Λυρική Σκηνή, από το αύριο στο χθες Tης Μαριας Κατσουνακη Τις 20 πιο αποδοτικές μέρες του χρόνου για τις εισπράξεις της, η Λυρική Σκηνή παραμένει κλειστή λόγω στάσεων εργασίας του τεχνικού προσωπικού. Παραστάσεις sold out ακυρώνονται. Οι τεχνικοί δηλώνουν ανυποχώρητοι εφ’ όσον δεν ικανοποιηθεί το αίτημά τους να εξαιρεθούν από το ενιαίο μισθολόγιο, όπως συνέβη με το καλλιτεχνικό προσωπικό. Για να είμαστε δίκαιοι δε, κι εδώ υπάρχει ένας ανορθολογισμός που πρέπει να ελεγχθεί: γιατί οι καλλιτέχνες, σε όλες τις κρατικές σκηνές, να υπάγονται σε καθεστώς δημοσίων υπαλλήλων; Ας επιστρέψουμε, όμως, στα άμεσα. Με πολύ πρόχειρους υπολογισμούς τα διαφυγόντα κέρδη της Λυρικής από τις κινητοποιήσεις υπολογίζονται σε (περίπου) 200.000 ευρώ, σε μια περίοδο που η κρατική αυτή σκηνή αγωνιά να περιορίσει τα χρέη προηγουμένων ετών –τα οποία κατόρθωσε ήδη να μειώσει από 17 εκατ. ευρώ σε 7 εκατ. ευρώ– για να μπορέσει να επιβιώσει. Η Λυρική Σκηνή είναι το ελληνικό κράτος σε μικρογραφία. Με τις παθογένειες και τις ικανότητες να μάχονται αποτελεσματικά η μία την άλλη. Δεκαετίες τώρα, τα σωματεία έχουν κυρίαρχο λόγο. Οκτώ τον αριθμό. Οσο ασχολούμαι με το πολιτιστικό ρεπορτάζ (από το ’85), μπορώ να απαριθμήσω συγκρούσεις, διεκδικήσεις, μαζί με επιστολές και μηνύσεις στον Τύπο από συνδικαλιστές, κάθε φορά που γράφονταν κρίσεις αντίθετες με τα δικά τους «συμφέροντα». Με τα χρόνια, το κουβάρι δικαιωμάτων - προνομίων ωρίμασε σε βασιλεία. Κανείς δεν αντιδρούσε στον διογκούμενο παραλογισμό. Αντίθετα. Οποιος τολμούσε αποβαλλόταν (όπως ο εκλιπών, πρώην διευθυντής, σπουδαίος σκηνογράφος Στέφανος Λαζαρίδης). Αυτή τη φορά, όπως εξήγησε σε επιστολή του προς το προσωπικό, την περασμένη Δευτέρα, ο νυν διευθυντής Μύρων Μιχαηλίδης, «το πρόβλημα των μισθολογικών μειώσεων ξεπερνάει κατά πολύ τη διοίκηση της ΕΛΣ, αφού πρόκειται για ένα θέμα που αφορά τον ευρύτερο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα». Επισημαίνει επίσης ο κ. Μιχαηλίδης: «Σεβόμαστε το δικαίωμα των τεχνικών, την ίδια στιγμή όμως σεβόμαστε και το δικαίωμα της συντριπτικής πλειοψηφίας του προσωπικού μας το οποίο επιθυμεί να εργαστεί». Ας αποφασίσουμε σε αυτήν τη χρεοκοπημένη χώρα τι σημαίνει δημοκρατία, τι δικαίωμα που χάνεται, τι εργασία, τι φόβος, τι βασιλεία που δύει με πολύ θόρυβο, τι θέλουμε να διασωθεί και τι όχι. Και να απαντήσουμε στο ερώτημα: Πώς η Λυρική Σκηνή σε μια κατεδαφιστική για τη χώρα εποχή περνάει μία από τις πιο δημιουργικές περιόδους της. Και πώς το «περνάει» έγινε αιφνιδίως «περνούσε». Τότε, θα ξέρουμε και σε τι χρόνο θέλουμε να ζήσουμε.                                        kathimerini