Ελληνας γιατρός στη Γερμανία αφηγείται...
Εφυγε για Γερμανία στις 3 Σεπτεμβρίου 2011 («δεν υπάρχει περίπτωση να το ξεχάσω αυτό», λέει στην «Κ»), με τα λίγα γερμανικά του γυμνασίου, καβαλώντας το πρώτο μεγάλο κύμα μετανάστευσης των Ελλήνων αποφοίτων ιατρικής. Τεσσεράμισι χρόνια αργότερα, η πρώτη εκείνη ψυχρολουσία μοιάζει μακρινή. Εχοντας γνωρίσει σε βάθος πια το σύστημα υγείας της χώρας (εργάζεται ως ψυχίατρος σε μεγάλο νοσοκομείο της Στουτγάρδης), αλλά και τους συναδέλφους του αποφοίτους γερμανικών πανεπιστημίων, βλέπει τα πράγματα καθαρά: «Είναι λίγες οι αλλαγές που χρειάζονται για να προσελκυσθούν άνθρωποι όπως εγώ, και άνθρωποι πολύ ικανότεροι από εμένα, πάλι πίσω. Το βασικό είναι να επιβραβευθούν η διάθεση και η όρεξη για δουλειά».
Ενάμιση χρόνο αφότου βρέθηκε στη Γερμανία, ο Βασίλης Βεργάδος δημιούργησε ένα μπλογκ με τον αυτοσαρκαστικό τίτλο «Διαπρέποντας στη Γερμανία ως γιατρός» (diaprepontas.blogspot.gr). Στην τελευταία ανάρτησή του (9 Απριλίου) γράφει για τα χρόνια του ως φοιτητής: «Η γνώση πάντα με γοήτευε και προσπάθησα να μη χάσω το κίνητρό μου γι’ αυτό που κάνω, αλλά ήταν ελάχιστες οι φορές που αυτό αναγνωριζόταν. Θυμάμαι όταν κάναμε το rotation της ψυχιατρικής, ήμουν από τους λίγους φοιτητές της ομάδας μου που πήγαν σε εφημερία το βράδυ, να δουν πώς είναι, ο ένας από τους δύο που πήγαν εκτός προγράμματος να δουν στο Αιγινήτειο θεραπείες ηλεκτροσπασμοθεραπείας, και μάλιστα σε μέρα μαζικών απεργιών... Ο καθηγητής, όταν αποφάσισα να πάω Γερμανία, είπε ότι δεν δίνει συστατικές, και προφανώς δεν με ήξερε ούτε σαν φάτσα. Στη Γερμανία, και ειδικά στο κρατίδιο που βρίσκομαι, όπου υπάρχει η έκφραση “το να μη σε βρίζουν θεωρείται επαρκής έπαινος”, παρότι έχω κάνει κατά καιρούς λάθη, ποτέ κανείς δε μου είπε δεν κάνεις για γιατρός. Αντίθετα, με επαινούν συχνά, γιατί αναγνωρίζουν τη διάθεση – και γιατί, φυσικά, έχουν ανάγκες».
Το ότι «δεν κάνεις για γιατρός» το είχε ακούσει δις στα έξι χρόνια του στην Ιατρική Αθηνών, από τα οποία στα πρώτα τρία δεν είχε δει ασθενή ούτε από μακριά, μάθαινε τη φυσική του ανθρώπινου σώματος από συγγράμματα γραμμένα πριν από 40 χρόνια και την ανατομία των πνευμόνων, του ήπατος ή του εγκεφάλου στο αμφιθέατρο.
Ισως εκεί κρύβεται η μεγάλη διαφορά των Ελλήνων με τους Γερμανούς γιατρούς. «Στη Γερμανία βγαίνουν πιο έτοιμοι από το πανεπιστήμιο», λέει στην «Κ» ο κ. Βεργάδος. «Εχουν μεγάλη κατανόηση των ειδικοτήτων, σφαιρική εκπαίδευση. Στο νοσοκομείο, δηλαδή, τα πολύ πρακτικά έχουν απαίτηση ένας ειδικευόμενος να μπορεί να τα χειριστεί». Από την αρχή εξετάζει, ενημερώνει τους ασθενείς και τους συγγενείς τους για την πρόγνωση της ασθένειας, ανακοινώνει τον θάνατο ενός ασθενούς σε συγγενείς, παίρνει αίματα, βάζει καθετήρες. «Στην Ελλάδα ο ειδικευόμενος είναι κάτι σαν μαθητευόμενος, μισός γιατρός. Μπορεί να εξετάζει κάποιον στα εξωτερικά ιατρεία, αλλά, αν γίνει εισαγωγή, θα εξεταστεί ξανά από τον επιμελητή. Είσαι πιο προστατευμένος, και να χάσεις κάτι θα το δουν άλλοι γιατροί. Στη Γερμανία λέγεσαι βοηθός, όχι ειδικευόμενος. Τα κάνεις όλα μόνος σου. Βοηθάει το γεγονός ότι στηρίζονται πολύ στις νέες τεχνολογίες και στα μηχανήματα. Αλλά είναι και πολύ καλοί στην επικοινωνία με τον ασθενή, το έχουν σπουδάσει». Δεν θεωρεί ότι οι μεν είναι καλύτεροι από τους δε. «Ισως οι Γερμανοί έχουν πιο επιφανειακή μεν, αλλά πιο γενική και σίγουρα πιο μοντέρνα εκπαίδευση. Εμείς μαθαίνουμε θεωρία, με τη λογική ότι, αν σε ενδιαφέρει ένα αντικείμενο, θα εντρυφήσεις σε αυτό αργότερα». Συμμερίζεται σε μεγάλο βαθμό την άποψη του καθηγητή χειρουργικής κ. Κουράκλη, που, όπως σημειώνει στο μπλογκ του, είχε πει κάποτε ότι «οι δικοί μας απόφοιτοι έχουν μεγάλη ανομοιογένεια, μπορείς να βρεις γιατρούς από το 20% έως το 100%, ενώ οι απόφοιτοι του εξωτερικού κινούνται συχνά από το 60% έως και το 80%».
Η αίσθησή του είναι ότι το ρεύμα εξόδου νέων γιατρών από την Ελλάδα έχει κάπως κοπάσει, ενώ υπάρχουν και πολλοί που τα τελευταία χρόνια γύρισαν πίσω, όχι επειδή δεν βρήκαν δουλειά, αλλά επειδή δεν τους «σήκωνε» το κλίμα. Ο Βασίλης επιμένει στην επιλογή του, όχι όμως χωρίς να λοξοκοιτάει καμιά φορά με νοσταλγία προς την πατρίδα. «Παρότι τα λεφτά είναι καλά, οι προοπτικές πολύ καλύτερες από Ελλάδα, υπάρχει αναγνώριση και εκτίμηση, η ζωή δεν είναι μόνο δουλειά. Η Ελλάδα παραμένει, παρά τις δυσκολίες, ελκυστική χώρα», γράφει. Υστερα θυμάται ότι εάν δεν είχε φύγει, θα έπρεπε για τρία και πλέον χρόνια να τον ζουν οι δικοί του (η θέση του στο νοσοκομείο Σωτηρία «άνοιξε» μόλις πριν από ενάμιση χρόνο). Κουνάει το κεφάλι του απορρίπτοντας τη σκέψη και δέχεται τον επόμενο ασθενή στο νοσοκομείο.
Ενάμιση χρόνο αφότου βρέθηκε στη Γερμανία, ο Βασίλης Βεργάδος δημιούργησε ένα μπλογκ με τον αυτοσαρκαστικό τίτλο «Διαπρέποντας στη Γερμανία ως γιατρός» (diaprepontas.blogspot.gr). Στην τελευταία ανάρτησή του (9 Απριλίου) γράφει για τα χρόνια του ως φοιτητής: «Η γνώση πάντα με γοήτευε και προσπάθησα να μη χάσω το κίνητρό μου γι’ αυτό που κάνω, αλλά ήταν ελάχιστες οι φορές που αυτό αναγνωριζόταν. Θυμάμαι όταν κάναμε το rotation της ψυχιατρικής, ήμουν από τους λίγους φοιτητές της ομάδας μου που πήγαν σε εφημερία το βράδυ, να δουν πώς είναι, ο ένας από τους δύο που πήγαν εκτός προγράμματος να δουν στο Αιγινήτειο θεραπείες ηλεκτροσπασμοθεραπείας, και μάλιστα σε μέρα μαζικών απεργιών... Ο καθηγητής, όταν αποφάσισα να πάω Γερμανία, είπε ότι δεν δίνει συστατικές, και προφανώς δεν με ήξερε ούτε σαν φάτσα. Στη Γερμανία, και ειδικά στο κρατίδιο που βρίσκομαι, όπου υπάρχει η έκφραση “το να μη σε βρίζουν θεωρείται επαρκής έπαινος”, παρότι έχω κάνει κατά καιρούς λάθη, ποτέ κανείς δε μου είπε δεν κάνεις για γιατρός. Αντίθετα, με επαινούν συχνά, γιατί αναγνωρίζουν τη διάθεση – και γιατί, φυσικά, έχουν ανάγκες».
Το ότι «δεν κάνεις για γιατρός» το είχε ακούσει δις στα έξι χρόνια του στην Ιατρική Αθηνών, από τα οποία στα πρώτα τρία δεν είχε δει ασθενή ούτε από μακριά, μάθαινε τη φυσική του ανθρώπινου σώματος από συγγράμματα γραμμένα πριν από 40 χρόνια και την ανατομία των πνευμόνων, του ήπατος ή του εγκεφάλου στο αμφιθέατρο.
Ισως εκεί κρύβεται η μεγάλη διαφορά των Ελλήνων με τους Γερμανούς γιατρούς. «Στη Γερμανία βγαίνουν πιο έτοιμοι από το πανεπιστήμιο», λέει στην «Κ» ο κ. Βεργάδος. «Εχουν μεγάλη κατανόηση των ειδικοτήτων, σφαιρική εκπαίδευση. Στο νοσοκομείο, δηλαδή, τα πολύ πρακτικά έχουν απαίτηση ένας ειδικευόμενος να μπορεί να τα χειριστεί». Από την αρχή εξετάζει, ενημερώνει τους ασθενείς και τους συγγενείς τους για την πρόγνωση της ασθένειας, ανακοινώνει τον θάνατο ενός ασθενούς σε συγγενείς, παίρνει αίματα, βάζει καθετήρες. «Στην Ελλάδα ο ειδικευόμενος είναι κάτι σαν μαθητευόμενος, μισός γιατρός. Μπορεί να εξετάζει κάποιον στα εξωτερικά ιατρεία, αλλά, αν γίνει εισαγωγή, θα εξεταστεί ξανά από τον επιμελητή. Είσαι πιο προστατευμένος, και να χάσεις κάτι θα το δουν άλλοι γιατροί. Στη Γερμανία λέγεσαι βοηθός, όχι ειδικευόμενος. Τα κάνεις όλα μόνος σου. Βοηθάει το γεγονός ότι στηρίζονται πολύ στις νέες τεχνολογίες και στα μηχανήματα. Αλλά είναι και πολύ καλοί στην επικοινωνία με τον ασθενή, το έχουν σπουδάσει». Δεν θεωρεί ότι οι μεν είναι καλύτεροι από τους δε. «Ισως οι Γερμανοί έχουν πιο επιφανειακή μεν, αλλά πιο γενική και σίγουρα πιο μοντέρνα εκπαίδευση. Εμείς μαθαίνουμε θεωρία, με τη λογική ότι, αν σε ενδιαφέρει ένα αντικείμενο, θα εντρυφήσεις σε αυτό αργότερα». Συμμερίζεται σε μεγάλο βαθμό την άποψη του καθηγητή χειρουργικής κ. Κουράκλη, που, όπως σημειώνει στο μπλογκ του, είχε πει κάποτε ότι «οι δικοί μας απόφοιτοι έχουν μεγάλη ανομοιογένεια, μπορείς να βρεις γιατρούς από το 20% έως το 100%, ενώ οι απόφοιτοι του εξωτερικού κινούνται συχνά από το 60% έως και το 80%».
Η αίσθησή του είναι ότι το ρεύμα εξόδου νέων γιατρών από την Ελλάδα έχει κάπως κοπάσει, ενώ υπάρχουν και πολλοί που τα τελευταία χρόνια γύρισαν πίσω, όχι επειδή δεν βρήκαν δουλειά, αλλά επειδή δεν τους «σήκωνε» το κλίμα. Ο Βασίλης επιμένει στην επιλογή του, όχι όμως χωρίς να λοξοκοιτάει καμιά φορά με νοσταλγία προς την πατρίδα. «Παρότι τα λεφτά είναι καλά, οι προοπτικές πολύ καλύτερες από Ελλάδα, υπάρχει αναγνώριση και εκτίμηση, η ζωή δεν είναι μόνο δουλειά. Η Ελλάδα παραμένει, παρά τις δυσκολίες, ελκυστική χώρα», γράφει. Υστερα θυμάται ότι εάν δεν είχε φύγει, θα έπρεπε για τρία και πλέον χρόνια να τον ζουν οι δικοί του (η θέση του στο νοσοκομείο Σωτηρία «άνοιξε» μόλις πριν από ενάμιση χρόνο). Κουνάει το κεφάλι του απορρίπτοντας τη σκέψη και δέχεται τον επόμενο ασθενή στο νοσοκομείο.
Εφυγε για Γερμανία στις 3 Σεπτεμβρίου 2011 («δεν υπάρχει περίπτωση να το ξεχάσω αυτό», λέει στην «Κ»), με τα λίγα γερμανικά του γυμνασίου, καβαλώντας το πρώτο μεγάλο κύμα μετανάστευσης των Ελλήνων αποφοίτων ιατρικής. Τεσσεράμισι χρόνια αργότερα, η πρώτη εκείνη ψυχρολουσία μοιάζει μακρινή. Εχοντας γνωρίσει σε βάθος πια το σύστημα υγείας της χώρας (εργάζεται ως ψυχίατρος σε μεγάλο νοσοκομείο της Στουτγάρδης), αλλά και τους συναδέλφους του αποφοίτους γερμανικών πανεπιστημίων, βλέπει τα πράγματα καθαρά: «Είναι λίγες οι αλλαγές που χρειάζονται για να προσελκυσθούν άνθρωποι όπως εγώ, και άνθρωποι πολύ ικανότεροι από εμένα, πάλι πίσω. Το βασικό είναι να επιβραβευθούν η διάθεση και η όρεξη για δουλειά».
Ενάμιση χρόνο αφότου βρέθηκε στη Γερμανία, ο Βασίλης Βεργάδος δημιούργησε ένα μπλογκ με τον αυτοσαρκαστικό τίτλο «Διαπρέποντας στη Γερμανία ως γιατρός» (diaprepontas.blogspot.gr). Στην τελευταία ανάρτησή του (9 Απριλίου) γράφει για τα χρόνια του ως φοιτητής: «Η γνώση πάντα με γοήτευε και προσπάθησα να μη χάσω το κίνητρό μου γι’ αυτό που κάνω, αλλά ήταν ελάχιστες οι φορές που αυτό αναγνωριζόταν. Θυμάμαι όταν κάναμε το rotation της ψυχιατρικής, ήμουν από τους λίγους φοιτητές της ομάδας μου που πήγαν σε εφημερία το βράδυ, να δουν πώς είναι, ο ένας από τους δύο που πήγαν εκτός προγράμματος να δουν στο Αιγινήτειο θεραπείες ηλεκτροσπασμοθεραπείας, και μάλιστα σε μέρα μαζικών απεργιών... Ο καθηγητής, όταν αποφάσισα να πάω Γερμανία, είπε ότι δεν δίνει συστατικές, και προφανώς δεν με ήξερε ούτε σαν φάτσα. Στη Γερμανία, και ειδικά στο κρατίδιο που βρίσκομαι, όπου υπάρχει η έκφραση “το να μη σε βρίζουν θεωρείται επαρκής έπαινος”, παρότι έχω κάνει κατά καιρούς λάθη, ποτέ κανείς δε μου είπε δεν κάνεις για γιατρός. Αντίθετα, με επαινούν συχνά, γιατί αναγνωρίζουν τη διάθεση – και γιατί, φυσικά, έχουν ανάγκες».
Το ότι «δεν κάνεις για γιατρός» το είχε ακούσει δις στα έξι χρόνια του στην Ιατρική Αθηνών, από τα οποία στα πρώτα τρία δεν είχε δει ασθενή ούτε από μακριά, μάθαινε τη φυσική του ανθρώπινου σώματος από συγγράμματα γραμμένα πριν από 40 χρόνια και την ανατομία των πνευμόνων, του ήπατος ή του εγκεφάλου στο αμφιθέατρο.
Ισως εκεί κρύβεται η μεγάλη διαφορά των Ελλήνων με τους Γερμανούς γιατρούς. «Στη Γερμανία βγαίνουν πιο έτοιμοι από το πανεπιστήμιο», λέει στην «Κ» ο κ. Βεργάδος. «Εχουν μεγάλη κατανόηση των ειδικοτήτων, σφαιρική εκπαίδευση. Στο νοσοκομείο, δηλαδή, τα πολύ πρακτικά έχουν απαίτηση ένας ειδικευόμενος να μπορεί να τα χειριστεί». Από την αρχή εξετάζει, ενημερώνει τους ασθενείς και τους συγγενείς τους για την πρόγνωση της ασθένειας, ανακοινώνει τον θάνατο ενός ασθενούς σε συγγενείς, παίρνει αίματα, βάζει καθετήρες. «Στην Ελλάδα ο ειδικευόμενος είναι κάτι σαν μαθητευόμενος, μισός γιατρός. Μπορεί να εξετάζει κάποιον στα εξωτερικά ιατρεία, αλλά, αν γίνει εισαγωγή, θα εξεταστεί ξανά από τον επιμελητή. Είσαι πιο προστατευμένος, και να χάσεις κάτι θα το δουν άλλοι γιατροί. Στη Γερμανία λέγεσαι βοηθός, όχι ειδικευόμενος. Τα κάνεις όλα μόνος σου. Βοηθάει το γεγονός ότι στηρίζονται πολύ στις νέες τεχνολογίες και στα μηχανήματα. Αλλά είναι και πολύ καλοί στην επικοινωνία με τον ασθενή, το έχουν σπουδάσει». Δεν θεωρεί ότι οι μεν είναι καλύτεροι από τους δε. «Ισως οι Γερμανοί έχουν πιο επιφανειακή μεν, αλλά πιο γενική και σίγουρα πιο μοντέρνα εκπαίδευση. Εμείς μαθαίνουμε θεωρία, με τη λογική ότι, αν σε ενδιαφέρει ένα αντικείμενο, θα εντρυφήσεις σε αυτό αργότερα». Συμμερίζεται σε μεγάλο βαθμό την άποψη του καθηγητή χειρουργικής κ. Κουράκλη, που, όπως σημειώνει στο μπλογκ του, είχε πει κάποτε ότι «οι δικοί μας απόφοιτοι έχουν μεγάλη ανομοιογένεια, μπορείς να βρεις γιατρούς από το 20% έως το 100%, ενώ οι απόφοιτοι του εξωτερικού κινούνται συχνά από το 60% έως και το 80%».
Η αίσθησή του είναι ότι το ρεύμα εξόδου νέων γιατρών από την Ελλάδα έχει κάπως κοπάσει, ενώ υπάρχουν και πολλοί που τα τελευταία χρόνια γύρισαν πίσω, όχι επειδή δεν βρήκαν δουλειά, αλλά επειδή δεν τους «σήκωνε» το κλίμα. Ο Βασίλης επιμένει στην επιλογή του, όχι όμως χωρίς να λοξοκοιτάει καμιά φορά με νοσταλγία προς την πατρίδα. «Παρότι τα λεφτά είναι καλά, οι προοπτικές πολύ καλύτερες από Ελλάδα, υπάρχει αναγνώριση και εκτίμηση, η ζωή δεν είναι μόνο δουλειά. Η Ελλάδα παραμένει, παρά τις δυσκολίες, ελκυστική χώρα», γράφει. Υστερα θυμάται ότι εάν δεν είχε φύγει, θα έπρεπε για τρία και πλέον χρόνια να τον ζουν οι δικοί του (η θέση του στο νοσοκομείο Σωτηρία «άνοιξε» μόλις πριν από ενάμιση χρόνο). Κουνάει το κεφάλι του απορρίπτοντας τη σκέψη και δέχεται τον επόμενο ασθενή στο νοσοκομείο.
Ενάμιση χρόνο αφότου βρέθηκε στη Γερμανία, ο Βασίλης Βεργάδος δημιούργησε ένα μπλογκ με τον αυτοσαρκαστικό τίτλο «Διαπρέποντας στη Γερμανία ως γιατρός» (diaprepontas.blogspot.gr). Στην τελευταία ανάρτησή του (9 Απριλίου) γράφει για τα χρόνια του ως φοιτητής: «Η γνώση πάντα με γοήτευε και προσπάθησα να μη χάσω το κίνητρό μου γι’ αυτό που κάνω, αλλά ήταν ελάχιστες οι φορές που αυτό αναγνωριζόταν. Θυμάμαι όταν κάναμε το rotation της ψυχιατρικής, ήμουν από τους λίγους φοιτητές της ομάδας μου που πήγαν σε εφημερία το βράδυ, να δουν πώς είναι, ο ένας από τους δύο που πήγαν εκτός προγράμματος να δουν στο Αιγινήτειο θεραπείες ηλεκτροσπασμοθεραπείας, και μάλιστα σε μέρα μαζικών απεργιών... Ο καθηγητής, όταν αποφάσισα να πάω Γερμανία, είπε ότι δεν δίνει συστατικές, και προφανώς δεν με ήξερε ούτε σαν φάτσα. Στη Γερμανία, και ειδικά στο κρατίδιο που βρίσκομαι, όπου υπάρχει η έκφραση “το να μη σε βρίζουν θεωρείται επαρκής έπαινος”, παρότι έχω κάνει κατά καιρούς λάθη, ποτέ κανείς δε μου είπε δεν κάνεις για γιατρός. Αντίθετα, με επαινούν συχνά, γιατί αναγνωρίζουν τη διάθεση – και γιατί, φυσικά, έχουν ανάγκες».
Το ότι «δεν κάνεις για γιατρός» το είχε ακούσει δις στα έξι χρόνια του στην Ιατρική Αθηνών, από τα οποία στα πρώτα τρία δεν είχε δει ασθενή ούτε από μακριά, μάθαινε τη φυσική του ανθρώπινου σώματος από συγγράμματα γραμμένα πριν από 40 χρόνια και την ανατομία των πνευμόνων, του ήπατος ή του εγκεφάλου στο αμφιθέατρο.
Ισως εκεί κρύβεται η μεγάλη διαφορά των Ελλήνων με τους Γερμανούς γιατρούς. «Στη Γερμανία βγαίνουν πιο έτοιμοι από το πανεπιστήμιο», λέει στην «Κ» ο κ. Βεργάδος. «Εχουν μεγάλη κατανόηση των ειδικοτήτων, σφαιρική εκπαίδευση. Στο νοσοκομείο, δηλαδή, τα πολύ πρακτικά έχουν απαίτηση ένας ειδικευόμενος να μπορεί να τα χειριστεί». Από την αρχή εξετάζει, ενημερώνει τους ασθενείς και τους συγγενείς τους για την πρόγνωση της ασθένειας, ανακοινώνει τον θάνατο ενός ασθενούς σε συγγενείς, παίρνει αίματα, βάζει καθετήρες. «Στην Ελλάδα ο ειδικευόμενος είναι κάτι σαν μαθητευόμενος, μισός γιατρός. Μπορεί να εξετάζει κάποιον στα εξωτερικά ιατρεία, αλλά, αν γίνει εισαγωγή, θα εξεταστεί ξανά από τον επιμελητή. Είσαι πιο προστατευμένος, και να χάσεις κάτι θα το δουν άλλοι γιατροί. Στη Γερμανία λέγεσαι βοηθός, όχι ειδικευόμενος. Τα κάνεις όλα μόνος σου. Βοηθάει το γεγονός ότι στηρίζονται πολύ στις νέες τεχνολογίες και στα μηχανήματα. Αλλά είναι και πολύ καλοί στην επικοινωνία με τον ασθενή, το έχουν σπουδάσει». Δεν θεωρεί ότι οι μεν είναι καλύτεροι από τους δε. «Ισως οι Γερμανοί έχουν πιο επιφανειακή μεν, αλλά πιο γενική και σίγουρα πιο μοντέρνα εκπαίδευση. Εμείς μαθαίνουμε θεωρία, με τη λογική ότι, αν σε ενδιαφέρει ένα αντικείμενο, θα εντρυφήσεις σε αυτό αργότερα». Συμμερίζεται σε μεγάλο βαθμό την άποψη του καθηγητή χειρουργικής κ. Κουράκλη, που, όπως σημειώνει στο μπλογκ του, είχε πει κάποτε ότι «οι δικοί μας απόφοιτοι έχουν μεγάλη ανομοιογένεια, μπορείς να βρεις γιατρούς από το 20% έως το 100%, ενώ οι απόφοιτοι του εξωτερικού κινούνται συχνά από το 60% έως και το 80%».
Η αίσθησή του είναι ότι το ρεύμα εξόδου νέων γιατρών από την Ελλάδα έχει κάπως κοπάσει, ενώ υπάρχουν και πολλοί που τα τελευταία χρόνια γύρισαν πίσω, όχι επειδή δεν βρήκαν δουλειά, αλλά επειδή δεν τους «σήκωνε» το κλίμα. Ο Βασίλης επιμένει στην επιλογή του, όχι όμως χωρίς να λοξοκοιτάει καμιά φορά με νοσταλγία προς την πατρίδα. «Παρότι τα λεφτά είναι καλά, οι προοπτικές πολύ καλύτερες από Ελλάδα, υπάρχει αναγνώριση και εκτίμηση, η ζωή δεν είναι μόνο δουλειά. Η Ελλάδα παραμένει, παρά τις δυσκολίες, ελκυστική χώρα», γράφει. Υστερα θυμάται ότι εάν δεν είχε φύγει, θα έπρεπε για τρία και πλέον χρόνια να τον ζουν οι δικοί του (η θέση του στο νοσοκομείο Σωτηρία «άνοιξε» μόλις πριν από ενάμιση χρόνο). Κουνάει το κεφάλι του απορρίπτοντας τη σκέψη και δέχεται τον επόμενο ασθενή στο νοσοκομείο.
No comments:
Post a Comment