Μεταξύ λαϊκισμού και ρεαλισμού
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Η δυσκολία διακυβέρνησης της «ομάδας του Μαξίμου» είναι περισσότερο από φανερή. Πέρασε οκτώ μήνες να «διαπραγματεύεται» με την Ευρώπη όπως είχε μάθει στα αμφιθέατρα της μεταπολίτευσης: ατελείωτη ιδεολογία, ανέξοδοι πομφόλυγες, χάσιμο χρόνου. Με αποτέλεσμα μεγάλες ζημίες στη ζωή όλων.
Οσοι ομιλούν για δήθεν ιδεολογικο-πολιτική επικυριαρχία της «αριστεράς», την οποία υποτίθεται ότι καπάρωσε στην αρχική μετά την πτώση της χούντας εγκατάσταση μιας πιο αυθεντικής δημοκρατίας, μπερδεύουν μια πολύ ελληνική κατάσταση με κάποια ευρωπαϊκά, κυρίως γαλλικά «πρότυπα».
Η πράγματι επικρατήσασα πολιτική κυριαρχία ήταν αυτή του λαϊκισμού που στέριωσε επί των βάσεων του κομματισμού της προχουντικής δεξιάς και του καραμανλικού κρατισμού. Η περίοδος μεταξύ των εκλογών της 20ής Νοεμβρίου 1977 και εκείνων της 2ας Ιουνίου 1985 συγκροτεί μια καταστροφική οκταετία σε ό,τι αφορά την οικονομική πρόοδο, με μοναδική δικαιολογία τους άλυτους λογαριασμούς της μετεμφυλιακής σκηνής και του εκβιαστικού εξευρωπαϊσμού.
Μπορεί να σας μοιάζουν κάπως μπερδευτικά όλα αυτά, αλλά όσα καλά προοιωνίζεται η επίσκεψη του «θείου Φρανσουά» στηρίζονται σε αυτόν τον αχταρμά μιας δήθεν αριστεράς των ελευθεριών και της δημοκρατίας.
Ο Γάλλος πρόεδρος έρχεται κυρίως για να δώσει. Εχει πολλά να προσφέρει στην ομάδα του κ. Τσίπρα. Ο πρωθυπουργός τα βρίσκει ολοένα πιο δύσκολα. Το κυβερνητικό έργο τον ξεπερνά. Οι υπουργοί βρίσκονται στη φάση των εξαγγελιών και των απειλών. Υποσχέσεις για να δέσουν τους ψηφοφόρους τους σε μια ενιαία ομάδα που, όπως ελπίζουν, θα στηρίξει τον ίδιο τον πρωθυπουργό στους επόμενους πολύ δύσκολους γι’ αυτόν μήνες, όταν τα φορολογικά βάρη και η ύφεση θα μεγαλώνουν τις ήδη μεγάλες δυσχέρειες του πληθυσμού.
Και ταυτοχρόνως, απειλές. Προς όλους τους παράγοντες της ανοικτής και δραστήριας κοινωνίας, που καλούνται να κάνουν ότι δεν βλέπουν, δεν κρίνουν, δεν σχεδιάζουν. Με ανταλλάγματα βεβαίως ή έστω με σιωπηρές υποσχέσεις ότι η νεοπαγής εξουσία δεν θα το παρακάνει.
Ο κ. Φρανσουά Ολάντ δεν θα σταθεί πολύ σε παρόμοιες... λεπτομέρειες. Αντιλαμβάνεται ότι η Ελλάδα κινδυνεύει να μεταβληθεί σε «αποτυχημένο κράτος». Οι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές θέλουν να δείξουν ότι είναι ικανότεροι των Ευρωπαίων συντηρητικών όταν πρόκειται για τη διάσωση της Ευρωζώνης και άλλων εξίσου ακρογωνιαίων θεσμών της Ενωμένης Ευρώπης.
Δεν πρέπει να έχετε καμία αμφιβολία ότι οι μεγάλες πρωτεύουσες είναι αποφασισμένες να στηρίξουν την επιλογή που έχουν κάνει στο πρόσωπο του κ. Τσίπρα. Τουλάχιστον για τους προσεχείς αρκετούς μήνες. Με την ελπίδα ότι θα κατορθώσει να αποκρύψει το αυταρχικό πρόσωπο του λαϊκισμού και τη σίγουρη αποτυχία της συνταγής του συνεχώς βαρύτερου κρατισμού, δηλαδή των φόρων.
Οσοι ομιλούν για δήθεν ιδεολογικο-πολιτική επικυριαρχία της «αριστεράς», την οποία υποτίθεται ότι καπάρωσε στην αρχική μετά την πτώση της χούντας εγκατάσταση μιας πιο αυθεντικής δημοκρατίας, μπερδεύουν μια πολύ ελληνική κατάσταση με κάποια ευρωπαϊκά, κυρίως γαλλικά «πρότυπα».
Η πράγματι επικρατήσασα πολιτική κυριαρχία ήταν αυτή του λαϊκισμού που στέριωσε επί των βάσεων του κομματισμού της προχουντικής δεξιάς και του καραμανλικού κρατισμού. Η περίοδος μεταξύ των εκλογών της 20ής Νοεμβρίου 1977 και εκείνων της 2ας Ιουνίου 1985 συγκροτεί μια καταστροφική οκταετία σε ό,τι αφορά την οικονομική πρόοδο, με μοναδική δικαιολογία τους άλυτους λογαριασμούς της μετεμφυλιακής σκηνής και του εκβιαστικού εξευρωπαϊσμού.
Μπορεί να σας μοιάζουν κάπως μπερδευτικά όλα αυτά, αλλά όσα καλά προοιωνίζεται η επίσκεψη του «θείου Φρανσουά» στηρίζονται σε αυτόν τον αχταρμά μιας δήθεν αριστεράς των ελευθεριών και της δημοκρατίας.
Ο Γάλλος πρόεδρος έρχεται κυρίως για να δώσει. Εχει πολλά να προσφέρει στην ομάδα του κ. Τσίπρα. Ο πρωθυπουργός τα βρίσκει ολοένα πιο δύσκολα. Το κυβερνητικό έργο τον ξεπερνά. Οι υπουργοί βρίσκονται στη φάση των εξαγγελιών και των απειλών. Υποσχέσεις για να δέσουν τους ψηφοφόρους τους σε μια ενιαία ομάδα που, όπως ελπίζουν, θα στηρίξει τον ίδιο τον πρωθυπουργό στους επόμενους πολύ δύσκολους γι’ αυτόν μήνες, όταν τα φορολογικά βάρη και η ύφεση θα μεγαλώνουν τις ήδη μεγάλες δυσχέρειες του πληθυσμού.
Και ταυτοχρόνως, απειλές. Προς όλους τους παράγοντες της ανοικτής και δραστήριας κοινωνίας, που καλούνται να κάνουν ότι δεν βλέπουν, δεν κρίνουν, δεν σχεδιάζουν. Με ανταλλάγματα βεβαίως ή έστω με σιωπηρές υποσχέσεις ότι η νεοπαγής εξουσία δεν θα το παρακάνει.
Ο κ. Φρανσουά Ολάντ δεν θα σταθεί πολύ σε παρόμοιες... λεπτομέρειες. Αντιλαμβάνεται ότι η Ελλάδα κινδυνεύει να μεταβληθεί σε «αποτυχημένο κράτος». Οι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές θέλουν να δείξουν ότι είναι ικανότεροι των Ευρωπαίων συντηρητικών όταν πρόκειται για τη διάσωση της Ευρωζώνης και άλλων εξίσου ακρογωνιαίων θεσμών της Ενωμένης Ευρώπης.
Δεν πρέπει να έχετε καμία αμφιβολία ότι οι μεγάλες πρωτεύουσες είναι αποφασισμένες να στηρίξουν την επιλογή που έχουν κάνει στο πρόσωπο του κ. Τσίπρα. Τουλάχιστον για τους προσεχείς αρκετούς μήνες. Με την ελπίδα ότι θα κατορθώσει να αποκρύψει το αυταρχικό πρόσωπο του λαϊκισμού και τη σίγουρη αποτυχία της συνταγής του συνεχώς βαρύτερου κρατισμού, δηλαδή των φόρων.
No comments:
Post a Comment