Μπόργκεν, Σταχάνοφ, Λαφαζάνης... Του Τάκη Θεοδωρόπουλου Η κυρία Μπριγκίτε, ή Μπιργκίτε, Νίλσεν, πρωταγωνίστρια της δανικής σειράς Μπόργκεν, έχει αρχίσει να καταπονεί το νευρικό μου σύστημα. Πριν από το εβδομαδιαίο ραντεβού μας κάθε Πέμπτη βράδυ, δεν πίστευα ότι μπορεί να υπάρξει επί γης τόση και τέτοια τελειότητα. Ως πρωθυπουργός υπήρξε άψογη, παραιτήθηκε όμως γιατί ήθελε να ανταποκριθεί στα μητρικά της καθήκοντα. Με τον σύζυγό της είχε κάποια προβλήματα λόγω ωραρίου και ασυμβατότητας επαγγελματικού προσανατολισμού, όμως κι αυτά τα έλυσε με απολύτως πολιτισμένο τρόπο. Κι εκεί που είχα αρχίσει να ανησυχώ για την παρατεταμένη αποχή από κάθε ερωτική δραστηριότητα, διεπίστωσα πως, ως πρώην πρωθυπουργός πλέον, ανταποκρίνεται και στον ρόλο της ερωμένης. Μαζί με τον εραστή της φροντίζει και τα δύο της παιδιά. Καμία από όλες αυτές τις δραστηριότητες, δε, δεν στέκεται εμπόδιο στην ορθότητα των απόψεών της. Δεν πέφτει έξω ούτε σε θέματα οικολογίας ούτε στα ζητήματα της μετανάστευσης ούτε της πορνείας, της βιομηχανίας και, υποθέτω, στα επόμενα επεισόδια θα καλύψει τις αρμοδιότητες και πολλών άλλων υπουργείων. Είναι έντιμη, γοητευτική, απλή, ένας θηλυκός Σταχάνοφ, ήρωας του σοσιαλιστικού ρεαλισμού στα χρόνια της πολιτικής ορθότητας. Αυτής που σε κάνει να ονειρεύεσαι πολιτικούς παραδείσους όταν η μοίρα σου σε έχει ρίξει στα τάρταρα του ευρωπαϊκού Νότου. Ενα μεγάλο πρόβλημα της ωραίας αυτής χώρας είναι ότι οι κάτοικοί της συνυπάρχουν με 20 εκατομμύρια χοίρους. Κοινώς αντιστοιχεί ένας κάτοικος σε τέσσερα γουρούνια. Είναι το μόνο σημείο που εμείς, ως wannabe Δανία του Νότου, υπερτερούμε. Ακόμη κι αν εκλάβουμε την έννοια γουρούνι με την ευρεία έννοια, αυτήν που συναντάς στην καθημερινότητα, στη χειρότερη περίπτωση η αναλογία πληθυσμού με χοίρους δεν ξεπερνάει το ένα προς ένα. Δεν πρόκειται, όμως, να αφήσουμε μια κυρία από τη Δανία, όσο κι αν μας γοητεύει με το ήθος της, να μας πτοήσει. Στο κάτω κάτω, το δικό μας βασίλειο κανείς ποιητής δεν το αποκάλεσε σάπιο. Κι έχω βαρεθεί να συναντώ διάφορους τεθλιμμένους που με ρωτούν αν είδα Μπόργκεν και τσου-τσου-τσου, σκέψου βρε παιδί μου να γίνονταν αυτά και σε μας. Αλίμονό μας. Χάσαμε τόσα. Ομως το κωμικοτραγικό μεγαλείο ενός Μαριά ή ενός Λαφαζάνη κανέναν δεν θα αφήσουμε να μας το πάρει.   kathimerini