Με πράσινους ήλιους, καμιά ελιά δεν άνθισε
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Σε όλες αυτές τις έρευνες που γίνονται για την Κεντροαριστερά, θα είχε ενδιαφέρον να ενταχθούν δύο ερωτήματα που αποφεύγουν οι εκλογολόγοι. Ερώτημα πρώτο: Πιστεύετε ότι στη σημερινή Ελλάδα έχει λόγο ύπαρξης ένα «Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα»; Ή το ΠΑΣΟΚ (όπως το λέμε εν συντομία) μάς έχει αφήσει χρόνους και απλά τα στελέχη του αρνούνται να το συνειδητοποιήσουν; Και καθώς η απάντηση είναι μάλλον προφανής, πάμε στο δεύτερο: Eχετε καταλάβει ποια ακριβώς λύση προτείνουν οι περιβόητοι «58» για να βγούμε από την κρίση;
Ενα κλασικό σύμπτωμα όσων ασχολούνται με την πολιτική είναι ότι συχνά δεν βλέπουν το δάσος, χαζεύοντας ένα δέντρο. Εν προκειμένω μια «Ελιά», και θα γίνω σαφέστερος. Αφ ης στιγμής η ΔΗΜΑΡ αρνήθηκε να μετάσχει στο περιβόητο εγχείρημα, αυτό καταδικάσθηκε πριν ακόμη δοκιμαστεί στις κάλπες. Ο λόγος είναι απλός. Το ΠΑΣΟΚ έχει πεθάνει. Το έχουμε καταλάβει όλοι πλην ολίγων στελεχών του. Απομένει πια η κηδεία του, όταν το ποσοστό του θα αποδειχθεί μονοψήφιο στις ευρωκάλπες.
Ενα κλασικό σύμπτωμα όσων ασχολούνται με την πολιτική είναι ότι συχνά δεν βλέπουν το δάσος, χαζεύοντας ένα δέντρο. Εν προκειμένω μια «Ελιά», και θα γίνω σαφέστερος. Αφ ης στιγμής η ΔΗΜΑΡ αρνήθηκε να μετάσχει στο περιβόητο εγχείρημα, αυτό καταδικάσθηκε πριν ακόμη δοκιμαστεί στις κάλπες. Ο λόγος είναι απλός. Το ΠΑΣΟΚ έχει πεθάνει. Το έχουμε καταλάβει όλοι πλην ολίγων στελεχών του. Απομένει πια η κηδεία του, όταν το ποσοστό του θα αποδειχθεί μονοψήφιο στις ευρωκάλπες.
Προφανής είναι κι ο λόγος που πέθανε. Τον βλέπουμε μπροστά μας κάθε φορά που διαβάζουμε τις απίστευτες ομιλίες του κ. Γ. Παπανδρέου. Ο πρώην πρωθυπουργός παραδίδει μαθήματα Οικονομίας, χωρίς καν να του περνάει από το μυαλό πως στα μάτια όσων τον προσκαλούν αποτελεί ένα case study εφηρμοσμένης τραγωδίας. Διότι όταν ακόμη και οι ξένοι εμπνευστές του Μνημονίου παραδέχονται τα σοβαρότατα λάθη του, ηχεί σουρεαλιστικό να το υπερασπίζεται μόνον εκείνος. Πολύ περισσότερο όταν η κυβέρνησή του εφήρμοσε μόνον τις εσφαλμένες πτυχές του Μνημονίου. Δηλαδή τις άγριες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις που οδήγησαν στον φαύλο κύκλο της ύφεσης και όχι τις μεταρρυθμίσεις που η ίδια συμφωνία προέβλεπε και υπονομεύθηκαν από τις σοσιαλίζουσες εμμονές των υπουργών του.
Εν πάση περιπτώσει, δεν έχει νόημα πια να θυμόμαστε την ερασιτεχνική ομάδα του κ. Παπανδρέου που δεν συνειδητοποίησε καν την ανάγκη να προκαλέσει εθνικές εκλογές πριν από τη σύναψη του Μνημονίου, προκειμένου να θέσει τη Ν.Δ. προ των αδιαμφισβήτητων ευθυνών της και να διεκδικήσουν από κοινού ένα καλύτερο διαπραγματευτικό αποτέλεσμα. Οσοι διαφωνούν με το τέλος του ΠΑΣΟΚ ας αναρωτηθούν γιατί ακόμη και οι μέχρι πρότινος καταπράσινοι δήμαρχοι αρνούνται να ξαναπάρουν το χρίσμα του, φοβούμενοι ότι θα κηδευτούν μαζί του. Μη γελιόμαστε. Αυτό ακριβώς διέγνωσε και ο κ. Φ. Κουβέλης. Την τοξικότητα ενός κόμματος που δεν έχει καν προβεί σε μια στοιχειώδη αυτοκριτική για το πώς συναίνεσε στο αρχικό Μνημόνιο, με τον κ. Ευ. Βενιζέλο να διατείνεται υπερφίαλα ότι έσωσε τη χώρα, λες και απευθύνεται σε άλλο λαό που δεν βλέπει τι συμβαίνει.
Και κάπως έτσι ερχόμαστε στους «58». Τι ακριβώς πιστεύουν; Οτι οι Ελληνες δεν έχουν άλλη έννοια πριν κοιμηθούν από το αν θα μπει στο ψηφοδέλτιο της «Ελιάς» η Συλβάνα Ράπτη ή η Φώφη Γεννηματά;
Επαναφέρω το προλογικό ερώτημα. Εχει κατανοήσει κανείς τι ακριβώς προτείνουν οι «58» για να βγει η χώρα από την κρίση; Αν διαβάσει κανείς τις ομιλίες τους, σε ένα και μόνον θα καταλήξει: πως όταν με το καλό ανακάμψει η ελληνική οικονομία, εκείνοι ως πρώην αριστεροί θα μοιράσουν δικαιότερα τα πλεονάσματα από τους «κακούς» δεξιούς. Μόνο που εν προκειμένω το ζήτημα δεν είναι η μοιρασιά. Ζητούμενο είναι η ανάκαμψη. Και πολύ φοβάμαι ότι αυτό που δεν έχουν αντιληφθεί οι «58» είναι πως ό,τι τέλος πάντων έχει ακουστεί ως πρότασή τους (άνοιγμα επαγγελμάτων, μικρό αποτελεσματικό κράτος, προσέλκυση ξένων κεφαλαίων) περισσότερο παραπέμπει σε μια σοβαρή δεξιά ατζέντα και πάντως όχι στο σοσιαλιστικό όραμα που κάποτε πίστεψαν.
Εν ολίγοις -κι ας με συγχωρέσουν κάποιοι εξ αυτών που είναι και φίλοι μου- νομίζω ότι θα ήταν ειλικρινέστερο από πλευράς τους να κάνουν μια «μικρή» αλλαγή στη στόχευσή τους. Να στηρίξουν κριτικά τη Ν.Δ., αντί να παλεύουν να αναστήσουν το μη συγχωρεμένο ΠΑΣΟΚ. Αν οι «58» το αποτολμούσαν, θα έβρισκαν αμέσως 1.058 συμμάχους από την αντίπερα ιδεολογική όχθη, που επίσης θα ήθελαν η χώρα να απαλλαγεί από τα ακροδεξιά «δίκτυά» της και τις πατριωτικο-θρησκευτικές εμμονές της.
Θα προσέφεραν όμως και μια σημαντικότερη υπηρεσία στον τόπο. Με την «επαπειλούμενη» ενίσχυση της Κεντροδεξιάς, θα σοβαρευόταν μια ώρα αρχύτερα κι ο ΣΥΡΙΖΑ διώχνοντας τις σχιζοφρενείς συνιστώσες του που ονειρεύονται να μετατρέψουν την Ελλάδα σε έναν ιδανικό Νίγηρα ή ένα μαγευτικό Μπουρούντι.
Εν πάση περιπτώσει, δεν έχει νόημα πια να θυμόμαστε την ερασιτεχνική ομάδα του κ. Παπανδρέου που δεν συνειδητοποίησε καν την ανάγκη να προκαλέσει εθνικές εκλογές πριν από τη σύναψη του Μνημονίου, προκειμένου να θέσει τη Ν.Δ. προ των αδιαμφισβήτητων ευθυνών της και να διεκδικήσουν από κοινού ένα καλύτερο διαπραγματευτικό αποτέλεσμα. Οσοι διαφωνούν με το τέλος του ΠΑΣΟΚ ας αναρωτηθούν γιατί ακόμη και οι μέχρι πρότινος καταπράσινοι δήμαρχοι αρνούνται να ξαναπάρουν το χρίσμα του, φοβούμενοι ότι θα κηδευτούν μαζί του. Μη γελιόμαστε. Αυτό ακριβώς διέγνωσε και ο κ. Φ. Κουβέλης. Την τοξικότητα ενός κόμματος που δεν έχει καν προβεί σε μια στοιχειώδη αυτοκριτική για το πώς συναίνεσε στο αρχικό Μνημόνιο, με τον κ. Ευ. Βενιζέλο να διατείνεται υπερφίαλα ότι έσωσε τη χώρα, λες και απευθύνεται σε άλλο λαό που δεν βλέπει τι συμβαίνει.
Και κάπως έτσι ερχόμαστε στους «58». Τι ακριβώς πιστεύουν; Οτι οι Ελληνες δεν έχουν άλλη έννοια πριν κοιμηθούν από το αν θα μπει στο ψηφοδέλτιο της «Ελιάς» η Συλβάνα Ράπτη ή η Φώφη Γεννηματά;
Επαναφέρω το προλογικό ερώτημα. Εχει κατανοήσει κανείς τι ακριβώς προτείνουν οι «58» για να βγει η χώρα από την κρίση; Αν διαβάσει κανείς τις ομιλίες τους, σε ένα και μόνον θα καταλήξει: πως όταν με το καλό ανακάμψει η ελληνική οικονομία, εκείνοι ως πρώην αριστεροί θα μοιράσουν δικαιότερα τα πλεονάσματα από τους «κακούς» δεξιούς. Μόνο που εν προκειμένω το ζήτημα δεν είναι η μοιρασιά. Ζητούμενο είναι η ανάκαμψη. Και πολύ φοβάμαι ότι αυτό που δεν έχουν αντιληφθεί οι «58» είναι πως ό,τι τέλος πάντων έχει ακουστεί ως πρότασή τους (άνοιγμα επαγγελμάτων, μικρό αποτελεσματικό κράτος, προσέλκυση ξένων κεφαλαίων) περισσότερο παραπέμπει σε μια σοβαρή δεξιά ατζέντα και πάντως όχι στο σοσιαλιστικό όραμα που κάποτε πίστεψαν.
Εν ολίγοις -κι ας με συγχωρέσουν κάποιοι εξ αυτών που είναι και φίλοι μου- νομίζω ότι θα ήταν ειλικρινέστερο από πλευράς τους να κάνουν μια «μικρή» αλλαγή στη στόχευσή τους. Να στηρίξουν κριτικά τη Ν.Δ., αντί να παλεύουν να αναστήσουν το μη συγχωρεμένο ΠΑΣΟΚ. Αν οι «58» το αποτολμούσαν, θα έβρισκαν αμέσως 1.058 συμμάχους από την αντίπερα ιδεολογική όχθη, που επίσης θα ήθελαν η χώρα να απαλλαγεί από τα ακροδεξιά «δίκτυά» της και τις πατριωτικο-θρησκευτικές εμμονές της.
Θα προσέφεραν όμως και μια σημαντικότερη υπηρεσία στον τόπο. Με την «επαπειλούμενη» ενίσχυση της Κεντροδεξιάς, θα σοβαρευόταν μια ώρα αρχύτερα κι ο ΣΥΡΙΖΑ διώχνοντας τις σχιζοφρενείς συνιστώσες του που ονειρεύονται να μετατρέψουν την Ελλάδα σε έναν ιδανικό Νίγηρα ή ένα μαγευτικό Μπουρούντι.
No comments:
Post a Comment