Tο Μόντρεαλ στα 1956. Αφήγημα.

Tο Μόντρεαλ στα 1956. Αφήγημα.                                                                                   Αν ξεχωρίσεις την Place de arms που περιφερειακά υπήρχαν ψηλά κτίρια μέχρι τριάντα πατώματα ,η πόλη ηταν γεμάτη από τριόροφα και τετραόροφα  κοντά –κοντά δεμένα, με σκάλες εξωτερικές τα πιο πολλά .Πού και πού αντίκρυζε το μάτι κάποιο 20όροφο να πετιέτε σαν μανιτάρι..Αναρωτήθηκα για τον χαρακτήρα της πόλης ,για την αρχιτεκτονική της ,τον σκούρο φόντο των κτισμάτων , μα γρήγορη απάντηση δεν είχα ,καίτοι διαισθανόμουνα πως όλα είχαν σχέση με το κλίμα και τον καιρό του τόπου. Εντύπωση προκαλούν τα καταστήματα των  EATONS,SIMPSONS ,MORGANS,OGILVYS πραγματικά υποδειγματικές αγορές για κείνον  που τις αντικρύζει  πρώτη φορά..Αρέσουν στον ξένο τα δυο μεγάλα εστιατόρια που είναι πάνω στην SAINT-CATHERINE ,  to ASTOR KAI TO FDR όπου με 99σέντς απολαμβάνεις μια πλουσια μακαρονάδα με κιμά ζεστή μηλόπιτα με παγωτό και κόκα-κόλα για χώνεψη.Οι καφετέριες ήταν της μόδας και ειδικά τα  ΑW με το περίφημο ρουτμπιρ.Τα εστιατόρια του MAC-DONALS  δεν είχανε φανεί τότες. Οι δρόμοι με την κυκλοφοριακή τάξη ,οι αυτοκινητόδρομοι που ωδηγούσαν στην ύπαιθρο, κι’ ο κόσμος ο άλλος κόσμος ήτανε κάτι το νέο για τα μάτια και τον νού μας.Σαν και τύχαινε να γνώριζες τους ανθρώπους αμέσως εδημιουργείτο η αλλη εντύπωση ,αυτή της απλότητας .Το γαλλικό στοιχείο απετέλει το καλίτερο άρωμα που μπορούσε νάχει μια πολιτισμική κοινωνία ,πρόσδιδε φινέτσα  και ζεστασιά στην τυπική βορειο-αμερικάνικη πολιτεία..Εχουν περάσει από τότενες 50 χρόνια και ακόμη διατηρώ την πίστη , πως η κοινωνική συμβίωση αλλά και η αλληλεγκύη των Μοντρεαλιτών  δεν υπάρχει πουθενά του κόσμου..Τα ρεστωράν και οι μπάρες τόποι συνάντησης για πολούς κατοίκους, ήτανε ταυτόχρονα πολιτιστικές κυψέλες ,απ’όπου ξεπηδούσαν οι ωραιότερες ιδέες διακοσμητικής τέχνης, έλκοντας την ελίτ της πόλης, ανεξάρτητα από ειδικότητες..Δεν ήτανε φανταστικό νάμπενες για δείπνο στον ΠΑΕΖΑΝΟ και να σου προτείνετε η αίθουσα επιλογής σου?και τουτο ανάμεσα στις 5-6 που η επιχείρηση διέθετε?(αίθουσα ROMA.VENETIA ,FIORENSE,RIMINI  κλπ….)όπου διαφορετική μουσική υπόκρουση είχες ,ξέχωρες λιχουδιές και ποικιλία από τοπικούς οίνους.? Πάνω στον ίδιο δρόμο την κοτε-νειτζες νομίζω, ο Μπάμπης ο Μοσχονάς με το Modern tea room και τις πρωτοτυπίες του,συγκέντρωνε τον καλό κόσμο της περιοχής.Τα σινεμά πρόσφεραν έργα και στις δυό γλώσσες , σε αίθουσες ζεστές η δροσερές , ανάλογα με την εποχή,αλλά παρουσίαζαν και ταινίες αξιόλογες ευρωπαικές.,χωρίς να παραγνωρίζεται το γεγονός οτι το γαλλικό φίλμ ήτανε προτιμησιακό.Αρχιτεκτονικά μνημεία που θα στέκονται για αιώνες οι εκκλησιές της πόλης,η της  Notre-Dame και ο Αγιος Ιωσήφ ψηλά στον λόφο.Εντυπωσιακές οι γέφυρες της πόλης και τα πολλά νερα. Ο Αγιος Λαυρέντιος προσφέρει πολλά, με την υδάτινη πληθωρικότητα του σε τούτη την επαρχία.Λένε πως είναι  του Θεού το δώρο.Η παρουσία του αυτοκινήτου δέν ήτανε τόσο έντονη και οι αστικές συγκοινωνίες καλές και κερδοφόρες εξυπηρετούσαν τον κόσμο καλά και κατά τις ανάγκες του.                      Τουτο το μικρό ιστορικό ,οσο η μνήμη και τα χρόνια επιτρέπουν ελπίζω νάχει συνέχεια.-Λορνιόν.Tο Μόντρεαλ στα 1956. Αφήγημα.                                                                                   Αν ξεχωρίσεις την Place de arms που περιφερειακά υπήρχαν ψηλά κτίρια μέχρι τριάντα πατώματα ,η πόλη ηταν γεμάτη από τριόροφα και τετραόροφα  κοντά –κοντά δεμένα, με σκάλες εξωτερικές τα πιο πολλά .Πού και πού αντίκρυζε το μάτι κάποιο 20όροφο να πετιέτε σαν μανιτάρι..Αναρωτήθηκα για τον χαρακτήρα της πόλης ,για την αρχιτεκτονική της ,τον σκούρο φόντο των κτισμάτων , μα γρήγορη απάντηση δεν είχα ,καίτοι διαισθανόμουνα πως όλα είχαν σχέση με το κλίμα και τον καιρό του τόπου. Εντύπωση προκαλούν τα καταστήματα των  EATONS,SIMPSONS ,MORGANS,OGILVYS πραγματικά υποδειγματικές αγορές για κείνον  που τις αντικρύζει  πρώτη φορά..Αρέσουν στον ξένο τα δυο μεγάλα εστιατόρια που είναι πάνω στην SAINT-CATHERINE ,  to ASTOR KAI TO FDR όπου με 99σέντς απολαμβάνεις μια πλουσια μακαρονάδα με κιμά ζεστή μηλόπιτα με παγωτό και κόκα-κόλα για χώνεψη.Οι καφετέριες ήταν της μόδας και ειδικά τα  ΑW με το περίφημο ρουτμπιρ.Τα εστιατόρια του MAC-DONALS  δεν είχανε φανεί τότες. Οι δρόμοι με την κυκλοφοριακή τάξη ,οι αυτοκινητόδρομοι που ωδηγούσαν στην ύπαιθρο, κι’ ο κόσμος ο άλλος κόσμος ήτανε κάτι το νέο για τα μάτια και τον νού μας.Σαν και τύχαινε να γνώριζες τους ανθρώπους αμέσως εδημιουργείτο η αλλη εντύπωση ,αυτή της απλότητας .Το γαλλικό στοιχείο απετέλει το καλίτερο άρωμα που μπορούσε νάχει μια πολιτισμική κοινωνία ,πρόσδιδε φινέτσα  και ζεστασιά στην τυπική βορειο-αμερικάνικη πολιτεία..Εχουν περάσει από τότενες 50 χρόνια και ακόμη διατηρώ την πίστη , πως η κοινωνική συμβίωση αλλά και η αλληλεγκύη των Μοντρεαλιτών  δεν υπάρχει πουθενά του κόσμου..Τα ρεστωράν και οι μπάρες τόποι συνάντησης για πολούς κατοίκους, ήτανε ταυτόχρονα πολιτιστικές κυψέλες ,απ’όπου ξεπηδούσαν οι ωραιότερες ιδέες διακοσμητικής τέχνης, έλκοντας την ελίτ της πόλης, ανεξάρτητα από ειδικότητες..Δεν ήτανε φανταστικό νάμπενες για δείπνο στον ΠΑΕΖΑΝΟ και να σου προτείνετε η αίθουσα επιλογής σου?και τουτο ανάμεσα στις 5-6 που η επιχείρηση διέθετε?(αίθουσα ROMA.VENETIA ,FIORENSE,RIMINI  κλπ….)όπου διαφορετική μουσική υπόκρουση είχες ,ξέχωρες λιχουδιές και ποικιλία από τοπικούς οίνους.? Πάνω στον ίδιο δρόμο την κοτε-νειτζες νομίζω, ο Μπάμπης ο Μοσχονάς με το Modern tea room και τις πρωτοτυπίες του,συγκέντρωνε τον καλό κόσμο της περιοχής.Τα σινεμά πρόσφεραν έργα και στις δυό γλώσσες , σε αίθουσες ζεστές η δροσερές , ανάλογα με την εποχή,αλλά παρουσίαζαν και ταινίες αξιόλογες ευρωπαικές.,χωρίς να παραγνωρίζεται το γεγονός οτι το γαλλικό φίλμ ήτανε προτιμησιακό.Αρχιτεκτονικά μνημεία που θα στέκονται για αιώνες οι εκκλησιές της πόλης,η της  Notre-Dame και ο Αγιος Ιωσήφ ψηλά στον λόφο.Εντυπωσιακές οι γέφυρες της πόλης και τα πολλά νερα. Ο Αγιος Λαυρέντιος προσφέρει πολλά, με την υδάτινη πληθωρικότητα του σε τούτη την επαρχία.Λένε πως είναι  του Θεού το δώρο.Η παρουσία του αυτοκινήτου δέν ήτανε τόσο έντονη και οι αστικές συγκοινωνίες καλές και κερδοφόρες εξυπηρετούσαν τον κόσμο καλά και κατά τις ανάγκες του.                      Τουτο το μικρό ιστορικό ,οσο η μνήμη και τα χρόνια επιτρέπουν ελπίζω νάχει συνέχεια.-Λορνιόν.