Πεδίον δόξης για τη ΔΗΜΑΡ

Του Νίκου Χρυσολωρά

Ομολογώ ότι δεν γνώριζα τίποτε για τον «ποσιμπιλισμό», μέχρι που διάβασα το εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του Παντελή Μπουκάλα, στην «Κ» της προηγούμενης Κυριακής (19/5). Για να μην τα πολυλογώ, ο ποσιμπιλισμός είναι μετριοπαθής σοσιαλδημοκρατική θεωρία, σύμφωνα με την οποία τα προοδευτικά κόμματα θα πρέπει να μάχονται καθημερινά για να πετύχουν «το καλύτερο δυνατόν» για τους πολίτες, μέσα, όμως, στα όρια του πολιτικά εφικτού. Σύμφωνα πάντα με τον Π. Μπουκάλα, η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση πιθανόν να αποφασίστηκε υπό το πρίσμα ενός διασταλτικά εννοούμενου ποσιμπιλισμού, δηλαδή με την ελπίδα ότι θα «αποκρούσει» ορισμένες πολιτικές και θα «βελτιώσει» άλλες, πάντοτε από την οπτική ενός προοδευτικού κόμματος. Ο αρθρογράφος καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η ΔΗΜΑΡ απέτυχε μέχρι σήμερα στον στόχο της. Πράγματι, είναι αλήθεια ότι τα σκληρά δημοσιονομικά μέτρα δεν αποκρούστηκαν, όπως ενδεχομένως θα ήθελε η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ ή θα ήλπιζαν ορισμένοι υποστηρικτές της. Επίσης, οι σοβαρές διαφορές με τον βασικό κυβερνητικό εταίρο οδήγησαν σε κρίσεις, όπως συνέβη με το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Ομως, εάν πράγματι η ΔΗΜΑΡ ήθελε να κάνει ό,τι καλύτερο δυνατόν μπορεί για τους πολίτες, «πεδίον δόξης ποσιμπιλιστικό» υπάρχει. Δύο στελέχη του κόμματος έχουν αναλάβει τα κρίσιμα υπουργεία «Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης» και «Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων». Αν δεν απατώμαι, σε κανένα από τα χαρτοφυλάκια που απαριθμούνται στους τίτλους των ως άνω υπουργείων τα πάμε καλά. Υποθέτω ότι είτε αριστερός είναι κανείς είτε δεξιός, θα ευγνωμονούσε τους υπουργούς της ΔΗΜΑΡ αν έβαζαν τέλος στο καθεστώς αρνησιδικίας που έχει καθιερωθεί στην Ελλάδα, λόγω των καθυστερήσεων στην απονομή δικαιοσύνης. Και αν ανεβεί μερικές θέσεις η χώρα μας στην παγκόσμια κατάταξη της οργάνωσης Διεθνής Διαφάνεια, το όνομα του κ. Ρουπακιώτη θα γραφτεί με χρυσά γράμματα στην πολύπαθη νεότερη ιστορία του έθνους μας. Οσο για τη δημόσια διοίκηση και την ηλεκτρονική διακυβέρνηση; Αγαλμα θα στήσουμε στον κ. Μανιτάκη, αν σταματήσει να μας βγάζει το λάδι το κράτος με τη γραφειοκρατία. Επιτρέψτε μου να διηγηθώ, ως παράδειγμα, μια προσωπική μου εμπειρία: σε κάθε μου συναλλαγή με τον ασφαλιστικό μου φορέα, μου ζητείται να προσκομίσω ένα χαρτί από το ΙΚΑ ότι είμαι ασφαλισμένος μετά το 1993. Κάποτε παραπονέθηκα στον υπάλληλο του υποκαταστήματος «για ποιο λόγο με τραβάτε εδώ; αφού προκύπτει αυτομάτως από την ημερομηνία γεννήσεώς μου ότι είμαι ασφαλισμένος μετά το 1993! Το 1992 ήμουν 12 ετών, πως ήταν δυνατόν να εργάζομαι;». Ο υπάλληλος μου απάντησε ότι «αυτό δεν είναι τίποτα. Εδώ ζητάμε υπεύθυνες δηλώσεις από συνταξιούχους ότι “βρίσκονται εν ζωή”». Οπερ σημαίνει ότι το κράτος απειλεί τους υπογράφοντες ότι αν δηλώσουν ψευδώς ότι βρίσκονται εν ζωή, ενώ η αλήθεια είναι πως έχουν εγκαταλείψει τα εγκόσμια, τότε θα τους τιμωρήσει με τις νόμιμες κυρώσεις, δηλαδή με φυλάκιση τουλάχιστον τριών ετών (στο πουργατόριο υποθέτω)! Με άλλα λόγια, οι υπουργοί της ΔΗΜΑΡ δεν χρειάζεται να σώσουν τον κόσμο, μόνο να μας απαλλάξουν από τον παραλογισμό του, τουλάχιστον στον τομέα ευθύνης τους. Η «τρισκατάρατη» τρόικα όχι μόνο δεν θα τους εμποδίσει, αλλά θεωρεί μνημονιακή υποχρέωση της χώρας να αναμορφώσει τη δημόσια διοίκηση. Φτάσαμε μάλιστα στο έσχατο σημείο εκπεσμού να μας παρακαλούν οι ελεγκτές να απολύσουμε όσους δεν πατάνε το πόδι στην υπηρεσία τους και όσους έχουν προσληφθεί στο Δημόσιο με πλαστά πιστοποιητικά, για να πάρουμε στη θέση τους καταρτισμένους νέους, κι εμείς ψελλίζουμε κάτι γελοίες δικαιολογίες για τα πειθαρχικά συμβούλια που δεν συνεδριάζουν. Σε ό,τι δε αφορά τον εκσυγχρονισμό της Δικαιοσύνης και τη διαφάνεια, να υπενθυμίσω ότι η αναίσχυντη Ευρωπαϊκή Ενωση προσφέρει έως και 95% χρηματοδότηση σε έργα και δράσεις προς αυτό τον σκοπό. Αν φταίνε οι νόμοι μας, η δικονομία μας ή δεν ξέρω τι άλλο, ποσώς με ενδιαφέρει. Δουλειά των υπουργών, άλλωστε, δεν είναι να σχολιάζουν την επικαιρότητα, ούτε να προβληματίζονται με τα κακώς κείμενα γενικώς και αορίστως. Ας ασπαστούν τον «ποσιμπιλισμό» και να είναι σίγουροι ότι με το τέλος της θητείας τους, εκτός από τις επιπλέον ψήφους, θ’ ακούσουν και μερικά «τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα» από ανακουφισμένους πολίτες.                kathimerini