Μοιραίες παρεξηγήσεις
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
΄Η ζούμε μία μεγάλη, ενδεχομένως και μοιραία, παρεξήγηση ή απλώς λείπει σε εμάς τους κοινούς θνητούς η πλήρης εικόνα του τι συμβαίνει στη διαπραγμάτευση μεταξύ Ελλάδος και εταίρων/δανειστών. Ούτως ή άλλως, δεν έχουμε ξαναζήσει τέτοιο κενό ενημέρωσης της κοινής γνώμης και των Μέσων εν μέσω μιας τόσο κρίσιμης διαπραγμάτευσης. Είναι πραγματικά πρωτόγνωρη αυτή η εμπειρία, όπου πρέπει κάποιος να βγάλει άκρη ανάμεσα σε δημοσιεύματα του ξένου Τύπου, επίσημες ελληνικές διαρροές, ημιεπίσημες και αντικρουόμενες διαρροές, αντιφατικές δηλώσεις κυβερνητικών και κομματικών στελεχών.
Να δούμε όμως πώς έχουν τα πράγματα. Η κυβέρνηση δημιουργεί την αίσθηση πως το μοναδικό πρόβλημα έχει να κάνει με τη ρευστότητα του Δημοσίου και πως βρίσκεται πολύ κοντά σε μία πολιτική φόρμουλα, η οποία θα το λύσει. Οι έξω ξεκαθαρίζουν ότι η ρευστότητα συνδέεται με απτές μεταρρυθμίσεις και ενέργειες της ελληνικής κυβέρνησης. Και εδώ αρχίζει ένα μεγάλο μπλέξιμο. Η Αθήνα λέει «αφού το συμφωνήσαμε ότι θα γίνει γιατί δεν μας δίνετε τα λεφτά;». Οι έξω απαντούν «άμα το κάνετε και το ψηφίσετε θα σας τα δώσουμε». Δεν είναι μόνο οι Γερμανοί ή το ΔΝΤ που κρατούν αυτήν τη γραμμή. Αν παρατηρήσετε προσεκτικά άπαντες, μέχρι και οι Κινέζοι, έχουν την ίδια στάση: «Δείξτε μας πρακτικά ότι τελειώνει το deal με το λιμάνι και εμείς μπαίνουμε στην αγορά ομολόγων σας». Κανείς δυστυχώς δεν δέχεται πια τη συζήτηση ως πράξη, τη διατύπωση προθέσεων ως συμφωνία. Να μια μεγάλη παρεξήγηση.
Δεύτερη παρεξήγηση. Υπουργοί της κυβέρνησης εξαγγέλλουν νομοσχέδια που αποτελούν κόκκινα πανιά για τους έξω, όλους τους έξω. Υπάρχει κάποιος κεντρικός «εγκέφαλος» που τα εγκρίνει, θεωρώντας τα ίσως και πιόνια στη διαπραγμάτευση; ΄Η μήπως εμφανίζονται χωρίς να περνούν από καμία κρησάρα; Αγνωστον. Μεγεθύνουν, όμως, το χάσμα σε σημείο που δεν θα κλείνει εύκολα.
Τελευταία και πιο σημαντική παρεξήγηση. Παρακολουθώντας τη διαπραγμάτευση αισθάνεσαι πως το ελληνικό επιτελείο έχει την απόλυτη πεποίθηση ότι, πρώτον, ο κ. Γιουνκέρ θα την «καθαρίσει» στο τέλος με κάποια πολύ βατή και ήπια φόρμουλα και, δεύτερον, στο τέλος της ημέρας η κ. Μέρκελ θα κάνει πίσω και θα δεχθεί μία συμβιβαστική λύση, που θα είναι πολιτικά αποδεκτή από την κυβερνητική πλειοψηφία. Αν αυτές οι παραδοχές ευσταθούν, τότε πράγματι η κυβέρνηση μπορεί να θεωρεί ότι έχει ακόμη δρόμο μέχρι τον γκρεμό. Αν όχι, θα πρόκειται για μια από εκείνες τις παρεξηγήσεις επί των οποίων θα γραφούν πολλά διδακτορικά στο μέλλον.
Να δούμε όμως πώς έχουν τα πράγματα. Η κυβέρνηση δημιουργεί την αίσθηση πως το μοναδικό πρόβλημα έχει να κάνει με τη ρευστότητα του Δημοσίου και πως βρίσκεται πολύ κοντά σε μία πολιτική φόρμουλα, η οποία θα το λύσει. Οι έξω ξεκαθαρίζουν ότι η ρευστότητα συνδέεται με απτές μεταρρυθμίσεις και ενέργειες της ελληνικής κυβέρνησης. Και εδώ αρχίζει ένα μεγάλο μπλέξιμο. Η Αθήνα λέει «αφού το συμφωνήσαμε ότι θα γίνει γιατί δεν μας δίνετε τα λεφτά;». Οι έξω απαντούν «άμα το κάνετε και το ψηφίσετε θα σας τα δώσουμε». Δεν είναι μόνο οι Γερμανοί ή το ΔΝΤ που κρατούν αυτήν τη γραμμή. Αν παρατηρήσετε προσεκτικά άπαντες, μέχρι και οι Κινέζοι, έχουν την ίδια στάση: «Δείξτε μας πρακτικά ότι τελειώνει το deal με το λιμάνι και εμείς μπαίνουμε στην αγορά ομολόγων σας». Κανείς δυστυχώς δεν δέχεται πια τη συζήτηση ως πράξη, τη διατύπωση προθέσεων ως συμφωνία. Να μια μεγάλη παρεξήγηση.
Δεύτερη παρεξήγηση. Υπουργοί της κυβέρνησης εξαγγέλλουν νομοσχέδια που αποτελούν κόκκινα πανιά για τους έξω, όλους τους έξω. Υπάρχει κάποιος κεντρικός «εγκέφαλος» που τα εγκρίνει, θεωρώντας τα ίσως και πιόνια στη διαπραγμάτευση; ΄Η μήπως εμφανίζονται χωρίς να περνούν από καμία κρησάρα; Αγνωστον. Μεγεθύνουν, όμως, το χάσμα σε σημείο που δεν θα κλείνει εύκολα.
Τελευταία και πιο σημαντική παρεξήγηση. Παρακολουθώντας τη διαπραγμάτευση αισθάνεσαι πως το ελληνικό επιτελείο έχει την απόλυτη πεποίθηση ότι, πρώτον, ο κ. Γιουνκέρ θα την «καθαρίσει» στο τέλος με κάποια πολύ βατή και ήπια φόρμουλα και, δεύτερον, στο τέλος της ημέρας η κ. Μέρκελ θα κάνει πίσω και θα δεχθεί μία συμβιβαστική λύση, που θα είναι πολιτικά αποδεκτή από την κυβερνητική πλειοψηφία. Αν αυτές οι παραδοχές ευσταθούν, τότε πράγματι η κυβέρνηση μπορεί να θεωρεί ότι έχει ακόμη δρόμο μέχρι τον γκρεμό. Αν όχι, θα πρόκειται για μια από εκείνες τις παρεξηγήσεις επί των οποίων θα γραφούν πολλά διδακτορικά στο μέλλον.
No comments:
Post a Comment