Αποψη: Ο Σαμαράς, το ΟΧΙ του Τσίπρα και η εγχώρια οικονομική ελίτ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΤΟΦΩΛΟΣ
Το ποσοστό του αποτελέσματος υπέρ του ΟΧΙ, στο δημοψήφισμα της περασμένης Κυριακής, μπορεί να μας ξάφνιασε όλους, ή τουλάχιστον τους περισσότερους πολίτες και παρατηρητές των εξελίξεων τούτης της χώρας, αλλά δεν είναι και ιδιαιτέρως δυσερμήνευτο, αν κανείς σκεφτεί σε περισσότερο βάθος τα πράγματα, τις συμπεριφορές κυρίως της πολιτικής και οικονομικής ελίτ του τόπου. Υπάρχουν εξηγήσεις που αιτιολογούν τη θορυβώδη αντίδραση στη συμφωνία με τους πιστωτές-εταίρους, όπως και το αντι-ευρωπαϊκό κλίμα που εκφράστηκε μέσα από το πολύχρωμο κυβερνητικό στρατόπεδο.
Ο πρώτος λόγος είναι το δηλητήριο που έχουν χύσει στην ελληνική κοινωνία τα περισσότερα κόμματα, συμπεριλαμβανομένης, βεβαίως, και της Νέας Δημοκρατίας του Αντώνη Σαμαρά. Η Ν.Δ., η οποία ήταν αυτή που παρέδωσε, ύστερα από μια πενταετή διακυβέρνηση, την ελληνική οικονομία σε βαθιά κρίση, το 2009, αντιπολιτεύτηκε άγρια, στη συνέχεια, την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου και τις πρώτες προσπάθειες διάσωσης της καταρρέουσας οικονομίας, κηρύττοντας έναν εντελώς άγονο «αντι-μνημονιακό» αγώνα. Λειτουργώντας καιροσκοπικά, αντί η Ν.Δ. να ξεκαθαρίσει ότι ο δημόσιος τομέας της χώρας χρεοκόπησε, και συνεπώς να ξεκινήσει μια κοινή συναινέσει πανεθνική εκστρατεία οικονομικής εξυγίανσης και ανασυγκρότησης του τόπου με τη βοήθεια των Ευρωπαίων, αυτή σπαταλήθηκε άσκοπα στον μικροκομματικό ανταγωνισμό και τις σαθρές υποσχέσεις. Το αποτέλεσμα ήταν, πρώτον, η πολιτική αυτοδιάψευση του κ. Σαμαρά το 2012 (όπως συμβαίνει τώρα, και σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό, με τον Αλέξη Τσίπρα), δεύτερον, η διάσπαση του κόμματός του, αλλά και τρίτον –και κυριότερο– το συνειδησιακό ρήγμα ενός σημαντικού κομματιού της κοινωνίας με την Ευρώπη. Αυτή ήταν η πιο βαριά συνέπεια… Ακόμη και το τελευταίο εξάμηνο της θητείας Σαμαρά, ξαναζήσαμε την «υπόσχεση» ότι θα καταργούσαμε πάραυτα το Μνημόνιο και θα πετούσαμε το ΔΝΤ στη θάλασσα!
Ο δεύτερο λόγος, για να δούμε πώς μπόρεσε να αναπτυχθεί αυτή η διάρρηξη των συνειδήσεων της πλειοψηφίας με την Ευρώπη και πώς η ελληνική κοινωνία «αγόρασε» τόσο εύκολα τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα της σημερινής κυβερνητικής συμμαχίας, είναι η συμπεριφορά της οικονομικής ελίτ του τόπου. Η οικονομικά άρχουσα τάξη αποδείχθηκε, για ακόμη μια φορά, κατώτερη των περιστάσεων, αδιαφορώντας ή αδυνατώντας να εκτιμήσει τους τεράστιους οικονομικούς και γεωπολιτικούς κινδύνους που διέτρεχε η Ελλάδα. Πρόταξε, όλα τα τελευταία χρόνια, αλλά και την πιο πρόσφατη κρίσιμη περίοδο, το προσωπικό και το στενά επιχειρηματικό της συμφέρον, πάνω από οποιοδήποτε άλλο εθνικό και συλλογικό συμφέρον. Παρέμεινε αδιόρθωτα προσκολλημένη στις πελατειακές της σχέσεις με την εξουσία, στο καταναλωτικό μοντέλο, στην προσέγγιση και τον προσεταιρισμό των ανθρώπων της νέας πολιτικής τάξης πραγμάτων, ανεξαρτήτως των αρχών και των στόχων που αυτοί είχαν. Η εγχώρια οικονομική ελίτ δεν υπερασπίστηκε ποτέ, στο σύνολό της και με συνέπεια, τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό (οικονομικό, πολιτικό και θεσμικό) της Ελλάδας. Αντιθέτως, μάλιστα, ένα μικρό κομμάτι της πριμοδότησε και την καμπάνια της δραχμής!
Ο τρίτος λόγος αφορά τα λάθη και τις παλινωδίες των Ευρωπαίων εταίρων (αλλά για αυτά δεν είναι η πρώτη φορά που γράφουμε). Υπήρξαν φάσεις που η ελληνική κρίση επιτάθηκε, εξαιτίας της ανεπάρκειας των ηγεσιών της Ευρώπης να δράσουν άμεσα και αποφασιστικά.
Ο πρώτος λόγος είναι το δηλητήριο που έχουν χύσει στην ελληνική κοινωνία τα περισσότερα κόμματα, συμπεριλαμβανομένης, βεβαίως, και της Νέας Δημοκρατίας του Αντώνη Σαμαρά. Η Ν.Δ., η οποία ήταν αυτή που παρέδωσε, ύστερα από μια πενταετή διακυβέρνηση, την ελληνική οικονομία σε βαθιά κρίση, το 2009, αντιπολιτεύτηκε άγρια, στη συνέχεια, την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου και τις πρώτες προσπάθειες διάσωσης της καταρρέουσας οικονομίας, κηρύττοντας έναν εντελώς άγονο «αντι-μνημονιακό» αγώνα. Λειτουργώντας καιροσκοπικά, αντί η Ν.Δ. να ξεκαθαρίσει ότι ο δημόσιος τομέας της χώρας χρεοκόπησε, και συνεπώς να ξεκινήσει μια κοινή συναινέσει πανεθνική εκστρατεία οικονομικής εξυγίανσης και ανασυγκρότησης του τόπου με τη βοήθεια των Ευρωπαίων, αυτή σπαταλήθηκε άσκοπα στον μικροκομματικό ανταγωνισμό και τις σαθρές υποσχέσεις. Το αποτέλεσμα ήταν, πρώτον, η πολιτική αυτοδιάψευση του κ. Σαμαρά το 2012 (όπως συμβαίνει τώρα, και σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό, με τον Αλέξη Τσίπρα), δεύτερον, η διάσπαση του κόμματός του, αλλά και τρίτον –και κυριότερο– το συνειδησιακό ρήγμα ενός σημαντικού κομματιού της κοινωνίας με την Ευρώπη. Αυτή ήταν η πιο βαριά συνέπεια… Ακόμη και το τελευταίο εξάμηνο της θητείας Σαμαρά, ξαναζήσαμε την «υπόσχεση» ότι θα καταργούσαμε πάραυτα το Μνημόνιο και θα πετούσαμε το ΔΝΤ στη θάλασσα!
Ο δεύτερο λόγος, για να δούμε πώς μπόρεσε να αναπτυχθεί αυτή η διάρρηξη των συνειδήσεων της πλειοψηφίας με την Ευρώπη και πώς η ελληνική κοινωνία «αγόρασε» τόσο εύκολα τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα της σημερινής κυβερνητικής συμμαχίας, είναι η συμπεριφορά της οικονομικής ελίτ του τόπου. Η οικονομικά άρχουσα τάξη αποδείχθηκε, για ακόμη μια φορά, κατώτερη των περιστάσεων, αδιαφορώντας ή αδυνατώντας να εκτιμήσει τους τεράστιους οικονομικούς και γεωπολιτικούς κινδύνους που διέτρεχε η Ελλάδα. Πρόταξε, όλα τα τελευταία χρόνια, αλλά και την πιο πρόσφατη κρίσιμη περίοδο, το προσωπικό και το στενά επιχειρηματικό της συμφέρον, πάνω από οποιοδήποτε άλλο εθνικό και συλλογικό συμφέρον. Παρέμεινε αδιόρθωτα προσκολλημένη στις πελατειακές της σχέσεις με την εξουσία, στο καταναλωτικό μοντέλο, στην προσέγγιση και τον προσεταιρισμό των ανθρώπων της νέας πολιτικής τάξης πραγμάτων, ανεξαρτήτως των αρχών και των στόχων που αυτοί είχαν. Η εγχώρια οικονομική ελίτ δεν υπερασπίστηκε ποτέ, στο σύνολό της και με συνέπεια, τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό (οικονομικό, πολιτικό και θεσμικό) της Ελλάδας. Αντιθέτως, μάλιστα, ένα μικρό κομμάτι της πριμοδότησε και την καμπάνια της δραχμής!
Ο τρίτος λόγος αφορά τα λάθη και τις παλινωδίες των Ευρωπαίων εταίρων (αλλά για αυτά δεν είναι η πρώτη φορά που γράφουμε). Υπήρξαν φάσεις που η ελληνική κρίση επιτάθηκε, εξαιτίας της ανεπάρκειας των ηγεσιών της Ευρώπης να δράσουν άμεσα και αποφασιστικά.
No comments:
Post a Comment