Μένουμε Γερμανία;
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Αν αφορούσε μόνο την Ελλάδα, που εξαναγκάζεται να ματώσει και πάλι δίνοντας ό,τι έχει απομείνει στις φλέβες της, το κακό για τη Γερμανία θα ήταν μικρότατο, για να μην πω ανύπαρκτο. Η αμφισβήτησή της όμως, η αμφισβήτηση της οικονομικής της «θεολογίας» και της αλαζονικής ωμότητας με την οποία εκδηλώνεται και επιβάλλεται η ηγεμονία της, δεν είναι μόνο ελληνική υπόθεση. Δεν την κατακρίνουν -με πολιτικούς και οικονομικούς όρους, αλλά και με καθαρά ηθικούς- αποκλειστικά οι Ελληνες· και όσοι ψήφισαν «Οχι», αλλά τώρα πια και όσοι τού «Ναι» συνειδητοποιούν ότι το «Μένουμε Ευρώπη», έτσι όπως είναι διαμορφωμένα τα πράγματα και οι συσχετισμοί, μεταφράζεται αν όχι σε «Μένουμε Γερμανία» (σαν μετανάστες π.χ.), σίγουρα πάντως σε «Μένουμε υπό τη Γερμανία».
Μη έχοντας κανένα άλλο καθαρό και ειλικρινές σχέδιο ή όραμα για την Ευρώπη πέραν της δικής της πρωτοκαθεδρίας, η Γερμανία του διδύμου Μέρκελ - Σόιμπλε (θα πρόσθετα και τον Σοσιαλδημοκράτη Γκάμπριελ, αλλά αυτόν φαίνεται πως θα τον αδειάσει το ίδιο του το κόμμα) έχει αναβαθμίσει σε οικονομικοπολιτικό δόγμα πανευρωπαϊκής ισχύος τα στυγνά συμφέροντά της. Και πρωτίστως τα συμφέροντα των τραπεζών της και εκείνης της λαϊκής μερίδας που ασπάζεται σαν ευαγγέλιο την «Μπιλντ». Την εφημερίδα που, παραμονές της Συνόδου Κορυφής, φόρεσε πρωσικό κράνος στην κ. Μέρκελ, απαιτώντας από την καγκελάριο επιθετικότητα και σκληρότητα μιλιτέρ αποχρώσεως.
Αυτή η στυγνή πολιτική προκάλεσε την αγανάκτηση μεγάλου τμήματος της διεθνούς κοινής γνώμης, που δεν εκδηλώθηκε μόνο στο Διαδίκτυο, λ.χ. στο χάσταγκ ThisIsACoup. Αλλά τώρα πια η γερμανική ηγεσία, και κατ’ επέκταση η γερμανική ηγεμονία στην Ευρωπαϊκή Ενωση, αμφισβητείται και επικρίνεται δριμύτατα και στην ίδια τη Γερμανία: από πολιτικές δυνάμεις (και όχι μόνο τους συνήθεις του Αριστερού Κόμματος και των Πράσινων), οικονομολόγους κάθε άλλο παρά της μαρξιστικής σχολής, διανοούμενους του κύρους ενός Χάμπερμας, ακόμα και μέσα επικοινωνίας ταυτισμένα με την άρχουσα ελίτ. Ο ίδιος ο κ. Σουλτς της Ευρωβουλής, ο πολιτικός που, ενόψει του δημοψηφίσματος, επιχείρησε να επηρεάσει το εκλογικό σώμα με τον τρόπο του ωμού εκβιασμού, θυμήθηκε προς το τέλος να πει ότι δεν πρέπει να ταπεινωθεί η Ελλάδα.
Αιτία για την κατακραυγή ή την κριτική στάθηκε το ελληνικό πρόβλημα και η βιαιότατη «λύση» που του έδωσε η ευρωπαϊκή «οικογένεια», στους κόλπους της οποίας φαίνεται πως ισχύει προσαρμοσμένο το παλιό ανέκδοτο για τους «τέσσερις Ευαγγελιστές, που ήταν τρεις, οι εξής δύο: ο Λουκάς». Τα δεκαεννιά μέλη της Ευρωζώνης είναι τρία, τα εξής δύο: η Γερμανία. Παρά τις αποκαρδιωτικά αργοπορημένες προσπάθειες της Γαλλίας να υποδείξει πως η σταύρωση ενός πρωθυπουργού-εταίρου, ενός λαού δηλαδή, για να τιμωρηθεί ο ίδιος και να αποθαρρυνθούν οι τυχόν μιμητές, δεν συγκαταλέγεται στις αναγνωρισμένες μορφές αλληλεγγύης.
Μη έχοντας κανένα άλλο καθαρό και ειλικρινές σχέδιο ή όραμα για την Ευρώπη πέραν της δικής της πρωτοκαθεδρίας, η Γερμανία του διδύμου Μέρκελ - Σόιμπλε (θα πρόσθετα και τον Σοσιαλδημοκράτη Γκάμπριελ, αλλά αυτόν φαίνεται πως θα τον αδειάσει το ίδιο του το κόμμα) έχει αναβαθμίσει σε οικονομικοπολιτικό δόγμα πανευρωπαϊκής ισχύος τα στυγνά συμφέροντά της. Και πρωτίστως τα συμφέροντα των τραπεζών της και εκείνης της λαϊκής μερίδας που ασπάζεται σαν ευαγγέλιο την «Μπιλντ». Την εφημερίδα που, παραμονές της Συνόδου Κορυφής, φόρεσε πρωσικό κράνος στην κ. Μέρκελ, απαιτώντας από την καγκελάριο επιθετικότητα και σκληρότητα μιλιτέρ αποχρώσεως.
Αυτή η στυγνή πολιτική προκάλεσε την αγανάκτηση μεγάλου τμήματος της διεθνούς κοινής γνώμης, που δεν εκδηλώθηκε μόνο στο Διαδίκτυο, λ.χ. στο χάσταγκ ThisIsACoup. Αλλά τώρα πια η γερμανική ηγεσία, και κατ’ επέκταση η γερμανική ηγεμονία στην Ευρωπαϊκή Ενωση, αμφισβητείται και επικρίνεται δριμύτατα και στην ίδια τη Γερμανία: από πολιτικές δυνάμεις (και όχι μόνο τους συνήθεις του Αριστερού Κόμματος και των Πράσινων), οικονομολόγους κάθε άλλο παρά της μαρξιστικής σχολής, διανοούμενους του κύρους ενός Χάμπερμας, ακόμα και μέσα επικοινωνίας ταυτισμένα με την άρχουσα ελίτ. Ο ίδιος ο κ. Σουλτς της Ευρωβουλής, ο πολιτικός που, ενόψει του δημοψηφίσματος, επιχείρησε να επηρεάσει το εκλογικό σώμα με τον τρόπο του ωμού εκβιασμού, θυμήθηκε προς το τέλος να πει ότι δεν πρέπει να ταπεινωθεί η Ελλάδα.
Αιτία για την κατακραυγή ή την κριτική στάθηκε το ελληνικό πρόβλημα και η βιαιότατη «λύση» που του έδωσε η ευρωπαϊκή «οικογένεια», στους κόλπους της οποίας φαίνεται πως ισχύει προσαρμοσμένο το παλιό ανέκδοτο για τους «τέσσερις Ευαγγελιστές, που ήταν τρεις, οι εξής δύο: ο Λουκάς». Τα δεκαεννιά μέλη της Ευρωζώνης είναι τρία, τα εξής δύο: η Γερμανία. Παρά τις αποκαρδιωτικά αργοπορημένες προσπάθειες της Γαλλίας να υποδείξει πως η σταύρωση ενός πρωθυπουργού-εταίρου, ενός λαού δηλαδή, για να τιμωρηθεί ο ίδιος και να αποθαρρυνθούν οι τυχόν μιμητές, δεν συγκαταλέγεται στις αναγνωρισμένες μορφές αλληλεγγύης.
No comments:
Post a Comment