Στο τέλος της ιδεολογικής κυριαρχίας
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Το χειρότερο με την απόφαση του Πειθαρχικού –το οποίο διέγραψε από την ΕΣΗΕΑ δημοσιογράφους επειδή οι απόψεις τους δεν ήταν αρεστές στην πλειοψηφία του οργάνου– δεν είναι η σταλινική λογική της. Είναι η ανοησία της. Και ταυτοχρόνως είναι η υπονόμευση του συνδικαλιστικού οργάνου μας, το οποίο δεν παλεύει μόνο για τα κεκτημένα, αλλά και για την ελευθερία του λόγου. Ολων. Ακόμη κι εκείνων που έχουν διαφορετική αντίληψη από την αριστερίστικη πλειονότητα του Πειθαρχικού, ακόμη κι εκείνων που κατά τη διάρκεια των τυχοδιωκτικών διαπραγματεύσεων με τα πουκάμισα έξω είπαν «ναι» στη συμφωνία με την Ε.Ε. ώστε να μην καταντήσει η χώρα νοτιοαμερικανική μπανανία, όπως διάφορες συσσωματώσεις της παλαβής Αριστεράς επιθυμούσαν.
Η περίοδος πριν από το δημοψήφισμα ήταν μία από τις λίγες που τα ελληνικά ΜΜΕ στάθηκαν στο ύψος των απαιτήσεων. Είπαν ολόκληρη την αλήθεια στον ελληνικό λαό για τα δεινά που τον περίμεναν, αν οι τυχοδιωκτισμοί της παλαβής Αριστεράς γίνονταν επίσημη πολιτική του κράτους. Την είπαν φωναχτά, δυνατά και με σθένος. Την κατάλαβε μέχρι και ο κ. Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος ανέκρουσε πρύμναν, για να αποφύγει να γίνει ο πρωθυπουργός μιας εθνικής καταστροφής. Την κατάλαβε η πλειονότητα του ΣΥΡΙΖΑ, που του έδωσε εντολή να εφαρμόσει το «Ναι», ασχέτως αν οι ίδιοι ψήφισαν «Οχι».
Οι μόνοι που δεν το κατάλαβαν είναι οι οπαδοί εκείνων που ονειρεύονται εφόδους στα χειμερινά ανάκτορα ή, έστω, στο Νομισματοκοπείο. Δυστυχώς, κάποιοι από αυτούς εξελέγησαν στο Πειθαρχικό και, λόγω σταλινικών καταβολών, έπρεπε να τιμωρήσουν όσους είχαν διαφορετική άποψη. Η απόφασή τους είναι ανόητη, αλλά πολιτική. Το τελευταίο πιστοποιείται από το γεγονός ότι δεν ελέγχθηκε ούτε ένας (1) από εκείνους που προπαγάνδιζαν την αντίθετη άποψη. Ηταν όλα καλώς καμωμένα στην ΕΡΤ, στο ΑΠΕ και σε διάφορα έντυπα της παλαβής Αριστεράς, που με ψεύδη και αναισχυντίες προπαγάνδιζαν το «Οχι»; Δεν ήταν, αλλά ουδείς από τους υπερασπιστές του «Ναι» σκέφθηκε να ποινικοποιήσει την άποψή τους, ακόμη και τη χυδαία προπαγάνδα τους.
Το μόνο θετικό από την απόφαση ντροπής του Πειθαρχικού είναι πως αυτά τα καμώματα είναι τα τελευταία σπαράγματα μια αρρωστημένης κατάστασης στα ΜΜΕ. Για διάφορους ιστορικούς λόγους –που δεν μπορούν να αναλυθούν στον χώρο ενός σχολίου– η ελληνική δημοσιογραφία υπήρξε επί μακρόν όμηρος ενός αριστερισμού, που τα τελευταία χρόνια αποτρελάθηκε. Αυτός ο «ιδεολογικός μηχανισμός» διαμόρφωσε μια χώρα εχθρική στην ιδιωτική πρωτοβουλία και στις επενδύσεις· ποινικοποίησε ιδεολογικά τις αποκρατικοποιήσεις· κατήγγειλε ως «ανάλγητο νεοφιλελεύθερο» κάθε έναν που προειδοποιούσε για επικείμενη χρεοκοπία της χώρας· στρέβλωσε μέχρι παράνοιας την πραγματικότητα: έκανε μια χώρα να πιστεύει ότι οι Αλβανοί έσφαζαν τους Σέρβους στο Κόσοβο και τον ελληνικό λαό να νομίζει επί 22 ημέρες ότι ο Σαντάμ Χουσεΐν κέρδιζε τον πόλεμο του Κόλπου.
Την περίοδο της ανεμπόδιστης ιδεολογικής της κυριαρχίας δεν χρειαζόταν διαγραφές. Μπορούσε αποτελεσματικότατα να συκοφαντήσει οποιονδήποτε είχε διαφορετική άποψη και να μην κουνηθεί φύλλο. Τα τελευταία χρόνια, αυτή η ιδεολογική κυριαρχία φθίνει και αυτό εξηγεί τις κινήσεις πανικού, όπως οι διαγραφές των δημοσιογράφων. Αλλά θα συνεχίσουμε...
Η περίοδος πριν από το δημοψήφισμα ήταν μία από τις λίγες που τα ελληνικά ΜΜΕ στάθηκαν στο ύψος των απαιτήσεων. Είπαν ολόκληρη την αλήθεια στον ελληνικό λαό για τα δεινά που τον περίμεναν, αν οι τυχοδιωκτισμοί της παλαβής Αριστεράς γίνονταν επίσημη πολιτική του κράτους. Την είπαν φωναχτά, δυνατά και με σθένος. Την κατάλαβε μέχρι και ο κ. Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος ανέκρουσε πρύμναν, για να αποφύγει να γίνει ο πρωθυπουργός μιας εθνικής καταστροφής. Την κατάλαβε η πλειονότητα του ΣΥΡΙΖΑ, που του έδωσε εντολή να εφαρμόσει το «Ναι», ασχέτως αν οι ίδιοι ψήφισαν «Οχι».
Οι μόνοι που δεν το κατάλαβαν είναι οι οπαδοί εκείνων που ονειρεύονται εφόδους στα χειμερινά ανάκτορα ή, έστω, στο Νομισματοκοπείο. Δυστυχώς, κάποιοι από αυτούς εξελέγησαν στο Πειθαρχικό και, λόγω σταλινικών καταβολών, έπρεπε να τιμωρήσουν όσους είχαν διαφορετική άποψη. Η απόφασή τους είναι ανόητη, αλλά πολιτική. Το τελευταίο πιστοποιείται από το γεγονός ότι δεν ελέγχθηκε ούτε ένας (1) από εκείνους που προπαγάνδιζαν την αντίθετη άποψη. Ηταν όλα καλώς καμωμένα στην ΕΡΤ, στο ΑΠΕ και σε διάφορα έντυπα της παλαβής Αριστεράς, που με ψεύδη και αναισχυντίες προπαγάνδιζαν το «Οχι»; Δεν ήταν, αλλά ουδείς από τους υπερασπιστές του «Ναι» σκέφθηκε να ποινικοποιήσει την άποψή τους, ακόμη και τη χυδαία προπαγάνδα τους.
Το μόνο θετικό από την απόφαση ντροπής του Πειθαρχικού είναι πως αυτά τα καμώματα είναι τα τελευταία σπαράγματα μια αρρωστημένης κατάστασης στα ΜΜΕ. Για διάφορους ιστορικούς λόγους –που δεν μπορούν να αναλυθούν στον χώρο ενός σχολίου– η ελληνική δημοσιογραφία υπήρξε επί μακρόν όμηρος ενός αριστερισμού, που τα τελευταία χρόνια αποτρελάθηκε. Αυτός ο «ιδεολογικός μηχανισμός» διαμόρφωσε μια χώρα εχθρική στην ιδιωτική πρωτοβουλία και στις επενδύσεις· ποινικοποίησε ιδεολογικά τις αποκρατικοποιήσεις· κατήγγειλε ως «ανάλγητο νεοφιλελεύθερο» κάθε έναν που προειδοποιούσε για επικείμενη χρεοκοπία της χώρας· στρέβλωσε μέχρι παράνοιας την πραγματικότητα: έκανε μια χώρα να πιστεύει ότι οι Αλβανοί έσφαζαν τους Σέρβους στο Κόσοβο και τον ελληνικό λαό να νομίζει επί 22 ημέρες ότι ο Σαντάμ Χουσεΐν κέρδιζε τον πόλεμο του Κόλπου.
Την περίοδο της ανεμπόδιστης ιδεολογικής της κυριαρχίας δεν χρειαζόταν διαγραφές. Μπορούσε αποτελεσματικότατα να συκοφαντήσει οποιονδήποτε είχε διαφορετική άποψη και να μην κουνηθεί φύλλο. Τα τελευταία χρόνια, αυτή η ιδεολογική κυριαρχία φθίνει και αυτό εξηγεί τις κινήσεις πανικού, όπως οι διαγραφές των δημοσιογράφων. Αλλά θα συνεχίσουμε...
No comments:
Post a Comment