Το επικίνδυνο αρχείο
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Στη δυσώδη υπόθεση Χαϊκάλη υπάρχουν δύο μαρτυρίες. Υπάρχει η κατάθεση του βουλευτή των Ανεξάρτητων Ελλήνων που μιλάει για απόπειρα χρηματισμού του ώστε να ψηφίσει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας και η κατάθεση του αντιδίκου του κ. Γιώργου Αποστολόπουλου, ο οποίος τον επιβεβαιώνει, αλλά σύμφωνα με την κατάθεσή του το έκανε με εντελώς διαφορετικό κίνητρο: «Στις αναφερόμενες στην κατάθεση Χαϊκάλη συναντήσεις», λέει ο κ. Αποστολόπουλος, «τον προβόκαρα-προκαλούσα, προκειμένου να διακριβώσω τα αληθινά κίνητρα για την ενασχόλησή του με την πολιτική και το κίνημα των ΑΝΕ,Λ καθώς να διακριβώσω το “ηθικοπολιτικό” χάλι του, δηλαδή ώς πού μπορούσε να φτάσει ένας ενεργός πολιτικός σε κρίσιμες πολιτικές συγκυρίες για την πατρίδα βάζοντας πάνω απ’ όλα ιδιοτελή συμφέροντα».
Ανεξαρτήτως λοιπόν του οπτικοακουστικού υλικού, το οποίο ο εισαγγελέας έκρινε παράνομο και δεν το έλαβε υπόψη στην απόφασή του, η απόπειρα χρηματισμού έγινε, διότι αυτό μαρτυρούν και οι δύο εμπλεκόμενοι. Το μόνο που πρέπει να διακριβωθεί είναι το κίνητρο. Ο ένας λέει ότι η απόπειρα δωροδοκίας έγινε για «κακό σκοπό» (αλλαγή της στάσης ενός βουλευτή) και ο άλλος για «καλό σκοπό», για να αποδείξει (στο πανελλήνιο; στον πρόεδρο των Ανεξάρτητων Ελλήνων;) το ποιόν του βουλευτή. Ή για να το πούμε αλλιώς: ή έχουμε κάποιον που δωροδοκεί ή υπάρχει ένας «αργυρώνητος βουλευτής» ο οποίος ήταν έτοιμος «να δεχθεί παντός είδους ανταλλάγματα προκειμένου να δώσει θετική ψήφο για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας», όπως είπε στην κατάθεσή του ο κ. Αποστολόπουλος. Πάντως, και στη μία και στην άλλη περίπτωση η υπόθεση μάλλον χρήζει περαιτέρω διερεύνησης, έτσι ώστε να αποκαλυφθεί το κίνητρο. Δεν είναι μια απλή υπόθεση, δεν ήταν ένα σχολικό σκετς που ένας έπαιζε τον «βουλευτή που πήγαινε γυρεύοντας» να δωροδοκηθεί και ο άλλος τον επιχειρηματία που «πήγαινε να δωροδοκήσει». Είναι μια υπόθεση που –ανεξαρτήτως κινήτρων– πλήττει βάναυσα την καρδιά της αστικής δημοκρατίας, το ίδιο το Κοινοβούλιο.
Η εσπευσμένη αρχειοθέτηση της δυσώδους μεν, αλλά πολύκροτης αυτής υπόθεσης δημιουργεί εύλογα ερωτήματα. Αν μη τι άλλο, θα έπρεπε να ελεγχθεί ενδελεχώς, να είχε αρθεί τουλάχιστον το απόρρητο των επικοινωνιών του κ. Αποστολόπουλου –βρε αδελφέ!–, όπως ζητούσε η πλευρά Χαϊκάλη, έτσι ώστε να μην υπάρχει καμία σκιά. Δυστυχώς, οι σκιές σε τέτοιες υποθέσεις έχουν άσχημα αποτελέσματα στην κοινωνική ευταξία. Να θυμηθούμε μια μαρτυρία του κ. Νίκου Αλιβιζάτου για τα νεοδεκεμβριανά του 2008: «Ενας πιτσιρικάς 15-16 ετών (χωρίς κουκούλα αλλά με ένα κόκκινο μαντίλι στον λαιμό) κλωτσάει με μανία έναν κάδο απορριμμάτων. Μπροστά στους έκπληκτους διαβάτες, βάζει φωτιά στα σκουπίδια και εξαφανίζεται φωνάζοντας: “Πάρ’ τα Εφραίμ, πάρ’ τα Εφραίμ”». (Τα «Δεκεμβριανά» των δεκαεξάρηδων», «Καθημερινή» 14.12.2008). Να θυμηθούμε ότι και τότε –καλώς ή κακώς– με την αρχειοθέτηση των υποθέσεων πιθανής πολιτικής διαφθοράς (Βατοπέδι, υπόθεση Παυλίδη κ.ά.) και με το πρόωρο κλείσιμο της Βουλής, δημιουργήθηκε, δικαίως ή αδίκως, η αίσθηση της αδικίας και της ατιμωρησίας των πολιτικών ή όπως έγραψε ο κ. Αλιβιζάτος «για τα “Δεκεμβριανά των δεκαεξάρηδων” φταίει η αδιαφορία, αν όχι η απέχθεια που τους προκαλούν η πολιτική μας ζωή και οι θεσμοί της».
Ανεξαρτήτως λοιπόν του οπτικοακουστικού υλικού, το οποίο ο εισαγγελέας έκρινε παράνομο και δεν το έλαβε υπόψη στην απόφασή του, η απόπειρα χρηματισμού έγινε, διότι αυτό μαρτυρούν και οι δύο εμπλεκόμενοι. Το μόνο που πρέπει να διακριβωθεί είναι το κίνητρο. Ο ένας λέει ότι η απόπειρα δωροδοκίας έγινε για «κακό σκοπό» (αλλαγή της στάσης ενός βουλευτή) και ο άλλος για «καλό σκοπό», για να αποδείξει (στο πανελλήνιο; στον πρόεδρο των Ανεξάρτητων Ελλήνων;) το ποιόν του βουλευτή. Ή για να το πούμε αλλιώς: ή έχουμε κάποιον που δωροδοκεί ή υπάρχει ένας «αργυρώνητος βουλευτής» ο οποίος ήταν έτοιμος «να δεχθεί παντός είδους ανταλλάγματα προκειμένου να δώσει θετική ψήφο για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας», όπως είπε στην κατάθεσή του ο κ. Αποστολόπουλος. Πάντως, και στη μία και στην άλλη περίπτωση η υπόθεση μάλλον χρήζει περαιτέρω διερεύνησης, έτσι ώστε να αποκαλυφθεί το κίνητρο. Δεν είναι μια απλή υπόθεση, δεν ήταν ένα σχολικό σκετς που ένας έπαιζε τον «βουλευτή που πήγαινε γυρεύοντας» να δωροδοκηθεί και ο άλλος τον επιχειρηματία που «πήγαινε να δωροδοκήσει». Είναι μια υπόθεση που –ανεξαρτήτως κινήτρων– πλήττει βάναυσα την καρδιά της αστικής δημοκρατίας, το ίδιο το Κοινοβούλιο.
Η εσπευσμένη αρχειοθέτηση της δυσώδους μεν, αλλά πολύκροτης αυτής υπόθεσης δημιουργεί εύλογα ερωτήματα. Αν μη τι άλλο, θα έπρεπε να ελεγχθεί ενδελεχώς, να είχε αρθεί τουλάχιστον το απόρρητο των επικοινωνιών του κ. Αποστολόπουλου –βρε αδελφέ!–, όπως ζητούσε η πλευρά Χαϊκάλη, έτσι ώστε να μην υπάρχει καμία σκιά. Δυστυχώς, οι σκιές σε τέτοιες υποθέσεις έχουν άσχημα αποτελέσματα στην κοινωνική ευταξία. Να θυμηθούμε μια μαρτυρία του κ. Νίκου Αλιβιζάτου για τα νεοδεκεμβριανά του 2008: «Ενας πιτσιρικάς 15-16 ετών (χωρίς κουκούλα αλλά με ένα κόκκινο μαντίλι στον λαιμό) κλωτσάει με μανία έναν κάδο απορριμμάτων. Μπροστά στους έκπληκτους διαβάτες, βάζει φωτιά στα σκουπίδια και εξαφανίζεται φωνάζοντας: “Πάρ’ τα Εφραίμ, πάρ’ τα Εφραίμ”». (Τα «Δεκεμβριανά» των δεκαεξάρηδων», «Καθημερινή» 14.12.2008). Να θυμηθούμε ότι και τότε –καλώς ή κακώς– με την αρχειοθέτηση των υποθέσεων πιθανής πολιτικής διαφθοράς (Βατοπέδι, υπόθεση Παυλίδη κ.ά.) και με το πρόωρο κλείσιμο της Βουλής, δημιουργήθηκε, δικαίως ή αδίκως, η αίσθηση της αδικίας και της ατιμωρησίας των πολιτικών ή όπως έγραψε ο κ. Αλιβιζάτος «για τα “Δεκεμβριανά των δεκαεξάρηδων” φταίει η αδιαφορία, αν όχι η απέχθεια που τους προκαλούν η πολιτική μας ζωή και οι θεσμοί της».
No comments:
Post a Comment