Que sera sera, εν τινι μέτρω
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Το 1956 ήταν χρονιά μεγάλων πολιτικών ανατροπών. Ο Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ εθνικοποιούσε τη Διώρυγα του Σουέζ. Ο Νικίτα Χρουστσόφ στο 20ό Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της ΕΣΣΔ ξεκινούσε την αποσταλινοποίηση. Στην Ουγγαρία εξεδηλώθη η πρώτη αντικαθεστωτική επανάσταση στις χώρες του ανατολικού συνασπισμού και κατεστάλη με την εισβολή των σοβιετικών αρμάτων μάχης. Στην Ερυθρά Κίνα, τέλος, ο Μάο Τσε Τουνγκ οργάνωνε εκστρατεία με το σύνθημα «αφήστε τα εκατό λουλούδια να ανθίσουν, εκατό σχολές σκέψης να αναπτυχθούν».
Την ίδια, όμως, χρονιά και ανεξαρτήτως των συγκλονιστικών ανατροπών στη διεθνή σκηνή, κυριαρχούσε ένα ανέμελο τραγούδι, που ερμήνευε η Ντόρις Ντέι, σε μία ταινία του Αλφρεντ Χίτσκοκ - το que sera sera, που θα αποδώσουμε αντιποιητικά στη νεοελληνική «Ο,τι είναι να γίνει, θα γίνει».
Ερεθισμός προεκλήθη στους ιστοριοδίφες της Δύσεως και ανακάλυψαν ότι την σχετική φράση είχαν προσθέσει στο οικόσημό τους -στην ιταλική της εκδοχή- οι Κόμητες του Bedford, της οικογένειας των Ράσελ - στα τέλη του 16ου αιώνα, και ευθύς μετά την επανέλαβε στον Δόκτορα Φάουστ ο Κρίστοφερ Μάρλοου, μέγας δραματουργός και σύγχρονος του Σαίξπηρ. Στην καθ’ ημάς Ανατολή δεν υπήρχε λόγος αναζητήσεως εννοίας αντιστοίχου. Είχαμε οι Ελληνες από αιώνων «το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον» και επί οθωμανικής αυτοκρατορίας εξοικειωθήκαμε με το ισλαμικό «κισμέτ».
Στην αυριανή εκλογική αναμέτρηση, ως μουσική υπόκρουση ηχεί -παράδοξα είναι αλήθεια- το ανέμελο τραγούδι, που ερμήνευσε η Ντόρις Ντέι, το 1956. Προειδοποιεί ο πρωθυπουργός και πρόεδρος της Ν.Δ. κ. Αντώνης Σαμαράς ότι η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία συνεπάγεται την σοβιετοποίηση της χώρας. Οι εκ του ΛΑΟΣ εισπηδήσαντες στην Ν.Δ. διαβεβαιώνουν ότι δεν θα επιτρέψουν την άνοδο της αριστεράς στην εξουσία, αναφερόμενοι προφανώς σε «μεραρχίες» αγνώστου προελεύσεως και συνθέσεως.
Από την άλλη πλευρά, ο κ. Αλέξης Τσίπρας έχει υψώσει λάβαρα, λησμονώντας ότι η «επανάσταση» με όποιο τρόπο και εάν εκδηλωθεί, έχει τον χαρακτήρα του στιγμιαίου. Μετά την επικράτησή της ακολουθεί η εδραίωση στην εξουσία, όπου ο κυρίαρχος λαός επιστρέφει στα σπίτια του και αμείλικτη προβάλλει η διαχείριση μίας οικτρής πραγματικότητος.
Παρέλκει σήμερα η ενασχόληση με τους ηγέτες, των ψηφοφόρων της αριστεράς, της ριζοσπαστικής δεξιάς, των άκρων. Προέχει ο πολίτης συντηρητικής διαμορφώσεως, που έχει ανάγκη σταθερών σημείων αναφοράς για να οργανώσει τη ζωή του. Είχε την σταθερά της μοναρχίας και την εξάρθρωσε η δεξιά στην δικτατορική και στην κοινοβουλευτική της εκδοχή. Είχε την σταθερά του εθνικού κράτους και βρίσκεται αντιμέτωπος με την κατίσχυση των αντιλήψεων της πολυπολιτισμικότητος και παγκοσμιοποιήσεως. Εχει πρωτίστως εξουθενωθεί οικονομικά.
Δεν θα αναλάβουμε την καθοδήγησή του. Είναι πολίτης άξιος σεβασμού και όχι ανδρείκελο προς χειραγώγηση. Εχει υψηλό αίσθημα νομιμοφροσύνης, αλλά εάν του είναι αδύνατον να ψηφίσει βουλευτή της κεντροδεξιάς ας μην προσφέρει την υποστήριξή του σε κόμματα πολιτικά αντίθετα από την φύση του. Σε μία κοινωνία που προβάλλει την αποχή από το ποτό, το κάπνισμα, από τα λιπαρά και άλλα, η αποχή στις εκλογές δεν έχει την διάσταση του προπατορικού αμαρτήματος. Θα ενεργούσε παρά φύση όμως εάν ακολουθούσε τους ρυθμούς κάποιου ανέμελου άσματος.
Ερεθισμός προεκλήθη στους ιστοριοδίφες της Δύσεως και ανακάλυψαν ότι την σχετική φράση είχαν προσθέσει στο οικόσημό τους -στην ιταλική της εκδοχή- οι Κόμητες του Bedford, της οικογένειας των Ράσελ - στα τέλη του 16ου αιώνα, και ευθύς μετά την επανέλαβε στον Δόκτορα Φάουστ ο Κρίστοφερ Μάρλοου, μέγας δραματουργός και σύγχρονος του Σαίξπηρ. Στην καθ’ ημάς Ανατολή δεν υπήρχε λόγος αναζητήσεως εννοίας αντιστοίχου. Είχαμε οι Ελληνες από αιώνων «το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον» και επί οθωμανικής αυτοκρατορίας εξοικειωθήκαμε με το ισλαμικό «κισμέτ».
Στην αυριανή εκλογική αναμέτρηση, ως μουσική υπόκρουση ηχεί -παράδοξα είναι αλήθεια- το ανέμελο τραγούδι, που ερμήνευσε η Ντόρις Ντέι, το 1956. Προειδοποιεί ο πρωθυπουργός και πρόεδρος της Ν.Δ. κ. Αντώνης Σαμαράς ότι η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία συνεπάγεται την σοβιετοποίηση της χώρας. Οι εκ του ΛΑΟΣ εισπηδήσαντες στην Ν.Δ. διαβεβαιώνουν ότι δεν θα επιτρέψουν την άνοδο της αριστεράς στην εξουσία, αναφερόμενοι προφανώς σε «μεραρχίες» αγνώστου προελεύσεως και συνθέσεως.
Από την άλλη πλευρά, ο κ. Αλέξης Τσίπρας έχει υψώσει λάβαρα, λησμονώντας ότι η «επανάσταση» με όποιο τρόπο και εάν εκδηλωθεί, έχει τον χαρακτήρα του στιγμιαίου. Μετά την επικράτησή της ακολουθεί η εδραίωση στην εξουσία, όπου ο κυρίαρχος λαός επιστρέφει στα σπίτια του και αμείλικτη προβάλλει η διαχείριση μίας οικτρής πραγματικότητος.
Παρέλκει σήμερα η ενασχόληση με τους ηγέτες, των ψηφοφόρων της αριστεράς, της ριζοσπαστικής δεξιάς, των άκρων. Προέχει ο πολίτης συντηρητικής διαμορφώσεως, που έχει ανάγκη σταθερών σημείων αναφοράς για να οργανώσει τη ζωή του. Είχε την σταθερά της μοναρχίας και την εξάρθρωσε η δεξιά στην δικτατορική και στην κοινοβουλευτική της εκδοχή. Είχε την σταθερά του εθνικού κράτους και βρίσκεται αντιμέτωπος με την κατίσχυση των αντιλήψεων της πολυπολιτισμικότητος και παγκοσμιοποιήσεως. Εχει πρωτίστως εξουθενωθεί οικονομικά.
Δεν θα αναλάβουμε την καθοδήγησή του. Είναι πολίτης άξιος σεβασμού και όχι ανδρείκελο προς χειραγώγηση. Εχει υψηλό αίσθημα νομιμοφροσύνης, αλλά εάν του είναι αδύνατον να ψηφίσει βουλευτή της κεντροδεξιάς ας μην προσφέρει την υποστήριξή του σε κόμματα πολιτικά αντίθετα από την φύση του. Σε μία κοινωνία που προβάλλει την αποχή από το ποτό, το κάπνισμα, από τα λιπαρά και άλλα, η αποχή στις εκλογές δεν έχει την διάσταση του προπατορικού αμαρτήματος. Θα ενεργούσε παρά φύση όμως εάν ακολουθούσε τους ρυθμούς κάποιου ανέμελου άσματος.
No comments:
Post a Comment