Μεταξύ μύθων και πραγματικότητας
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Επιβεβαίωσε στη Βουλή ο πρωθυπουργός ότι είναι και ο ίδιος ένα από τα πολλά θύματα της παραπληροφόρησης περί το συνταξιοδοτικό. Σύμφωνα με τον κ. Τσίπρα το «έλλειμμα βιωσιμότητας του ασφαλιστικού» συστήματος σχετίζεται με τη λεηλασία των αποθεματικών από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας τα προηγούμενα σαράντα χρόνια.
Ευτυχώς δεν έμεινε σε αυτό, αλλά μνημόνευσε και «το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας μας», αν και αυτές οι λέξεις αποτελούν τη μοναδική αναφορά στο θέμα της γήρανσης του πληθυσμού. Ο πρωθυπουργός δεν ξέχασε και το άλλο «προβληματάκι», ότι δηλαδή «η σχέση συνταξιούχων προς ασφαλισμένους στο ΙΚΑ είναι σήμερα 1 προς 1,7, ενώ για να ήταν οριακά βιώσιμο (το σύστημα), θα έπρεπε να είναι, κατά τις πιο αισιόδοξες εκτιμήσεις, 1 προς 2,1». Αλλά και πάλι και γι’ αυτό φταίει η πολιτική των μνημονίων!
Αφού λοιπόν ξεπέρασε τα ως άνω «ενοχλητικά», φώτισε το συνταξιοδοτικό ζήτημα, ρίχνοντας τους προβολείς στις πραγματικές αιτίες του κακού. Ας τον παρακολουθήσουμε:
Αιτία πρώτη, η «αλόγιστη συμμετοχή των ασφαλιστικών ταμείων στο χρηματιστηριακό πάρτι» τη δεκαετία του 1990 και την πρώτη δεκαετία του 2000. Εννοεί τις υπεραξίες που έγραψαν οι μετοχές που κατείχαν τα Ταμεία στη διετία 1998-99, όπου η μόνη πραγματική ζημία ήταν η ισόποση απώλεια των «κερδών». Αγνοεί ο κ. Τσίπρας ότι μικρό μόνον μέρος των αποθεματικών ήταν σε μετοχές. Τα «πολλά» ήσαν σε τίτλους του Δημοσίου και κέρδισαν σοβαρότατες αποδόσεις. Σε κάθε περίπτωση, ζημία δεν υπήρξε.
«Στη συνέχεια -λέγει ο πρωθυπουργός- ήρθαν τα δομημένα ομόλογα, που κόστισαν και αυτά πολλά εκατομμύρια ευρώ». Λάθος και πάλι αφού η κυβέρνηση Καραμανλή φρόντισε, υπό καθεστώς πανικού, να επιστρέψει το κεφάλαιο των τοποθετήσεων σε όλα τα Ταμεία, πλην ελαχίστων που τα κράτησαν και πραγματοποίησαν σπουδαία κέρδη, πλην μιας (;) εξαιρέσεως.
«Για να φτάσουμε -συνέχισε ο κ. Τσίπρας- στην επιτομή της καταστροφής, στις εγκληματικές συνέπειες του PSI, όπου τα Ταμεία έχασαν τότε περιουσία πάνω από 15 δισεκατομμύρια». Αν και πρωθυπουργός, με πρόσβαση σε εμπιστευτικά στοιχεία, μετά τόσους μήνες πρωθυπουργίας, δεν καταλαβαίνει ότι το μεγαλύτερο στην ιστορία «αμοιβαίως αποδεκτό “κούρεμα” κρατικού χρέους», δεν θα μπορούσε να γίνει χωρίς τη συμμετοχή των ομολόγων που διακρατούσε το ίδιο το κράτος, αφού τα ομόλογα των Ταμείων αποτελούν περιουσία της γενικής κυβέρνησης. Εξάλλου, στους μήνες που ακολούθησαν, το κράτος συνέχισε να χρηματοδοτεί τις συντάξεις με ποσά που ξεπέρασαν κατά πολύ τη «ζημία» Και πάλι, δύο Ταμεία που διαχειρίστηκαν έξυπνα τα νέα αποθεματικά τους, με τη βοήθεια επαγγελματιών της αγοράς, κάλυψαν την αρχική ζημία και κέρδισαν μάλιστα.
Αυτή είναι η πραγματικότητα και ο κ. Τσίπρας χάνει τον χρόνο του να παίζει με τους μύθους που τον εξέλεξαν.
Ευτυχώς δεν έμεινε σε αυτό, αλλά μνημόνευσε και «το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας μας», αν και αυτές οι λέξεις αποτελούν τη μοναδική αναφορά στο θέμα της γήρανσης του πληθυσμού. Ο πρωθυπουργός δεν ξέχασε και το άλλο «προβληματάκι», ότι δηλαδή «η σχέση συνταξιούχων προς ασφαλισμένους στο ΙΚΑ είναι σήμερα 1 προς 1,7, ενώ για να ήταν οριακά βιώσιμο (το σύστημα), θα έπρεπε να είναι, κατά τις πιο αισιόδοξες εκτιμήσεις, 1 προς 2,1». Αλλά και πάλι και γι’ αυτό φταίει η πολιτική των μνημονίων!
Αφού λοιπόν ξεπέρασε τα ως άνω «ενοχλητικά», φώτισε το συνταξιοδοτικό ζήτημα, ρίχνοντας τους προβολείς στις πραγματικές αιτίες του κακού. Ας τον παρακολουθήσουμε:
Αιτία πρώτη, η «αλόγιστη συμμετοχή των ασφαλιστικών ταμείων στο χρηματιστηριακό πάρτι» τη δεκαετία του 1990 και την πρώτη δεκαετία του 2000. Εννοεί τις υπεραξίες που έγραψαν οι μετοχές που κατείχαν τα Ταμεία στη διετία 1998-99, όπου η μόνη πραγματική ζημία ήταν η ισόποση απώλεια των «κερδών». Αγνοεί ο κ. Τσίπρας ότι μικρό μόνον μέρος των αποθεματικών ήταν σε μετοχές. Τα «πολλά» ήσαν σε τίτλους του Δημοσίου και κέρδισαν σοβαρότατες αποδόσεις. Σε κάθε περίπτωση, ζημία δεν υπήρξε.
«Στη συνέχεια -λέγει ο πρωθυπουργός- ήρθαν τα δομημένα ομόλογα, που κόστισαν και αυτά πολλά εκατομμύρια ευρώ». Λάθος και πάλι αφού η κυβέρνηση Καραμανλή φρόντισε, υπό καθεστώς πανικού, να επιστρέψει το κεφάλαιο των τοποθετήσεων σε όλα τα Ταμεία, πλην ελαχίστων που τα κράτησαν και πραγματοποίησαν σπουδαία κέρδη, πλην μιας (;) εξαιρέσεως.
«Για να φτάσουμε -συνέχισε ο κ. Τσίπρας- στην επιτομή της καταστροφής, στις εγκληματικές συνέπειες του PSI, όπου τα Ταμεία έχασαν τότε περιουσία πάνω από 15 δισεκατομμύρια». Αν και πρωθυπουργός, με πρόσβαση σε εμπιστευτικά στοιχεία, μετά τόσους μήνες πρωθυπουργίας, δεν καταλαβαίνει ότι το μεγαλύτερο στην ιστορία «αμοιβαίως αποδεκτό “κούρεμα” κρατικού χρέους», δεν θα μπορούσε να γίνει χωρίς τη συμμετοχή των ομολόγων που διακρατούσε το ίδιο το κράτος, αφού τα ομόλογα των Ταμείων αποτελούν περιουσία της γενικής κυβέρνησης. Εξάλλου, στους μήνες που ακολούθησαν, το κράτος συνέχισε να χρηματοδοτεί τις συντάξεις με ποσά που ξεπέρασαν κατά πολύ τη «ζημία» Και πάλι, δύο Ταμεία που διαχειρίστηκαν έξυπνα τα νέα αποθεματικά τους, με τη βοήθεια επαγγελματιών της αγοράς, κάλυψαν την αρχική ζημία και κέρδισαν μάλιστα.
Αυτή είναι η πραγματικότητα και ο κ. Τσίπρας χάνει τον χρόνο του να παίζει με τους μύθους που τον εξέλεξαν.
No comments:
Post a Comment