Παραφροσύνη χωρίς σύνορα Tου Πασχου Μανδραβελη Φαντάζει, και είναι περίεργο, το γεγονός ότι πολλοί Αμερικανοί είναι εναντίον κάθε περιορισμού στην οπλοφορία. Σε όλη την προηγούμενη δεκαετία, οι πολέμιοι της οπλοκατοχής, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, δεν ξεπέρασαν το 50%. Παρά τις μαζικές δολοφονίες σε σχολεία και πανεπιστήμια. Αυτό δεν οφείλεται μόνο στον βαθύτατο σεβασμό που έχουν οι Αμερικανοί για το Σύνταγμά τους, η Δεύτερη Τροπολογία του οποίου επιτάσσει ότι «το δικαίωμα της οπλοφορίας των πολιτών δεν πρέπει να φαλκιδευθεί». Οφείλεται και στη βαθιά δυσπιστία για την κεντρική (ομοσπονδιακή) κυβέρνηση, την οποία διδάσκονται εξ απαλών ονύχων. Αυτή η δυσπιστία για ένα μεγάλο, αλλά σαφώς μειοψηφικό, κομμάτι των Αμερικανών έχει γίνει ψύχωση. Οι περισσότεροι από τους ακροδεξιούς που συγκροτούν τις ένοπλες πολιτοφυλακές είναι σίγουροι ότι διάφορα πολιτικο-οικονομικά συμφέροντα στην Washington DC απεργάζονται καταχθόνια σχέδια για να περιορίσουν τις ελευθερίες των πολιτών, ξεκινώντας από τον περιορισμό της οπλοφορίας τους. Γι’ αυτό, στην καλύτερη περίπτωση αποθηκεύουν όπλα στα σπίτια τους και στη χειρότερη οι πιο διαταραγμένοι από αυτούς προχωρούν σε τρομοκρατία μαζικής κλίμακας, όπως έγινε στην Οκλαχόμα το 1995. Τηρουμένων, φυσικά, των αναλογιών, το αντίστοιχο αυτής της Δεξιάς των ΗΠΑ είναι ένα μεγάλο κομμάτι της άκρας Αριστεράς που επίσης επιχειρηματολογεί ότι «το κράτος δολοφονεί» (με εκτελεστικό όργανο τον... κ. Προκόπη Παυλόπουλο), ότι επιβουλεύεται το δικαίωμά τους στην ανοησία και γι’ αυτό πρέπει έστω εθιμικά να μην απλώνει ο νόμος «τα ξερά του» στα ΑΕΙ («κάτω τα ξερά σας από το άσυλο», είναι το γνωστό σύνθημα), ότι γενικώς υπάρχει ένα σύστημα που πρώτη και τελευταία σκέψη του είναι η καθυπόταξη των Εξαρχείων όπου –παρεμπιπτόντως– εκτός από ένα σκηνοθέτη που έμοιαζε με δημοσιογράφο, έδειραν προχθές κι ένα σκιτσογράφο γιατί το κράνος του έμοιαζε με αστυνομικού! Το πρόβλημα είναι ότι οι παράλογες αντιλήψεις που καλλιεργούνται και ανατροφοδοτούνται έχουν φρικτά αποτελέσματα. Αυτά είναι συνάρτηση των μέσων που έχει ο καθένας για να «αντισταθεί». Μπορεί να κάψει το κέντρο της Αθήνας ή να ανατινάξει ένα κτίριο. Μπορεί να δείρει ένα καθηγητή ή να πάρει το AR-15 και να καθαρίσει μερικούς αστυνομικούς. Η παραφροσύνη και ο φανατισμός δεν έχουν όρια ούτε σύνορα. Εχουν μόνον απώλειες και πολύ ανθρώπινο πόνο...kathimerini