που ήδη προσπαθούσε να αντεπεξέλθει στις ανεπανάληπτες δυσκολίες της βαθιάς παγκόσμιας κρίσης, κατέρρευσε ταχύτατα.
Επί τέσσερα έτη αγωνιούμε μήπως ξημερωθούμε εκτός ευρώ. Το 2011, διά της κυβερνήσεως εθνικής ανάγκης υπό τον Λουκά Παπαδήμο, η χώρα διαπραγματεύθηκε μια δεύτερη ευκαιρία. Τα κράτη της Ζώνης ενήργησαν ως τριτεγγυητές του τραπεζικού συστήματος προκειμένου να αποφευχθεί η χρησιμοποίηση των καταθέσεων στην απόσβεση της τεράστιας ζημίας από το «κούρεμα» των κρατικών ομολόγων και από τις ζημίες των «κακών» δανείων. Με τα νέα δάνεια απετράπη η πλήρης κατάρρευση του συνταξιοδοτικού συστήματος ώστε να ξεκινήσει τη σταδιακή προσαρμογή του. Κάλυψαν το δημοσιονομικό κενό της κρατικής διοίκησης μέχρις ότου επιτύχει πρωτογενές πλεόνασμα.
Επί τρία έτη ζούμε με την αποψίλωση του παραγωγικού τομέα προκειμένου να συντηρηθεί η μιζέρια ενός παραπαίοντος κράτους. Η αλλόκοτη συμπαράταξη των εκλογών του 2012, ανίκανη να προχωρήσει τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, συμβιβάσθηκε με τον διπλασιασμό του αριθμού των ανέργων.
Πριν από δύο έτη ελπίζαμε να κλείσει το καταραμένο Μνημόνιο και να επιστρέψουμε στις αγορές. Δυστυχώς, όμως, όταν βρεθήκαμε ένα βήμα από την επιτυχία, η χώρα παραδόθηκε στον λαϊκισμό. «Γαλαζοπράσινο» αρχικώς, «κοκκινόμαυρο» εδώ και λίγους μήνες.
Εδώ και ένα χρόνο, δεν έχουμε πρακτικώς επιτύχει καμία πρόοδο για την επαναφορά της χώρας στην κανονικότητα. Προφανώς, οι πολιτικοί μας ετοιμάζουν το επόμενο λάθος μας.
No comments:
Post a Comment