Αλέκος Αλαβάνος
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Αλέκος Αλαβάνος. Αυτό ήταν το πρόσωπο των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου 2015. Μπορεί να έλαμψε διά της απουσίας του και όλοι να τον λησμονήσαμε, όμως στο βάθος, στην ουσία, αυτός ήταν το κεντρικό πρόσωπο της εκλογικής αναμέτρησης. Εστω και διαθλαστικά: μέσω του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος χθες ανέλαβε πρωθυπουργός της χώρας. Αυτό το οφείλουμε στον Αλέκο Αλαβάνο. Εξ ου και η στήλη, μέσα στην ταπεινότητά της, τον αναγορεύει σε πρόσωπο των ιστορικών αυτών εκλογών.
Αναρωτιέμαι τι συναισθήματα να κυριαρχούσαν μέσα του βλέποντας τον άνθρωπο που ανέσυρε από την αφάνεια και που προώθησε με extra turbo boost κινητήρες στην ηγεσία του άλλοτε Συνασπισμού και νυν ΣΥΡΙΖΑ, να φτάνει στην κορυφή. Ο μέντορας να βρίσκεται σπίτι του και το πρώην «πουλέν» του να σκαρφαλώνει στα ικριώματα των Προπυλαίων με τα πλήθη να το αποθεώνουν και, άκουσον άκουσον, την επομένη να αναλαμβάνει την πρωθυπουργία της χώρας.
Να δάκρυσε από συγκίνηση ο κ. Αλαβάνος άραγε; Να ενθουσιάστηκε; Να αισθάνθηκε δικαίωση για την επιλογή του νέου ανθρώπου που έκανε τότε; Να νοστάλγησε τις εποχές που ο Αλέξης Τσίπρας διεκδικούσε τον Δήμο Αθηναίων και τώρα αναλαμβάνει τα ηνία ολόκληρης της χώρας;
Κάποιος φίλος μου είπε, προφανώς εκκινώντας από ένα πνεύμα κακεντρέχειας και γνήσιας ελληνικής καχυποψίας, ότι ίσως και να συμβαίνει το αντίστροφο: ο άνθρωπος, ο Αλέκος Αλαβάνος, «να είναι με χάπια», βυθισμένος στην κατάθλιψη, σκεπτόμενος ότι αυτός θα ήταν στη θέση του νέου πρωθυπουργού αν δεν έπαιρνε εκείνες τις ολέθριες για τον ίδιο επιλογές (και για τον τόπο άραγε; Πρέπει να περιμένουμε να δούμε), αφήνοντας τον Αλέξη Τσίπρα να του ξεφύγει μέσα από τα χέρια και να απογειωθεί με ταχύτητες που, πολιτικά μιλώντας, προσεγγίζουν εκείνες του φωτός.
Αυτά συμβαίνουν όμως στη ζωή και στην πολιτική. Δεν θα μπορούσε ο Αλέκος Αλαβάνος να είχε προβλέψει το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, όμως και την εκτίναξη του παλαιού του κόμματος από το 4 στο 36,3%. Υπήρξε διορατικός, αλλά όχι και τόσο. Εξάλλου, ακόμα κι αν παρέμενε στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, πώς μπορεί κάποιος να είναι τόσο βέβαιος ότι και με εκείνον αρχηγό, το κόμμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς θα έπιανε τόσο υψηλά ποσοστά και θα χτυπούσε την πόρτα του Μαξίμου;
Αν ο Αλέκος Αλαβάνος έχει ένα τέτοιο παράπονο, είναι, τηρουμένων των αναλογιών, όπως το παράπονο που εξέφρασε ο Ευάγγελος Βενιζέλος στην ομιλία του το βράδυ της Κυριακής για την εγκατάλειψη του ΠΑΣΟΚ από τον Γιώργο Παπανδρέου. Οτι δηλαδή, αν το ΠΑΣΟΚ παρέμενε ενωμένο, τώρα θα ήταν τρίτο κόμμα. Μάλλον όμως βρήκε μια καλή δικαιολογία ο κ. Βενιζέλος διότι εκτιμούμε πως πολλοί απ’ όσους ψήφισαν το νεοσύστατο Κίνημα δεν σημαίνει αυτόματα ότι θα ψήφιζαν ένα ενωμένο ΠΑΣΟΚ. Πολλοί απ’ όσους ψήφισαν το Κίνημα, το έπραξαν χάρη στον ίδιο τον ΓΑΠ και το επώνυμό του. Αν πάντως σε κάτι έχει δίκαιο ο κ. Βενιζέλος είναι πως, όντως, η έσχατη κίνηση του ΓΑΠ να σχηματίσει δικό του κόμμα χρήζει άφθονων ψυχαναλυτικών συνεδριών, αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα και με δεδομένο ότι ο ΓΑΠ έμεινε εκτός Βουλής, θα έχει άφθονο χρόνο να συσκεφθεί με τον εαυτό του.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, όχι, δεν πιστεύουμε πως ο Αλέκος Αλαβάνος στέκει μόνος και πικραμένος απέναντι στο θαύμα που ο ίδιος δημιούργησε, το αντίθετο μάλλον. Αν θα πρέπει να αισθάνεται πίκρα για κάτι είναι για το γεγονός πως τον λησμονήσαμε αδικαιολόγητα το βράδυ της Κυριακής. Δεν άκουσα να τον μνημονεύουν σε κανένα πάνελ και σε καμία συζήτηση, ούτε στα ηλεκτρονικά καφενεία των κοινωνικών δικτύων. Και αυτό είναι ατόπημα, αν μη τι άλλο.
Αναρωτιέμαι τι συναισθήματα να κυριαρχούσαν μέσα του βλέποντας τον άνθρωπο που ανέσυρε από την αφάνεια και που προώθησε με extra turbo boost κινητήρες στην ηγεσία του άλλοτε Συνασπισμού και νυν ΣΥΡΙΖΑ, να φτάνει στην κορυφή. Ο μέντορας να βρίσκεται σπίτι του και το πρώην «πουλέν» του να σκαρφαλώνει στα ικριώματα των Προπυλαίων με τα πλήθη να το αποθεώνουν και, άκουσον άκουσον, την επομένη να αναλαμβάνει την πρωθυπουργία της χώρας.
Να δάκρυσε από συγκίνηση ο κ. Αλαβάνος άραγε; Να ενθουσιάστηκε; Να αισθάνθηκε δικαίωση για την επιλογή του νέου ανθρώπου που έκανε τότε; Να νοστάλγησε τις εποχές που ο Αλέξης Τσίπρας διεκδικούσε τον Δήμο Αθηναίων και τώρα αναλαμβάνει τα ηνία ολόκληρης της χώρας;
Κάποιος φίλος μου είπε, προφανώς εκκινώντας από ένα πνεύμα κακεντρέχειας και γνήσιας ελληνικής καχυποψίας, ότι ίσως και να συμβαίνει το αντίστροφο: ο άνθρωπος, ο Αλέκος Αλαβάνος, «να είναι με χάπια», βυθισμένος στην κατάθλιψη, σκεπτόμενος ότι αυτός θα ήταν στη θέση του νέου πρωθυπουργού αν δεν έπαιρνε εκείνες τις ολέθριες για τον ίδιο επιλογές (και για τον τόπο άραγε; Πρέπει να περιμένουμε να δούμε), αφήνοντας τον Αλέξη Τσίπρα να του ξεφύγει μέσα από τα χέρια και να απογειωθεί με ταχύτητες που, πολιτικά μιλώντας, προσεγγίζουν εκείνες του φωτός.
Αυτά συμβαίνουν όμως στη ζωή και στην πολιτική. Δεν θα μπορούσε ο Αλέκος Αλαβάνος να είχε προβλέψει το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, όμως και την εκτίναξη του παλαιού του κόμματος από το 4 στο 36,3%. Υπήρξε διορατικός, αλλά όχι και τόσο. Εξάλλου, ακόμα κι αν παρέμενε στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, πώς μπορεί κάποιος να είναι τόσο βέβαιος ότι και με εκείνον αρχηγό, το κόμμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς θα έπιανε τόσο υψηλά ποσοστά και θα χτυπούσε την πόρτα του Μαξίμου;
Αν ο Αλέκος Αλαβάνος έχει ένα τέτοιο παράπονο, είναι, τηρουμένων των αναλογιών, όπως το παράπονο που εξέφρασε ο Ευάγγελος Βενιζέλος στην ομιλία του το βράδυ της Κυριακής για την εγκατάλειψη του ΠΑΣΟΚ από τον Γιώργο Παπανδρέου. Οτι δηλαδή, αν το ΠΑΣΟΚ παρέμενε ενωμένο, τώρα θα ήταν τρίτο κόμμα. Μάλλον όμως βρήκε μια καλή δικαιολογία ο κ. Βενιζέλος διότι εκτιμούμε πως πολλοί απ’ όσους ψήφισαν το νεοσύστατο Κίνημα δεν σημαίνει αυτόματα ότι θα ψήφιζαν ένα ενωμένο ΠΑΣΟΚ. Πολλοί απ’ όσους ψήφισαν το Κίνημα, το έπραξαν χάρη στον ίδιο τον ΓΑΠ και το επώνυμό του. Αν πάντως σε κάτι έχει δίκαιο ο κ. Βενιζέλος είναι πως, όντως, η έσχατη κίνηση του ΓΑΠ να σχηματίσει δικό του κόμμα χρήζει άφθονων ψυχαναλυτικών συνεδριών, αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα και με δεδομένο ότι ο ΓΑΠ έμεινε εκτός Βουλής, θα έχει άφθονο χρόνο να συσκεφθεί με τον εαυτό του.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, όχι, δεν πιστεύουμε πως ο Αλέκος Αλαβάνος στέκει μόνος και πικραμένος απέναντι στο θαύμα που ο ίδιος δημιούργησε, το αντίθετο μάλλον. Αν θα πρέπει να αισθάνεται πίκρα για κάτι είναι για το γεγονός πως τον λησμονήσαμε αδικαιολόγητα το βράδυ της Κυριακής. Δεν άκουσα να τον μνημονεύουν σε κανένα πάνελ και σε καμία συζήτηση, ούτε στα ηλεκτρονικά καφενεία των κοινωνικών δικτύων. Και αυτό είναι ατόπημα, αν μη τι άλλο.
No comments:
Post a Comment