ΜΠΑΜΠΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥΜετακύλιση του προβλήματος
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Το σχέδιο Κατρούγκαλου για το ασφαλιστικό προκαλεί μια μεγάλη απογοήτευση. Αν ήλπισα για κάτι καλύτερο ήταν γιατί το πόρισμα της επιτροπής που διόρισε ο ίδιος υπουργός είχε πολλές καλές ιδέες.
Εδινε, κυρίως, μια νέα προοπτική για το ποιος πρέπει να είναι ο ρόλος του κράτους στο συνταξιοδοτικό ζήτημα. Για πρώτη φορά, μετά την έκθεση Σπράου-Τήνιου το 1997, το ασφαλιστικό δεν αντιμετωπίστηκε από την επιτροπή ως θέμα που αφορά τους ήδη συνταξιούχους.
Οσο δικαιολογημένη κι αν είναι η ευαισθησία όταν πρόκειται για περικοπές των συνταξιοδοτικών δαπανών, καμία μεταρρύθμιση δεν μπορεί να σχεδιαστεί επ’ αυτής της βάσης. Το θέμα της συνταξιοδοτικής δαπάνης παραμένει κατά κύριο λόγο δημοσιονομικό. Μπορεί να επηρεαστεί ευνοϊκά από τη μείωση της ανεργίας. Πολλοί πιστεύουν ότι καμία μεταρρύθμιση δεν θα ήταν τόσο πιεστική αν η οικονομία ανέκαμπτε. Ομως, το σύστημα δεν πρόκειται να διασωθεί από τη μείωση της ανεργίας, αφού προϋπόθεση αύξησης της απασχόλησης είναι η μείωση των φορολογικών επιβαρύνσεων που αφυδατώνουν την παραγωγή.
Ωστόσο, στα θετικά της πρότασης Κατρούγκαλου πρέπει να μετρήσουμε ότι κρατά την κεντρική πρόταση της επιτροπής. Η κυβέρνηση Τσίπρα προτίθεται να θέσει τον θεμέλιο λίθο για ένα ενιαίο σύστημα συνταξιοδότησης, με ενιαίο τρόπο υπολογισμού των κρατήσεων αλλά και των παροχών. Αν αυτό παραμείνει μέχρι και την ψήφισή του, μία από τις μεγαλύτερες αδυναμίες παλαιότερων νομοθετικών ρυθμίσεων θα έχει αντιμετωπιστεί. Θα παρακαμφθούν, επιτέλους, οι ειδικές ρυθμίσεις για εργαζομένους στο κράτος και στις ΔΕΚΟ ή στα προστατευμένα επαγγέλματα, ή στα «ευγενή ταμεία», που απολάμβαναν ειδικούς πόρους.
Ως προς αυτό, όμως, η ιδέα υπήρχε στον νόμο Λοβέρδου του 2010. Αν η κυβέρνηση Σαμαρά, αρχικώς, είχε κάνει την προετοιμασία για την εφαρμογή των ρυθμίσεων που επρόκειτο να εφαρμοστούν από την πρώτη ημέρα του 2015 και αν, κυρίως, ο κ. Τσίπρας δεν είχε τινάξει στον αέρα τις σχετικές προβλέψεις, θα είχαμε ήδη ανά χείρας ένα νέο, καλύτερο, σύστημα συντάξεων.
Τελικώς όμως, η πρόταση Κατρούγκαλου δεν είναι τίποτε περισσότερο από μία ακόμη φορομπηχτική, κρατικιστική, λαοπλάνα προσπάθεια μετακύλισης του προβλήματος στα χέρια μιας επόμενης κυβέρνησης.
Το μόνο για το οποίο μπορείτε να είστε σίγουροι είναι ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να πάρει χρήματα από την τσέπη σας, για να τα μοιράσει σε όσους πιστεύει ότι συγκροτούν το σώμα των ψηφοφόρων που προτιμά (;) ακόμη την ομάδα Τσίπρα.
Γνωρίζω ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είναι διατεθειμένη να δεχτεί τα χειρότερα, με την ελπίδα ότι θα ξεκινήσει, τουλάχιστον, ένα νέο ενιαίο σύστημα. Οι δανειστές είναι πρόθυμοι να κάνουν, για μιαν ακόμη φορά, το μεγάλο λάθος να υποστηρίξουν τις ψευδείς υποσχέσεις μιας ακόμη ελληνικής κυβέρνησης.
Εδινε, κυρίως, μια νέα προοπτική για το ποιος πρέπει να είναι ο ρόλος του κράτους στο συνταξιοδοτικό ζήτημα. Για πρώτη φορά, μετά την έκθεση Σπράου-Τήνιου το 1997, το ασφαλιστικό δεν αντιμετωπίστηκε από την επιτροπή ως θέμα που αφορά τους ήδη συνταξιούχους.
Οσο δικαιολογημένη κι αν είναι η ευαισθησία όταν πρόκειται για περικοπές των συνταξιοδοτικών δαπανών, καμία μεταρρύθμιση δεν μπορεί να σχεδιαστεί επ’ αυτής της βάσης. Το θέμα της συνταξιοδοτικής δαπάνης παραμένει κατά κύριο λόγο δημοσιονομικό. Μπορεί να επηρεαστεί ευνοϊκά από τη μείωση της ανεργίας. Πολλοί πιστεύουν ότι καμία μεταρρύθμιση δεν θα ήταν τόσο πιεστική αν η οικονομία ανέκαμπτε. Ομως, το σύστημα δεν πρόκειται να διασωθεί από τη μείωση της ανεργίας, αφού προϋπόθεση αύξησης της απασχόλησης είναι η μείωση των φορολογικών επιβαρύνσεων που αφυδατώνουν την παραγωγή.
Ωστόσο, στα θετικά της πρότασης Κατρούγκαλου πρέπει να μετρήσουμε ότι κρατά την κεντρική πρόταση της επιτροπής. Η κυβέρνηση Τσίπρα προτίθεται να θέσει τον θεμέλιο λίθο για ένα ενιαίο σύστημα συνταξιοδότησης, με ενιαίο τρόπο υπολογισμού των κρατήσεων αλλά και των παροχών. Αν αυτό παραμείνει μέχρι και την ψήφισή του, μία από τις μεγαλύτερες αδυναμίες παλαιότερων νομοθετικών ρυθμίσεων θα έχει αντιμετωπιστεί. Θα παρακαμφθούν, επιτέλους, οι ειδικές ρυθμίσεις για εργαζομένους στο κράτος και στις ΔΕΚΟ ή στα προστατευμένα επαγγέλματα, ή στα «ευγενή ταμεία», που απολάμβαναν ειδικούς πόρους.
Ως προς αυτό, όμως, η ιδέα υπήρχε στον νόμο Λοβέρδου του 2010. Αν η κυβέρνηση Σαμαρά, αρχικώς, είχε κάνει την προετοιμασία για την εφαρμογή των ρυθμίσεων που επρόκειτο να εφαρμοστούν από την πρώτη ημέρα του 2015 και αν, κυρίως, ο κ. Τσίπρας δεν είχε τινάξει στον αέρα τις σχετικές προβλέψεις, θα είχαμε ήδη ανά χείρας ένα νέο, καλύτερο, σύστημα συντάξεων.
Τελικώς όμως, η πρόταση Κατρούγκαλου δεν είναι τίποτε περισσότερο από μία ακόμη φορομπηχτική, κρατικιστική, λαοπλάνα προσπάθεια μετακύλισης του προβλήματος στα χέρια μιας επόμενης κυβέρνησης.
Το μόνο για το οποίο μπορείτε να είστε σίγουροι είναι ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να πάρει χρήματα από την τσέπη σας, για να τα μοιράσει σε όσους πιστεύει ότι συγκροτούν το σώμα των ψηφοφόρων που προτιμά (;) ακόμη την ομάδα Τσίπρα.
Γνωρίζω ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είναι διατεθειμένη να δεχτεί τα χειρότερα, με την ελπίδα ότι θα ξεκινήσει, τουλάχιστον, ένα νέο ενιαίο σύστημα. Οι δανειστές είναι πρόθυμοι να κάνουν, για μιαν ακόμη φορά, το μεγάλο λάθος να υποστηρίξουν τις ψευδείς υποσχέσεις μιας ακόμη ελληνικής κυβέρνησης.
No comments:
Post a Comment