click here Τάκης Θεοδωρόπουλος ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ Ταπί και ψύχραιμος

 ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Ταπί και ψύχραιμος

ΠΟΛΙΤΙΚΗ 12:57

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:ΔIAΓΩNIΩΣ

Ενας πολιτικός ηγέτης οφείλει να είναι και παίκτης. Σκέφτομαι τον στρατηγό Ντε Γκωλ όταν απευθυνόταν από το BBC στους συμπατριώτες του διαβεβαιώνοντάς τους πως αυτός εκπροσωπεί τη Γαλλία. Μια Γαλλία που είχε ηττηθεί, είχε παραδοθεί άνευ όρων και υπήρχε μόνον ως φάντασμα κράτους στην επικράτεια του Βισί υπό τον στρατάρχη Πετέν. Τα έπαιξε όλα για όλα και κέρδισε, διότι είχε και όραμα για τη χώρα του και άποψη για τον πόλεμο. Σκέφτομαι ακόμη τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο οποίος ανέλαβε το 1974 μια χώρα διαλυμένη, ανήμπορη να αντισταθεί στην εξωτερική απειλή και έφτιαξε κράτος το οποίο μέσα σε πέντε χρόνια έγινε δεκτό στον κλειστό όμιλο της τότε ΕΟΚ. Μπορώ να αναφερθώ και στον Κωνσταντίνο Σημίτη. Επαιξε κι αυτός με τον τρόπο του για να εντάξει την Ελλάδα στη νομισματική ένωση, ένταξη η οποία ήταν απαραίτητη για την ολοκλήρωση της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας. Το παιχνίδι ήταν το μέσο για να επιτευχθεί ο στόχος.

Ενας παίκτης με πολιτική εξουσία δεν είναι απαραιτήτως πολιτικός ηγέτης. Ας μου συγχωρεθεί το απότομο άλμα στο κενό και η σύγκριση ανόμοιων μεγεθών. Ομως τι να κάνουμε; Αυτά έχει η ζωή και έτσι είναι η Ελλάδα. Από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Σημίτη περάσαμε στον Αλέξη Τσίπρα. Τι ζητάει αυτός ο άνθρωπος από τη ζωή μας; Πού θέλει να οδηγήσει την Ελλάδα; Ποιο είναι το πολιτικό του σχέδιο; Ο ευρών αμειφθήσεται. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Ο κ. Τσίπρας δεν εξελέγη ως πολιτικός. Εξελέγη ως παίκτης. Τον ψήφισαν για να τα παίξει όλα για όλα και η μόνη πολιτική που είχε στο μυαλό του ήταν η θεωρία των παιγνίων του κ. Βαρουφάκη, ο οποίος υποθέτω, για να τον βασανίσει, του την εξηγούσε αγγλικά. Οταν τον έχασε κι αυτόν, του έμεινε μόνον το παιχνίδι. Μόνος στην πράσινη τσόχα, χωρίς στρατηγική και με την κούραση των αλλεπάλληλων χτυπημάτων, με αποτέλεσμα να μην έχει το κουράγιο να σηκωθεί για να τα εγκαταλείψει.

«Ταπί και ψύχραιμος», που λέει κι ο φίλος μου ο χαρτοπαίκτης. Υποθέτω ότι κι εσείς, όπως κι εγώ, προσπαθείτε να καταλάβετε προς τα πού πάει η χώρα. Οι μετανάστες επρόκειτο να φύγουν από τον Πειραιά ώς το Πάσχα, και δεν έφυγαν. Μικρό το κακό. Θα φύγουν αργότερα. Η αξιολόγηση αν δεν έκλεινε ώς τον Μάιο, θα χανόμασταν – τάδε έφα Τσακαλώτος ελληνιστί. Ο Μάιος έφτασε. Τα ταμεία είναι άδεια, όμως η ψυχή του παίκτη είναι ακόμη ζωντανή – για περισσότερες πληροφορίες, σας παραπέμπω στο αριστούργημα του Ντοστογιέφσκι. Και ζητεί ευρωπαϊκό συμβούλιο κορυφής για να κάνει «πολιτική διαπραγμάτευση». Προφανώς έχοντας κατά νου ότι οι «συμμαχίες» του θα του επιτρέψουν να επιτύχει αυτό που δεν πέτυχε πέρυσι. Τι άλλο θα πει «πολιτική διαπραγμάτευση»; Αμ δε.

Η φάρσα του προηγούμενου καλοκαιριού επαναλαμβάνεται ως ανοιξιάτικη φάρσα. Κι αν προσπαθείτε να βγάλετε κάποιο συμπέρασμα ακολουθώντας κάποια λογική αλληλουχία, μην κάνετε τον κόπο. Στις τέσσερις η ώρα τα ξημερώματα, όταν το μόνο που περιμένεις είναι το γύρισμα της τύχης, δεν υπάρχει λογική αλληλουχία. Υπάρχει η κούραση, η νύστα, η σχετική ψύχρα της μοναξιάς, ο φόβος της επόμενης μέρας – ειδικά αν παίζεις με δανεικά.

Η μόνη ελπίδα είναι να σε λυπηθεί κάποιος δικός σου και να σε πάρει σηκωτό.